Μανόλης Κουτσούκος: Τα παρασκήνια, τα εμπόδια, τα μυστικά και τα ψέματα που οδήγησαν στην Ενσωμάτωση και κράτησαν ελληνικά τα νησιά μας

Pοδούλα Λουλουδάκη

Μια αποκαλυπτική συνέντευξη που δίνει πλήθος απαντήσεων

Πόσα δεν ξέρουμε, αλλά είναι η ιστορία μας και μας έφεραν ως εδώ και πόσα ακόμα περισσότερα γνωρίζουν λίγοι που έψαξαν κάτω από τις δημόσιες δηλώσεις, ανέτρεξαν σε τηλεγραφήματα, σε δημοσιεύματα της εποχής, σε σκονισμένα βιβλία για να μην αμφισβητηθούν οι ισχυρισμοί τους!

Μαθητεία είναι η συναναστροφή με τον δικηγόρο Μανόλη Κουτσούκο, σε κάθε στίβο ενώ οι ιστορικές έρευνές του, μικρό δείγμα των οποίων είναι όσα με στοιχεία καταθέτει σήμερα, αποτελούν θησαυρό και τον καθιστούν ως έναν από τους πλέον αξιόπιστους γνώστες της σύγχρονης ιστορίας μας. Αυτής που γνωρίζουν λίγοι, δυστυχώς!

Είναι μεγάλη η τιμή και η χαρά μας που δέχτηκε μέσα στο πλήθος των στοιχείων που κατέχει, να αποκαλύψει παρασκήνια και να δώσει πληροφορίες που φανερώνουν τον κίνδυνο που διατρέξαμε να χαθούν τα Δωδεκάνησα στη σκακιέρα των συμφερόντων των δήθεν συμμάχων μας, καθώς και τα εμπόδια που βρήκε η Ελληνική κυβέρνηση στην Ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων.

Τα κόλπα κυρίως της Αγγλίας, η ατυχής δήλωση του Ελευθέριου Βενιζέλου και η επιτήδεια στάση της Τουρκίας, ο θάνατος του βασιλιά Γεώργιου του Β΄ και η διαφορά του να γιορτάζουμε την Ενσωμάτωση, κι όχι την Απελευθέρωση της Δωδεκανήσου, είναι ένα κουβάρι που μας ξετυλίγει μεθοδικά και στοχευμένα βάζοντας πια ψηλά τον πήχη για κάθε άλλη προσπάθεια που θα επιχειρήσει κάποιος στη συνέχεια!

«Είναι γνωστό ότι η κατάληψη των νησιών μας δεν έγινε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όπως συνέβη με την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά τον Μάιο του 1912 όταν οι Ιταλοί εκδίωξαν τους Τούρκους από τα Δωδεκάνησα για να αποκόψουν τη θαλάσσια πρόσβασή τους στην Κυρηναϊκή, μου λέει ο κ. Κουτσούκος.

Η κατοχή των Ιταλών είχε διάρκεια μέχρι την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Ιταλίας στις 8/9/1943 το γνωστό ARMISTIZIO και συνεχίσθηκε με τη Γερμανική κατοχή μέχρι τις 8/5/1945. Ουσιαστικά η συνθηκολόγηση αυτή των Ιταλών είχε υπογραφεί ενωρίτερα (3/9/1943) στις Συρακούσες όταν η στρατιά του Μοντγκόμερι, αποβιβάστηκε στη Σικελία, αλλά για λόγους σκοπιμότητας η υπογραφή της ανακοινώθηκε στις 8/9/1943, το απόγευμα, από τον σταθμό του BBC, με μήνυμα του Αμερικανού Στρατηγού Αϊζενχάουερ.

Η ιδιόμορφη αυτή «νομική κατάσταση» της Δωδεκανήσου ότι προ της κηρύξεως του Πολέμου ήταν «Ιταλικό» έδαφος, έδωσε την αφορμή και τα επιχειρήματα στους Άγγλους «συμμάχους»(;) μας να εκμεταλλευθούν την απελευθέρωση των νησιών από τα Γερμανικά στρατεύματα τα οποία όπως είναι γνωστό παραδόθηκαν στις 8/5/1945 στη Σύμη (την ίδια ημέρα που έπεφτε και το Βερολίνο στα χέρια των Σοβιετικών) να καταλάβουν τα Δωδεκάνησα αρχικά ως «Ελευθερωτές» και αργότερα ως «κατακτητές».

