Αυτοοργάνωση και συλλογικότητες

Φίλιππος Ζάχαρης

Οι πολίτες δεν θα πρέπει να περιμένουν από το κράτος να τους λύσει τα προβλήματά τους αφού αυτό είναι που δημιουργεί περισσότερα κάθε φορά.

Οι πολίτες θα πρέπει να αυτοοργανωθούν δημιουργώντας συλλογικότητες, κάτι που θα τους βοηθήσει σημαντικά όχι μόνο στην επικοινωνία και την ανταλλαγή ιδεών, αλλά και στην επίλυση των βασικών προβλημάτων τους.

Στην Ελλάδα όπου το κράτος παίζει το ρόλο του τιμωρού απέναντι στους πολίτες, που δεν παρέχει τη στοιχειωδέστερη υποστήριξη σε κάθε δύσκολη περίσταση που βρίσκεται ο πολίτης, είναι περισσότερο από επιτακτική η ανάγκη οι πολίτες να συζητούν μεταξύ τους και να επιδιώκουν να βρίσκουν λύσεις πέρα από την όποια κρατική κηδεμονία, που σε τελευταία ανάλυση καπελώνει την κάθε προσπάθεια.

Η τεράστια γραφειοκρατία, η σκληρή φορολογία και η εκδικητικότητα χαρακτηρίζουν εδώ και δεκαετίες το ελληνικό κράτος. Ως απάντηση δεν θα πρέπει να υπάρξει μεμονωμένη αντίδραση αλλά συλλογική προσπάθεια, προκειμένου να δειχθεί στα κόμματα που υπηρετούν αυτό το διεφθαρμένο κράτος ότι δεν το έχουν ανάγκη και πολύ περισσότερο πως το ζήτημα δεν είναι να τους πετούν ένα ξεροκόμματο.
Θα το πω για πολλοστή φορά: οι πολίτες χρειάζονται τον αυθορμητισμό και παράλληλα τη λογική για να βρουν τα ασφαλή μονοπάτια και περάσματα.

Δεν θέλει πολλή σκέψη, για παράδειγμα, για ποιο λόγο προσφέρεται και από την προηγούμενη αλλά και την τωρινή κυβέρνηση γη και ύδωρ στους Κινέζους προκειμένου να μετατρέψουν σε τσιφλίκι τους νευραλγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας. Δεν έκανε κάτι καινούργιο ο νυν πρωθυπουργός παρά να παραδώσει στην κινέζικη αυτοκρατορία όχι μόνο το λιμάνι του Πειραιά αλλά και άλλα ελκυστικά φιλέτα.

Δεν αποτελεί επίσης είδηση πως τα φιλέτα αυτά πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές, υποδουλώνοντας παράλληλα χιλιάδες εργαζομένους σε εκβιαστικές συμβάσεις εργασίας. Οι δε Κινέζοι ηγέτες, συνηθισμένοι στη στυγνή εκμετάλλευση αφού στην ίδια την Κίνα το λούμπεν προλεταριάτο διαβιεί σε συνθήκες κόλασης σε ό,τι αφορά τα εργασιακά, συν του γεγονότος ότι δεν επιτρέπεται η ελεύθερη έκφραση γνώμης και ιδεών, συνθήκες που περιέγραψε με εξαιρετικά αποκαλυπτικό τρόπο ο αντιφρονούντας Κινέζος νομπελίστας Λιού Σιαμπό, δεν κάνουν τίποτε περισσότερο ή λιγότερο παρά να επιδεικνύουν τηδύναμή τους.

Δεν περιμένει βέβαια κανείς από καμία ελληνική κυβέρνηση να βάλει μπροστά τα ανθρώπινα δικαιώματα στις σχέσεις με την Κίνα, θυσιάζοντας τις μπίζνες. Ούτε και έχουμε την αξίωση να γνωρίζουν την κοινωνική κατάσταση εκεί, γιατί πολύ απλά δεν το θέλουν ή το αγνοούν. Όμως ο Έλληνας πολίτης πρέπει και να γνωρίζει και να αντιδρά στα σχέδια της κάθε κυβέρνησης που ξεπουλά τη χώρα με όποιο κόστος και τίμημα. Και μόνο ο πολίτης είναι αυτός που μπορεί θεωρητικά και πρακτικά να ταράξει τα νερά.

Στην Ελλάδα όλα ξεχνιούνται προκειμένου να υπηρετηθούν οι κάθε είδους καταστροφικές πολιτικές που ωφελούν άλλους πέραν των κατοίκων αυτής της χώρας. Το γνωρίζει αυτό ο μέσος Έλληνας αλλά παρόλα αυτά δεν κάνει κάτι για να αλλάξει άρδην τα δεδομένα.
Είναι ίσως η ώρα όμως να αλλάξει το τροπάρι και να αντληθούν δυνάμεις από το συνειδησιακό απόθεμα των πολιτών. Να δουν, με λίγα λόγια οι πολίτες, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνον η αυτοοργάνωση. Η λέξη δεν θα πρέπει να μας φοβίζει ούτε απαραίτητα να παραπέμπει σε κάποια «ουτοπία», μιας και η πραγματικότητα που ζούμε και συντηρούμε ταυτόχρονα δεν είναι παρά ζωτικό ψεύδος για το υποτιθέμενο κοινωνικό κράτος.

Δεν κοστίζει τίποτε λοιπόν να ενώσουν οι πολίτες τις δυνάμεις τους και να κάνουν το επόμενο βήμα προς όχι μια καλύτερη κοινωνία αλλά διαφορετική, για τον απλούστατο λόγω του ότι αυτή η κοινωνία δεν ήταν ποτέ ούτε είναι καλή λόγω των κάθε λογής καταπιεστικών δομών, παραστρατημάτων ή εσκεμμένων παραλείψεων.

Οι πολίτες δεν θα πρέπει να περιμένουν από το κράτος απολύτως τίποτε για τον απλούστατο λόγο ότι το κράτος όπου και όποτε επεμβαίνει, δημιουργεί ίντριγκες, εχθρότητα και πάσης φύσεως αντιπαραθέσεις. Η συλλογικότητα και μαζική συμμετοχή σε αυτήν, θα μπορούσε όχι μόνο θεωρητικά αλλά στην πράξη να καλύψει τα κενά.
Εξάλλου γιατί ήρθαμε στον κόσμο; Για την συνεχή δημιουργία και αναζήτηση της πραγματικής δημοκρατίας που χάθηκε στο πέρασμα των αιώνων. Κάτι ήξεραν στην αρχαία Αθήνα που στα κοινά δεν υπήρχαν ειδικοί παρά μόνον στα τεχνικά θέματα.