Η τρικυμιώδης πορεία του πολιτικού Γ. Ζίγδη

Σε μόνιμη διαμάχη με τον Καραμανλή

Γράφει ο δημοσιογράφος
Γιώργος Ζαχαριάδης



Η δήλωση του Γιάννη Βαρβιτσιώτη σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή (στο κανάλι της Βουλής) ότι «ο Καραμανλής ήθελε να μετάσχει και ο Ζίγδης στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, αλλά αντιδρούσε ο Γεώργιος Μαύρος» ανατρέπει όλες τις μέχρι τώρα «θεωρίες», σύμφωνα με τις οποίες ο τότε πρωθυπουργός δεν τον ήθελε τον Δωδεκανήσιο πολιτικό, λόγω της μακροχρόνιας διαμάχης που είχαν, κυρίως στα εθνικά θέματα.

Είναι πάντως γεγονός ότι οι σχέσεις Καραμανλή-Ζίγδη δεν ήταν ποτέ καλές. Από την δεκαετία του ΄50 ο Ζίγδης ήταν αντίθετος με τις συμφωνίες Καραμανλή-Αβέρωφ στη Ζυρίχη και το Λονδίνο ,τις οποίες χαρακτήριζε ως «προδοτικές» !. Αλλά, και όλα τα χρόνια μέχρι την επιβολή της δικτατορίας, ο Ζίγδης ήταν σφοδρός πολέμιος του Καραμανλή και δεν έχανε ευκαιρία στη Βουλή για να ασκήσει κριτική εναντίον του .Αντίθετα ο Καραμανλής αντιμετώπιζε με ψυχραιμία τον Ζίγδη και συνήθως απέφευγε να του απαντά!..

Αυτή η «κόντρα» κορυφώθηκε μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας τον Ιούλιο του 1974, αφού προηγουμένως ο Δωδεκανήσιος πολέμησε σκληρά το δικτατορικό καθεστώς, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί και αργότερα να εξοριστεί. Ο Ζίγδης δεν ήταν σύμφωνος με τους χειρισμούς της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας και τις διαφωνίες του εξέφραζε δημόσια. Η εντύπωση που είχε δημιουργηθεί τότε ήταν ότι η στάση αυτή του Ζίγδη οφείλετο στο γεγονός ότι δεν κλήθηκε να μετάσχει στην κυβέρνηση μετά την πτώση της δικτατορίας.

Όμως η δήλωση Βαρβιτσιώτη δίνει νέα διάσταση στο θέμα και δικαιολογεί τις εξελίξεις που ακολούθησαν στην ελληνική πολιτική σκηνή τους πρώτους μήνες μετά την κατάρρευση του στρατιωτικού καθεστώτος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πάρει ήδη τον δρόμο του και αφού διαφώνησε με την προδικτατορική Ένωση Κέντρου, προχώρησε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ.

Από την άλλη πλευρά ο Ζίγδης δεν συμφωνούσε με τους χειρισμούς του Γεωργίου Μαύρου, ο οποίος φαίνεται ότι «είχε απαλλαγεί από τον Ανδρέα και δεν ήθελε στην Ένωση Κέντρου τον Ζίγδη».’Αλλωστε, η δήλωση Βαρβιτσιώτη (που έγινε ύστερα από 40 χρόνια) δικαιολογεί ίσως τα όσα συνέβησαν τότε στην Ένωση Κέντρου, που είχαν σαν αποτέλεσμα να αποχωρήσει ο Ζίγδης και να ιδρύσει την Δημοκρατική ‘Ενωση Κέντρου (ΔΕΚ).

Στο σημείο αυτό θέλω να κάνω μια παρένθεση και να τονίσω ότι στις εκλογές του 1974 το ισχύον εκλογικό σύστημα επέτρεπε και τη συμμετοχή παρατάξεων στις εκλογές, οι οποίες σε περίπτωση που συγκέντρωναν το μέτρο στην εκλογική περιφέρεια μπορούσαν να εκλέξουν βουλευτή, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να συγκεντρώσουν το 3% πανελληνίως, όπως προβλέπεται σήμερα. Για τη Δωδεκάνησο το μέτρο τότε ήταν 25%.

