Ψιλά γράμματα: Όταν ανάψει το φιτίλι

Rodiaki NewsRoom

Όλοι δικαιούμαστε να έχουμε άποψη. Το έχουμε κατακτήσει αυτό μέσα από πολλές περιπέτειες. Το πρόβλημα ξεκινά όταν μια λανθασμένη άποψη βρίσκει απήχηση σε απαίδευτα, ημιμαθή, πορωμένα και άρα επικίνδυνα μυαλά. Όταν το δηλητήριο μεταδίδεται σαν πυρκαγιά σε πευκοδάσος και μετατρέπεται σε τυφλό μίσος. Κι είναι ακόμα πιο επικίνδυνο όταν το μεταδίδουν στόματα που έχουν βήμα και ακούγονται σε μεγάλα ακροατήρια.

Υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα στην Ευρώπη, το οποίο λόγω της γεωγραφικής θέσης της χώρας μας περνάει από εμάς. Κάποιοι παίζουν ένα περίεργο γεωπολιτικό σκάκι, εκμεταλλευόμενοι τον πόνο των ανθρώπων που τους χτύπησε ο πόλεμος. Αναμειγνύοντάς τους μαζί με πορωμένους μισθοφόρους θέλουν να δημιουργήσουν ρήγματα στη συνοχή της Γηραιάς Ηπείρου. Εν μέρει το κατάφεραν.

Οι χώρες που έχουν σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος της “φιλοξενίας” έχουν διχαστεί ανάμεσα σε συναισθήματα αλληλεγγύης και αγανάκτησης. Αλληλεγγύη προς τα αθώα θύματα της φρίκης του πολέμου. Αγανάκτηση προς εκείνους που τρύπωσαν ανάμεσά τους και παριστάνουν τα θύματα ενώ υπηρετούν ένα σκοτεινό σκοπό, φθάνοντας πολλές φορές σε εγκληματικές ενέργειες.

Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως η κοινή γνώμη δεν κάθεται να εξετάσει ποιος είναι τι. Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Η παραβατική συμπεριφορά ενός ξένου γίνεται όπλο στη φαρέτρα της ρητορικής του μίσους. Κι έτσι το να βουλιάξουμε τις βάρκες που κουβαλάνε ανθρώπινες ψυχές δεν μοιάζει έγκλημα γιατί πάνω τους έχουν και κακοποιά στοιχεία. Κι έτσι το να εξορίσουμε τους πάντες στα ξερονήσια δε μοιάζει πια ακραία τακτική. Κι έτσι το τέρας αρχίζει να δείχνει τα δόντια του και πάλι.

Το να μένει κάποιος ψύχραιμος όταν ξεσπάσει η φωτιά είναι πολυτέλεια. Αυτοί που ορίζουν τις τύχες του κόσμου δεν πιστεύουν στα μακρόπνοα σχέδια. Οι ισορροπίες αλλάζουν και αίφνης οι φίλοι γίνονται εχθροί και οι εχθροί μετατρέπονται σε φίλους ανάλογα με τα κέρδη. Όπλα να πουλάνε και να ελέγχουν τα πετρέλαια. Τίποτα άλλο.

Το κόστος για να χτιστούν σχολεία και νοσοκομεία είναι κατά πολύ μικρότερο από το να αγοραστούν όπλα μαζικής καταστροφής. Για κάποιο λόγο όμως κονδύλια βρίσκονται μόνο όταν πρόκειται για πόλεμο. Για την ειρήνη τα χρήματα είτε λίγα είτε πολλά θεωρούνται σπατάλη. Διότι ως ανθρωπότητα έχουμε χάσει τις αξίες μας, οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με τα κέρδη.

Θα έρθει και πάλι κάποια στιγμή που όσοι επιζήσουν θα κοιτάνε με δέος τα ερείπια και τα απομεινάρια της καταστροφής και θα αναρωτιούνται πώς φτάσαμε ως εδώ. Μην απατάσθε. Έτσι γίνεται πάντα. Πρώτα μας κυριεύει η μανία της καταστροφής και κατόπιν το συναίσθημα της μετάνοιας.

Προφανώς το έγκλημα απ’ όπου προέρχεται είναι καταδικαστέο. Το ερώτημα όμως είναι τι έχουμε κάνει για να το αποτρέψουμε; Όταν αφήνουμε αθώες παιδικές ψυχές έρμαια στα χέρια φανατικών που τους δηλητηριάζουν στην πιο τρυφερή τους ηλικία, όταν το μίσος καλλιεργείται λόγω της διαφορετικότητας, όταν μαθαίνουμε να κοιτάμε μόνο τη δουλειά μας και να μη νοιαζόμαστε για το τι συμβαίνει γύρω μας, τότε ένας πόλεμος είναι κάτι που στη στατιστική ονομάζεται βέβαιο ενδεχόμενο.

Έρχονται ακόμα πιο σκοτεινές ημέρες. Ήμασταν πάντα μια πυριτιδαποθήκη στη γειτονιά μας. Δεν αργεί η ώρα που κάποιος θα ανάψει το φιτίλι κι εκεί πια η έκρηξη θα είναι μεγαλειώδης. Και δεν θα ξεχωρίζουμε ποιος είναι τι. Και φυσικά οι μεγάλοι και πάλι θα νίψουν τας χείρας τους...