Ο Ροδίτης που κατέπληξε τραγουδώντας «Στέλιο» και χάθηκε μετά! (βίντεο)
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 42656 ΦΟΡΕΣ
Ο Αντώνης Μάλτας που ζει στην Ιαλυσό, μιλά για τη σύντομη αλλά δυνατή πορεία του
Σαν να μην είναι του κόσμου τούτου, ο Αντώνης Μάλτας, με τη μεγάλη φωνή και τη συμπεριφορά παιδιού που δεν έχει χάσει ακόμη την αθωότητά του.
Το αντιλήφθηκα από την πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία μας όταν τον εντόπισα να ζει στην Ιαλυσό- το γιο του Μάλτα του καθηγητή Μαθηματικών- που εμφανίστηκε ως μεγάλο ταλέντο στο Πανελλήνιο, 15 χρόνια πριν, αλλά χάθηκε σχεδόν λίγο καιρό μετά!
Το αποτύπωμά του υπάρχει ωστόσο, και για τον κόσμο που τον αναζητά τον έψαξα, γι’ αυτούς που αναρωτιούνται «πώς χάθηκε έτσι αυτό το ταλέντο» που τότε στις εκπομπές τις πρώτες σε τηλεθέαση, εμφανιζόταν ως «ο νεαρός από τη Ρόδο, με καταγωγή από την Κάρπαθο, που είχε καταπλήξει τα πλήθη»!
Σήμερα, κατασταλαγμένος αλλά χωρίς να έχει χάσει την αθωότητα που λέγαμε, δεν κάνει απολογισμούς, ούτε μετράει λάθη. Λέει λίγα, μας αφήνει να υποψιαστούμε τα περισσότερα και δηλώνει έτοιμος και πάλι σε όποια πρόκληση παρουσιαστεί. Γιατί η φωνή είναι φωνή και το διαπιστώνει κανείς ακόμα και σ’ αυτά τα δύο ηχογραφημένα της στιγμής, που παρουσιάζουμε κι από εδώ- το δεύτερο πρόσφατο- μόνο μ’ ένα μπουζούκι και μια κιθάρα να τον συνοδεύουν.
Είδα στο βίντεο της εκπομπής πώς σε κοίταζαν ενώ τραγουδούσες τραγούδι του Καζαντζίδη η Σεμίνα Διγενή, ο Δάντης, ο Καραφώτης… Με θαυμασμό!
Με έκπληξη πιο πολύ, θα έλεγα εγώ. Ήταν και 15 χρόνια πριν, ήμουν 19-20 χρονών.
Είχες πολύ δυνατό ξεκίνημα χωρίς την ανάλογη συνέχεια όμως. Πώς ξεκίνησαν όλα;
Μικρός ήμουνα πολύ ντροπαλός. Όταν στα 15 μου άρχισα να γράφω τη φωνή μου και την άκουγα μετά, αισθανόμουν άβολα. Μέχρι να με καλέσουν στην εκπομπή είχα τελειώσει το σχολείο και έπαιζα μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Στην εκπομπή «Κοίτα τι έκανες» της Σεμίνας Διγενή ήταν η δεύτερη φορά που έπιασα μικρόφωνο στο χέρι μου.
Η πρώτη ήταν όταν πήγα σ’ ένα μαγαζί στη Ρόδο και σηκώθηκα να πω ένα τραγούδι. Αμέσως, εκείνη τη στιγμή άκουσα: «ο Στέλιος, ο Στέλιος…». Μα, δεν μπορείς να συγκρίνεις με τον Στέλιο Καζαντζίδη ένα παιδί που έκανε απλώς «άαα…» και τραγούδησε γιατί η σύγκριση είναι μοιραία για εκείνο. Εγώ ευχαριστώ όλους όσους το λένε, αλλά είμαι ο «Αντώνης» που δεν τραγουδάει μόνο Καζαντζίδη, αλλά και τα τραγούδια όλων των παλιών και των νέων ερμηνευτών.
