Δημήτρης Τσοπανάκης: Ο Γιώργος, ο αδελφός μου
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 1099 ΦΟΡΕΣ
Γράφει ο Δημήτρης Τσοπανάκης
Περιφερειακός Σύμβουλος Νοτίου Αιγαίου
Όσο και αν προσπαθώ να ζω σε κανονικούς ρυθμούς, οι συμπολίτες μας, αλλά και πολλοί Δωδεκανήσιοι, μου υπενθυμίζουν την μεγαλειότητα του αείμνηστου αδελφού μου, Γιώργου, που στο σύντομο πέρασμα του από την ζωή του νησιού, άφησε ανεξίτηλες τις ιδέες, τις δράσεις, τα οράματα του.
Η υπενθύμιση αυτή μου δημιουργεί αίσθημα ευθύνης για την συνέχιση της μεγάλης αυτής παρακαταθήκης και πολύ περισσότερο για την συνεχή προσφορά μου στα κοινά του νησιού και της χώρας.
Ο Γιώργος είχε κατορθώσει να είναι αγαπητός, πιστευτός και αποδεκτός σε όλα τα κοινωνικά στρώματα του νησιού. Ήταν δίκαιος, ανιδιοτελής, αξιοπρεπής, τίμιος, ντόμπρος και ειλικρινής. Έβαζε πολύ ψηλά τον πήχη για τους φίλους του. Ασχολήθηκε με την πολιτική, τον σεβόντουσαν φίλοι και αντίπαλοι, σε καιρούς με υπέρμετρο φανατισμό. Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, τον άκουγαν και αποδεχόντουσαν τις τεκμηριωμένες απόψεις του φίλοι και αντίπαλοι.
Σαν διοικητικό μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου αγωνίσθηκε με απαράμιλλο σθένος για την πάταξη του παραδικαστικού κυκλώματος, θέμα που τον ανάγκασε να παραιτηθεί επειδή δεν κατάφερε να το λύσει.
Σαν διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Ρόδου έγραψε ιστορία, την οποία επικαλούνται μέχρι σήμερα γιατροί και προσωπικό. Το στίγμα του άφησε ακόμα και στην εφημερίδα «Ροδιακή» στην τρίχρονη ανάμειξη του(1993-96), λίγο πριν να τον κτυπήσει ο ιός (14 Νοεμβρίου 1996) που τον οδήγησε σε 18μηνο κώμα και στον θάνατο στις 15 Ιουνίου του 1998.
Όλοι αυτοί, που συναναστράφηκαν μαζί του κάθε φορά που με συναντούν, θα μου θυμίσουν στιγμές, δράσεις, προβλήματα και λύσεις, που τον καταξίωσαν στις συνειδήσεις τους. Δεν είναι τυχαίο το ότι μία τέτοια θέση, καθαρά πολιτική, του πρότεινε να συνεχίσει να την κατέχει ο διορισθείς το 1993 νομάρχης Γιάννης Παρασκευάς, αλλά ο έντιμος και αξιοπρεπής Γιώργος την αρνήθηκε, μη θέλοντας να δώσει δικαίωμα σε κακόβουλα πολιτικά και μη σχόλια.
Ο Γιώργος μου, ο μεγάλος και μόνος αδελφός μου ήταν για μένα τα πάντα. Τον αγαπούσα και με αγαπούσε, τον πίστευα και με πίστευε, τον στήριζα και με στήριζε, ήταν ο φίλος, ο μέντορας, ο συμβουλάτορας… Οφείλω πολλά για την δική μου παρουσία στη ζωή του τόπου, τόσο στον πατέρα μου όσο και στον αδελφό μου…
Πέρασαν είκοσι χρόνια από τον θάνατο του και οι πληγές που μου άφησε το κτύπημα του δεν έχουν επουλωθεί και ούτε πρόκειται να επουλωθούν, γιατί είναι πληγές όλου του νησιού. Είναι αναρίθμητοι οι Ροδίτες που τον γνώριζαν και που ισχυρίζονται πως δεν τον χάσαμε μόνο οι συγγενείς και φίλοι, αλλά όλη η Ρόδος. Πιστεύουν πως αν ζούσε με την παρουσία του και την δράση του θα είχε αλλάξει πολλά σε πράξεις και σε νοοτροπία…
Ο Γιώργος ζει ανάμεσα μας, τον επικαλούμαστε καθημερινά και θα συνεχίσουμε να τον συζητάμε για όσο ζούμε. Δεν πρόκειται να τον ξεχάσω ποτέ μου…
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
