Ο κ. Σουλεϊμάν, που έγινε μεγάλος και τρανός στο Μαρμαρίς, αλλά τη Ρόδο δεν την ξεχνάει!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 4752 ΦΟΡΕΣ
Ο μεγαλοξενοδόχος, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κατταβιά, κι έφυγε από το νησί μας το 1976
Συνέντευξη στη
Ροδούλα Λουλουδάκη
«Η εφημερίδα που διαβάζουμε κάθε πρωί...», μου είπε όταν έφτασα στο Μαρμαρίς και του συστήθηκα ενώ περίμενε από νωρίς το απόγευμα την άφιξή μου, μαζί κι αυτήν της καλής του φίλης Παρασκευής Κάττη.
Μαζί με τη σύζυγό του, στα πλούτη και τα καλά τους, μας είπαν: «όλα είναι δικά σας, τώρα που ήρθατε...», και ξεκίνησε ένα τριήμερο με πολλή νοσταλγία από εκείνον για τη Ρόδο και τους φίλους του εδώ, για την Κατταβιά, το χωριό του, και τις μνήμες που τον κατακλύζουν από την προηγούμενή του ζωή.
Ο κ. Σουλεϊμάν Φερσουλά, που έγινε μεγάλος και τρανός στο Μαρμαρίς, αλλά τη Ρόδο δεν την ξεχνάει!
«Γεννήθηκα στην Κατταβιά, μεγάλωσα στην Κατταβιά, μου λέει. Πήγα στην πόλη της Ρόδου μετά την Απελευθέρωση πια. Στην Κατταβιά, τότε ζούσαμε 850 άτομα. Ερχόταν κόσμος κι από την πόλη κι από τα νησιά να ζήσουν στο χωριό γιατί υπήρχε πείνα κι εκεί καλλιεργούσαν τη γη.
Ο πατέρας μου είχε πάει μετανάστης την Αμερική, στα 18 του χρόνια, και γυρνώντας οκτώ χρόνια μετά, με τα λεφτά που κέρδισε αγόρασε δύο λεωφορεία. Το ένα πρώτα, το άλλο μετά. Το ένα έκανε το δρομολόγιο της γραμμής Ρόδος-Κατταβιά και το άλλο έκανε τον γύρο της Ρόδου.
Όλα τα χωριά, τον πατέρα μου, το Χασάνι, τον γνωρίζανε! Το ένα λεωφορείο το οδηγούσε ο πατέρας μου και το άλλο ο αδελφός του. «Βρε Χασάνι, δεν έχω λεφτά...»... «Έλα βρε, μέσα...», ξέρεις πώς γινότανε τότε.
Παντρεύτηκε τη Χαβά, Χαβό τη λέγανε στην Κατταβιά, κι έκαναν έξι παιδιά: ήμασταν τρία αγόρια και τρία κορίτσια. Οι Ιταλοί επιστράτευσαν τα λεωφορεία γιατί ο πατέρας μου δεν ήθελε να γίνει φασίστας.
Είχε εκλεγεί ήδη στο δημοτικό συμβούλιο. Έχω τη «Ροδιακή» που έγραφε: «τάδε του μηνός συνήλθε το Δημοτικό Συμβούλιο Κατταβιάς και εξέλεξε πρόεδρο τον Σταύρο Χριστοδούλου, γραμματέα τον Παναγή Ρόση, σύμβουλο τον Χωματόπουλο, και τον Χασάν Φερσουλά», τον πατέρα μου. Έχω την εφημερίδα, την έκρυψα.
Τον ένα μου αδελφό τον έχασα σε αεροπορικό ατύχημα, τον Ιανουάριο του 1974. Ένας ήταν μόνο ο επιζών του ατυχήματος. Άφησε δύο παιδιά μικρά, τα οποία τα μεγάλωσα εγώ. Το 1954, φεύγουμε από τη Ρόδο και πάμε στη Σμύρνη. Δεν ήταν καλή εμπειρία για την οικογένειά μου αυτή. Γυρίσαμε στη Ρόδο όπου ζήσαμε μέχρι το 1976».
