Ο Δημήτρης Μίχαλος που ανακάλυψε τον Χαρούλη, τον Μάλαμα, που έφτιαξε ραδιόφωνα, που κάνει συναυλίες!

Rodiaki NewsRoom

Ο άνθρωπος που είναι πίσω από πολλούς απ’ τους «μεγάλους», βγαίνει για πρώτη φορά μπροστά

Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη

Καλοκαίρια και συναυλίες, χειμώνες και ραδιόφωνο, 32 χρόνια συνεχή, να «βγάζει» τραγουδιστές, να γίνεται ο παραγωγός τους, να δημιουργεί πετυχημένα ραδιόφωνα, να γεμίζει γήπεδα και θέατρα.
Πόσο δύσκολο από τη Ρόδο, να είσαι παντού! Σχεδόν ακατόρθωτο. Όχι, για τον Δημήτρη Μίχαλο όμως, που κάνει ραδιόφωνα και συναυλίες, με την ορμή της πρώτης φοράς!

«Κατάγομαι από τα Νικιά Νισύρου, που έχουν την ωραιότερη μικρή πλατεία στον κόσμο», μου λέει! «Νίσυρος: φωτιά, λάβα, κι όχι συμβιβασμοί. Με κόσμο που αναζητούσε ένα άλλο είδος διακοπών, κι έτσι τα καλοκαίρια που πήγαινα ως παιδί γνώρισα καλλιτέχνες, συγγραφείς, ζωγράφους που με εισήγαγαν σε άλλο κοντράστ συναισθημάτων σε σχέση με το περιβάλλον της Ρόδου με τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες. Έτσι συνδύασα στη ζωή μου τον τουρισμό με τον πολιτισμό.

Ο πατέρας μου στη Ρόδο ήταν από τους πρώτους μικρούς ξενοδόχους του Νιοχωρίου, με πολλές βραβεύσεις από την TUI, με βραβεία σε όλες τις κατηγορίες. Η μουσική μπήκε στη ζωή μου από το σχολείο, με τα πάρτι τα μαθητικά και τις δισκοθήκες που ήταν τότε στην άνθησή τους. Όλες οι τέχνες έχουν την αξία τους, η μουσική έχει και μια γοητεία. Σ’ αφήνει να σκέφτεσαι, να ερωτευτείς, μπορεί να σε βγάλει από ένα αδιέξοδο και να είσαι μόνος σου ή να είσαι με παρέα».

Ασχολήθηκες γρήγορα με το ραδιόφωνο, δημιούργησες πολλά ραδιόφωνα, μέχρι και σήμερα! Τριάντα δύο συναπτά έτη στην πρώτη γραμμή!
Στο ραδιόφωνο ήμουνα πειρατής τότε που βγαίναμε μετά τις 12 τη νύχτα, να μη μας πιάσει η αστυνομία. Και μετά ξεκίνησα στο ραδιόφωνο με τον Κώστα Σαμιωτάκη, τον «Αστερισμό του Υδροχόου» το μεσημέρι και το βράδυ παίζαμε μπλουζ μουσική και ρεμπέτικα. Παράλληλα εκδηλώσεις, εκδρομές, καλλιτέχνες, κι αυτό σιγά-σιγά εξελίχθηκε. Πέρασαν 32 χρόνια. Κι εγώ «μ’ έχω κουράσει», αλλά πολλές φορές είναι οι προσδοκίες καλλιτεχνών που θέλουν στήριξη, θέλουν να επιμεληθείς τις συναυλίες τους, το δίσκο τους... Δεν μπορείς να πεις εύκολα «όχι» σε ωραίους ανθρώπους που σου ζητάνε τη στήριξη ή τη βοήθειά σου.

Πες μου για τον Χαρούλη που «έβγαλες» και πριν τον Χαρούλη, τον Σωκράτη Μάλαμα!
Είχα γνωρίσει τον Στάθη Τριανταφύλλου, κι είχα κάνει τον ραδιοφωνικό σταθμό «Λυχνάρι» μαζί με τον Μιχάλη Εγγλέζο, το 1996, το πρώτο μουσικό ραδιόφωνο της Ελλάδος και παράλληλα συναυλίες, στον «Ηριδανό», στο «Κολοράντο», στα νησιά! Πρωτοπαίξαμε Σωκράτη Μάλαμα τον οποίο θέλαμε να τον γνωρίσει ο κόσμος. Και θυμάμαι να πηγαίνω να τους βρίσκω στην Αθήνα, στα σπίτια τους ή στα μπαράκια που παίζανε... Τότε ακόμα δεν ήταν γνωστοί ούτε ο Πασχαλίδης, ούτε ο Σωκράτης.

