Τζιοβάνι: Ο Ιταλός του “Master Chef” που διαφήμισε τη μαγειρική του και τη Ρόδο!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο παίκτης που συμπάθησε το κοινό, αλλά δεν κέρδισε τη νίκη

Ήρθε νωρίτερα σ’ αυτή τη συνάντηση. Έκανε τα τηλέφωνά του περιμένοντάς με κι ήταν μετρημένος και σοβαρός, όπως ήταν κι έναν ολόκληρο χειμώνα, πέρυσι, στο τηλεπαιχνίδι “Master Chef” όπου πέραν της μαγειρικής του δεινότητας κέρδισε τη συμπάθεια του κοινού γι αυτό και ήταν έκπληξη η αποχώρησή του, από το παιχνίδι.

Ο Ιταλός Τζιοβάνι Σκαράτζι, που επέλεξε τη Ρόδο και τη Λαχανιά για να φτιάξει το εστιατόριό του και μας διαφήμισε αρκούντως από το τηλεπαιχνίδι, τώρα που νέα τηλεπαιχνίδια είναι στην ελληνική τηλεόραση και μόνο στις Ειδήσεις δεν μαγειρεύουν, μιλάει για το σήμερα, το χθες και το από εδώ και πέρα.

«Ήταν ένα καλό σοκ από την πρώτη μέρα που βγήκα, μου λέει όταν τον ρωτάω πώς του φάνηκαν οι θερμές εκδηλώσεις του κοινού. Κόσμος που σε γνωρίζει από αυτά τα μαλλιά ή από το κολιέ, από τη φωνή, από πολλά. Και έρχονται κοντά σου για φωτογραφίες, για αγκαλιές… Ήταν πάρα πολύ ωραίο. Όχι τόσο εύκολο να το διαχειριστείς, αλλά ήταν πάρα πολύ ωραίο»...

Τώρα που λιγόστεψε, σου λείπει;
Όχι, δεν μου λείπει, υπάρχει ακόμη, είναι λιγότερο. Άλλωστε, δεν είχα πάει εκεί για να βγω μετά στον δρόμο να βγάζω φωτογραφίες. Ήταν άλλος ο στόχος. Ήταν να διαφημίσω λίγο το μαγαζί μου, να διαφημίσω λίγο τη Νότια Ρόδο και νομίζω ότι έγινε λίγο αυτό.

Την αγάπησες τη Ρόδο!
Την αγάπησα ναι, από την πρώτη μέρα, από το 2009 που ήρθα για πρώτη φορά. Ήρθα ως ταξιδιώτης. Δεν είχα ένα καθαρό πλάνο. Είχα πει «πάω Ελλάδα», γιατί είχα έρθει πολλές άλλες φορές ως τουρίστας και λέω αν βρω κάτι να κάνω, θα μείνω. Είχα πάει Αθήνα πρώτα και το μόνο που είχα ήταν ένα σημείωμα στην τσέπη μου από έναν Έλληνα φίλο μου στο Μπάρι, καθηγητή στο πανεπιστήμιο, που δεν ζει πια. Του είπα: «θέλω να πάω στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι, αλλά δεν έχω πού να πάω...». Μου έδωσε ένα χαρτί με τρία τηλέφωνα. Το ένα ήταν στην Αθήνα, το άλλο στο Ναύπλιο και το τρίτο εδώ, στη Ρόδο. Πήρα το πρώτο τηλέφωνο και μου κλείσανε το τηλέφωνο. Πήρα το δεύτερο, δεν απάντησε κανένας και στο τρίτο που ήταν στη Ρόδο απάντησε μία κυρία! Της είπα: «θέλω να έρθω στη Ρόδο, να ψάξω δουλειά» και μου είπε «αν θες να έρθεις, έλα! Έχει πολύ μεγάλη σεζόν, μπορείς να βρεις κάτι...». Δεν με βοήθησε σε κάτι, αλλά η φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου ήταν φιλική, μου είπε «έλα»! Και ήρθα!

Είσαι έτσι στη ζωή σου;
Μέχρι κάποια χρόνια πριν ήμουνα μόνο έτσι. Εγώ σταμάτησα λίγο να πηγαίνω γύρω-γύρω από τότε που έκανα οικογένεια.

Με τη μαγειρική πώς ξεκίνησες;
Είχα δουλέψει ως μάγειρας πριν έρθω στη Ρόδο, αλλά δεν ήταν ακόμη η ζωή μου, Δουλεύω στα εστιατόρια από τα δεκαέξι μου χρόνια. Ξεκίνησα ως σερβιτόρος, στο Μπάρι. Πήγα σχολείο, μετά στο πανεπιστήμιο της Ρώμης όπου τελείωσα Κοινωνιολογία-Ανθρωπολογία και πάντα δούλευα ή ως σερβιτόρος ή ως βοηθός.

