Mατίνα Κατσίβελη: Η ηρωίδα της Λέρου

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Ελένη Λαζάρου

Κάθε πρωί από τη στιγμή που ανοίγει τα μάτια της ξεκινά το τρέξιμο για τους πρόσφυγες. Πόσα άτομα έφτασαν στο νησί; Πόσα παιδιά; Πόσες μητέρες; Τι χρειάζονται; Γάλα; Πάνες; Φαγητό; Ζεστά ρούχα; Ένα μπάνιο; Μία αγκαλιά;

Όλες αυτές οι έγνοιες έχουν γίνει μόνιμες για την Ματίνα Κατσίβελη από την Λέρο που έχει αφιερώσει την ζωή της στο να κάνει πιο ανθρώπινες τις λίγες μέρες που θα μείνουν στην Λέρο οι άνθρωποι που ξεριζώθηκαν βίαια από τον τόπο τους και ταξίδεψαν βάζοντας σε κίνδυνο την ζωή τους αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους στην πολιτισμένη Δύση. Κάπου ανάμεσα στις πολλές δουλειές της και μετά από 13 ώρες σκληρής δουλειάς μίλησε στο koolnews.gr συντονίζοντας παράλληλα και ένα γεύμα αγάπης.

«Η καθεμιά σας να φέρει ότι μπορεί. Παστίτσιο, γιουβέτσι , ντολμαδάκια, κρέας και μακαρόνια με κιμά. Κορίτσια φέρτε αρκετά μακαρόνια με κιμά γιατί αρέσουν στους πρόσφυγες» την ακούμε να λέει σε γυναίκες της Λέρου που έχουν αναλάβει και κάθε Κυριακή ετοιμάζουν ένα τεράστιο τραπέζι φέρνοντας η καθεμία ότι μπορεί από το σπίτι της.

Με αυτόν τον τρόπο μαζεύονται πάνω από 500 μερίδες. Είναι μία μόνο από τις δράσεις που κάνει το Δίκτύο Αλληλεγγύης Λέρου ψυχή του οποίου είναι η Ματίνα Κατσίβελη.
«Απλώνουμε το χέρι σε όποιον βγαίνει από βάρκα. Στην Λέρο, ένα μικρό νησί 8.500 κατοίκων πέρυσι πέρασαν 40.000 άτομα. Δεν έμεινε κανείς διψασμένος, δεν έμεινε κανείς πεινασμένος, δεν έμεινε κανείς δίχως ρούχα και παπούτσια, δεν δέχτηκε κανείς άσχημη συμπεριφορά και περιφρόνηση», λέει στο koolNews η Ματίνα Κατσίβελη. Εδώ στο νησί μας προσπαθούμε να τους κάνουμε να νιώσουν ένα ανθρώπινο διάλειμμα από τον φόβο, τον τρόμο και την θλίψη που βιώνουν. Αυτός είναι ο σκοπός μας και κουραζόμαστε πολύ για αυτό.

Οι κακεντρεχείς, οι ρατσιστές και οι μαυρόψυχοι μας αφήνουν αδιάφορους. Αυτοί που δεν μπορούν να προσφέρουν ούτε ένα ποτήρι νερό δεν καταλαβαίνουν ότι αντάλλαγμα για όλα αυτά που κάνουμε μπορεί να είναι το χαμόγελο ενός παιδιού. Σήμερα φέραμε στo ΠΙΚΠΑ τους κλόουν δίχως σύνορα.

Τα παιδάκια τρελάθηκαν από την χαρά τους. Εγώ που χα ξυπνήσει από τα χαράματα-για πολλοστή συνεχόμενη ημέρα-δεν πήγα να ξεκουραστώ αλλά ξέχασα την κούρασή μου όταν είδα τα παιδάκια που λίγες ώρες πριν κινδύνεψαν να πνιγούν στην μανιασμένη θάλασσα να διασκεδάζουν , να χειροκροτούν , να γελούν και να χορεύουν.»

Τα μέλη του Δικτύου αλληλεγγύης της Λέρου ασχολούνται με κάθε πτυχή της παραμονής των προσφύγων στο νησί τους. Από τη στιγμή που φτάνουν μέχρι τη στιγμή που θα φύγουν. Τους παρέχουν φαγητό, νερό (γιατί το νερό του νησιού δεν πίνεται) γάλατα για τα παιδιά, πάνες και ρούχα.

Οι μητέρες με τα μικρά μωρά μεταφέρονται στην Βίλα Άρτεμις. Μία Βίλα που ανήκει στην περιφέρεια και άνοιξε για τους πρόσφυγες από τα τέλη Μαρτίου μετά από πιέσεις του δικτύου που περνούσαν ατέλειωτες ώρες μέσα στα νερά στην αυλή του λιμεναρχείου και παρέμβαση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου και σήμερα φιλοξενεί σε μόνιμη βάση 40 μητέρες με τα παιδιά τους και τους παρέχει τα πάντα. Από πλυντήριο, γάλα και πάνες μέχρι κουζίνα και τρόφιμα. Δηλαδή μία πραγματική φωλιά όπου οι γυναίκες μπορούν να φροντίσουν τα παιδιά τους εκεί σαν να ταν στο σπίτι τους. Εκεί φιλοξενείται σήμερα και ένα μωράκι μόλις 14 ημερών.