Σμύρνη και μετά Μαρμαρίς! Και στα δύο αυτά μέρη, πετύχατε επαγγελματικά!
Στη Σμύρνη πήγα το 1976, στο Μαρμαρίς το 1986. Στη Σμύρνη τότε υπήρχε ένα πρόβλημα με το συνάλλαγμα και δεν είχε μπαταρίες αυτοκινήτων. Εγώ έκανα ένα εργαστήριο κι έφτιαχνα μπαταρίες αυτοκινήτων. Έπαιρνα τις παλιές, τις άλλαζα, έβαζα καινούργια στοιχεία μέσα και τις έδινα με εγγύηση ενός έτους. Πολλή δουλειά! Πήγα πολύ καλά. Τον πατέρα μου τον είχα μαζί μου, μεγάλο σε ηλικία πια. Και βέβαια, εφόσον πια κάνεις μια δουλειά πρέπει να δεις πώς μπορείς να την μεγαλώσεις. Όταν ήρθαμε στο Μαρμαρίς υπήρχε ήδη η έκταση αυτή εδώ. Ο πατέρας μου, είχε αγοράσει 3.000 τ.μ. σ’ αυτά τα σημεία που είναι σήμερα τα ξενοδοχεία μου. Τότε εδώ δεν υπήρχαν καν δρόμοι. Σφουγγαράδες και ψάρια, τίποτα άλλο. Τα σπίτια ήταν ορισμένα μόνο, με κεραμίδια τα περισσότερα. Πορτοκαλιές, μανταρινιές...
Και σήμερα έχετε δύο μεγάλα, πεντάστερα ξενοδοχεία, καθώς και κάποιες άλλες επενδύσεις!
Τότε που ανοίξαμε, τότε είχε το ξενοδοχείο αξία και κερδίζαμε λεφτά. Τώρα όχι. Το πρώτο μου ξενοδοχείο το άνοιξα, το 1987. Με μαϊδιά, λίγα. Ρίξαμε τα μπετά και στοπ. Μετά τα πρακτορεία τα εγγλέζικα και τα σουηδικά για να γίνουν ξενοδοχεία, έδιναν λεφτά. Τότε από τα κέρδη μας χτίζαμε κάθε χρόνο ένα όροφο.
Ο τουρισμός στο Μαρμαρίς πηγαίνει πολύ καλά, υποθέτω. Η ανάπτυξη είναι μεγάλη τα τελευταία χρόνια.
Ο τουρισμός είναι στην Αττάλεια, είναι πρώτη. Εγώ στα ξενοδοχεία μου, σήμερα που μιλάμε (Τρίτη) έχω πληρότητα 60%. Εγγλέζοι και Ολλανδοί. Ειδικά για τους Ολλανδούς θα σας πω ότι μένουν στο Μαρμαρίς και τον χειμώνα, νοικιάζοντας σπίτια ή έχουν αγοράσει και σπίτια. Οι Ρώσοι δεν ήρθαν ακόμη ούτε εδώ, θα έρθουν όμως. Γενικά οι κρατήσεις μας είναι πολύ καλές φέτος.
Γνώρισα τη σύζυγό σας, την όμορφη Πετριέ Μπακλαβατζή. Την ξέρουνε στη Ρόδο, είναι πολύ αγαπητή, έχει φίλες. Μικρή την παντρευτήκατε, μου είπε!
Ήτανε μικρούλα, 15 χρονών. Παντρεύτηκα με δικαστική απόφαση και κάναμε και πολιτικό γάμο και θρησκευτικό. Μείναμε στην Παλιά Πόλη, στην Ομήρου 23, στην περιοχή του Αγίου Φανουρίου. Ήταν το 1962 και η Παλιά Πόλη ήταν πανέμορφη, με μεγάλη ζωντάνια. Δούλεψα στο μπακλαβατζίδικο «Ανατολικόν», του πεθερού μου. Πουλούσαμε μπουγάτσα, τα χείλη της χανούμισσας, τον ομφαλό της χανούμισσας... Σωκράτους 9. Οι Αθηναίοι, έρχονταν, έπαιρναν τα χείλη της χανούμισσας και το λικέρ κοριαντολίνο.
