Μαρία Καροφυλλάκη – Σπάρταλη: Αποχαιρετισμός στον Διονύση Σαββόπουλο

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Μαρία Καροφυλλάκη – Σπάρταλη

Φιλόλογος

«Τώρα είναι σιωπή…» έλεγες στο τραγούδι σου, αλλά όχι για όλους εμάς που σε γνωρίσαμε και λατρέψαμε τα τραγούδια σου, στην πολύχρονη πορεία σου ως τραγουδοποιός, ραψωδός, τραγικός Αριστοφάνης και πρώιμος ράπερ.

Άφησες το στίγμα σου σε πολλές περιόδους και εντάσεις της ζωής μας. Αποτύπωσες το ψυχογράφημα του νεοέλληνα στη συλλογική αυτοβιογραφία σου και από τη γενιά του ’60 συγκέρασες το παρελθόν με το παρόν και την ιστορία μας.

Τυχεροί όσοι σε γνωρίσαμε από κοντά, απολαυστικός συνομιλητής, καθώς, τρυφερά και ανθρώπινα αναφερόσουν στην αγαπημένη σου οικογένεια και τη ζωή σου.

Συνόδεψες και σχολίασες την ιστορία της πατρίδας μας χωρίς συμβιβασμούς, ανένταχτος, δυναμικός, αποτύπωσες στο έργο σου κάθε περίοδο των τελευταίων δεκαετιών, πυλώνας συλλογικής μνήμης και με άποψη αδογμάτιστη πέρασες τα πολιτικά σου ιδεολογήματα μέσα από τους στίχους σου, όπου αναπολούμε την εφηβεία και την ωριμότητά μας.

Κρατάμε μια ανάμνηση τρυφερή και αθώα όπως ήταν τα άγουρα χρόνια μας, μα και πολύ αργότερα καθώς ήσουν πάντα επίκαιρος και διαχρονικός.

Επαναστάτης από την οδό Ζάνα της Θεσσαλονίκης ξεκίνησες με το φορτηγό για να φτάσεις στην Αθήνα, ακολουθώντας το όνειρό σου να τραγουδήσεις για τον λαό και το Έθνος, ποιητής του Ελληνικού πενταγράμμου.

«Νιόνιο» αλησμόνητε, έπραξες το χρέος σου στο ακέραιο. Ξεκουράσου στη «συννεφούλα» σου, στη γειτονιά των αγγέλων. Θα σε θυμόμαστε πάντα. Θα μας λείψει η όμορφη μουσική σου, η ζωντάνια σου, ο μάγος παραμυθάς που αποχαιρετήσαμε στις 25 του Οκτώβρη.

Η δημιουργική και καρποφόρα πορεία σου δεν παραγράφεται και δεν θα λησμονηθεί.

«Ας κρατήσουν οι χοροί…» μας προέτρεπες στους υπέροχους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004, γιορτή και νοσταλγία για τη χώρα μας, που σ’ αποχαιρετά με τιμές.

Εσύ ποιητής χαρούμενος, δημιουργικός, αισιόδοξος, σημείο αναφοράς για πολλές γενιές, αποχωρείς. «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», έγραψες στην αυτοβιογραφία σου, μα ο χρόνος πετρώνει πολλές φορές στην ανάμνηση ανθρώπων χαρισματικών και αλησμόνητων.

«Μα το δικό σου αιώνιο θέρος δε θα σβήσει, της ομορφιάς την κατοχή δε θα τη χάσεις κι ο Χάρος δε θα καυχηθεί πως μπήκες στη σκιά του.», γράφει ο Σαίξπηρ στο Σονέτο 18.

«Μια θάλασσα μικρή, πικρή…» τραγούδησες, μα στο στερνό σου ταξίδι προς την αιωνιότητα λαοθάλασσα σε συνόδεψε και σ’ αποχαιρέτησε με την ανεπανάληπτη μουσική και τα τραγούδια σου, ως ελάχιστο δείγμα τιμής και ευγνωμοσύνης στον Τροβαδούρο της.

Σ’ ευχαριστούμε από καρδιάς για ό,τι μας πρόσφερες.

Καλό σου ταξίδι στον ουρανό.