Η Φωτεινή Τερρανόβα, η χορεύτρια, η σκηνοθέτης, η δημιουργός

Μια συνέντευξη εκ βαθέων για την πορεία της μέσα στο χρόνο

Υπάρχουν άνθρωποι που το παλεύουν καθημερινά, σε συνθήκες αντίξοες συνεχίζουν να ονειρεύονται και τα όνειρά τους τα ανεβάζουν στη σκηνή, τα κάνουν χορό, παραστάσεις, ζωή… Λες και βρίσκονται σε μέρη που τ΄ αγκαλιάζουν όλα αυτά ή μάλλον επειδή δεν βρίσκονται εκεί η θέλησή τους μεγαλώνει, γίνεται πείσμα καμιά φορά και το αποτέλεσμα επί σκηνής φέρνει δυνατό χειροκρότημα. Η Φωτεινή Τερρανόβα, είναι μια τέτοια περίπτωση καλλιτέχνη. Βαρύς ο όρος, αλλά σε κάποιους ανθρώπους ανάμεσά μας, μπορεί να δίνεται. Χορεύτρια και δασκάλα χορού με σπουδές και στη Νέα Υόρκη, χορογράφος, σκηνοθέτης κι η ψυχή της επαγγελματικής Θεατρικής Ομάδας ʼλφα, που έρχεται μαζί με κάποιες ακόμα να καλύψει κενά που άφησε στη Ρόδο η διάλυση του ΔΗΠΕΘΕ. Μόνο στη Ρόδο διαλύθηκε, καταργήθηκε, ΔΗΠΕΘΕ, και σ΄ αυτό την αρνητική πρωτιά έχουμε! Την πέτυχα σε περίοδο πολύ δημιουργική, μεταξύ των άλλων με πυρετώδεις πρόβες για την παράσταση «Τζακ και Τζιλ» που ανεβαίνει από τις 13 έως τις 20 Ιανουαρίου στο Δημοτικό Θέατρο. Κι ήταν χαρούμενη, κι ενθουσιώδης όπως είναι όλοι οι άνθρωποι της τέχνης που μοιράζονται μαζί σου το όνειρό τους… Δεν είστε Ροδίτισσα. Έχω μεγαλώσει στη Ρόδο, ήρθα σε ηλικία έξι ετών από τη Θεσσαλονίκη με την οικογένειά μου για να δουλέψει ο μπαμπάς στην τότε “Φωνή της Αμερικής”, τον Ραδιοφωνικό Σταθμό, ως ηλεκτρονικός. Ερωτεύτηκε τη Ρόδο και έφερε όλη την οικογένεια. Με το χορό πότε ξεκινήσατε; Υπάρχουν κάποια πρόσωπα εδώ στο νησί που σημάδεψαν τη ζωή μου και την πορεία μου. Η Έλλη Παρασκευά κι ο Θανάσης Αναπολιτάνος λειτούργησαν καταλυτικά στο να ανακαλύψω την κλήση μου στο χορό. Ήταν εκείνη η χρυσή εποχή που υπήρχε η Παιδική Σκηνή του δήμου Ρόδου, επί αντιδημαρχίας Λίτσας Παπαθανάση με τη Ζωή Φωτεινού ως υπεύθυνη της Παιδικής Σκηνής. Μεγάλωσα μέσα στο θέατρο. Στο Εθνικό Θέατρο, στο Δημοτικό Θέατρο στο Θεατράκι της Παλιάς Πόλης της Νέλλης Δημόγλου, μαζί με την Έλλη Παρασκευά, τη Ζωή Φωτεινού, τη Μυρτώ Γαρουφαλή. Ήταν ο Βαγγέλης Παυλίδης που έκανε καταπληκτικά σκηνικά, ήταν και δημοτικοί σύμβουλοι που άνοιξαν δρόμους σε χρόνια που δεν υπήρχαν καθόλου δομές πολιτισμού για καλλιτεχνική έκφραση στο νησί. Κι έτσι η μικρή Φωτεινή έκανε βουτιά στο χώρο του θεάματος! Ήταν οι παραστάσεις, τα φώτα, το χειροκρότημα, τα χρώματα… Όλα αυτά με σημάδεψαν και όλα τα παιδιά που βρισκόμασταν εκεί ήταν οι φίλοι μου, ήταν ζωή. Και τους συναντώ και τώρα ως ενήλικας και συνεχίζουμε να έχουμε άρρηκτους δεσμούς. Έχοντας όλες αυτές τις επιρροές τι είναι αυτό που αποφασίζετε πως θέλετε να ακολουθήσετε; Τον χορό! Ήμουνα και πολύ καλή μαθήτρια και οι γονείς μου ήθελαν να με στρέψουν προς άλλες κατευθύνσεις, φοβούμενοι την ανασφάλεια που είχε και έχει αυτό το επάγγελμα. Είδαν όμως το πάθος που είχα και συναίνεσαν να φύγω στα 16 μου από τη Ρόδο, να φοιτήσω στην Γ΄ Λυκείου στην Αθήνα για να έχω τη δυνατότητα να εισαχθώ κατόπιν εξετάσεων στο Φυτώριο