Κυρ. Χονδρός: Ο θάνατος χορεύει τον καλύτερό του χορό

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Κυριάκος Μιχ. Χονδρός
chondros.kyr@gmail.com

Είμαι εντελώς ακατάλληλος για να συντάξω δύο λεξούλες ως επικήδειο και ως μοιρολόι για σένα νεκρό κοριτσάκι της αιματοβαμμένης χώρας του. Μοιρολόι με οδύνη και σεβασμό από μία άλλη άκρη της Μεσογείου, όπου εγώ καλά περνώ, αλλά έρχονται κοντά μου οι μαύρες σκόνες του πολέμου.

Γιατί πόλεμος είναι συμπόσιο γυπών και γερακιών με στόχο την απώλεια ανθρώπων.
Αδιακρίτως.
Μικρών και μεγάλων.
Γιατί πόλεμος είναι η επιστήμη της καταστροφής. Είναι ακόμα νόμος του αίματος και σκληρότητας. «Δια γαρ την των κτημάτων κτήσιν πάντες οι πόλεμοι ημίν γίγνονται» (Πλάτων, γεννήθηκε το 427 π.Χ.).

Δεν πέθανες τυχαία, από κάποιο φυσικό φαινόμενο, αλλά δολοφονήθηκες από εκείνους που θέλουν τη γη σου, τη γειτονιά σου, την αυλή που παίζεις, το σχολείο που σου μαθαίνει γράμματα, το ιατρείο και την παιδική χαρά.

Ένα φονικό όπλο σου έκοψε τη ζωή, την τόσο σύντομη, χωρίς ποτέ εσύ να έχεις διαπράξει κάτι κακό.
Ο άνθρωπος αν και πρέπει να έχει πνευματικό μέγεθος και να καταξιώνει κόσμους που τον χωρίζουν εσαεί από τα ζώα, μεταστρέφει κάθε αξία πολιτισμού. Εδώ Γάζα.

Το ανελέητο σφυροκόπημα του κατοχικού στρατού, δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία», από το 1948 μέχρι σήμερα στον βωμό των στρατιωτικών και οικονομικών συμφερόντων και ανταγωνισμών, στην εύφλεκτη περιοχή σου, οι γονείς σου, και γενικά ο λαός σου βίωσε και ακόμα βιώνει κατοχή, διωγμό, προσφυγιά, καταπίεση, ασφυκτικούς περιορισμούς και αιματηρές στρατιωτικές επεμβάσεις.

Γι’ αυτό πατρίδα μου είναι η Μικρά Ασία, πατρίδα μου είναι η Κύπρος, πατρίδα μου είναι το Καστελλόριζο.
Κοινά σημεία με τη δική σου πατρίδα, (ποια πατρίδα δηλαδή, μια λωρίδα γης μόνο), η προσφυγιά, ο διωγμός, η γενοκτονία και όσα άλλα δεινά ακολουθούν.

Στη συνεχή και πολύμορφη επέκταση της κατοχής τεράστια ευθύνη έχει ο παγκόσμιος αστυνόμος, ο οποίος σύμφωνα πάντα με τα οικονομικά και γεωπολιτικά του συμφέροντα αναλαμβάνει ένα διαρκές έγκλημα.

Στο έγκλημα αυτό συμμετέχουν κι άλλες «πολιτισμένες» χώρες που ενώ κόπτονται για σκύλους και για γάτες, είναι υποκριτές και ούτε βλέπουν, ούτε ακούνε, ούτε τους νοιάζει αν συντελείται μία νέα εκατόμβη, αντί να εμφανιστούν οι χώρες αυτές με αλληλεγγύης και δικαιοσύνη, απέναντι στον καταπιεσμένο λαό.

Τα τύμπανα του ολέθρου χτυπούν εκκωφαντικά, αλλά η ανθρωπότητα, δεν αντιλαμβάνεται τίποτα.
Πατρίδα μου έχω τη Μικρά Ασία, την Κύπρο, το Καστελλόριζο.

Εσύ νεκρό κοριτσάκι, δεν θα έχεις πατρίδα. Γιατί ο λαός σου βιώνει κατοχή, διωγμό και προσφυγιά. Βιώνει τον χορό του θανάτου.
Κι αν οι πρόσφυγες φτάσουν στους πολιτισμένους, χωρίς χαρτιά, χωρίς ρούχα μονάχα με την ελπίδα πως κάπου θα βρουν μια νέα ζωή, τότε θα βιώσουν έναν ακόμα ρατσισμό, μία περιφρόνηση και κλειστές πόρτες.