Γνωρίζω ότι ασχολείστε επισταμένα με την Αγγλική κατοχή στη Δωδεκάνησο. Ποιος ήταν ο σκοπός των Άγγλων, τελικά κι αυτοί ήρθαν για να μείνουν;
Αυτό ακριβώς. Με την ευκαιρία της παρουσίας των Αγγλικών στρατευμάτων στα νησιά μας και με το επιχείρημα των Άγγλων ότι πριν από τον Πόλεμο τα Δωδεκάνησα δεν αποτελούσαν έδαφος Ελληνικό, παρέμειναν σ’ αυτά θέλοντας να τους επιβάλουν μία ιδιόμορφη «αυτονομία» τύπου Κύπρου, με απώτερο σκοπό να καταστήσουν τα Δωδεκάνησα επαρχία της Βρετανικής Κοινοπολιτείας.

Με τον τρόπο αυτό, στις 8/5/1945 που παραδόθηκαν τα Γερμανικά στρατεύματα άρχισε ουσιαστικά η Αγγλική κατοχή των νησιών μας που κράτησε μέχρι τις 31/3/1947. Δηλαδή ενώ ολόκληρη η Ελλάδα πανηγύριζε την απελευθέρωσή της και οι κάτοικοι των νησιών μας, υποδέχθηκαν τους Άγγλους ως ελευθερωτές εκ των υστέρων κατάλαβαν ότι η Γερμανική Κατοχή αντικαταστάθηκε με την Αγγλική αφού συνεχίσθηκε ο περιορισμός της ελευθερίας, η προκλητική συμπεριφορά, η απαγόρευση συναθροίσεων και εθνικών εκδηλώσεων, η διατήρηση της Ιταλικής φασιστικής Νομοθεσίας, η διατήρηση Ιταλών σε καίριες θέσεις της διοίκησης και η φίμωση του τοπικού Τύπου.

Πώς αντέδρασε τότε η Ελλάδα βλέποντας ότι στην πράξη η μία κατοχή, ακολούθησε την άλλη; Σε ποιες κινήσεις προχώρησε σε διπλωματικό επίπεδο;
Στις 29/7/1946 άρχισε η συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων οι εργασίες της οποίας περατώθηκαν στις 15/10/1946. Η συνδιάσκεψη αυτή αποτέλεσε τον προθάλαμο της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων στις 10/2/1947. Σ’ αυτήν έλαβαν μέρος οι Υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ, της ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, της Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ και της ΓΑΛΛΙΑΣ. Σ’ αυτήν παρουσιάστηκε η Ελλάδα, με πολυπρόσωπη διπλωματική αντιπροσωπεία και επικεφαλής τον Πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Τσαλδάρη για να θέσει τις νόμιμες αξιώσεις της αφού βρέθηκε στην πλευρά των νικητών.

Η συνδιάσκεψη αυτή ασχολήθηκε με τις μεταπολεμικές εδαφικές εκκρεμότητες μεταξύ νικητών και ηττημένων, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ελληνική πλευρά έθεσε τέσσερα θέματα στη συνδιάσκεψη και συγκεκριμένα την ένταξη των Δωδεκανήσων, της Β. Ηπείρου και της Κύπρου στην Ελληνική Επικράτεια και τη ρύθμιση των συνόρων μας με τη Βουλγαρία. Το μοναδικό αίτημα της Ελληνικής αντιπροσωπείας που ικανοποιήθηκε ήταν η ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων.