Ο Σωκράτης, ήτανε κιθαρίστας στο Νίκο Παπάζογλου! Εγώ έτσι τον γνώρισα. Σε συναυλία του Παπάζογλου ήρθε στο Κιοτάρι και ξαφνικά βγαίνει ένα παιδί που ήταν ο Σωκράτης και τραγουδάει το «Καληνύχτα μ… έχεις πάρει τη ζωή σου για πλάκα...»! Πάθαμε σοκ! Ποιος είναι αυτός; Και αμέσως του ζητάω να κάνουμε συναυλία μαζί. Μου λέει «μα δεν έχω σχήμα...»... Κάπως έτσι έγινε και με τον Πασχαλίδη, έγινε με το Χαρούλη... Με το Χαρούλη είχαμε και επαγγελματική σχέση γιατί έγινα και παραγωγός του.

Δουλέψαμε μαζί επτά χρόνια, τα επτά πρώτα του χρόνια, κι είμαι ευτυχισμένος για την πορεία που έχει και την εξέλιξη. Ένα παιδί με πολύ καλή παιδεία λόγω του πατέρα του που ήταν λυράρης και ζωγράφος, αποφασίσαμε να πάμε παντού χωρίς να θέτουμε «τι χρήματα θα πάρουμε...»! Έφτιαξα ένα καλό σχήμα από δύο μουσικούς του Νίκου Ξυδάκη και τρία άλλα παιδιά τα οποία αυτή τη στιγμή είναι κορυφαίοι μουσικοί, ο ένας στη Μποφίλιου, ο άλλος με το Μαραβέγια, κι ο τρίτος με τον Αργυρό. Πούλησα τότε το «Λυχνάρι» για να ασχοληθώ με τον Χαρούλη. Με τον Χαρούλη, πήγαμε στον κόσμο, δεν ήρθε ο κόσμος σ’ εμάς.

Τι χρειάζεται για να πετύχει κάποιος;
Δεν είναι τόσο εύκολο, να πετύχεις. Ο Γούντυ Άλεν, είχε πει κάποτε ότι «η επιτυχία είναι 20% αξία και 80% φιγούρα. Για να αποκτήσεις, λέει, φιγούρα και φήμη, πρέπει να ρίξεις πολλά λεφτά». Άρα η μοναδική λύση για κάποιον που δεν έχει λεφτά ή δεν έχει πατέρα πίσω του, είναι αυτό το «20% αξία» την οποία πρέπει να τη δείξει στον κόσμο.

Ο κόσμος καταλαβαίνει την «αξία»;
Μετά ο κόσμος θα ‘ρθει. Έχει κριτήριο ο κόσμος. Θ’ αφήσει αυτό που είναι ψεύτικο και θα κρατήσει το καλό. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει το αντίθετο.

Κι αυτό που λέμε «έλα μωρέ, αυτά θέλει ο κόσμος...», τι είναι;
Είναι ο εύκολος τρόπος να δικαιολογήσεις την αποτυχία σου. Ότι το σύστημα, ο ένας, ο άλλος... Εμένα μου θυμίζει αυτό, τον στίχο ενός τραγουδιού, το «άγγιξέ με σύστημα να σου παραδοθώ...». Δεν το λένε όμως. Πάντα τους φταίνε οι άλλοι, ποτέ οι επιλογές τους. Η ζωή μας είναι επιλογές. Με ποιους θα πας, ποιους θ’ αφήσεις και με ποιους θα πιείς τον καφέ σου όπως καλή ώρα εμείς οι δύο. Αυτό σε πάει παρακάτω. Ή παρακάτω... κάτω, ή μπροστά.

