Χωρίς να κοιτάξεις πίσω...

Μαρία Καρίκη

Πείθεις συχνά τον εαυτό σου ότι αντέχεις, ότι μπορείς να περιμένεις εκείνο το «καλύτερο» που προσδοκάς. Παλεύεις μέσα σου να μείνεις όρθιος στις δύσκολες στιγμές, να μην εγκαταλείψεις, να μην προδώσεις την ως τώρα διαδρομή σου. Κι, όμως, είναι τόσες οι φορές που νιώθεις την ανάγκη να παραιτηθείς, να αποδεσμευτείς από τις υποσχέσεις που έχεις δώσει. Έχεις κουραστεί να προσπαθείς για την αλλαγή, για την ανατροπή που δεν έρχεται. Θα ήθελες να αποχωρήσεις από εκεί που βουλιάζεις... χωρίς να κοιτάξεις καν πίσω σου...

Δεν ξέρεις αν φταίει η κούρασή σου, οι ματαιώσεις σου, οι άνθρωποι γύρω σου ή το κενό που κατά διαστήματα νιώθεις... Κάποιες φορές είναι τόσα αυτά που συσσωρεύονται, που θα ήθελες αντί να διορθώνεις, να μπορείς απλώς να φύγεις, να κάνεις μια νέα αρχή. Να επαναπροσδιορίσεις ξανά τον εαυτό σου, χωρίς τις αλυσίδες του παρελθόντος. Λυπάσαι τον κόπο σου για όσα ως τώρα έχεις μοχθήσει, αλλά πιο πολύ λυπάσαι τα όνειρά σου που λιμνάζουν, γιατί δεν τολμάς να βγεις από τη βολή σου, από τις λάθος επιλογές σου, από τους συμβιβασμούς σου.

Άθελά μας εγκλωβιζόμαστε σε «πρέπει», σε τύψεις, σε εγωισμούς που μας διαβρώνουν, που μας αποξενώνουν από την ίδια μας την ταυτότητα. Προσπαθείς να βρεις τι φταίει για τη ζωή που δεν σε εκφράζει πια έτσι όπως την έχεις δομήσει! Αν αφαιρέσεις το άγχος, τις υποχρεώσεις, τις εκκρεμότητες, τον αγώνα για την επιβίωση και την επιτυχία, δεν ξέρεις τι θα απομείνει που θα είναι «εσύ». Δεν ξέρεις αν θα τρομάξεις όταν διαπιστώσεις ότι κάτω από τον στίβο της καθημερινότητας υπάρχει ένας εαυτός που δεν σου θυμίζει σε τίποτα αυτό που ήσουν πολλά χρόνια πριν.

Πώς μπορεί κανείς να αντισταθεί στην αλλοίωση, στη διάβρωση του εαυτού του; Πόσο αποκλίνουμε τελικά από εκείνο το αρχικό πλάνο, όπου κυριαρχούσε περισσότερο το όραμα, η ανάγκη, η επιθυμία, η ευτυχία, η ισορροπία; Πόσο πολύ έχουμε αλλάξει όταν δεν αναγνωρίζουμε πια αυτό που είμαστε; Πόσο τρομακτική η αίσθηση ότι πρόδωσες την ουσία σου, την εξέλιξή σου έτσι όπως την είχες φανταστεί;

Πονάει η παραδοχή της ζωής που δεν έζησα, των στιγμών που δεν διεκδίκησα, των ανθρώπων που άφησα να φύγουν, των στόχων που θυσίασα για τον «εύκολο» δρόμο.

Πονάει η διαπίστωση του τέλματος. Τίποτα, ωστόσο, δεν είναι ανυπέρβλητο. Οι συνειδητοποιήσεις επιδιώκουν την αφύπνιση, το ταρακούνημα. Οδηγούν στον αναστοχασμό και τον επαναπρογραμματισμό της ίδιας της ζωής, ώστε να μην την αισθάνεσαι «ξένη».

Είναι πολλές οι φορές που νιώθεις έντονη την επιθυμία για μια επανεκκίνηση. Να αποσχιστείς από ό,τι σε κρατάει πίσω. Από ό,τι σε βυθίζει σε μια μιζέρια και στην ανοχή του «λίγου». Δεν θέλεις άλλο να φοβάσαι μήπως χάσεις τα κεκτημένα. Θέλεις να ρισκάρεις, να επαναστατήσεις, να νιώσεις πιο ζωντανός από ποτέ!

Απαιτείται θάρρος να πάψεις να συμβιβάζεσαι και να «καταπίνεις». Και ξέρεις ότι όσο το αναβάλλεις, όλο και θα φιμώνεις τον εαυτό σου. Όλο και πιο δύσκολο θα είναι για σένα να ανακαλύψεις αυτό που πραγματικά είσαι, αυτό που είσαι προορισμένος να κάνεις.

Η στασιμότητα, η αδράνεια, η ρουτίνα χωρίς ουσία σε θυμώνουν, σε βασανίζουν. Αναρωτιέσαι αν θα φτάσεις ποτέ στην αλήθειά σου, πίσω από τις δικαιολογίες και πίσω από τις αποφυγές. Τρέμεις τη στιγμή που θα ξεκινήσουν τα «τι θα γινόταν αν..». Τρέμεις τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι αδίκησες εκείνους που ήταν καλοπροαίρετοι, ότι έφυγες από εκείνους που σε αγαπούσαν, ότι διάλεξες το «βολικό», το οικείο, το ασφαλές. Φοβάσαι να παραδεχτείς τα λάθη σου, γιατί ο εγωισμός σου δεν το αντέχει.
Και έτσι ψάχνεις –έστω και ετεροχρονισμένα- πώς θα ξεφύγεις από όλα όσα δεν σε εκφράζουν πια. Αναζητάς τρόπους να ξαναβρείς εκείνο που πρόδωσες: την επαφή με τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου.

Γιατί όσα κι αν φοβάσαι πως θα χάσεις, τίποτα δεν συγκρίνεται με τη θλίψη που κουβαλάς. Κανένα «υποκατάστατο» δεν θα καλύψει το κενό σου... Να είσαι αυθεντικός, να είσαι πιστός στον εαυτό σου... Ακόμα κι αν χρειαστεί να αλλάξεις πορεία.. Ακόμα κι αν χρειαστεί να μην κοιτάξεις πίσω, ώστε να μην ξαναδιστάσεις από φόβο, συνήθεια ή βόλεμα...