Μια εικόνα, μια μαθήτρια, μια... ελπίδα
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 500 ΦΟΡΕΣ
Γράφει η Νάντια Σαρρή
Όταν πριν από μερικά έπεσα κατά τύχη πάνω σε αυτή τη φωτογραφία ήταν τόση η θλίψη, ο πόνος και η αδικία μέσα μου που για καιρό έκανα να την ξεχάσω.
Ερχόμενη σήμερα αντιμέτωπη μ' αυτήν αντιλαμβάνομαι πως σίγουρα τα συναισθήματα είναι παρόμοια μόνο που αλλάζει η ένταση.
Βλέπεις όλα αυτά τα χρόνια συνηθίσαμε στη θέα ανάλογων άσχημων καταστάσεων γινομένες μάλιστα κι από αντίστοιχες αιτίες όπως η αδικία και η εκμετάλλευση. Έτσι μάθαμε να χαμηλώνουμε το βλέμμα ανεπαίσθητα αφήνοντας την εικόνα να γλιστρήσει γλυκά εκτός εστίασης, ώστε να χαθούν οι γραμμές που τη σχηματίζουν στην ασάφεια και την αδιαφορία.
Αυτή τη φορά όμως, αποφάσισα να μοιραστώ τη φωτογραφία αυτή με τους μαθητές της Ε’ και Στ’ τάξης, παρακινόντας τους να γράψουν ελεύθερα βάσει των συναισθημάτων που τους προκάλεσε η θέασή της. Το αποτέλεσμα είναι το ποίημα που έφερε την επόμενη μέρα η Ειρήνη και η ζωγραφιά που κάναμε παιδιά και δάσκαλοι, αν είχαμε την δυνατότητα να ξανά γράψουμε την ιστορία…
Βλέπω παιδιά της Αφρικής κόκαλα που κινούνται
μύγες τριγύρω τους πετούν κι απάνω τους κοιμούνται.
Βλέπω παιδιά της Αφρικής, παιδιά αυτής της μάνας γης
σ’ έναν κατώτερο θεό να απολογούνται.
Γιατί τους έδωσες ζωή στο χάροντα ρουσφέτια
Ποιο το νόημα της ζωής αν είναι η μοίρα τέτοια;
Ποιο το νόημα της ζωής να ζεις σαν να μην ζεις;
Να μην χαθούν στη μοιρασιά τα μπερεκέτια.
Ρίξε θεέ μου μια κραυγή μακριά να φύγει η πείνα,
ρίξε θεέ μου μια φωνή, νερό να γίνει η βροχή.
Να δεις παιδιά μια κοκαλιά να ζουν ξανά και κείνα,
να δεις παιδιά μια μολυβιά να φτερουγίζουν στο βοριά.
Ρίξε θεέ μου μια κραυγή μακριά να φύγει η πείνα,
βάλε θεέ μου μια φωνή απ’ άκρη σ’ άκρη να ακουστεί.
Να δεις παιδιά μια κοκαλιά να ζουν ξανά κι εκείνα
να δεις παιδιά μια μολυβιά, έξω απ’ του Χάρου τα στενά.
Γιατί τους έδωσες ζωή στο Χάροντα θυσίες,
ποιο το νόημα της ζωής αν λείπουν οι ευθείες;
Για τα παιδιά της Αφρικής δεν είναι θεέ μου να απορείς
όσο υπάρχουν στα ψηλά οι αλητείες...
Βλέπω παιδιά της Αφρικής παιδιά βασανισμένα
της Δύσης και της άλλης Γης πληρώνουν τα σπασμένα.
Στη Δύση και στην άλλη Γη με ένα σταυρό από άσπρο χαρτί
δύναμη δίνουν σε κορμιά καλοθρεμένα…
Υ.Γ. Η ευχή μου για χρόνια ήταν να μην ξυπνήσω μια μέρα, συναντήσω τυχαία αυτή την φωτογραφία και έχει πάψει να μου δημιουργεί οποιοδήποτε αίσθημα αδικίας, πόνου, ενοχής και απερίφραστης ντροπής που ανήκω στην «πολιτισμένη» αυτή ανθρωπότητα. Ευτυχώς, θα ναι τώρα κάπου εκεί το ποίημα κάποιας Ειρήνης να μου θυμίζει πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αρνούνται να συνηθίσουν το τέρας…
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