Πόσο δύσκολο είναι να κάνει επιτυχία κάποιος; Όλοι τη θέλουν, λίγοι την πετυχαίνουν!
Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν είναι δύσκολο. Μου έρχεται στο μυαλό αυτό που λέγανε στους πρώτους μετανάστες στην Αμερική, τότε που τους λέγανε ότι «οι δρόμοι στην Αμερική είναι στρωμένοι με χρυσάφι». Όταν πηγαίνανε εκεί, διαπιστώνανε καταρχήν ότι οι δρόμοι δεν ήταν στρωμένοι με χρυσάφι. Η δεύτερη διαπίστωση ήτανε ότι δεν είναι καν στρωμένοι, οι δρόμοι! Η τρίτη διαπίστωση ήτανε ότι έπρεπε αυτοί να στρώσουν τον δρόμο και το σιδηρόδρομο! Αν αυτό το γνωρίζει κάποιος από πριν, πιστεύω ότι θα βρει τον δρόμο του, την πορεία του. Πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για όλους.

Τα νέα παιδιά, Δημήτρη...
Βιάζονται. Υπάρχει μια εικονική πραγματικότητα που βλέπουν στην τηλεόραση, με τους λεφτάδες, με τ’ αμάξια και νομίζουν ότι θα κάνουν κάτι και θα γίνουν όλα ως δια μαγείας. Δεν μπορούν να αποδεχτούν την άρνηση οι άνθρωποι, στη ζωή τους. Ευτυχώς που υπάρχει το ραδιόφωνο, και δεν είναι μόνο η «Μελωδία», το δικό μου, υπάρχουν καλά ραδιόφωνα στη Ρόδο, ευτυχώς που υπάρχει η εφημερίδα «Ροδιακή».

Δημιούργησες και το «Αγέρι», μετά το «Λυχνάρι»!
Ενδιάμεσα με τον Χαρούλη, επιστρέφοντας στη Ρόδο, σε μία συνεργασία με τον Μιχάλη Ταχλιαμπούρη, τον απίστευτο, που είχε το «Κολοράντο» μου ζητάει να ξεκινήσω εκδηλώσεις στο «Κολοράντο»ν και για τις ανάγκες των εκδηλώσεων έκανα το «Αγέρι», που έπαιζε ελληνική και ξένη μουσική. Πρόσφατα ξαναασχολήθηκα με το ραδιόφωνο σε συνεργασία με τον «Μελωδία», κι έχω ανοίξει τον «Μελωδία» της Ρόδου όπου ό,τι είναι καλό, θ’ ακουστεί.

Τι θα έλεγες για σένα. Τι είσαι;
Ραδιοφωνικός παραγωγός. Οι συναυλίες έρχονται κατ’ ανάγκη για να ακούσεις το τραγούδι.

Έχεις κάνει παραγωγές και στο εξωτερικό, με μεγάλα ονόματα! Τελικά από τη Ρόδο μπορεί κάποιος να φτάσει παντού;
Μπορεί, όπως εσύ με διακόσιους καλούς δημοσιογράφους που παρότι ζεις στη Ρόδο, βραβεύτηκες για τη δουλειά σου στη δημοσιογραφία, αντί για εκείνους! Σίγουρα είναι πιο δύσκολα. Και μάλιστα είναι απαγορευτικό αν ζεις μόνο στο νησί σου γιατί πρέπει να είσαι εκεί που πρέπει όταν πρέπει, όταν χρειάζεσαι. Κανένας από επαρχία, πέρα από το Θανάση Παπακωνσταντίνου που έμενε στη Λάρισα, δεν μπορούσε να κάνει επιτυχία μένοντας στον τόπο του. Όσοι κάνανε επιτυχία πήγανε Αθήνα, κάνανε επιτυχία, εκεί έζησαν, εκεί ζουν. Αλλιώς είναι δύσκολο. Και η επαρχία τον βλέπει τον καλλιτέχνη πιο χαμηλά. Τον βλέπει πιο κάτω από κάποιον που θα έρθει απ’ έξω. Ο ίδιος ο τόπος του απομυθοποιεί τον καλλιτέχνη.

Φέτος το καλοκαίρι ήταν πολύ πλούσιο. Σε λίγες μέρες θα κλείσει το 9ο Summer Festival του Δημήτρη Μίχαλου, με την πολυσυζητημένη αρχαία τραγωδία «Αντιγόνη». Έφερε τραγουδιστές, έφερε παραστάσεις, γέμισε τα γήπεδα και τα θέατρα. Ευχαριστεί στον ΔΟΠΑΡ και τον Αλέξανδρο Κολιάδη. Ο κόσμος το είχε ανάγκη, ο Μίχαλος του το έδωσε. Το μεγάλο χειροκρότημα το δίνει στον κόσμο!