Ευχαριστώ, μόνο μια λέξη…

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Kυριάκος Μ. Χονδρός

Αρχαία λέξη, αρχαία ελληνική.

Την χάραξαν με κόπο πάνω σε λευκό μάρμαρο, για να συντάξουν ψηφίσματα οι Δημοκρατικοί, την έγραψαν οι Διόδωρος, Φιλόδωρος, την αναφέρουν οι Στωϊκοί. Κι από τότε μέχρι σήμερα προφέρεται ίδια και απαράλλακτη. Με το ίδιο νόημα. Μια λέξη, μόνο μια που αποτελεί έκφραση ευγνωμοσύνης και είναι συναίσθηση. Αποτελεί αντίδωρο στο δώρο. Είναι πολιτισμός, παιδεία, είναι αυτό που ψιλώνει τον άνθρωπο. Ανεγείρει την ανθρωπιά.

Κι εσύ, που έδωσες όλη σου τη ζωή, αφιέρωσες τη ζήση σου, χάρισες το βιός σου και σαν ανταπόκριση θέλησες να ακούσεις μόνο αυτή τη μικρή και μαγική λεξούλα! Και δεν την άκουσες και συννέφιασες και πικράθηκες τόσο πολύ. Κι όμως αυτή η λέξη που αποτελείται από 4 μόνο συλλαβές δεν την άκουσες.

Κι εσύ που πρόσφερες κάτι εξαιρετικά σημαντικό ή και κάτι ασήμαντο όπως είναι ένα ποτήρι νερό, τρεις ελιές, μια φέτα ψωμί και δεν άκουσες αυτή τη λέξη, τη μόνη λέξη, που ήθελες να περάσει γλυκά στην ακοή σου, απέτυχες.

Τι κι αν έγινες χαλί Περσίας, φλοκάτη Τουρκίας, κουρελού Ελλάδας, και άφησες ηθελημένα ή άθελα να σε πατήσουν, δεν περίμενες κάποιο μεγάλο δώρο, περίμενες όμως μια αναγνώριση η οποία δεν ήρθε!

Κι όμως, στο βάθος της ψυχής σου, στα έγκατα του είναι σου, εκεί όπου η ψυχή συγκοινωνεί με τον έξω κόσμο, θα ήθελες να ακούσεις τον καλό τον λόγο.

Ναι. Δεν θέλησες να σε στήσουν ανδριάντα, ούτε το όνομά σου να δώσουν σε κάποια οδό ή πλατεία, ούτε η ιστορία να σε αφιερώσει μια σελίδα. Όχι. Θα ήθελες όμως ν’ ακούσεις το αυτονόητο. Ειλικρινά θα το ήθελες αυτό!

Γιατί και το σκυλί που δεν μιλά, και του ρίχνεις ένα κόκκαλο, κουνά την ουρά του και τα πετεινά υψώνουν το κεφάλι στον ουρανό και οι γλάροι χορεύουν πάνω στην τροφοδότρια θάλασσα. Ακόμα και τα λουλούδια σκορπίζουν αρώματα και χρώματα.

Κι αν δεν άκουσες λοιπόν, αυτή την αιώνια λέξη, που υπάρχει σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, μη λυπάσαι και μη θυμώνεις. Γιατί πιο δυνατό και πιο σκληρό σαν σίδερο στο στομάχι δεν είναι που δεν άκουσες αυτή τη λέξη, αλλά είναι να νιώσεις την αχαριστία. Πιο βάρβαρη συμπεριφορά είναι εκείνη που θα πληρωθείς για την όποια προσφορά σου με την αχαριστία. Αυτό κι αν είναι μέγα συναίσθημα. Αχαριστία, γνώρισμα του αγνώμονα, του ανθρώπου χωρίς ίχνος παιδείας, ήθους, καλοσύνης, αναγνώρισης. Αγνωμοσύνη το γνώρισμα και η ταυτότητα του ανθρώπου που δεν έχει καλοσύνη και ανθρωπιά. Πόσα ποιήματα, διηγήματα, πόσοι λαϊκοί στίχοι που έγιναν τραγούδια δεν μίλησαν για την αχαριστία του ανθρώπου!

Κι όμως αν την πεις αυτή τη λιτοδίαιτη και απλή λεξούλα η καρδιά σου ανοίγεται, ανοίγεις δρόμο φωτεινό στην ανθρωπιά και ρωγμή στο σκοτάδι. Πες την, μη ντρέπεσαι, η ευγένεια δεν είναι ντροπή. Φώναξέ την δυνατά. Γράψετε στο χαρτί, πέρασέ την στο κινητό σου, ψιθύρισε την γλυκά, ταπεινά όμορφα για να μπορέσει ο συνάνθρωπός σου να νιώσει ικανοποίηση και ευχαρίστηση.