Γύρισε από τον Καναδά και καλλιεργεί βιολογικά προϊόντα στη Θολό...

Ο κ. Γιάννης Βασιλείου αφηγείται μια ολόκληρη ζωή που κατέληξε πάλι στη Ρόδο για να καλλιεργήσει τη γη

Έζησε μια ζωή στο εξωτερικό... Μέχρι και που παντρεύτηκε με Εσκιμώα, στους μείον σαράντα και βάλε, κι έκανε παιδιά μαζί της, αλλά στη Θολό ξαναγύρισε, γιατί πατρίδα είναι όπου είναι η καρδιά. Ο Γιάννης Βασιλείου επέστρεψε στον τόπο του το 1997 και τα τρία τελευταία χρόνια καλλιεργεί στο χωριό του βιολογικά προϊόντα με τα οποία τροφοδοτεί τέσσερα μαγαζιά, κι ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ. Κι η παραγωγή του αυξάνεται. Όσο περνάει ο καιρός... Ένας ακόμα, είναι Γάλλος στην Κρητηνία, καλλιεργεί επίσης... Έπρεπε να ‘ρθουν οι... του εξωτερικού, για να συμβούν αυτά στη Ρόδο. Κατά τ’ άλλα εισάγουμε βιολογικά προϊόντα από την Κρήτη και την Πελοπόννησο! Τον συνάντησα πρωί, μαζί με τη σύντροφό του Ελένη, κι άρχισα να τον ρωτάω για τη ζωή που τον έφερε πάλι εδώ, για να νοσταλγεί τα παιδιά και τα εγγόνια του στους μείον σαράντα και βάλε... Γιατί ο άνθρωπος πάντα ζητάει ό,τι δεν έχει... Έτσι μου λέει... Πού ζούσατε πριν φύγετε για το εξωτερικό; Είμαι από τη Θολό, από τον Καλαμώνα. Έφυγα μόλις εμπήκα στα 16 μου. Πώς ήταν τότε ο Καλαμώνας, είχε τη ζωή που λένε; Ο Καλαμώνας ήταν παράδεισος. Είχε σχολείο, που πήγαινα κι εγώ, κι είχε και τη Γεωπονική Σχολή όπου φοιτούσες ένα χρόνο, κι έρχονταν κι από άλλες περιοχές της χώρας να φοιτήσουν. Όταν έφυγα εγώ, το 1960 λειτουργούσε ακόμα. Ο Καλαμώνας τότε ήταν παράδεισος, κι όταν εγύρισα στην περιοχή τον βρήκα ερημωμένο. Πρώτα απ’ όλα τα νερά από την Κοιλάδα των Πεταλούδων έρχονταν εκεί με αυλάκια που είχαν αφήσει οι Ιταλοί. Ήταν τ’ αυλάκια, ήταν οι χαβούζες και καλλιεργούσε όλος ο κόσμος για να ζήσει τα όσπριά του, τις πατάτες του, τις ντομάτες, τα φρούτα του, απ’ όλα. Οι Ιταλοί είχαν φυτέψει τις ελιές, πολλές υπάρχουν μέχρις σήμερα, ήρθα 35 χρόνια μετά από τον Καναδά και τις βρήκα, τις ίδιες. Κυρίως Θολοενοί ζούσαν στον Καλαμώνα; Το 80% ήταν Θολοενοί, είχε Παραδεισιώτες, Σορωνιάτες, Δαματριανούς. Εσείς πώς βρεθήκατε στην περιοχή; Αποδόθηκε ένα κτήμα στον πατέρα μου το οποίο είχε μέσα ένα αγροτόσπιτο που μέναμε, κι είχε και δύο στάβλους. Ο πατέρας μου έφτιαξε περιβόλια, με ροδάκινα και χρυσόμηλα (βερίκοκα) και ήταν σπεσιαλίστας, πήρε πολλά βραβεία γιατί είχε μάθει από τους Ιταλούς. Τα φρούτα τα πουλούσαμε στους τουρίστες. Σταματούσαν τα λεωφορεία και τα ταξί, κι έκοβαν οι τουρίστες φρούτα από τα δέντρα. Εμείς τα παιδάκια ήμασταν στην πόρτα και βγαίνοντας παίρναμε τα λεφτά. Όλα αυτά δεν