Όμως ο διπλωματικός αγώνας της Ελληνικής Κυβέρνησης για την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου είχε τεράστια εμπόδια και δυσκολίες λόγω των Πολιτικών και Οικονομικών συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων και κυρίως των Άγγλων οι οποίοι με νομικίστικα επιχειρήματα και αόριστες υποσχέσεις υπονόμευαν τις Ελληνικές προσπάθειες, συσχετίζοντας το πρόβλημα των νησιών μας με το άσχετο θέμα των στενών του Ελλησπόντου και των πρώην Ιταλικών κτήσεων. Όλες οι διεθνείς συμφωνίες που προέκυψαν από τη συνδιάσκεψη αυτή επισημοποιήθηκαν στις 10/2/1947 με την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων στην οποία αποφασίσθηκε η απόδοση των Δωδεκανησίων στην Ελλάδα.

Φτάσαμε λοιπόν στο ποθητό αποτέλεσμα, αλλά προηγήθηκαν δαιδαλώδεις διαπραγματεύσεις και σημειώθηκε έντονο παρασκήνιο για το οποίο εσείς, από την έρευνά σας, είστε σε θέση να μας αποκαλύψετε σήμερα. Καταρχάς όμως να διευκρινίσουμε τι έγινε και πότε διότι υπάρχει σύγχυση και ελλιπής γνώση σήμερα σε σχέση με την Απελευθέρωση και την Ενσωμάτωση!

Η τέλεση παράδοσης των Δωδεκανήσων από τους Βρετανούς πραγματοποιήθηκε στις 31/3/1947. Την ημέρα εκείνη, έγινε η επίσημη τελετή υποστολής της Αγγλικής σημαίας και αμέσως μετά η έπαρση της Ελληνικής στο Διοικητήριο ενώ όλος ο κόσμος έκλαιγε γονατιστός από χαρά. Δηλαδή η απελευθέρωση των νησιών μας έγινε στις 31/3/1947 ημέρα κατά την οποία ο Άγγλος Ταξίαρχος PARKER υπέγραψε το πρωτόκολλο παράδοσης της Δωδεκανήσου στον Έλληνα Στρατιωτικό Διοικητή Αντιναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη.

Στις 22/10/1947 δηλαδή οκτώ μήνες αργότερα, επικυρώθηκε η διμερής Συνθήκη Ελλάδος - Ιταλίας ενώ στις 9/1/1948 Δημοσιεύθηκε ο Ν. 518/1948 (ΦΕΚ 7/9-1-1948) «περί προσαρτήσεως της Δωδεκανήσου εις την Ελλάδα» με ένα και μόνο άρθρο στο οποίο αναφέρεται ότι τα Δωδεκάνησα και η παρακείμενες αυτών νησίδες «είναι προσαρτημέναι εις το Ελληνικό Κράτος από τις 28/10/1947».

Η 28η Οκτωβρίου ως ημέρα προσάρτησης (και μάλιστα αναδρομικά) επελέγη για λόγους καθαρά συναισθηματικούς ώστε να συμπέσει με την επέτειο της έναρξης του νικηφόρου Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Δηλαδή ουσιαστικά η ενσωμάτωση έγινε στις 22/10/1947, με την κύρωση της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων της 10/2/1947 (Ν.Δ. 423/1947) νομικά έγινε στις 9/11/1948 με τη δημοσίευση του Ν. 518/1948, συναισθηματικά έγινε στις 28/10/1947 και συμβατικά στις 7/3/1948.

Αυτή είναι λοιπόν η μόνη αλήθεια! Για ποιο λόγο όμως γιορτάζουμε την Ενσωμάτωση και όχι την Απελευθέρωση των νησιών, και ποιο ρόλο έπαιξε σ’ αυτό ο θάνατος του βασιλιά Γεώργιου του Β’;
Η υπογραφή του Πρωτοκόλλου παράδοσης των νησιών στις 31/3/1947 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία διότι είχε προηγηθεί η υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων στις 10/2/1947 μεταξύ των «Συμμάχων και των Συνασπισμένων Δυνάμεων» από τη μία πλευρά και της Ιταλίας από την άλλη.

