Ελένη Καζούλλη-Καράβα: Η καλλιτέχνης, η ζωγράφος

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Δανάη Κυριακίδου-Μπακούλη, π. Πρόεδρος του Συλλόγου Εικαστικών Δωδ/σου

Η Ελένη Καζούλλη-Καράβα έφυγε από κοντά μας στα τέλη Σεπτεμβρίου, πλήρης ημερών, στο ταξίδι της για τον παράδεισο. Υπήρξε μια ταλαντούχα ζωγράφος, με διακριτική παρουσία, χωίς έπαρση, προικισμένη με αξιοζήλευτα προσόντα: πανέμορφη, ευγενής, αγαπητή και δραστήρια, γόνος της οικογένειας των μεγάλων ευεργετών της Ρόδου και κόρη του Αθανασίου Καζούλλη, Δημάρχου της Ρόδου κατά τα τέλη 1945-1947, της μεταβατικής περιόδου της Αγγλίας.

Την κυρία Ελένη, όπως την αποκαλούσαμε εμείς οι νεότεροι, από σεβασμό στην προσωπικότητά της, την γνώρισα μέσα στον σύλλογο Εικαστικών Δωδ/σου, ως μέλος του από ιδρύσεώς του, το 1986. Αγαπούσε τη ζωγραφική, στην οποία είχε έμφυτη έφεση και την οποία διδάχθηκε στο Αρσάκειο, από τη ζωγράφο Ελένη Σταθοπούλου. Αργότερα μαθήτευσε κοντά στον ζωγράφο, Αντώνη Καραφυλάκη και το 1972 εξέλιξε και ολοκλήρωσε τη σπουδή της δίπλα στον καταξιωμένο ζωγράφο, Βάλια Σεμερτζίδη.

Γνώριζε πολύ καλό σχέδιο και αγαπημένα θέματά της ήταν, τα πορτρέτα και οι νεκρές φύσεις. Χρησιμοποιούσε τις χρωματιστές κιμωλίες, το ξηρό παστέρ. Στην παλέτα της τα αγαπημένα χρώματά της ήταν το μωβ, το σιέλ, το γαλαζοπράσινο, το μπλε, χρώματα του αιθέρα.

Έπαιρνε πάντα μέρος σε όλες τις εκθέσεις του συλλόγου μέχρι τα τελευταία χρόνια, με έργα τα οποία είχε δημιουργήσει όσο ήταν ακόμη ακμαία. Τα έργα της πάντα ξεχώριζαν ανάμεσα στα άλλα. Θυμάμαι της είχα προτείνει να έλθει στο εργαστήριο ζωγραφικής του Δήμου και να δουλέψει μαζί μας. Έδειξε να το θέλει και δέχθηκε, όμως το πρόβλημα υγείας στα μάτια της, την σταμάτησε. Από τότε είχε αρχίσει η φθίνουσα πορεία, δεν μπορούσε να οδηγεί το αυτοκίνητό της και γι’ αυτό είχε περιορίσει τις δραστηριότητές της. Ήταν πάντα παρούσα στο Κυριακάτικο εκκλησίασμα της ενορίας της, στον Άγιο Νικόλα. Φρόντιζε να ενισχύει τους αδύναμους, να καταλαβαίνει τις ανάγκες τους και να τους ενισχύει.



Αυτοπροσωπογραφία

Θυμάμαι, προτιμούσε να πηγαίνει στο κρεοπωλείο της πλατείας, το οποίο είχε τη λιγότερη δουλειά από τα γειτονικά, όταν κανείς σχεδόν δεν πήγαινει σ’ αυτό. Τόσο συμπονετική και μεγαλόψυχη ήταν. Ένας Θεός ξέρει, πόσες άλλες φιλανθρωπίες θα έκανε, που φρόντιζε να μην φαίνονται. Αυτή ήταν η Ελένη Καράβα-Καζούλλη, που εμείς γνωρίσαμε.

Σίγουρα πρέπει να ήταν η πρώτη γυναίκα ζωγράφος στη Ρόδο, με σπουδές δίπλα σε καταξιωμένος ζωγράφους, σε μια εποχή δύσκολη για τους Δωδεκανήσιους, μετά τη μακραίωνη σκλαβιά τους, πολύ δε περισσότερο για τις γυναίκες εκείνης της εποχής. Αυτή την γυναίκα θέλουμε να τιμήσει η Πινακοθήκη της Ρόδου, παίρνοντας τουλάχιστον ένα έργο της στις συλλογές της.

Αξίζει αυτή την τιμή, όταν γνωρίζουμε ότι ένας από τους σκοπούς της Πινακοθήκης είναι η δημιουργία μιας συλλογής με έργα Ροδίων ζωγράφων, κατόπιν επιλογής του έργου και με την έγκριση της Καλλιτεχνικής Επιτροπής της Πινακοθήκης.