Τι να το κάνω, αν η Ιστορία αργότερα κατατάξει τους δίκαιους και τους άδικους; Τους φονιάδες και τους αθώους; Τώρα, σήμερα, τι μπορεί να γίνει!
«Όμοια γαρ ως επί το πολύ, τα μέλλοντα τοις γεγονόσιν» (Αριστοτέλης 384 – 322 π.Χ.).

Οι γείτονες σου και όσοι τους στηρίζουν με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο, αφού παραβιάζουν μεθοδικά και ανενδοίαστα τα αλλεπάλληλα ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, «ποιούνται τη νήσσαν».

Οι γείτονές σου που πριν λίγα μόλις χρόνια βίωσαν Άουσβιτς, Νταχάου, Μπέργκεν-Μπέλζεν, απώλεσαν τη μνήμη. Κρίμα όταν ένας λαός ξεχνά την ιστορία του. Ένας λαός που θα έπρεπε οι πολιτικοί του να στέκονται ως στυλοβάτες και φωτεινοί φάροι ειρήνης, δικαιοσύνης, ανθρωπιάς.

Μα ούτε λογική δεν μπορεί κανείς να βρει στον 21ο αιώνα! Και το μακελειό συνεχίζεται, με εκατόμβη αθώων θυμάτων. Και οι βόμβες συνεχίζονται και η διακοπή ηλεκτροδότησης και η υδροδότησης και το μπλόκο να μην περάσει ανθρωπιστική βοήθεια.

Κάθε πέντε λεπτά πεθαίνει ένα παιδί. Γίνονται μαζικές δολοφονίες σε πολιορκημένους με διαρκείς βομβαρδισμούς. Παντού πόνος, παντού θρήνος.
Κανείς δεν βλέπει τα εγκλήματα πολέμου. Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές πάνω από 6.000 οι νεκροί.

Ο θάνατος χορεύει τον καλύτερό του χορό.
Χοντρέμποροι και λιανέμποροι όπλων ηδονίζονται στα χρηματιστήρια του κόσμου.
Το αίμα και ο πόνος πουλά.

Όσα περισσότερα αεροπλανοφόρα και φρεγάτες ετοιμοπόλεμες μαζεύονται, τόσο σμικραίνει η ανθρωπιά μας.
Και τι σύμπτωση! Τυχαία; Όχι βέβαια!

Είναι οι ίδιοι που μας πρόδωσαν στη Μικρά Ασία. Είναι οι ίδιοι που μας πρόδωσαν στο Κυπριακό, οι ίδιοι που λεηλάτησαν έκαψαν και βομβάρδισαν το Καστελλόριζο.
Άγγλοι, Γάλοι, Πορτογάλοι και Αμερικανοί.

Σαν να μην άλλαξε τίποτα στην ιστορία αυτού του πλανήτη.
Ο πολιτισμός αντί να ενώνει τους λαούς, τις γλώσσες, τις θρησκείες, καταποντίζεται στο καυτό αίμα των αθώων.
Ο κόσμος φλέγεται. Εξακολουθεί να φλέγεται.

Τώρα πατρίδα μου είναι η Μικρά Ασία, πατρίδα μου είναι η Κύπρος, πατρίδα μου το Καστελλόριζο, πατρίδα μου έχω τώρα και την Παλαιστίνη.
Οργή και καταδίκες από τους απλούς λαούς. Με χιλιοειπωμένα λόγια, σαν τα δικά μου. Κούφιες λέξεις σαν τις δικές μου. Φραστικές απειλές.

Κι εσύ μικρό νεκρό κορίτσι, που δεν μπόρεσαν να σου βρουν φέρετρο, χώρεσες σ’ ένα άσπρο σεντόνι, όπως και άλλα χιλιάδες παιδιά. Με κλειστά τα μάτια δεν μπόρεσες να προλάβεις τη ζωή. Να μυρίσεις τα άνθη της πορτοκαλιάς και της λεμονιάς. Να δεις τον ήλιο και το φεγγάρι. Να χαρείς τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία, την ελευθερία. Την ελευθερία!

Πατρίδα μου είναι η Μικρά Ασία, πατρίδα μου είναι η Κύπρος, πατρίδα μου το Καστελλόριζο, πατρίδα μου έχω τώρα και την Παλαιστίνη.

Σημείωση: Ο αρθρογράφος απέσπασε σε ευρωπαϊκό ποιητικό διαγωνισμό χρυσό μετάλλιο από τους ελληνόφωνους δήμους της Ν. Ιταλίας, το 1999, για το ποίημά του «Η Μεσόγειος φλέγεται». Επίσης από το 1966 μέχρι σήμερα ασχολείται με πολιτιστικά και ιστορικά θέματα.