Με τον ειδικό όρο (14) της συνθήκης αυτής η Ιταλία (ως ηττηθείσα χώρα) εκχώρησε στην Ελλάδα «εν πλήρει κυριαρχία» τα Δωδεκάνησα και τας «παρακείμενας νησίδας» ενώ με απαίτηση της Αγγλίας προστέθηκε στον όρο αυτό ειδική παράγραφος σύμφωνα με την οποία «αι διατυπώσεις και οι τεχνικοί όροι της μεταβιβάσεως των νήσων τούτων εις την Ελλάδα θέλουσι καθορισθή δια συμφωνίας μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ελλάδος» και αυτό διότι η συνθήκη προέβλεπε ότι όλα τα ξένα στρατεύματα θα έπρεπε να αποχωρήσουν από τα Δωδεκάνησα το βραδύτερον (90) ημέρες από την υπογραφή της Συνθήκης δηλαδή μέχρι τις 10/5/1947.

Η Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων κυρώθηκε από την πλευρά της Ελλάδας με το Ν.Δ. 423/1947 (ΦΕΚ Α’ 226/22-10-1947). Αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Παρισίων (10/2/1947) είχε συμφωνηθεί μεταξύ Αγγλίας και Ελλάδος η υπογραφή του σχετικού Πρωτοκόλλου παράδοσης των νησιών να γίνει στις 31/3/1947. Για τον σκοπό αυτό άρχισαν οι προετοιμασίες της Ελληνικής Κυβέρνησης για την πανηγυρική εκδήλωση στην οποία θα έπρεπε να παρασταθεί όλη η Πολιτική και Πολιτειακή ηγεσία με πρώτο και καλύτερο τον Βασιλιά Γεώργιο τον Β’.

Όμως η συνεχής επιδείνωση και η μη αναστρέψιμη κατάσταση της υγείας του Βασιλιά Γεώργιου του Β’ (είχε σοβαρό καρδιακό πρόβλημα) ματαίωσε τελικά τα σχέδια και τις προετοιμασίες για την πανηγυρική αυτή εκδήλωση διότι στις 31/3/1947 απεβίωσε ο Βασιλιάς Γεώργιος, ο θάνατος του οποίου επισήμως ανακοινώθηκε την επόμενη ημέρα 1/4/1947 ώστε να προηγηθεί η ορκωμοσία του αδελφού του Παύλου, μετέπειτα Βασιλέα.

Με την υπ’ αριθμ. 161/27-3-1947 πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, διορίσθηκε ως στρατιωτικός Διοικητής Δωδεκανήσου ο Αντιναύαρχος ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ για να διαδεχθεί τον Άγγλο Διοικητή. Στην πράξη αυτή του Υπουργικού Συμβουλίου επειδή ήταν διάχυτη η αρνητική στάση των κατοίκων της Ρόδου και γενικότερα των Δωδεκανησίων απέναντι στους Άγγλους κατακτητές και λόγω του φόβου επεισοδίων το Υπουργικό Συμβούλιο στην παραπάνω πράξη, έθεσε την παράγραφο (10) η οποία κατά λέξη ανέφερε τα εξής: «Κατά την υποστολήν της Αγγλικής σημαίας και την έπαρσιν της Ελληνικής, να γίνει σεμνή στρατιωτική τελετή άνευ ουδεμίας άλλης πανηγυρικής εκδηλώσεως». Από την παραπάνω παράγραφο προκύπτει ότι ήταν έκδηλος ο φόβος ταραχών και διπλωματικού επεισοδίου κατά τη αποχώρηση των Άγγλων.

Ωστόσο, ταραχές δεν έγιναν!
Ευτυχώς ο κόσμος την ημέρα εκείνη μέσα στην χαρά και τη συγκίνηση που είχε απέφυγε τις ακρότητες σε βάρος των Άγγλων, η κατοχή των οποίων υπήρξε ανέλπιστα σκληρή απέναντι στους κατοίκους των νησιών μας.

Γνωρίζετε και πολύ παρασκήνιο, το παρασκήνιο της απελευθέρωσης και της Ενσωμάτωσης το οποίο προκύπτει από τηλεγραφήματα και δημοσιεύματα που μας καταθέτετε ώστε να μην αμφισβητηθούν οι ισχυρισμοί σας. Από τα στοιχεία της έρευνάς σας λοιπόν ποια ήταν η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του Πολέμου, αλλά και μετά την παράδοση των Γερμανών στους Συμμάχους;
Το παρασκήνιο και η πορεία του Δωδεκανησιακού ζητήματος ήταν μεγάλο και επίπονο. Διπλωματικά άρχισε με τη συμφωνία Ιταλίας και Ελλάδος στις 29/7/1919 γνωστή ως «ΣΥΜΦΩΝΟ ΤΙΤΟΝΙ - ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ». Η διμερής αυτή συμφωνία υπογράφτηκε στην πόλη SEVRE της Γαλλίας, στο πλαίσιο της τότε Συνδιάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων μεταξύ των νικητριών δυνάμεων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και της ηττημένης Γερμανίας (1919).