τα ξέχασα, ξανάρχονταν στο μυαλό μου. Από μικρό σας άρεσε να καλλιεργείτε τη γη; Εμένα πάντοτε μου άρεσαν τα κτήματα και να καλλιεργώ γι’ αυτό ο δάσκαλός μου ο Παναγιώτης Σπυρόπουλος, δεν ξέρω αν ζει ακόμα, με είχε υπεύθυνο στον κήπο του σχολείου στον Καλαμώνα. Γιατί φύγατε από τη Ρόδο τελικά; Είχε φύγει ο πατέρας μου στο Βέλγιο, το 1957. Ήμασταν οκτώ παιδιά, εγώ το πέμπτο. Όταν έφυγε ήμουν 13 χρονών και μ΄ άφησε στο κτήμα με τη μάνα μου και τα μικρά μου αδέλφια. Καλλιεργούσα τα κτήματα, αλλά μετά από τρία χρόνια που κατάλαβα ότι η μάνα μου ήθελε να με κρατήσει στα κτήματα, καλοκαίρι ήταν αποφάσισα να ακολουθήσω τον πατέρα μου. Πούλησα κρυφά από τη μάνα μου δύο αγελάδες, πήγα στον ίδιο πράκτορα που έβγαλε τα εισιτήρια του πατέρα μου και του είπα “στείλε με στον ίδιο προορισμό”! Στα σύνορα με γύρισαν πίσω γιατί ως τουρίστας έπρεπε να έχω στην τσέπη 300 δολάρια αμερικάνικα, κι εγώ είχα 270. Γύρισα στην Αθήνα και σκέφτηκα το θείο τον Σάμι που είχε γυρίσει πίσω στο χωριό. Εκείνος μου έστειλε τελικά τα δολάρια, αλλά είχα ξεχάσει να μιλήσω στον πατέρα μου γι αυτή την καθυστέρηση και κάθε μέρα πήγαινε στο τρένο να με ψάξει. Ωραίες ιστορίες αυτές... Για να μείνω έπρεπε να φοιτήσω ένα χρόνο σε σχολείο και το κανα. Τελικά έμεινα τέσσερα χρόνια στο Βέλγιο, δούλευα καλά, κόπτης σε τζάμια, αλλά ένας φίλος μου πήγαινε στον Καναδά και πήγα κι εγώ. Και μέσα στα τόσα χρόνια παντρευτήκατε και μία Εσκιμώα, και κάνατε και οικογένεια μαζί της... Βρέθηκα στο Λαμπραντόρ, πολύ βόρεια πάνω από μείον 40 η θερμοκρασία. Πήγα για τρεις μήνες, κι έμεινα 30 χρόνια. Έμεινα στο χωριό με τους Εσκιμώους, πήγα και στην Αλάσκα 8 μήνες με την εταιρεία. Το κρύο συνηθίζεται; Δύσκολο! Έφυγα από το Μόντρεαλ με καλοκαιρινό κοστούμι και παπούτσια και πήγα στον παγετό. Όταν το είδα από το αεροπλάνο είπα “πού πάω”; Τις πρώτες μέρες μου ήρθε να τρελαθώ. Χρόνια μετά όταν έκλεισαν τα ανθρακωρυχεία, κι έφυγαν οι Αμερικάνοι στους οποίους δούλευα κι εγώ, εγκαταλείφθηκε το μέρος. Είχα φτιάξει τέσσερα μαγαζιά. Κατέβηκα πιο κάτω έφτιαξα ένα εστιατόριο στη μαρίνα μιας πόλης και δούλευα και το κέτερινγκ του αεροδρομίου. Και μετά απ’ όλα αυτά επιστρέψατε στο χωριό σας τη Θολό. Πώς το αποφασίσατε; Είχα αποφασίσει να μένω έξι μήνες εδώ, κι έξι εκεί, αλλά γνωρίστηκα με την Ελένη, κι έμεινα. Με τη βιολογική καλλιέργεια πώς ξεκινήσατε; Μου έλειπαν όλα αυτά. Ξεκίνησα πρώτα με τις ελιές και μετά με τον κήπο μου, καλλιεργώντας για το σπίτι. Τα τρία τελευταία χρόνια ασχολούμαι αποκλειστικά με τη βιολογική καλλιέργεια. Μελιτζάνες, ντομάτες, μαρούλια, μαϊντανό, σέλινο, καρπούζια, πεπόνια. Νοικιάζω