Έτσι τους τα έλεγες και τότε;
Τότε δεν ήξερα τι μου γίνεται. Εκείνο το βράδυ που είπα ένα τραγούδι στη Ρόδο, με άκουσε ένας άνθρωπος που είχε την πρόσβαση και τις γνωριμίες στον καλλιτεχνικό κόσμο της Αθήνας.
Όπως όμως φάνηκε γρήγορα, ήθελε να έχει τον απόλυτο έλεγχο και τον χειρισμό. Ούτε καν το τηλέφωνό μου δεν έδινα εγώ στους ανθρώπους του χώρου που μου το ζητούσαν ούτε το δικό τους δεν είχα. Μάλιστα όταν φοβήθηκε ότι θα με χάσει γιατί υπήρξε ενδιαφέρον κι από άλλους μάνατζερ, κόπηκαν ξαφνικά οι επαφές μου με άτομα που είχαν ξεκινήσει ήδη την προώθησή μου.
Κι εσύ ήσουν μικρός!
Και άπειρος για να αντιληφθώ πώς γίνονται τα πράγματα. Θυμάμαι, ήρθε τηλεφώνημα από πολύ μεγάλο επιχειρηματία νυχτερινών μαγαζιών της Αθήνας, αλλά εγώ το έμαθα πολύ αργότερα όταν το ενδιαφέρον ίσως δεν υπήρχε πια κι εγώ δεν είχα την πρόσβαση.
Μέχρι σήμερα ανεβάζουν πολλοί τις εκπομπές που συμμετείχες. Πέραν αυτής της Σεμίνας Διγενή και εκείνης «Στην Υγειά μας» του Σπύρου Παπαδόπουλου, κι αναρωτιούνται πού είσαι, κι αν τραγουδάς ακόμη. Τι έκανες μετά το μεγάλο μπαμ που… αναχαιτίστηκε για τους λόγους που είπαμε;
Έμεινα στην Αθήνα, δούλεψα με ονόματα όπως ο Νίκος Νομικός αλλά και ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, για τους οποίους έχω να πω τα καλύτερα. Επίσης για τον Δάντη έχω να πω ότι είναι ακομπλεξάριστος και πολύ ωραίος άνθρωπος.
Έδωσα συναυλίες ακόμα και στο Βεάκειο, και στο εξωτερικό, στην ομογένεια, δούλεψα σε μαγαζιά και δεν δούλεψα σε άλλα που πήγα και με άκουσαν γιατί μου έλεγαν: «εσύ δεν είσαι για εδώ, είσαι για τις μεγάλες πίστες»... Τόσο που γύρισα στη Ρόδο και ξεκίνησα να δουλεύω σε σούπερ μάρκετ, κι αλλού μέχρι και σήμερα άλλωστε.
Η Σεμίνα Διγενή, σ’ εκείνη την επίσημη πρώτη σου, λέει πως είσαι «καλό παιδί», κι ότι δούλευες κι οικοδομή! Καλό παιδί, λένε ότι είσαι και σήμερα. Μήπως δεν είναι προσόν γι’ αυτούς τους χώρους, αλλά αδυναμία χαρακτήρα;
Ήμουνα άπειρος, δεν ήξερα από συναναστροφές και άκουγα τις παροτρύνσεις του ανθρώπου που συνεργαζόμουν τότε που μου έλεγε να «μην ανοίγομαι, να μην δίνω τα τηλέφωνά μου και να μην παίρνω τηλέφωνα». Ευκαιρίες δίνονται μέχρι σήμερα, κι αν ζούσα στην Αθήνα, κι όχι στη Ρόδο, στην Ιαλυσό όπου είναι το σπίτι μου, θα ήταν ευκολότερο να τις ακολουθήσω.
Υπόσχομαι όμως και για τον κόσμο που μ’ αγαπάει και με ψάχνει να είμαι παρών σ’ ό,τι με καλεί είτε βρίσκεται στη Ρόδο είτε αλλού.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