Η Ματίνα Κατσίβελη ήταν η ψυχή και της προσπάθειας της ανάπλασης του παλαιού νοσοκομείου ΠΙΚΠΑ προκειμένου να δημιουργηθεί μια αξιοπρεπής δομή βραχυπρόθεσμης φιλοξενίας των προσφύγων. Το παλιό κτίριο που έμενε άδειο επισκευάστηκε με λεφτά αλληλέγγυων από την Ελλάδα και το εξωτερικό και πλέον έχει 100 κρεβάτια, καθαρά μπάνια και ηλεκτρικές συσκευές για να εξυπηρετούνται οι πρόσφυγες που φιλοξενούνται σε αυτό. Εξοπλισμό που χάρισε η οργάνωση Solidarity for all και η οργάνωση avaaz.

Οι κάτοικοι της Λέρου δεν δίστασαν να ανοίξουν τα σπίτια τους για τους πρόσφυγες το καλοκαίρι με την απεργία των ναυτεργατών όταν στο νησί είχαν συγκεντρωθεί 4.700 άτομα που κοιμόταν στις πλατείες και τα πάρκα του νησιού.

Η κυρία Κατσίβελη δεν ασχολήθηκε με τους πρόσφυγες τώρα που το πρόβλημα γιγαντώθηκε.
Ασχολήθηκε με το πρόβλημα εδώ και χρόνια. Ως μέλος της οργάνωσης «Ελληνικό Καραβάνι Αλληλεγγύης», είχε βρεθεί στην Γιουγκοσλαβία και έγινε ανάδοχος προσφυγόπουλων από τη Βοσνία, ως μέλος του Συλλόγου «ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ» έγινε ανάδοχος ορφανών από την Αιθιοπία, βρέθηκε στα νοσοκομεία του Βελιγραδίου και τους προσφυγικούς καταυλισμούς στη Σερβία, συμμετείχε σε έξι αποστολές στα νοσοκομεία της βομβαρδισμένης Βαγδάτης.

Λόγω του έργου της έχει προταθεί για πολλά διεθνή βραβεία αλλά η ίδια θεωρεί την προσφορά της ως κάτι αυτονόητο: “θα πρεπε όλοι να ασχολούμαστε. Αν δεν ασχολούνται οι πολίτες με την υποδοχή των προσφύγων τότε τι περιμένει αυτούς τους ανθρώπους; συρματοπλέγματα ή πνιγμός. Όποιος θέλει να λέγεται άνθρωπος πρέπει να σταθεί δίπλα τους” λέει στο koolnews.

Οι ιστορίες που έζησε στη Λέρο είναι όλες συγκλονιστικές. Άλλες καλές και άλλες κακές. Χαίρεται για ένα παληκαράκι που έφτασε στο νησί ως ασυνόδευτο ανήλικο και το κράτησαν στο νησί και σήμερα είναι άνδρας που έχει τον δεσμό του και εργάζεται στη Λέρο.

Χαμογελά όταν αναφέρεται σε έναν άνδρα από το Αφγανιστάν που παντρεύτηκε στην Λέρο και απέκτησε δύο παιδάκια. Το πρόσωπό της σκοτεινιάζει όταν μιλά για τα τα ναυάγια και τα πτώματα των παιδιών που είδε να ξεβράζουν τα κύματα. Μία μάνα σαλεμένη που έχασε τέσσερα παιδιά.

Έναν πατέρα που είδε να οδύρεται επειδή έχασε όλη του την οικογένεια.
Την ρωτήσαμε πως σχολιάζει την πρωτοβουλία του κινήματος AVAAZ να διεκδικήσει το βραβείο Νόμπελ για τους ήρωες του Αιγαίου:

«Οι κάτοικοι του Αιγαίου δεν είναι όλοι το ίδιο. Στην πλειοψηφία τους οι νησιώτες έδειξαν και δείχνουν απίστευτη αλληλεγγύη, σε σημείο αυτοθυσίας. Η συμπεριφορά τους έσωσε την τιμή της ανθρωπότητας. Βουτάνε στα παγωμένα νερά για να σώσουν τις ζωές των προσφύγων. Άνθρωποι που κλαίνε όταν δεν καταφέρνουν να σώσουν μία ζωή. Άνθρωποι που έχουν ξεχάσει την προσωπική τους ζωή.

Αν δεν είναι αυτοί ήρωες ποιοι είναι; Υπάρχουν όμως και οι άλλοι οι οποίοι πουλάνε στους πρόσφυγες τις μηχανές για τις λέμβους των πλοιαρίων που θα τους φέρουν εδώ και εκείνοι που τους χρεώνουν 5 ευρώ για να φορτίσουν το κινητό τους. Οι πρώτοι σίγουρα αξίζουν το νόμπελ. Οι δεύτεροι όχι.»