Πώς σου φάνηκε η Ρόδος όταν πρωτοήρθες και πώς την βλέπεις τώρα που ζεις και δουλεύεις εδώ;
Είδα το έντονο ιταλικό στοιχείο, κατευθείαν. Αμέσως χωρίς να το καταλάβω και να ξέρω όλη την ιστορία που διάβασα μετά ένιωσα οικεία. Δεν ήταν τόσο διαφορετικά από εκεί που μεγάλωσα. Πολύς κόσμος μιλούσε ιταλικά, η φιλοξενία που ένιωσα ήταν αμέσως πολύ μεγάλη. Όταν έμεινα μόνιμα εδώ κατάλαβα ότι είναι διαφορετικά. Είμαι ήδη 12 χρόνια, πηγαινοέρχομαι από την Αθήνα γιατί η γυναίκα μου και το παιδί μας ζουν εκεί. Η γυναίκα μου μόλις είχε τελειώσει νηπιαγωγός όταν τη γνώρισα εδώ στη Ρόδο. Τώρα εργάζεται στην Αθήνα κι έτσι τον χειμώνα είμαι στην Αθήνα και το καλοκαίρι για επτά ή οκτώ μήνες στη Ρόδο.

Σκέφτηκες μετά από την αναγνωρισιμότητα που απέκτησες να αφήσεις τη Ρόδο και να κάνεις δουλειά στην Αθήνα;
Η αλήθεια είναι ότι για λίγο πέρασε από το μυαλό μου, αλλά η Αθήνα με κουράζει. Μετά έρχομαι εδώ και βλέπω τη μεγάλη διαφορά. Δεν θέλω ν’ αφήσω αυτή την ατμόσφαιρα. Κι έτσι ζω τα καλύτερα και της Ρόδου και της Αθήνας. Μια τυπική κατάσταση στην Αθήνα είναι ότι είσαι σ’ ένα αυτοκίνητο, μέσα στην κίνηση. Εδώ είναι ανάποδα, σε γεμίζει η θάλασσα.

Τα ελληνικά, τα έμαθες!
Δεν είναι η πιο εύκολη γλώσσα! Εγώ για επτά-οκτώ χρόνια δεν μπορούσα να πω τίποτα. Μόνο «καλημέρα, καλησπέρα». Από τότε που γεννήθηκε η μικρή και ξεκίνησε να μιλάει, από τότε άρχισα κι εγώ να ξεχωρίζω τις λέξεις. Μετά έπρεπε να αρχίσω να μιλάω με τον λογιστή, μετά ήρθε το “Master Chef”, τώρα τα καταλαβαίνω σχεδόν όλα, δεν μπορώ να μιλάω για όλα και να πω αυτό που θέλω, αλλά νομίζω ότι καλά πάω.

Γιατί επέλεξες τη Λαχανιά να κάνεις το εστιατόριό σου;
Η Λαχανιά δεν ήταν κάτι που το σκέφτηκα πάρα πολύ. Το 50% είχε λογική, το άλλο 50% ήταν τρέλα. Είδα την περιοχή, είδα το χωριό, μ’ άρεσε. Ένιωσα έμπνευση για όλα αυτό. Ξεκίνησα το 2018, τότε φαινόταν ότι αναπτύσσεται η Νότια Ρόδος, αλλά τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται ακόμα πιο γρήγορα και δυνατά. Όλο κάτι γίνεται, όλο κάτι χτίζεται. Η Λαχανιά μ’ άρεσε, αλλά δεν είχε τίποτα εκεί και είπα: «αφού δεν έχει τίποτα, μπορεί να λείπει κάτι σαν αυτό που θέλεις να κάνεις εσύ...»! Πήρα ένα παλιό παραδοσιακό σπίτι και το έφτιαξα να δουλεύει ως εστιατόριο. Φέτος πήγε πολύ καλά.

Είσαι στην κουζίνα, ο ίδιος;
Φέτος ήμουνα. Ήμουνα και μέσα και έξω συνέχεια.

Τι σου λένε οι άνθρωποι που έρχονται σ’ εσένα; Θέλουν να βγάλετε και φωτογραφίες;
Πρώτα τους ρωτάω πώς ήταν το φαγητό! Και μετά οι φωτογραφίες. Θέλω να φτιάξω καλύτερα αυτό που έχω. Ως οργάνωση να διορθωθούμε, λίγο χώρο παραπάνω να έχω... Πρέπει να φτιάξω κάποια πράγματα να είμαι πιο έτοιμος, πιο οργανωμένος.