Το σύμφωνο αυτό προέβλεπε την απόδοση στην Ελλάδα των Δωδεκανήσων, πλην της Ρόδου για την οποία κάτω από προϋποθέσεις θα γινόταν δημοψήφισμα. Το Σύμφωνο TITONI- ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ καταγγέλθηκε τρία χρόνια μετά από την επόμενη Ιταλική Κυβέρνηση του GIOVANNI GIOLITTI στις 24/8/1922 κάνοντας χρήση ειδικού όρου του Συμφώνου που προέβλεπε δικαίωμα μονομερούς καταγγελίας από την πλευρά της Ιταλίας η οποία στο μεταξύ λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής, άλλαξε στάση απέναντι στην Ελλάδα.

Στις 23/9/1928 ο Μουσολίνι και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, υπέγραψαν στη Ρώμη το περίφημο ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΦΙΛΙΑΣ, με αντικείμενο τις διασυνοριακές διαφορές που είχε η Ιταλία, αλλά και η Ελλάδα με την Γιουγκοσλαβία σχετικά με τη χρήση του λιμένα Θεσσαλονίκης. Στο σύμφωνο αυτό παραδόξως δεν έγινε καμία απολύτως νύξη για το φλέγον Δωδεκανησιακό ζήτημα. Μάλιστα στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε ο Βενιζέλος αμέσως μετά την υπογραφή του Συμφώνου και σε σχετική ερώτηση του Δωδεκανήσιου δημοσιογράφου από την Κω Ιωάννη Γκίκα αν τέθηκε στον Μουσολίνι το καυτό θέμα της Δωδεκανήσου, ο Βενιζέλος προς γενική κατάπληξη απάντησε ότι «Δωδεκανησιακόν ζήτημα δεν υφίσταται μεταξύ της Ελλάδος και της Ιταλίας».

Ξάφνιασε η δήλωση Βενιζέλου, ωστόσο δεν θα αναφερθούμε αυτή τη στιγμή στους λόγους που τον έκαναν να την διατυπώσει! Αντιδράσεις υπήρξαν από τη δήλωσή του και σε πιο επίπεδο; Τι ακολούθησε μετά;
Η μη αναμενόμενη αυτή απάντηση από τα πλέον επίσημα χείλη αυτά του Έλληνα Πρωθυπουργού, προκάλεσε τη δυσφορία όλων των Δωδεκανησίων και των Δωδεκανησιακών Οργανώσεων που πίεζαν συνεχώς τις Μεγάλες Δυνάμεις για να επιστρέψουν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα.

Τη δικαιολογημένη ανησυχία και αναστάτωση που προκάλεσε η ατυχής αυτή δήλωση του Βενιζέλου προσπάθησε να περισώσει ο παριστάμενος στη συνέντευξη Έλληνας Πρεσβευτής Ιωάννης Πολίτης, κάνοντας παρέμβαση οπότε ο Βενιζέλος έντονα ανήσυχος και ταραγμένος ζήτησε η δήλωση του να θεωρηθεί ως «μη γενόμενη»! Μετά το Ιταλοελληνικό Σύμφωνο, ακολούθησε η Ιταλοτουρική Συνθήκη του 1932 που υπεγράφη στην Άγκυρα σε δύο φάσεις στις 4/1/1932 και στις 28/12/1932.

Με τη συνθήκη αυτή η Τουρκία παραιτήθηκε των δικαιωμάτων της υπέρ της Ιταλίας, σε όλα τα νησιά των Δωδεκανήσων και παράλληλα οριοθετήθηκαν οριστικά τα θαλάσσια σύνορα και οι βραχονησίδες που υπήρχαν ανάμεσα στις Τουρκικές ακτές και στα Δωδεκάνησα με σαφέστατο χάρτη της Γεωγραφικής Υπηρεσίας του Ιταλικού στρατού τον οποίο συνυπογράφει για λογαριασμό της Τουρκίας, ο Ισμέτ Ινονού.

