Αντώνια Φωτάρας: Η πανέμορφη Συμιακιά, που έφτασε ήδη στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας

Pοδούλα Λουλουδάκη

Η 22χρονη που η καριέρα της καλπάζει στην Ιταλία και αλλού

Ελαφρύ ξάφνιασμα και μεγάλη χαρά, αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση για τους πολλούς που δεν ξέραμε ότι η πανέμορφη νεαρή Συμιακιά που ζει στη Ρώμη, ανέβηκε γρήγορα τα σκαλοπάτια της επιτυχίας και ήδη στα 22 της χρόνια φωτογραφήθηκε πάνω στο κόκκινο χαλί του Διεθνούς Φεστιβάλ της Βενετίας, που άνοιξε τις πύλες του από την 1η έως τις 10 του Σεπτέμβρη.

«Αντώνια» λεγόταν η Ιταλίδα γιαγιά της, «Αντωνία» θέλει να την λέμε στην Ελλάδα, αυτή που συνεχίζει τις ελληνικές σπουδές της στο πανεπιστήμιο της Ρώμης και από την άλλη άκρη της γραμμής την ακούω να μιλάει σωστά ελληνικά με κάποιες μικρές διακοπές ώστε να συμβουλευτεί το λεξικό που έχει μπροστά της.

Αυτό το πανέμορφο πλάσμα, που πήρε τα μπλε μάτια του Συμιακού πατέρα της Γιάννη Φωτάρα- ο οποίος έφυγε λίγες μέρες πριν για τη Ρώμη για να μπαρκάρει πάλι στο ρυμουλκό- και τα μαλλιά της Ιταλίδας μαμάς της, όλα τα πέτυχε μόνο του! Χωρίς στηρίγματα, χωρίς να είναι καν καθαρή Ιταλίδα. Και τώρα, σίριαλ στην ιταλική τηλεόραση, ταινίες που παίχτηκαν μέχρι και στην Αμερική και ρόλοι, ρόλοι, ρόλοι που θα την φέρουν ψηλά στο στερέωμα. Το DNA το συμιακό, βλέπεις…

«Όταν ήμουνα μικρή, ο μπαμπάς μου μού μιλούσε ελληνικά, μου λέει, κι όταν έγινα έξι χρονών με τον αδελφό μου τον Γαβρίλη που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος από εμένα, πήγαμε σε ελληνικό σχολείο, στη Ρώμη. Το μάθημα ήταν κάθε Σάββατο, διαβάζαμε πολύ, δίναμε και εξετάσεις. Σταμάτησα τα ελληνικά στα 14 μου χρόνια και μέχρι τότε δεν ήταν τόσο δύσκολα τα μαθήματα γιατί μιλούσα τα ελληνικά κάθε μέρα στο τηλέφωνο με τη γιαγιά μου και τον παππού μου στη Σύμη.

Μου άρεσε και η δασκάλα μου η Ελληνίδα που ήταν τόσο χαλαρή και μας μιλούσε για τόσο πολλά θέματα… Δεν ήταν τόσο αυστηρά σαν το ιταλικό σχολείο. Τώρα σπουδάζω ελληνική γλώσσα και ελληνική ιστορία στο πανεπιστήμιο της Ρώμης. Ελληνική φιλολογία, δηλαδή. Οι καθηγητές μου με βοηθούν να μεγαλώνω το λεξιλόγιό μου περισσότερο από τους Ιταλούς συμφοιτητές μου. Είμαι χαρούμενη που μαθαίνω τόσα πράγματα για την ελληνική ιστορία, τα οποία δεν μπορούσα ούτε να φανταστώ».

Πώς γνωρίστηκαν οι γονείς σου και γεννήθηκες στη Ρώμη εσύ;
Η μητέρα μου η Τερέζα είναι Ιταλίδα, από τη Ρώμη. Με τον πατέρα μου τον Γιάννη Φωτάρα, γνωρίστηκαν στη Σύμη όταν εκείνη πήγε για διακοπές. Γνωρίστηκαν όταν πήγε να κάνει βόλτα με το καΐκι της οικογένειάς μας, τον «Διαγόρα» κι ερωτεύτηκαν. Η μαμά γύρισε στη Ρώμη και αλληλογραφούσαν. Πηγαινοέρχονταν για πέντε χρόνια και ύστερα ο πατέρας μου αποφάσισε να έρθει να μείνει στη Ρώμη, όπου γεννήθηκε ο αδελφός μου ο Γαβρίλης κι εγώ.