Έτσι, ο Ζίγδης στις εκλογές του Νοεμβρίου 1974 συγκέντρωσε στη Δωδεκάνησο (όπου μετέσχε αποκλειστικά η ΔΕΚ) ποσοστό 13,82%, αλλά δεν εξέλεξε βουλευτή ούτε το ΠΑΣΟΚ που πήρε στη Δωδεκάνησο 21,01% γιατί πανελλήνια δεν είχε κατορθώσει να μπει στη δεύτερη κατανομή. Αντίθετα, η Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις με ποσοστό 16,98 % στη Δωδεκάνησο εξέλεξε βουλευτή (Σάββας Καραγιάννης) γιατί πανελλήνια πήρε πάνω από 17% που ήταν το ποσοστό για τη δεύτερη κατανομή.

Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι έγιναν κάποιες προσπάθειες να υπάρξει συνεργασία ΠΑΣΟΚ-Ζίγδη για κοινή κάθοδο στη Δωδεκάνησο στις εκλογές του 1974 , αλλά δεν τελεσφόρησαν, κυρίως λόγω αντιδράσεων από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Πάντως σε μια τέτοια περίπτωση η εκλογή βουλευτού (σίγουρα του Ζίγδη) ήταν βέβαιη με πιο πιθανό ενδεχόμενο, η Νέα Δημοκρατία να εκλέξει στη Δωδεκάνησο δύο αντί τριών βουλευτών.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Ζίγδης «τα βρήκε» με τον Μαύρο και στις εκλογές του 1977 μετείχε στο ψηφοδέλτιο της Ένωσης Κέντρου που συγκέντρωσε στη Δωδεκάνησο 25,06%, δηλαδή μόλις 0,6% πάνω από το μέτρο, δεδομένου ότι τότε η Ένωση Κέντρου δεν είχε κατορθώσει να μπει στη δεύτερη κατανομή!.. Ο Ζίγδης εξελέγη βουλευτής και λίγους μήνες αργότερα ο Μαύρος παραιτήθηκε από την αρχηγία του κόμματος, για να την αναλάβει ο Δωδεκανήσιος βουλευτής.

Και τότε αρχίζει το «ξήλωμα» της Ένωσης Κέντρου. Ο Ζίγδης ανοίγει νέο πόλεμο εναντίον του Καραμανλή που τον θεωρεί υπεύθυνο για τη διάλυση του κόμματος του, δεδομένου ότι προσπαθεί να συγκεντρώσει τον «μαγικό αριθμό» των 180 βουλευτών για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πράγμα που τελικά πέτυχε!..

Η μοναχική πορεία του Ζίγδη συνεχίστηκε ανεπιτυχώς και στις εκλογές του 1981, αλλά στις εκλογές του 1985 κατέρχεται «ως συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ» επικεφαλής του ψηφοδελτίου στη β΄Αθηνών και φυσικά εκλέγεται, δεδομένου ότι οι εκλογές έγιναν με λίστα.

Στη Βουλή ο Ζίγδης έμεινε μέχρι το 1989, μάλιστα ήταν από τους ελάχιστους υποστηρικτές του Ανδρέα Παπανδρέου στο λεγόμενο «βρώμικο 89». ‘Εκτοτε δεν πολιτεύτηκε ,αλλά μέχρι το τέλος της ζωής του (21 Oκτωβρίου 1997) συνέχιζε να γράφει βιβλία και να επικρίνει σε κάθε ευκαιρία τον Καραμανλή και την πολιτική των συντηρητικών κυβερνήσεων.

Το 1997 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος απένειμε στον Ζίγδη τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικα για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στο Έθνος. Η τελετή απονομής είχε οριστεί για τις 24 Ιουλίου, αλλά ο Ζίγδης αρνήθηκε να παραστεί στο Προεδρικό Μέγαρο γιατί θεωρούσε ότι η ημέρα αυτή δεν είναι ημέρα εορτής, αλλά πένθους!.. Η απονομή έγινε στο σπίτι του λίγες ημέρες αργότερα, όπου ο Ζίγδης παρέμενε για σοβαρούς λόγους υγείας.