Επομένως η Τουρκία παραιτήθηκε των δικαιωμάτων της υπέρ της Ιταλίας σε σχέση με τα νησιά, όλα ξεκαθαρίστηκαν τότε, αλλά ο Ερντογάν μέχρι και σήμερα επαναφέρει θέματα που λύθηκαν οριστικά τότε! Ποια άλλα κόλπα επιστράτευσαν για να επανέρχονται κάθε λίγο και λιγάκι;
Πράγματι, αυτή τη συμφωνία την αμφισβητεί μέχρι σήμερα η Τουρκική πλευρά διότι οι συνημμένοι χάρτες ανατρέπουν τους τουρκικούς ισχυρισμούς για δήθεν γκρίζες ζώνες. Όμως η Τουρκία και η Ιταλία απέφυγαν σκόπιμα να καταθέσουν (ως όφειλαν) αντίγραφο της συμφωνίας αυτής στην Κοινωνία των Εθνών δηλαδή στον πρόδρομο του σημερινού ΟΗΕ προφανώς για να μπορούν μελλοντικά να ελιχθούν.

Θα πρέπει ιδιαίτερα να σημειωθεί ότι κατά την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων στις 10/2/1947 ο Ιταλός εκπρόσωπος όταν ήλθε για συζήτηση το θέμα για την απόδοση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, εντελώς υποκριτικά εδήλωσε ότι το πρωτότυπο κείμενο της Ιταλοτουρκικής Συνθήκης του 1932 είχε τάχα χαθεί στη δίνη του πολέμου, εκφράζοντας τη λύπη του που δεν μπορούσε τάχα να το καταθέσει.

Όμως ο Έλληνας Πρωθυπουργός που ήταν προετοιμασμένος για τη δήλωση αυτή του Ιταλού Εκπροσώπου εμφάνισε στη διάσκεψη το τρίτο αντίγραφο της συνθήκης που φυλάσσονταν στη Ρόδο και το οποίο κατά τρόπο μυθιστορηματικό εξασφάλισε ο Διοικητής της Στρατιωτικής Αποστολής στα Δωδεκάνησα, Χριστόδουλος Τσιγάντες και το είχε έγκαιρα προωθήσει στον Πρωθυπουργό πριν αυτός αναχωρήσει για τη διάσκεψη.

Η εμφάνιση του κειμένου της Συνθήκης αυτής όχι μόνο αιφνιδίασε τον Ιταλό εκπρόσωπο, αλλά και στενοχώρησε έντονα την Αγγλική Αντιπροσωπεία. Η τύχη των νησιών μας διέτρεξε επίσης μεγάλο κίνδυνο πριν από τον πόλεμο όταν ο Τσώρτσιλ και ο Μολότωφ επανειλημμένα προσπάθησαν να πείσουν την Τουρκία να εισέλθει στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων ή να τηρήσει τουλάχιστον αυστηρή ουδετερότητα, υποσχόμενοι στον Ισμέτ Πασά (τον γνωστό Ινονού) να παραχωρηθούν ως αντάλλαγμα στην Τουρκία, τα Δωδεκάνησα.

Δηλαδή οι Άγγλοι συνέχιζαν να μας παίζουν στα ζάρια! Ποια θέση πήραν οι Τούρκοι και γιατί μας έχασαν οριστικά;
Ο Ισμέτ Ινονού, αρνήθηκε επειδή είχε αναλάβει δεσμεύσεις με τη Χιτλερική Γερμανία στην οποία την εποχή εκείνη η Τουρκία έκανε μεγάλες εξαγωγές χρωμίου και αντλούσε μεγάλη οικονομική βοήθεια και οπλισμό. Και ενώ η Ελλάδα εισήλθε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1940 και ελάμβανε επαίνους από τους Συμμάχους της για την πρώτη νίκη κατά του Άξονα (ο Τσώρτσιλ έλεγε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες) ωστόσο όταν στις 6/4/1941 οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα μέσω Βουλγαρίας τόσο η Αγγλία όσο και η Σοβιετική Ένωση επανήλθαν για να πείσουν την Τουρκία να εισέλθει στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων, με μόνιμο αντάλλαγμα τα Δωδεκάνησα.