Τι εκτίμησαν σ’ εσένα οι άνθρωποι; Τι είδαν στο παιχνίδι και σε συμπάθησαν τόσο πολύ;
Δεν το έχω καταλάβει τόσο πολύ ακόμη γιατί εγώ δεν νιώθω ότι έχω κάνει κάτι διαφορετικό, κάτι φοβερό, που δεν μπορούσε να κάνει και κάποιος άλλος. Εγώ έτυχε να είμαι μέσα σ’ αυτό το παιχνίδι. Πρώτα-πρώτα δεν το ήξερα. Η γυναίκα μου είχε κάνει αίτηση για εμένα, χωρίς να το ξέρω. Καθόλου δεν το περίμενα. Δεν είχα πολλές επιλογές εκείνη τη στιγμή, δεν είχα δουλειά, ήτανε χειμώνας, είχαμε μπροστά μας μία ακόμα καραντίνα και είπα αντί να είμαι στο σπίτι και στον καναπέ, «πάμε να δούμε», να περάσουμε κάποια όρια που όλοι έχουμε. Κι έτσι ξεκίνησε. Μετά, εκεί μέσα δεν κατάλαβα να έκανα κάτι διαφορετικό. Απλώς ήμουνα αυτό που είμαι, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να μην αντιδρά χωρίς να σκεφτεί και μία και δύο και τρεις φορές. Να πω αυτά που έπρεπε να πω και κάτι παραπάνω, να πω μόνο αυτό που πιστεύω, κι όχι αυτό που είναι ωραίο να το πεις γιατί θα κάνει εντύπωση. Αυτά. Να σεβαστώ όλους αυτούς που ήταν εκεί μέσα και κάτι άλλο που έλεγα όταν ήμουνα εκεί μέσα ήταν: «πρόσεχε γιατί αυτό που θα πεις το ακούνε όλοι. Το ακούνε οικογένειες, παιδιά και τέτοια...». Θυμάμαι μάλιστα, κάποια στιγμή ότι ήθελα να πω μια περίεργη λέξη, αλλά το σταμάτησα.

Περιμέναμε ότι επειδή ήσουν φαβορί κι είχες και τη συγκεκριμένη συμπεριφορά, θα ήσουν εσύ ο νικητής! Αλλά τελικά δεν έγινε έτσι!
Αυτό που μ’ έβγαλε έξω από το παιχνίδι ήταν ένα ατύχημα. Μου είχε σπάσει ένα εργαλείο και δεν μπορούσα να τελειώσω σωστά εκείνη την ημέρα. Δεν ξέρω, αυτό έγινε, δεν έγινε κάτι άλλο. Αυτό το παιχνίδι έτσι όπως γυρίζεται στην Ελλάδα δίνει την ίδια ευκαιρία και στον επαγγελματία μάγειρα και στην κυρία που μαγειρεύει στο σπίτι της, να προχωρήσει. Υπάρχουν πολλά reality στοιχεία στο ελληνικό “Master Chef”, δεν είναι μόνο η μαγειρική. Είναι ένα reality και έτσι όλοι μπορούνε να προχωρήσουν. Αυτό το παιχνίδι μπορεί να το κερδίσει και κάποιος που δεν έχει μαγειρέψει ποτέ σε επαγγελματική κουζίνα. Είμαστε σ’ ένα σπίτι, τόσο χρόνο όλοι μαζί... Σε άλλες χώρες το “Master Chef” δεν κρατάει τόσους μήνες ενώ οι παίκτες μαγειρεύουν και φεύγουν. Στο ελληνικό δίνεται έμφαση στον χαρακτήρα, ενώ υπάρχουν κι οι ομαδικές δοκιμασίες που εκεί γίνεται χάος γιατί υπάρχουν ψηφοφορίες, κατά τις οποίες ο κόσμος ψηφίζει και για τον χαρακτήρα!

Όπως ήταν στο γυαλί έτσι είναι και στην πραγματικότητα, ο Τζιοβάνι. Περνούν από μπροστά μας και τον χαιρετούν, άλλοι πλησιάζουν και του μιλάνε, κέρδισε μια δημοσιότητα που έδωσε ώθηση στη δουλειά του και τον έκανε αναγνωρίσιμο. Αυτό! Φυσιολογικά πράγματα, δηλαδή.