Η μαγεία της «Ανέμης» σε μια παραμυθένια παράσταση

Rodiaki NewsRoom

Της
Χαράς Ματζαβίνου
Εκπαιδευτικού

Τη Δευτέρα στις 8 Ιουλίου στο θέατρο της Μεσαιωνικής Τάφρου Μελίνα Μερκούρη, το Κέντρο Τέχνης – Σχολή Χορού «Ανέμη» της Μαρίας Μανιώτη σε συνεργασία με την παιδική χορωδία «Amabile» του Επικοινωνιακού Ιδρύματος της Ι.Μ. Ρόδου με μαέστρο τον Μιχάλη Καλαεντζή,στο πιάνο την Ματίνα Μακέστα, στο τραγούδι την Ματίνα «Μάστορα» και στα σκηνικά/κουστούμια την Μαρία Παπαδοπούλου παρουσίασε την παράσταση: «Ραδιοφώνου Παραμύθια». Αφιερωμένη στην Κική Τσακίρη.

Μια παράσταση γεμάτη χορό, τραγούδια και παραμύθια που οι μικροί καλλιτέχνες ζωντάνεψαν στη σκηνή. Η αυλαία της παράστασης άνοιξε με τα τμήματα χορού και κινητικής ανάπτυξης και συνεχίστηκε με τα μικρά ταλέντα ηλικίας 3 χρονών του τμήματος Advanced Child'Space Method Chava Shelhav που εμφανίστηκαν χορεύοντας με συνοδούς τους γονείς τους. Η συνέχεια μας χάρισε επί σκηνής αποσπάσματα από musical (Annie, Grease, Mama mia)και τον Μικρό Πρίγκιπα του Σαιντ – Εξυπερύ να πετάει με το φανταστικό αεροπλάνο του πάνω από την Κίνα, την Αριζόνα και το Βόρειο Πόλο για να συναντήσει τελικά τους ήρωες και τα τραγούδια της Λιλιπούπολης κάτω απο την μοναδική καθοδήγηση του μαέστρου Μιχάλη Καλαεντζή! Όμως, σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σημειώσω ότι μια παράσταση δεν είναι μόνο αυτό που συμβαίνει μπροστά στους θεατές, καθώς διαδραματίζονται τα νούμερα που την απαρτίζουν. Μια παράσταση είναι ένα ταξίδι που ξεκινάει πολύ καιρό πριν και έχει θησαυρούς για όλους τους συντελεστές της κρυμμένους από το ευρύ κοινό.

Σε αυτούς τους θησαυρούς θα ήθελα να εστιάσουμε σαν γονείς και σαν άνθρωποι που αγαπούμε τον πολιτισμό και την παιδεία. Στους θησαυρούς που έκρυβε το παραμύθι της γιορτής της «ανέμης» που ζήσαμε εμείς που ήμασταν πίσω στα παρασκήνια.

Ήταν τιμή μου και χαρά μου να παρακολουθήσω όλα αυτό το πόνημα από κοντά, καθώς εξελισσόταν και θα ήθελα να αποτυπώσω αυτό το υπέροχο ταξίδι – βίωμα. Η φροντίδα με την οποία είδα να περιβάλλονται όλα τα παιδιά στο κέντρο τέχνης «Ανέμη» είναι πραγματικά συγκινητική. Μια φροντίδα που έχει σαν στόχο να αναδείξει το ταλέντο κάθε παιδιού, να το προστατεύσει από τις αδυναμίες του στη σκηνή και να φωτίσει τα πιο δυνατά του στοιχεία. Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αυτό είναι ευρηματικός και μοναδικός, ενώ κάθε φορά η αγάπη και η τρυφερότητα είναι εκεί για να απλωθεί και να τυλίξει με μαγεία τις ανάγκες κάθε παιδιού. Και όλα αυτά συμβαίνουν μέσα από παιχνίδι, από χαρά και ενθουσιασμό.

Κάπως έτσι βρεθήκαμε στις πρόβες στο θέατρο Μεσαιωνικής Τάφρου να παρακολουθούμε την παράσταση να παίρνει σιγά- σιγά σάρκα και οστά. Και μέσα σε όλο αυτό το πήγαινε - έλα, στο οποίο έπρεπε να συντονιστούν γονείς, παιδιά, χορευτικά, μουσικοί, χορωδία, τεχνικοί, ήχος, φώτα, θεατρικά, σκηνικά, κουστούμια και που θα περίμενε κανείς να υπάρχει ένταση και νεύρα αντ’ αυτού να επικρατεί ένα κλίμα χαράς, ηρεμίας, γέλιου, παιχνιδιού και δημιουργίας! Η εξέλιξη των παιδιών πρόβα με την πρόβα ήταν συγκλονιστική, το πως άλλαζαν σιγά -σιγά και άρχιζαν να γίνονται όλο και πιο υπεύθυνα, όλο και πιο συνειδητά ως προς αυτό που καλούνταν να κάνουν.