της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης Αθηνών. Τη δική μου χρονιά έδωσαν εξετάσεις 300 παιδιά απ΄ όλη την Ελλάδα, πήραν 20 και έμειναν στο τέλος της χρονιάς 16, μεταξύ των οποίων κι εγώ. Στην Αθήνα έμεινα τέσσερα χρόνια μετέχοντας σε πολλές δουλειές και στην επαγγελματική ομάδα Southeastern College Performing Group το 1990-91 οπότε και χόρεψα στο Ηρώδειο, στο Αρχαίο Θέατρο Δίον και στους Φιλίππους. Και η Φωτεινή έφτασε μέχρι τη Νέα Υόρκη! Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Τεράστια, απ΄ όλες τις απόψεις. Εκεί νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο κέντρο του κόσμου. Ότι είσαι εκεί που συμβαίνουν τα πάντα. Και σε τέτοιες ηλικίες, τόσο τρυφερές που ακόμα δεν έχεις τις εμπειρίες και την ωριμότητα για να αντέξεις τους ρυθμούς, το μέγεθος… Όλα ήταν τεράστια. Από τους ουρανοξύστες μέχρι τις σπουδές, τους δασκάλους… Πήγα στα μεγαλύτερα σχολεία, κι έκανα χορό, ούσα μαθήτρια στη Σχολή του Alvin Alley, ένα από τα μεγαλύτερα μπαλέτα σύγχρονου χορού στον κόσμο. Θυμάμαι το πείσμα μου τότε… Διοργανωνόταν ένα χριστουγεννιάτικο γκαλά για το οποίο κάναν ακρόαση μαθητές που φοιτούσαν στη Σχολή του Alvin Alley για να πλαισιώσουν μια χορογραφία αφιερωμένη στη μνήμη του. Τα καταφέρνω και χορεύω μαζί με άλλους μαθητές που επιλέχτηκαν, με ιερά τέρατα μαζί. Έμεινα ένα χρόνο για τη σειρά παραστάσεων στο χριστουγεννιάτικο Gala του City Center Theater Of New York. Σκεφτήκατε τότε να παραμείνετε στη Νέα Υόρκη; Το σκέφτηκα, όμως σ΄ ένα υποσυνείδητο επίπεδο συμβαίνουν πράγματα που θα σε εξελίξουν και σου είναι χρήσιμα σε προσωπικό επίπεδο για να σε εξελίξουν εκεί και τότε. Μόνο έτσι μπορείς να πετύχεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Υποσυνείδητα το αισθάνεσαι, διαλέγεις τη σημαντικότητα του καλέσματος. Για σας το κάλεσμα ήταν η Ρόδος; Η Ρόδος που είχε το ΔΗΠΕΘΕ. Είχε ένα θεσμό στον οποίο θα μπορούσα να καταθέσω όλα όσα έμαθα και ήθελα να τα επιστρέψω πίσω στη Ρόδο. Είχα υπάρξει υπότροφος του δήμου Ρόδου, κάτι εξαιρετικά συμβολικό το οποίο θα κρατάω για πάντα μέσα μου. Το ότι αναγνώρισαν ένα ταλέντο που είχα, εγώ αυτό ήθελα να το επιστρέψω πίσω στη Ρόδο. Αν μιλούσες μαζί μου τότε θα καταλάβαινες ότι μ’ αυτά τα μυαλά ήρθα τότε. Και προσγειωθήκατε στην πραγματικότητα! Ήταν δύσκολα χρόνια σαν προσωπική εξέλιξη και να παλεύουν μέσα μου τέρατα. Το να μείνω χορεύτρια, να μείνω καλλιτέχνης και να μπορώ να έχω μια οικονομική ανεξαρτησία μετά από τόσα χρόνια που πλήρωναν οι γονείς μου τις σπουδές μου. Από τότε συνεργάστηκα με το ΔΗΠΕΘΕ σε πάρα πολλές παραγωγές, επέστρεψα στη δασκάλα μου την Έλλη Παρασκευά, κι έγινα συνάδελφος δασκάλα χορού στα παιδιά μέχρι και σήμερα μετά από 21 χρόνια. Όμως είχα την ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση και μόνο μέσω του ΔΗΠΕΘΕ μπορούσα να την έχω. Συνεργάστηκα με το ΔΗΠΕΘΕ ως χορεύτρια, χορογράφος, ηθοποιός, σκηνοθέτης. Το ότι δεν υπάρχει πια ΔΗΠΕΘΕ στη Ρόδο τι συνέπειες έχει; Είναι ένα τεράστιο πλήγμα και για τους θεατές και για τους καλλιτέχνες. Υπήρχαν