Στις 18 Αυγούστου η παρουσίαση του βιβλίου της Νίτσας Μανωλά

Rodiaki NewsRoom

Το βιβλίο της Νίτσας Μανωλά «Μονάχα ένα σ’ αγαπώ» πρόκειται να παρουσιαστεί το Σάββατο 18 Αυγούστου στις 7.30 μ.μ. στο Νεστορίδειο Μέλαθρο στη νέα πτέρυγα.

Η παρουσίαση οργανώνεται από την ΔΥΑΣ Εκδοτική, την κοινότητα Αγίου Ισιδώρου, και τον πολιτιστικό σύλλογο Αγίου Ισιδώρου. Θα προλογίσει ο πρόεδρος της κοινότητας Αγίου Ισιδώρου Στέλιος Βονάκης. Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Αναστασία Κορινθίου συγγραφέας-δημοσιογράφος και η Χριστίνα Σαββάκη-Grandjean κλινική ψυχολόγος-συγγραφέας.

Αποσπάσματα θα διαβάσει η συγγραφέας Χρύσα Ζανεσή-Αλεξάκη.
Θα συντονίσει ο Γιώργος Μωύσογλου συγγραφέας-εκδότης.
Μέρος των πνευματικών δικαιωμάτων της συγγραφέως θα διατεθεί για την συντήρηση της κοινότητας του Αγίου Ισιδώρου.

Η Νίτσα Μανωλά εδώ και χρόνια ζει στο New Jersey με την καρδιά της να χτυπά πάντα ελληνικά και με την σκέψη της στο νησί της Ρόδου. Γι’ αυτό άλλωστε επέλεξε η πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου να γίνει στο νησί μας.

Η Νίτσα Μανωλά γεννήθηκε στη Ρόδο. Τελείωσε το πανεπιστήμιο Rutgers στο New Jersey και είναι κάτοχος πτυχίου Αγγλικής Φιλολογίας και κοινωνιολογίας. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής και ήταν ιδιοκτήτρια Φροντιστηρίου Ξένων Γλωσσών για όσο καιρό διέμενε στην Ελλάδα. Σήμερα ζει μόνιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής με το σύζυγο και τα δυο της παιδιά. Το "Ισόβια δεσμά" αποτέλεσαν την πρώτη της συγγραφική δουλειά.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Λένε πως σαράντα είναι τα κύματα που πρέπει να περάσει κάποιος για να ελευθερωθεί από τα μάγια... Σε θάλασσες φουρτουνιασμένες της ζωής τα δικά μου κύματα... Πελώρια ορθώθηκαν μπροστά μου και πώς να τα περάσω; Τα μετρώ, ένα, δύο, τρία, και τα προσπερνώ. Το ένα ψηλότερο και πιο άγριο από το άλλο. Μα πότε θα φτάσω στα σαράντα; Λένε πως για να είναι κάποιος ευτυχισμένος πρέπει να πονέσει πρώτα...

Κι εγώ πονώ. Ματώνω μέσα μου. Χάνομαι μέρα με την ημέρα, όλο και βουλιάζω σε νερά απύθμενα, σκοτεινά. Όμως προσπαθώ, τ’ ορκίζομαι πως προσπαθώ, να κρατηθώ στην επιφάνεια! Με νύχια και με δόντια. Δε θέλω να βουλιάξω, δε θέλω να χαθώ στο άγνωστο.

Μα δεν εξαρτάται από μένα. Κάθε μέρα είναι σαν να χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Σαν τα φθινοπωρινά τα φύλλα πέφτουν μια μια οι αντιστάσεις μου. Κι ολοένα βυθίζομαι. Στο βαθύ απέραντο σκοτάδι.
Αιμιλία