αγροτεμάχια μέσα στο χωριό στη Θολό, που ήταν εγκαταλελειμμένα. Έβαλα μπουλντόζες, τα έστρωσα. Μέχρι πέρυσι το πρόβλημα που είχα ήταν το νερό. Το έλυσα φτιάχνοντας ένα πηγάδι και ποτίζω από εκεί. Δόξα τω Θεό βρήκα νερό και στέλνω σε πάνω από 1 χιλιόμετρο. Τι διαφορετικό έχει η βιοκαλλιέργεια, με απλά λόγια; Είναι πολύ δύσκολη. Το ξεβοτάνισμα γίνεται με τα χέρια. Κάνουμε πολλά με τα χέρια, για να σώσουμε τα φυτά γι’ αυτό και τα προϊόντα είναι λίγο πιο ακριβά από τα συμβατικά. Οι ψεκασμοί βέβαια δεν γίνονται με φυτοφάρμακα είναι ελεγμένοι από τον BIOHELLAS (Οργανισμό Ελέγχου και Πιστοποίησης Βιολογικών Προϊόντων) που έρχεται συχνά για ελέγχους. Από σήμερα δε Πέμπτη 6 Ιουλίου είμαι και επίσημα πιστοποιημένος αφού μέχρι τώρα ήμουν σε μεταβατικό στάδιο, όπως λέγεται. Στο φύτεμα τους βάζουμε κοπριά, κι όχι λίπασμα, οι σπόροι επίσης είναι βιολογικοί, τα ψεκάσματα δεν είναι από φυτοφάρμακα... Πώς αντιμετωπίζετε τα έντομα; Κάτι που κάνω εγώ είναι να βάζω σε βαρέλι τσουκνίδες και από το ζουμί που βγαίνει να ψεκάζω τα φυτά, να τα λιπώνω. Επίσης με πράσινο σαπούνι καταπολεμώ τη μελίγκρα. Είναι πολλά... Και με παγίδες. Όπως με το πλαστικό μπουκάλι του νερού που βάζω μέσα κρασί, ξύδι, κι απ’ έξω κόλλα και κολλάνε τα έντομα. Περιμένατε ότι θα γυρνούσατε ποτέ στην Ελλάδα και μετά τη γη των... Εσκιμώων, θα καλλιεργούσατε την ελληνική γη; Το ‘χα πάντοτε στο νου μου. Πάντα τη μητέρα γη τη σέβομαι όπως σέβομαι τη μάνα μου. Από τη γη ερχόμαστε και στη γη καταλήγουμε. Της έχω μεγάλη αγάπη, δεν θέλω να τη δηλητηριάζω με φάρμακα. Στη φύση δεν υπάρχουν πια πουλιά! Θυμάμαι τα μικρά τα “σισαμάκια” που τρώγανε τα μικρόβια στα φυτά. Αυτά δεν υπάρχουν πια. Κι άλλα πολλά δεν υπάρχουν που δεν ξέρω τ’ όνομά τους. Ήταν γεμάτα τα κτήματα απ΄ αυτά τα πουλιά και καθάριζαν τα φυτά, αλλά τα σκότωσαν τα φυτοφάρμακα. Οι μέλισσες μειώθηκαν σε ποσοστό 40% λόγω της χρήσης τους, κι αυτό δεν το λέω εγώ. Η Ρόδος πώς σας φαίνεται μετά από τόσα χρόνια που λείπατε; Σαν μια ωραία γυναίκα που έχει όμως ένα χρόνο να πάει στο κομμωτήριο! Πρέπει όλοι να κάτσουμε να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να γίνει καλύτερη. Δεν μπορούμε να λέμε “το κράτος”.... Εγώ το 1972 ήρθα στην Ελλάδα, κι έμεινα τρεις μήνες. Η αυλή μου στον Καναδά είχε γκαζόν που έμεινε ακούρευτο και μείωνε την αισθητική του συνόλου της γειτονιάς. Όταν γύρισα, το γκαζόν ήταν κουρεμένο, περιποιημένο. Η αυλή μου ήταν περιφραγμένη, αλλά έστελναν εργάτες και το κούρευαν, κι όταν γύρισα εγώ μου έστειλαν το λογαριασμό. Τριακόσια δολάρια με χρεώσανε...