προβλήματα, δεν κλείναμε τα μάτια, αλλά πιστεύαμε ότι υπάρχουν περιθώρια εξυγίανσης. Ήταν ένας πνεύμονας καλλιτεχνικής ύπαρξης και βιοπορισμού για μας. Δεν είναι χόμπι. Ο καλλιτέχνης δεν κάνει το χόμπι του. Είναι πολύ σκληρή δουλειά, με τρελή πειθαρχία, απίστευτα ωράρια. Απλά τυχαίνει ο καλλιτέχνης να αγαπάει με πάθος τη δουλειά του, κι η κοινωνία αυτό δείχνει να το τιμωρεί. Δεν επιτρέπει να πληρώνεσαι όταν κάνεις αυτό που αγαπάς. Μπορείς να πληρώνεσαι όταν είσαι δυστυχισμένος σε μια δουλειά. Όταν αγαπάς με πάθος αυτό που κάνεις δεν χρειάζεται να πληρώνεσαι. Αυτές τις ατάκες τις έχω ακούσει από οικονομικούς διευθυντές και εργοδότες. Τραγικό. Όμως εσείς επιμένετε δημιουργώντας στη Ρόδο τη Θεατρική Ομάδα ʼλφα! Μέσα σ΄ αυτές τις δύσκολες καταστάσεις της οικονομικής κρίσης αποφασίσαμε και φτιάξαμε τη δική μας επαγγελματική θεατρική ομάδα την θεατρική ομάδα ʼλφα, μαζί με τους Νίκο Βασιλάκη και Ρένα Ορφανού, επαγγελματίες ηθοποιοί και οι δύο. Έτσι ξεκινάμε και ανεβάζουμε το «Λεύτερο Ζευγάρι» του Ντάριο Φο και Φρανκα Ράμε με την ομάδα ΠΡΑΞΙΣ, το «Θα γίνεις το Μωρό μου», ανεβάσαμε το «Μυστική Αποστολή στην παραμυθοχώρα» μια δραματοποιημένη αφήγηση παραμυθιών και διαπιστώσαμε την ανάγκη που υπάρχει για παιδικό θέατρο και γι αυτό περιοδεύσαμε και σε σχολεία. Είχε πολλά νοήματα αυτό και διδάγματα, το ανεβάσατε και μέσα στις γιορτές. Τελικά ο λύκος είναι πάντοτε κακός και η κοκκινοσκουφίτσα πάντοτε καλή; Καλώς ή κακώς είτε λύκος είτε κοκκινοσκουφίτσα γίνεσαι με τις συνθήκες στις οποίες βρίσκεσαι. Δεν είσαι για πάντα καλός ή για πάντα κακός. Η αλήθεια είναι στο γκρι, η ζωή είναι ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο. Τόσο στο «Λεύτερο Ζευγάρι» όσο και στο «Θα γίνεις το μωρό μου», αλλά και σε λίγες μέρες στο «Τζακ και Τζιλ», βασικό θέμα είναι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, ανδρών και γυναικών. Πώς θα λέγατε ότι είναι σήμερα οι σχέσεις των ανθρώπων στην πραγματική ζωή; Πιστεύω πως όλα τα καλά και όλα τα κακά της κοινωνίας μας πηγάζουν από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Είτε από τις επιτυχίες μας σ΄ αυτές είτε από τις αποτυχίες μας σ΄ αυτές. Ένας άνθρωπος που είναι ευτυχισμένος και ισορροπημένος στις προσωπικές του σχέσεις λειτουργεί ανάλογα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Βλέπετε γύρω σας πολλά ευτυχισμένα ζευγάρια; Βλέπω ανθρώπους που προσπαθούν πολύ, κι αναζητούν απαντήσεις ανατρέποντας τα στερεότυπα και ψάχνοντας να βρουν την προσωπική τους ταυτότητα. Αυτό είναι μια περιπέτεια χωρίς σωσίβιες λέμβους, με ρίσκο μεγάλο γιατί δεν δανείζεσαι παρελθοντικές δικλείδες ασφαλείας, αλλά ψάχνεις να βρεις το δικό σου «νουμεράκι», αυτό που σου πάει, που σου ταιριάζει, κι εκεί μπορεί ν΄ ανακαλύψεις τον εαυτό σου και μ΄ αυτά τα καινούργια μάτια να βρεις το σύντροφο που είναι πραγματικά για σένα. Και δεν είναι θέμα χρόνου. Έχεις όσο χρόνο θέλεις μπροστά σου να κάνεις τα λάθη σου, μέχρι να σταματήσεις να θέλεις να κάνεις λάθος. Μετά θα κάνεις το σωστό, δεν έχει άλλο.