Μαζί και μόνοι...

Μαρία Καρίκη

Γράφει η ψυχολόγος, Msc
Μαρία Καρίκη

Δεν υπάρχει «χειρότερη» μοναξιά από αυτή που νιώθεις όταν είσαι μαζί με άλλους... Όταν δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία και έγνοια όλα σου φαίνονται «αδιάφορα», «άδεια», «μικρά»... Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι υπερβάλλεις, αλλά κάτι μέσα σου αντιστέκεται και επαναστατεί! Δεν «ξεδιψάει» η ψυχή σου, δεν ενώνεσαι πραγματικά με αυτόν που είναι δίπλα σου. Δεν είναι απλά η παρουσία που μπορεί να καλύψει τις ανάγκες σου. Χρειάζεσαι έναν συνομιλητή που να μπορεί να σε «γεμίσει». Όχι για να εξαρτηθείς, αλλά για να διευρυνθείς, να βαθύνεις...
Παρόλα αυτά, παγιδεύεσαι και συμβιβάζεσαι, συνηθίζεις.

Οι σχέσεις σου παραμένουν στάσιμες, άκαμπτες. Ωστόσο, αναγνωρίζεις ότι δεν σε καλύπτουν πια. Κι έρχεται η στιγμή τελικά που αναζητάς το κάτι άλλο. Εκείνο που ίσως κρύβει κάτι πιο αυθεντικό, πιο ενθουσιώδες, πιο ζωντανό. Κινδυνεύεις, βέβαια, να σε ονομάσουν παράξενο, ιδιότροπο, απαιτητικό, ανικανοποίητο. Πώς, όμως, μπορείς να προσποιηθείς απέναντι σε κάτι που δεν επαρκεί; Που δεν φτάνει στο ύψος της ποιότητας που γυρεύεις; Αναζητάς το «μαζί» που που σε διαπερνάει και σε αγγίζει ψυχικά κι όχι μια απλή συνάντηση εγωκεντρισμών και μονολόγων...

Είναι δύσκολοι οι καιροί για επαφές που διαρκούν και αντέχουν. Συνήθως, οι άνθρωποι φεύγουν στις δυσκολίες ή αρνούνται να ακούσουν ό,τι δεν καταλαβαίνουν. Κλεινόμαστε στον μικρόκοσμό μας και απαιτούμε ο άλλος να «έρθει» προς εμάς. Ποιος θα «κυριαρχήσει» σε ποιον... Ποιος θα μιλήσει περισσότερο... Ποιος θα έχει περισσότερο δίκιο...

Σχέσεις ισχύος, επιβολής, βολής και προσωπικού συμφέροντος. Και έτσι παρά το «μαζί», η απόσταση και η μοναξιά μεγαλώνει. Παντού γύρω μας άνθρωποι φοβισμένοι, καχύποπτοι, χωρίς να τολμούν υπερβάσεις... Άλλα θέλουν, άλλα κάνουν...

Κι αυτό που πονάει περισσότερο είναι η ζωή που περνάει και συ νιώθεις ότι γίνεσαι ίδιος με αυτούς που κάποτε κατέκρινες. Κρύβεσαι, κλείνεσαι και απομακρύνεσαι και εσύ από ό,τι θα ήθελες να διεκδικήσεις.
Φοβάσαι να ρισκάρεις, να απογοητευτείς, να δεθείς, να αφεθείς... Όχι, γιατί δεν αγαπάς πια τον άνθρωπο, αλλά γιατί πείθεσαι σιγά σιγά ότι αυτό που τόσο πολύ ποθείς είναι σπάνιο ή αναλώσιμο.

Συναντάς υπερμεγεθυμένα «Εγώ» που γυρεύουν να προβάλλουν σε εσένα τον εαυτό τους. Χωρίς καμία διάθεση αλληλόδρασης, συνδιαμόρφωσης, αλληλοσυμπλήρωσης.

Το «μαζί» δεν είναι απλά μια σύνθεση των μερών. Δεν είναι μια ανταλλαγή θεωριών και εμπειριών. Είναι ένα βίωμα που μετά από αυτό δεν είσαι πια ο ίδιος. Το ειλικρινές «μαζί» σε αναγεννάει, σε επαναπροσδιορίζει, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να εκτεθείς, να εμπιστευτείς, να δοθείς. Παρά τους κινδύνους και παρά τους φόβους σου ανοίγεσαι και είσαι διατεθειμένος να μη μετανιώσεις όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Δεν είναι η ανάγκη σου να συνυπάρχεις απλά με κάποιον άλλο.

Είναι που θες να νιώσεις όλα εκείνα που δεν μπορείς να νιώσεις μόνος σου! Να συνδεθείς σε ένα επίπεδο τέτοιο που το άλλο άτομο θα γίνει η αφορμή να ανακαλύπτεις συνεχώς καινούρια πράγματα για τον εαυτό σου. Ένα είδος «καθρέφτη» που σε παρακινεί να αναστοχαστείς και να εξελιχθείς...

Πολλοί αντιδρούν απέναντι σε ένα βαθύτερο «μαζί» γιατί θέλουν να νιώθουν ότι έχουν τον έλεγχο της «μονάδας» τους.

Για αυτούς είναι πιο ασφαλές και επιθυμητό να προστατεύσουν τα κεκτημένα τους, τις συνήθειές τους, την κοσμοθεωρία τους. Επιλέγουν να αποδεχτούν το αίσθημα της μοναξιάς, γιατί δεν αντέχουν να ρισκάρουν όλα αυτά που με τόσο κόπο έχουν «χτίσει» μέσα τους. Προτιμούν να υπομείνουν το όποιο αίσθημα «κενού» μέσα τους, αρκεί να μην αναγκαστούν να μοιραστούν τα «βαθύτερα», τα «ενδότερά» τους... Τίποτα δεν κάνουν χωρίς να «ζυγίσουν», να υπολογίσουν, να προνοήσουν...

Ίσως ο μεγαλύτερος εχθρός των ανθρώπινων σχέσεων τελικά να είναι ο φόβος της απόρριψης, της προδοσίας, της εγκατάλειψης... Εγκλωβισμένοι σε έναν τέτοιο φόβο, διστάζουμε να είμαστε πιο αυθόρμητοι, πιο αυθεντικοί, πιο αληθινοί. Ο καθένας στο «καβούκι» του, στο οικείο και στο γνώριμο που δεν τον τρομάζουν... Η ψευδαίσθηση της ασφάλειας κάνει έτσι τη μοναξιά πιο ανεκτή, πιο υποφερτή... Το τίμημα, ωστόσο, αργά ή γρήγορα θα γίνει αισθητό. Ήρθες σε αυτή τη ζωή για να νιώσεις, να αφεθείς, να ενωθείς –με όποιο ρίσκο-... Ήρθες για να αφηγηθείς μια ιστορία, μια διαδρομή: ένα πάθος, ένα όνειρο, μια υπέρβαση, έναν έρωτα, μια ανατροπή! Δεν ήρθες για να μείνεις μόνος, στάσιμος, αδιάλλακτος, ατσαλάκωτος..., αλλά κατά τα άλλα «ασφαλής»...