Και φτάσαμε στη βραδιά της παράστασης, μια βραδιά παραμυθένια! Στα παρασκήνια υπήρχε διάχυτη τόση χαρά, τόση ενέργεια! Τα μικρούλικα που ετοιμάζονταν να βγουν στη σκηνή (πολλά από τα οποία έβγαιναν για πρώτη φορά) ήταν γεμάτα υπερένταση, άγχος αλλά και ενθουσιασμό . Ήταν ολοφάνερο ότι κάθε παιδί είχε ένα δικό του σκαλοπάτι που προσπαθούσε να ανέβει, ένα δικό του εμπόδιο που προσπαθούσε να ξεπεράσει και όλα μαζί να γίνουν μια ομάδα ταιριαστή για να βγει ολοκληρωμένο το κοινό αποτέλεσμα.

Άλλος είχε άγχος για τα βήματα, άλλος είχε άγχος για τα λόγια, άλλος είχε άγχος για το αν θα ακούγεται, άλλος γιατί ντρέπονταν, άλλος για το αν θα κάτσει φρόνιμος, άλλος γιατί δεν άντεχε τη φασαρία που επικρατούσε στα παρασκήνια μέχρι να αρχίσει η παράσταση, άλλος για το αν θα προλάβει να αλλάξει κουστούμια και άλλος για το αν θα έρθει η μαμά να βοηθήσει και άλλος είχε άγχος για όλους τους άλλους!!! Και όμως μέσα σε όλα αυτά τα μουτράκια μπορούσες ξεκάθαρα να δεις την έξαψη της στιγμής και μαζί με το άγχος, τη χαρά της δημιουργίας, τη χαρά της εξέλιξης, την υπέροχη ενέργεια της τόλμης να ξεπεράσει το καθένα τον εαυτό του! Όμως σε μια παράσταση παραμυθιού, αγάπης και χαράς υπάρχει φροντίδα για όλους. Κάπως έτσι λοιπόν επηρεασμένη από όλη αυτή την αγάπη που ξεχείλιζε στον αέρα είδα μπροστά μου μια μικρούλα να κλαίει πριν αρχίσει η παράσταση, πήγα κοντά της και τη ρώτησα τι της συμβαίνει.

Μου αποκρίθηκε ότι δεν μπορούσε να χορέψει και να τη βλέπουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Έτσι, λοιπόν, χωρίς δεύτερη σκέψη της είπα ότι θα την σκεπάσω με ένα μαγικό αόρατο μανδύα που θα την καλύπτει από όλους και έτσι εκείνη θα μπορεί να χορεύει μόνο για τον εαυτό της χωρίς να τη βλέπει κανείς! Την πήρα στην άκρη των παρασκηνίων , της ζήτησα να κλείσει τα ματάκια της και άπλωσα γύρω της με απαλές κινήσεις τον αόρατο μαγικό μανδύα… Όταν άνοιξε τα ματάκια ήταν ήρεμη και ανακουφισμένη.

Έφυγα και εγώ ήσυχη και δεν θυμήθηκα το «μαγικό» που είχα κάνει, μέχρι το τέλος της παράστασης. Κάπου εκεί, λοιπόν, στην υπόκλιση η μικρούλα βρέθηκε πίσω μου, τράβηξε τη φούστα μου και μου είπε: «Ε, ψιτ! Έπιασε!» και το μουτράκι της χαμογελούσε ολόκληρο από χαρά και ικανοποίηση! «Ωραία!» της απάντησα, «είναι καιρός τώρα να λύσουμε τα μάγια!» και με μια κίνηση της έβγαλα τον αόρατο μαγικό μανδύα, γιατί έτσι συμβαίνουν τα πράγματα μέσα στην οικογένεια της «ανέμης».

Και ακόμη κι αν λύθηκαν τα μάγια του αόρατου μανδύα, η μαγεία που βιώνει κανείς κάτω από τη στέγη της «ανέμης» δε σταματά! Άλλωστε, όλα αυτά τα χαρούμενα μουτράκια είναι με μια ερώτηση στο στόμα από την επόμενη κιόλας μέρα της παράστασης: «Πότε θα ξεκινήσουμε τις πρόβες για την επόμενη παράσταση;»