Αγαπητός Ξάνθης: Ένα βιβλίο για τη ζωή του οφθαλμίατρου Γρηγόρη Παλλά

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης, αρχιτέκτονας

Πριν από λίγες ημέρες παρευρέθηκα στην παρουσίαση ενός βιβλίου που αφορούσε τον κ. Γρηγόρη Παλλά, με τίτλο «Ένα Ελληνικό Παραμύθι στην Ελβετία» (εκδόσεις ΑΛΦΑΒΗΤΟ Α.Ε.Β.Ε.), σε συγγραφή του κ. Κώστα Σκανδαλίδη. Είναι ο γιατρός από την Ελβετία που κατάγεται από τη Λίνδο, με την πολυτάλαντη δραστηριότητα τόσο στον επιστημονικό όσο και στον επιχειρηματικό χώρο.

Το βιβλίο είναι μια αυτοβιογραφία του γιατρού, εμπλουτισμένη με απόψεις και θέσεις για το μεγάλο έργο προσφοράς. Από τη Λίνδο της Ρόδου, με τις φτωχές υποδομές, στα σαλόνια της ιατρικής της Ελβετίας, στον τομέα της οφθαλμολογίας αλλά και στον τομέα των ιδιωτικών κλινικών και των ξενοδοχείων, τόσο στο Olten της Ελβετίας όσο και στη Ρόδο, πιστοποιούν τη δύναμη του χαρακτήρα.

Οι χαρακτηρισμοί για τον άνθρωπο Γρηγόρη Παλλά, τόσο από φίλους και συνεργάτες όσο και από την οικογένειά του, αποδίδουν τη μεγαλοθυμία του ανδρός, πράγμα που τονίστηκε και στην ενδιαφέρουσα παρουσίαση του βιβλίου από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου, κ. Σωτήρη Ντάλη, από τον λαογράφο κ. Κώστα Σκανδαλίδη και από τον ανιψιό του, καθώς και από τον Ελβετό εγκάρδιο φίλο του, Bruno Colpi, που μίλησε στα Ελληνικά!

Οι λέξεις που έλαμψαν για το πρόσωπό του στην παρουσίαση ήταν: πατριώτης, διανοούμενος, στοχαστής, ελπίδα, πίστη, αγάπη, ταυτότητα, ευθύνη, ελευθερία. Αξίες μοναδικές και δημιουργικές που «φωτογραφίζουν» τη ζωή του Γρηγόρη Παλλά.

Σταματάω στις λέξεις κλειδιά του βιβλίου που, κατά την άποψή μου, έχουν ένα ειδικό βάρος, ήτοι: το θάρρος (σ.41), τη σεμνότητα (σ.59) και το πάθος (σ.103).
• Για το θάρρος και την τόλμη του ανδρός αποτυπώνονται καθαρά και διαυγέστατα σε κάθε σελίδα του πονήματος, προσδίδοντας τη δημιουργικότητα αλλά και την αποκλίνουσα σκέψη του γιατρού.
• Για τη σεμνότητα, μπορούμε να πούμε ότι είναι φανερή με το πλήθος των ευεργεσιών που αναφέρονται στο πόνημα (σσ. 56, 67), έχοντας την αναγνώριση από την κοινωνία.
• Για το πάθος, για την αέναη βελτίωση των πραγμάτων, για το οποίο γράφει σχετικά ο γιος του Γιώργος-Τσαμπίκος, μπορούμε να αναφέρουμε ότι είναι: «ένα χαρακτηριστικό που ταυτοποιεί τους ευαίσθητους που επιζητούν την κίνηση στις ψυχικές τους δυνάμεις για να επιτύχουν στο έργο που έχουν συλλάβει με τη φαντασία και για να ελέγξουν με την κρίση τους», γράφει σχετικά ο Ε.Π. Παπανούτσος.

Μια σπουδαία στροφή του βιβλίου είναι η συγκρισιμότητα μεταξύ της κουλτούρας της Ελβετίας και της Ελλάδας. Μια παράγραφος που τακτοποιεί τον γιατρό στους έντιμους και ηθικούς, αναφέροντας την ελληνική ανυπαρξία σοβαρού επαγγελματικού προσανατολισμού σε σχέση με την Ελβετία, πάνω στην ισόρροπη ανάπτυξη (σ.89), αλλά και στην ειδική παρατήρηση από τα (7) συνολικά αρνητικά στοιχεία που συνάντησε στη ζωή του, που είναι εκ των πολλών: ο θεσμός της προίκας και της «δωροδοκίας», η λεγόμενη «μίζα» στην Ελλάδα (σ.17).