Και τότε καινοτομήσατε όμως, επινοήσατε πράγματα!
Έφευγα από το μαγαζί κι έκανα διανομή γλυκών και παγωτού στα χωριά και στην πόλη. Είχα έξω γύρω στα 30 ψυγεία που δούλευαν με πετρέλαιο κι ήμουν από τους πρώτους που το έκαναν αυτό. Τα είχα φέρει από τη Δανία. Ξέρεις, στα χωριά το παγωτό όταν πήγε τι έγινε; Ήτανε άλλο πράγμα και είχε κατανάλωση πολύ.
Μιλήστε μου για τα παιδιά σας, τους συνεχιστές του έργου σας
Τον γιο μου, τον Μουσταφά τον γνωρίζουνε και τον σέβονται όλοι. Η κόρη μου, η Χουλιά (Τζούλια) έχει κι αυτή ξενοδοχείο μαζί με τον γαμπρό μου. Έχουν τρία παιδιά. Η μία εγγονή μου, είναι παντρεμένη στην Κωνσταντινούπολη με διάσημο οδοντίατρο, στον οποίο φτιάχνουν τα δόντια τους οι διασημότητες. Η εγγονή μου από τον Μουσταφά, σπουδάζει αρχιτεκτονική στην Αγγλία, ενώ έχω και τρία δισέγγονα.
Τι χρειάζεται στη ζωή, κ. Σουλεϊμάν; Εσείς που πετύχατε τόσα πολλά, μπορείτε να το πείτε!
Τόλμη, χωρίς τόλμη δεν γίνεται.
Το άλλο ποιο είναι, η τύχη;
Η τιμιότητα, το να σε εμπιστευτεί ο άλλος! Και το χαμόγελο. Κι η τύχη είναι πολύ μεγάλος παράγοντας κι ο Θεός τη δίνει μία φορά στον άνθρωπο, να την εκμεταλλευτεί. Όταν δεν την εκμεταλλευτεί δεν ξαναβρίσκει άλλη τύχη. Εγώ έτσι νομίζω. Μένεις όπως ήσουν.
Πηγαίνετε συχνά στην Κατταβιά!
Εγώ την Κατταβιά, την αγαπάω πολύ. Είναι τα παιδικά μου χρόνια και τα ζητάω. Όταν έρχομαι στη Ρόδο πηγαίνω στην Κατταβιά. Στο πανηγύρι στις 26 Ιουλίου πηγαίνω οπωσδήποτε. Μετά 20 ημέρες θα πάω πάλι στη Ρόδο.
Τι θέλετε τώρα, ποιο είναι το όνειρό σας;
Το όνειρό μου είναι η καλή ζωή, τίποτα άλλο. Και να έχουμε την υγεία μας.
Τον χειμώνα που πέρασε, ο κ. Σουλεϊμάν έσπασε την καραντίνα κι ήρθε από Κωνσταντινούπολη- Αθήνα-Αθήνα-Ρόδο. Μεγάλο ταξίδι, αλλά δεν τα υπολογίζει αυτά όταν είναι να έρθει στη μεγάλη του αγάπη. Και μπορεί τα ξενοδοχεία του να έχουν και του πουλιού το γάλα, αλλά το Αρχαγγελίτικο ψωμί και τα ανεβατά κουλούρια που του έφερε η οικογενειακή του φίλη Παρασκευή, τον συγκίνησαν για μια φορά ακόμα. Άλλωστε η καρδιά του στη Ρόδο βρίσκεται, οι φίλοι του είναι εδώ, η περιουσία του είναι στο Μαρμαρίς.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
