Η Μελίνα και η Νατάσα: χωρούν στην ίδια Τάφρο;

Της Τζίνας Δαβιλά, στο iporta.gr

Δύο λόγια για το Θέατρο της Μεσαιωνικής Τάφρου «Μελίνα Μερκούρη»:
Η σημερινή τοποθεσία του θεάτρου «Μελίνα Μερκούρη» στη Ρόδο στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 ήταν σκουπιδότοπος. Συνεπώς, οι τουρίστες δεν μπορούσαν να την περπατήσουν κι αν όσοι τολμηροί την περπατούσαν επιδιώκοντας να δουν κάτι διαφορετικό από τα τουριστικά καταστήματα, τις ταβέρνες και το Κάστρο εντός μεσαιωνικής πόλης, αντίκριζαν αδιαφορία, βρωμιά και εγκατάλειψη. Η εικόνα του τοπίου που σήμερα βρίσκεται το θέατρο “Μελίνα Μερκούρη” άλλαξε επί νομαρχίας Σάββα Καραγιάννη, και επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη και Κώστα Λαλιώτη.

Το θέατρο έγινε κόντρα στην μανιώδη αντίδραση των αρχαιολόγων πάσης Ελλάδος, εξαιρουμένου του αρχαιολόγου Ηλία Κόλλια –που ήταν Αθηναίος, αλλά επέλεξε να ζει με την οικογένειά του στη Ρόδο- ενώ τότε δημοτικός σύμβουλος και πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής Εορτών Ειρήνης της Χάλκης ήταν ο διεθνώς γνωστός και βραβευμένος γελοιογράφος Βαγγέλης Παυλίδης. Τα πράγματα προφανώς δεν ήταν και πολύ εύκολα για τους εκλεκτούς επισκέπτες του νησιού, καθώς είχαν να αντιμετωπίσουν αυτό που χαρακτηρίζει ακόμα και σήμερα τους Έλληνες: ανοργανωσιά και εγωπάθεια.

Εν τούτοις, Μελίνα, Καραγιάννης, Κόλλιας, Παυλίδης κατάφεραν να υλοποιήσουν τούτο το θαυμάσιο, ξεχωριστό έργο, το θέατρο της Μεσαιωνικής Τάφρου, με χρήματα του Υπουργείου Πολιτισμού και την αμέριστη συμβολή του δήμου Ροδίων. Όλα αυτά για να φιλοξενούν εκδηλώσεις, όταν οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν, δηλαδή από Μάιο μέχρι και Σεπτέμβρη.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Στο πολύ σήμερα. 18 Αυγούστου 2014. Η Νατάσα Θεοδωρίδου δίνει συναυλία στο θέατρο της Μεσαιωνικής Τάφρου «Μελίνα Μερκούρη».

Η Θεοδωρίδου που πριν από χρόνια ερμήνευσε θαυμάσια στην «Πολίτικη Κουζίνα» του Μπουλμέτη, τα «Λιμάνια» της Ρεμπούτσικα και που σκεφτήκαμε πως μια ωραία και σωστή φωνή βρήκε το δρόμο της. Έτσι ένοιωσα τότε. Που προφανώς η Νατάσα αφού απέδειξε πως τα καταφέρνει εξαιρετικά και με την ποιότητα που απαιτεί το εκπαιδευμένο ακροατήριο, επέστρεψε σε αυτό που στην Ελλάδα τραγουδιέται στην πίστα με τα γαρύφαλλα και τα σπασμένα πιάτα.

Σε αυτό που η πιάτσα αποκαλεί – κακώς, κάκιστα- «σκυλάδικο». «Μα είναι μια καλή λαϊκή τραγουδίστρια» βαυκαλιζόμουν και πριν από δύο περίπου χρόνια εκτιμώντας τη φωνή της, επισκέφθηκα το χώρο που εμφανίστηκε στη Ρόδο, για να μείνω με το στόμα ανοιχτό αρχικά και να αποδεχτώ οριστικά την παροιμία: «ο λύκος τρίχα αλλάζει, γνώμη δεν αλλάζει». Σε εκείνη την απογοητευτική μας συνάντηση, η Νατάσα Θεοδωρίδου κατάφερε με μαεστρία να μετατρέψει σε σκυλάδικο ό,τι τραγούδησε. Από Πάνου και Κουγιουμτζή μέχρι Πλέσσα και Τσιτσάνη.

Είναι δικαίωμα όλων των καλλιτεχνών, αρτιστών κλπ, να φαντάζονται τον εαυτό τους στη σκηνή του θεάτρου «Μελίνα Μερκούρη». Είναι δικαίωμα όλων των ακροατών να φαντάζονται το αγαπημένο τους είδωλό, ίνδαλμα, όπως θέλετε πείτε το, στη σκηνή του θεάτρου «Μελίνα Μερκούρη». Αλλά είναι αναφαίρετο δικαίωμα του ποιοτικά εκπαιδευμένου και απαιτητικού ακροατηρίου να τοποθετείται αρνητικά ή και καυστικά στην εμφάνιση ερμηνευτών που δεν προάγουν τον Πολιτισμό που η ίδια η Μελίνα υιοθέτησε.

Γιατί απλά ο Πολιτισμός δεν ορίζεται, αλλά υιοθετείται από συμπεριφορές, αποφάσεις, επιλογές και στάσεις ζωής που προάγουν αυτόν τον κουρασμένο Πολιτισμό. Τον καταταλαιπωρημένο Πολιτισμό. Που δεν κλείνεται στα σκυλάδικα της παραλιακής με τα εκατοντάδες ταψάκια από γαρύφαλλα (παλιότερα και τις ντουζίνες πιάτων).

Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τις όποιες επιλογές του καθενός – δεν είναι άγιοι και στο απυρόβλητο οι του ποιοτικού – αυτό με τη Νατάσα στην Τάφρο μού έκατσε κομματάκι βαρύ. Γιατί το θέμα δεν είναι τι θα τραγουδήσει κάποιος, αλλά πώς θα ερμηνεύσει. Και αυτό δεν παίρνει εκπαίδευση, βγαίνει από την ψυχή.

Υγ: κάποια ονόματα είναι βαριά σαν Ιστορία. Και δεν έχουμε δικαίωμα να τα αγγίζουμε, ούτε με βαμβάκι.