Κι από αυτό το σημείο πώς έφτασες στα 22 σου χρόνια να είσαι στο κόκκινο χαλί, στο Διεθνές Φεστιβάλ της Βενετίας; Ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη για εμάς!
Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας πήγαμε για την παρουσίαση της ταινίας "II Silenzio Grande", (Η μεγάλη Σιωπή), σε σκηνοθεσία του Αλεσάντρο Γκάσμαν. Η ταινία γυρίστηκε στη Νάπολη, αναφέρεται στην περίοδο του 1965, μια διαφορετική εποχή από τη σημερινή και το μήνυμα που περνάει είναι ότι η μικρή σιωπή κάποια στιγμή γίνεται μεγάλη, γι' αυτό πρέπει να μιλάμε και να μην υπάρχουν θέματα που είναι ταμπού. Υποδύομαι μία 25χρονη κοπέλα που βρίσκεται τελικά μπροστά σε τέτοια διλήμματα.

Πώς ήταν να βρίσκεσαι με όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου, πάνω στο κόκκινο χαλί, με τα φλας να αστράφτουν για εσένα που φορούσες αυτό το υπέροχο φόρεμα;
Ήμουν πολύ χαρούμενη εκείνες τις στιγμές, αισθανόμουν περήφανη, μπορώ να πω, γιατί όλα τα είχα πετύχει μόνη μου, μόνο με το διάβασμα και τη συμμετοχή μου στα κάστινγκ. Δεν ήμουν η κόρη κάποιου, αλλά και πάλι έφτασα εκεί. Σκεφτόμουν πως αν ζούσε η γιαγιά μου, η Δούκισσα, θα ήταν περήφανη για εμένα. Μετά σκεφτόμουν ότι ήταν μαζί μου και η γιαγιά μου που την έχασα όταν ήμουν 15 χρονών και ο παππούς μου, που τον έχασα όταν ήμουν 17.

Γιατί σκέφτηκες ειδικά τη γιαγιά σου εκείνη τη στιγμή;
Γιατί η γιαγιά μου μού έμαθε πάρα πολλά πράγματα. Δεν ήταν πολύ μεγάλοι όταν πέθαναν και μου λείπουν πολύ. Ήμουν μαζί τους κάθε καλοκαίρι στη Σύμη, μαζί με τα δελφίνια και τις φώκιες, έκανα βουτιές από το καΐκι μας, είναι όλα τα ξαδέλφια μου εκεί, με τη μικρή μου Βιργινία… Όλα είναι μικρότερα από εμένα και τα βλέπω να μεγαλώνουν. Η γιαγιά μου μάς έφτιαχνε όλο τούρτες (τυρόπιτες συμιακές). Κι εγώ έφτιαξα τούρτες εδώ στη Ρώμη, αυτό το Πάσχα. Κάθε φορά που η γιαγιά τις έφτιαχνε μου έδειχνε πώς τις κάνει. Κι έφτιαχνε κεφτεδάκια, παστίτσιο, τζατζίκι. Και μου μιλούσε, με συμβούλευε για τους ανθρώπους, γιατί τους καταλάβαινε πολύ, μπορούσε να μπει στην ψυχολογία τους και να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά τους.

Τι σου έλεγε για τους ανθρώπους η γιαγιά που το τηρείς μέχρι σήμερα;
Μου έλεγε ένα δίστιχο δικό της: «Τα λόγια σου πριν να τα πεις μέτρα τα ένα-ένα και της καρδιάς σου τα κλειδιά μην δίνεις στον καθένα»... Αυτή ήταν η γιαγιά μου! Κάνω αυτό που μου είπε η γιαγιά, μετράω τα λόγια μου και προσέχω. Έλεγε και κάτι άλλο: «Όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, να κρατάς καλά το τιμόνι και θα φτάσεις»! «Έλα, Αντωνία μου, να τα γράψουμε, μου έλεγε, όλα για να τα έχεις…». Έχω την ευχή της.

Πάντα ηθοποιός ήθελες να γίνεις;
Το ήθελα από επτά χρονών! Έκανα θέατρο στο σχολείο και το είπα από τότε στον μπαμπά μου και στη μαμά μου. «Να κάνεις κάτι άλλο, αυτό είναι δύσκολο…», μου απαντούσαν. Στα 16 μου, πριν ξεκινήσω τα κάστινγκ, άρχισα να φτιάχνω το Book μου με τις φωτογραφίες μου, ενώ έκανα και τρία βίντεο. Στα 16 μου, παράλληλα με το Λύκειο, πήγαινα και σε σχολή, κάτι που ήταν πολύ δύσκολο. Έκανα και δύο και τρία κάστινγκ την εβδομάδα, παράλληλα με το σχολείο μου. Αν όμως κάτι σ’ αρέσει πολύ, μπορείς να το κάνεις!

