Μαρία Καρίκη: Άνθρωποι που αλλάζουν τη ζωή τους...

Μαρία Καρίκη

Ο άνθρωπος σε όλη την πορεία της ζωής του παραμένει ένα δυναμικό ον. Ωριμάζει, εξελίσσεται, διευρύνεται και μετασχηματίζεται. Κάποιες φορές, ίσως, νιώθει στάσιμος ή καθηλωμένος σε κάποια κατάσταση, αλλά και πάλι προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από κάτι τέτοιο.

Η επιθυμία του είναι να νιώσει ότι προχωράει και πάλι αβίαστα προς επόμενα βήματα. Παρά τα όποια εμπόδια στον δρόμο, η φυσική τάση του ατόμου είναι να αισθάνεται ότι «χτίζει» μία διαδρομή και όχι ότι μένει στο ίδιο σημείο για παρατεταμένο διάστημα.

Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν, τόσο οι ίδιοι όσο και οι άλλοι. Θεωρούν ότι είναι αρκετά δύσκολο ως ακατόρθωτο να υπερβεί κανείς τον ήδη εδραιωμένο εαυτό του, με τις συνήθειες και τη δομημένη πια προσωπικότητά του.

Έτσι, εγκαταλείπουν την ελπίδα και την προοπτική της αλλαγής και προσπαθούν να συμφιλιωθούν και να αποδεχτούν αυτό που υπάρχει στο σήμερα. Αφήνονται και δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να προσδοκά το κάτι άλλο. Ίσως και ως άμυνα, μην τυχόν απογοητευτούν περαιτέρω.

Παρά, ωστόσο, τους φόβους και τη δύναμη της συνήθειας, οι άνθρωποι μπορούν ν’ αλλάξουν. Αρκεί να το θέλουν οι ίδιοι και να το πιστεύουν οι ίδιοι. Από ‘κεί και πέρα εξαρτάται πόσο αφοσιωμένος είναι κανείς και πόσο καταβάλλει συστηματική προσπάθεια για να επιτευχθεί η αλλαγή.

Τίποτα δεν αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη και τίποτα δεν γίνεται γρήγορα και εύκολα. Για να είναι αυθεντική και βιώσιμη η αλλαγή, απαιτείται επιμονή, αντίσταση στην παλιά συνήθεια, συνεχής πρακτική και το κυριότερο, ένας σκοπός που εξυπηρετεί ως κινητήρια δύναμη. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι συνειδητά παρών σε αυτό που επιθυμεί ν’ αλλάξει και να θυμίζει στον εαυτό του συνεχώς το «γιατί» το αποφάσισε αυτό.

Οι άνθρωποι που καταφέρνουν και γυρνούν σελίδα στη ζωή τους σε οτιδήποτε και αν επέλεξαν, δεν είναι υπεράνθρωποι. Έχουν εξίσουν τα σκαμπανεβάσματά τους, τα πισωγυρίσματά τους, τις ανησυχίες και τα διλήμματά τους. Απλά, έφτασαν σε ένα σημείο τέτοιο που δεν μπορούσαν να συνεχίσουν άλλο έτσι.

Το κενό ή το άγχος, ή η φθορά ή η θλίψη τους έκαναν να θέλουν διακαώς να απελευθερωθούν από όσα τους βαραίνουν, τους καταπιέζουν και τους αλλοτριώνουν. Ίσως, μπροστά στον φόβο της κατάρρευσης να «ταρακουνήθηκαν» τόσο, ώστε να ένιωσαν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή, παρά μόνο αυτή της αλλαγής.

Κάποιοι ενδεχομένως να βλέπουν την κάθε αλλαγή ως «βουνό». Ως κάτι που απαιτεί πολύ κόπο και χρόνο και προσπάθεια. Και δεν ξέρουν αν μπορούν να ακολουθήσουν όλο αυτό το μονοπάτι. Δεν είναι, όμως, απαραίτητα έτσι.

Η κάθε άλλαγή αρχίζει σιγά σιγά, με μικρά βήματα και ανταποκρίνεται στους ρυθμούς του καθενός. Δεν υπάρχει βιασύνη ή πίεση ως προς τον χρόνο ν’ αλλάξουν όλα άμεσα, από τη μία στιγμή στην άλλη. Κάτι που φυσικά δεν γίνεται έτσι. Η αλλαγή αφορά σε μία διεργασία.

Προηγούνται εσωτερικές «ζυμώσεις» και έπειτα έρχονται οι αποφάσεις, οι πράξεις και οι επιλογές. Πρώτα κατανοούμε, αναγνωρίζουμε τι συμβαίνει σε βάθος και έπειτα επεξεργαζόμαστε μέσα μας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα θέλω μας.

Όλα γίνονται κατά αυτό τον τρόπο για να μπορέσει το άτομο να συνειδητοποιήσει και να αφυπνιστεί πρώτα και μετά να προχωρήσει σε ενέργειες στοχευμένες και μεθοδευμένες.

Οι άνθρωποι που αναβάλλουν ή αποφεύγουν τις αλλαγές συνήθως παραμένουν σε «φαύλους κύκλους» που συντηρούνται και αναπαράγονται διαρκώς. Διαμαρτύρονται, παραπονιούνται, αλλά δεν παρεμβαίνουν συνηδειτά ν’ ανατρέψουν καταστάσεις και συνθήκες.

Περιμένουν την τύχη, τους άλλους ν’ αλλάξουν. Δεν θέλουν να κοπιάσουν, να ρισκάρουν, ίσως και να ξεβολευτούν από τη συνήθεια (ακόμα κι αν δεν τους ικανοποιεί). Φοβούνται το άγνωστο, το καινούριο, το μη προβλέψιμο.

Δεν αντιλαμβάνονται, όμως, ότι η παραμονή τους σε κάτι που τους φθείρει ολοένα και περισσότερο, θέτει σε κίνδυνο την ψυχική τους υγεία.
Για όσους, επομένως, αντιστέκονται στην αλλαγή, η πρόταση είναι να το ξανασκεφτούν.

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα, αλλά και τη δύναμη να διεκδικήσει την ευτυχία του και την πληρότητά του. Η παραίτηση και ο συμβιβασμός δεν είναι επιλογές που μπορούν να οδηγήσουν το άτομο στην ολοκλήρωση και αυτοπραγμάτωσή του.

Ακόμα κι αν οι αρνητικές σκέψεις μας έχουν πείσει ότι είναι δύσκολο ως αδύνατο ν’ αλλάξει αυτό που μας ενοχλεί, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι ο φόβος και η αμφιβολία δεν είναι καλοί σύμβουλοι.

Η ανάγκη και η επιθυμία για το καλύτερο είναι η πυξίδα για κάθε βήμα μας και η απάντηση σε κάθε δισταγμό και δεύτερη σκέψη. Τίποτα δεν θα αλλάξει, αν εμείς δεν κινηθούμε προς την αλλαγή.

Όλα θα παραμείνουν τα ίδια, αν ο άνθρωπος πιστέψει ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο παραπέρα και αποδεχτεί την τωρινή κατάστασή του ως μόνιμη και αμετάκλητη. Είναι αυτός ο τρόπος να σαμποτάρει κανείς τον ίδιο του τον εαυτό και να τον καταδικάσει σε μία ζωή χωρίς προοπτική...