Και αυτή τη φορά (ευτυχώς) ο Τούρκος Υπουργός των εξωτερικών ΣΟΥΚΡΟΥΣΑΡΑΤΟΓΛΟΥ αρνήθηκε κάθε συζήτηση γιατί πίστευε ότι η Γερμανία θα ήταν η τελική νικήτρια του πολέμου από την οποία θα αποκόμιζε περισσότερα ανταλλάγματα. Έτσι η Τουρκία στις 18/6/1941 υπέγραψε σύμφωνο φιλίας και μη επίθεσης με τη Γερμανία η οποία υποσχέθηκε στην Τουρκία ότι μετά τη λήξη του πολέμου θα της παραχωρούσε τα Δωδεκάνησα. Όμως τα παζαρέματα και οι υποσχέσεις των «συμμάχων» μας με την Τουρκία δεν σταμάτησαν ποτέ.

Συγκεκριμένα στις 10/1/1942 ο Έλληνας Πρέσβης στην Άγκυρα Ρ. ΡΑΦΑΗΛ έστειλε απόρρητο τηλεγράφημα στον Πρωθυπουργό Εμμανουήλ Τσουδερό, με το οποίο τον ενημέρωνε ότι η Αγγλική διπλωματία βολιδοσκοπεί την Τουρκική Κυβέρνηση να εισέλθει στον πόλεμο με αντάλλαγμα όπως πάντα τα Δωδεκάνησα!!

Επίσης στις 2/8/1944 ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου όταν αντελήφθη τα σχέδια των Άγγλων και των Σοβιετικών, με κατεπείγουσα επιστολή του στους Πρεσβευτές της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ στην Αθήνα, διαμαρτυρήθηκε έντονα διότι λόγω της επερχόμενης βέβαιης κατάρρευσης της Χιτλερικής Γερμανίας υπήρχε σχεδιασμός από τους Συμμάχους να χρησιμοποιήσουν και τουρκικά στρατεύματα στις πολεμικές επιχειρήσεις στα νησιά του Αιγαίου.

Θα πρέπει επίσης να τονισθεί ότι η Τουρκία στο τέλος Φεβρουαρίου του 1945 όταν δηλαδή ήταν ορατή η ήττα της Γερμανίας και παρά το σύμφωνο φιλίας που είχε υπογράψει στις 18/6/1941 με θράσος κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας για να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τους νικητές και να διεκδικήσει μεταξύ άλλων και τα Δωδεκάνησα.

Επομένως η Τουρκία ανέκαθεν προσάρμοζε τη στάση της, ανάλογα με τις επιδιώξεις της, όπως κάνει και σήμερα!
Ακριβώς. Και ορθά τότε χαρακτηρίσθηκε από τους ιστορικούς ως «επιτήδειος» ουδέτερος. Δυστυχώς όλη αυτή η περιπέτεια των νησιών μας και ο κίνδυνος που διατρέξαμε να χαθούν τα Δωδεκάνησα στην σκακιέρα των συμφερόντων των δήθεν Συμμάχων μας δεν έγινε μάθημα σε όσους μας κυβερνούν και κυρίως στους εκπαιδευτικούς μας διότι φθάσαμε στο σημείο οι νέες γενιές να αγνοούν την ιστορία του τόπου τους και να μην γνωρίζουν τι ακριβώς γιορτάζουμε στις 7 Μαρτίου με αποτέλεσμα σήμερα πολλά παιδιά να συγχέουν τον πόλεμο του 1940 με την Ενσωμάτωση!

Πόσο αληθινό, δυστυχώς, είναι αυτό με το οποίο κλείνει αυτή η άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη με τον Μανόλη Κουτσούκο! Και πόσο πρέπει να προβληματίσει όσους μπορούν ν’ αλλάξουν τα πράγματα!