Τι είδαν σ’ εσένα και σ’ έκαναν αμέσως πρωταγωνίστρια;
Τους άρεσα. Δεν είχα εμπειρία, αλλά μ’ έκαναν πρωταγωνίστρια αμέσως για ένα επεισόδιο της πολύ γνωστής σειράς που έπαιζε στην τηλεόραση "Don Matteo". Στα 18 μου έπαιξα στην ιστορική ταινία "II Primo Re", στα λατινικά και ακολούθησε η σειρά "The Νame of Rose" για την ιταλική τηλεόραση που βγήκε και στην Αμερική, στο Λονδίνο, στη Γαλλία… Σ’ αυτήν δούλεψα κοντά σε σπουδαίους ηθοποιούς, όπως είναι ο John Turturro, o Rupert Everett και άλλοι. Μία σειρά στο Netflix στην οποία είμαι πρωταγωνίστρια είναι η "The Last Planet" η οποία είναι αμερικάνικη και ο σκηνοθέτης είναι ο Terrence Malick.

Σπουδαία σοδειά για τα 22 σου χρόνια!
Ήμουνα μικρή, αλλά ήθελα να κάνω αυτό και δεν ήθελα να κάνω τίποτα άλλο. Και πιστεύω ότι αυτό οι άνθρωποι το ένιωθαν. Ακόμη διαβάζω κάθε μέρα, βλέπω τι παραπάνω μπορώ να μάθω, τι μου λείπει… Τώρα, μελετώ τη νοοτροπία και τη μέθοδο παιξίματος στην Αμερική. Είναι άλλος τρόπος ο αμερικάνικος, που επίσης μ’ αρέσει πολύ.

Το πόσο όμορφη είσαι σε βοηθάει να παίρνεις ρόλους;
Εγώ νομίζω ότι όλοι είμαστε όμορφοι. Η ομορφιά, ναι, παίζει ρόλο αν και καμιά φορά μπορεί να σου στερήσει ρόλους γιατί θεωρείσαι όμορφη! Κι εγώ αυτό που θέλω είναι ρόλοι, ρόλοι, ρόλοι!

Πότε ήρθες τελευταία φορά στη Σύμη;
Φέτος τον Αύγουστο, αλλά ενώ ήταν να μείνω τρεις εβδομάδες, έκατσα μόνο δύο και γύρισα επειδή έπρεπε να κάνω τρία κάστινγκ. Και έχει ξαναγίνει αυτό, να φεύγω από τη Σύμη πιο γρήγορα επειδή πρέπει να πάω για δουλειά. Τελευταία έκανα το Ρώμη-Σύμη σαν να ήταν Ρώμη –Νάπολη. Στη Ρώμη, έχω πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο και τότε κολυμπάω σε πισίνα ενώ ονειρεύομαι τα νερά της Σύμης. Μ’ αρέσει να είμαι στη βάρκα με τον μπαμπά και να πηγαίνουμε για ψάρεμα. Στο νησί πρέπει να σας πω φέρνω και φίλους από τη Ρώμη που μου λένε ότι είναι «ό,τι πιο όμορφο έχουν δει». Να σας πω όμως ότι είναι πάρα πολύ όμορφη και η Ρόδος, από την οποία περνάω κάθε φορά γρήγορα και δεν έχω καταφέρει να μείνω. Θέλω να μείνω τουλάχιστον μία εβδομάδα για να την δω καλά. Όταν ήμουνα μικρή ήθελα να με πάνε στο Water Park, στη Ρόδο, αλλά δεν είχαμε χρόνο. Κάθε φορά μου έλεγαν οι γονείς μου: «του χρόνου θα πάμε, του χρόνου θα πάμε»… δεν πήγαμε ποτέ.

Δώσαμε ραντεβού στη Σύμη «να πιούμε ουζάκι…». Πίνουμε λίγο κι οι δυο, αλλά μας αρέσει η μυρωδιά του γλυκάνισου. Και βέβαια στη Ρώμη, την αιώνια πόλη, που έδωσε γρήγορα τις ευκαιρίες στη… Συμιακιά κι εκείνη παίζει μαζί τους.