Η συγκίνηση από τα μέλη της οικογένειάς του είναι εντυπωσιακή, στη βάση ενός κοινού θεμέλιου «της οικογένειας», θέμα που υπογραμμίζεται και από τη σύζυγό του αλλά και από τα τρία παιδιά του (σσ.103, 107, 109), τονίζοντας την πολύτιμη αξία του θεσμού που εκφράζεται ως: «είναι πολύ καλός και έξυπνος πατέρας» (σ.109).

Το βιβλίο κρύβει ουσιαστικά μια περιπέτεια ενός «Οδυσσέα» (σ.76), με ευαισθησίες αλλά και με πόθο για την επιτυχία και την αυτοπραγμάτωση.

Αντιγράφω από το βιβλίο (σ.75): «Ένας πανάξιος Ρόδιος της Ελληνικής Διασποράς και ανιδιοτελής Ελληνόφρων, κατάφερε να μπει στην κορυφή της οφθαλμολογίας σε μια χώρα όπως την Ελβετία, στην οποία η αξιοκρατία είναι το σημαντικότερο σκαλοπάτι και τίποτα, μα τίποτα, δεν σου χαρίζεται».

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου υπάρχουν γνώμες και απόψεις ατόμων που συσχετίστηκαν τόσο εκτός Ρόδου όσο και από τη Ρόδο.

Λέξεις πλούσιες γεμάτες σεβασμό και αναγνώριση, πρόκληση καινοτομίας και ανθρωπισμού, εκτίμησης και ευθύνης περιβάλλουν την όλη προσέγγιση. Ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας, όμως τον κέρδισε η ιατρική (σ.133), αναφέρεται σεμνά από την Daniella Gaiotto, για να δείξει την πρακτικότητα αλλά και την αρμονία της δράσης του ανδρός.

Ευπατρίδης για τη Λίνδο (σ.163), μέντορας για έναν Ρόδιο γιατρό (σ.167) με παγκόσμια εμβέλεια (σ.168), αλλά και αυθεντικός, ειλικρινής και ανθρώπινος (σ.175) κατά τον τ. δήμαρχο Αρχαγγέλου.

Τέλος, στο παράρτημα του βιβλίου διατάσσονται φωτογραφικό υλικό, τίτλοι σπουδών και πιστοποιήσεις εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων που συνδυάζονται με τα κείμενα για του λόγου το αληθές.

Στο επιμύθιο του βιβλίου μπορεί κανείς να διακρίνει τη σημερινή εικόνα της Ελβετίας και του εκεί Ελληνισμού, με τις συνοπτικές τελικές ευχαριστίες του Dr. med. Γρηγόρη Παλλά προς τα άτομα που τον βοήθησαν και τον στήριξαν στην 50χρονη πορεία του, για να κλείσει το πόνημα.

Αναφέρω ενδεικτικά μια ξεχωριστή αποστροφή του βιβλίου από τη σύζυγο Ελίζαμπεθ, που τόσο πολύ επισημαίνεται ως πρόσωπο-στήριγμα του συζύγου: «Είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Περνάμε και τώρα πολύ ωραία μαζί. Μπορεί ακόμα να γελάμε μαζί οι δύο μας. Απέκτησα μια δεύτερη πατρίδα, όμορφη όσο και η δική μου. Είμαι ευγνώμον γι’ αυτό» (σ.101).

Αυτό και μόνο υποδηλώνει τη μεταφορά και την υιοθέτηση μιας μοναδικής λέξης που πηγάζει από το όλο βιβλίο: είναι η «ΑΓΑΠΗ» για το ταίρι, όπου και να βρίσκεται.

Όπως και να έχει, ένα βιβλίο είναι η συνέχεια μιας αναπνοής και, όπως έλεγε ο Μπέρτραντ Ράσελ: «Υπάρχουν δύο κίνητρα για να διαβάσεις ένα βιβλίο: το ένα είναι για να το απολαύσεις. Το άλλο, για να παινευτείς γι’ αυτό».

Και τα δύο μπορείς να τα βρεις στο υπό σχολιασμό βιβλίο για τη ζωή του κ. Γρηγόρη Παλλά, ανάλογα με το βίωμα!