Οι μαθητές του 5ου Γυμνασίου Ρόδου αρθρογραφούν

Με ένα άρθρο, για τον σχολικό εκφοβισμό δοσμένο με καθαρότητα και ειλικρίνεια, όπως επίσης και με αφηγηματική ενάργεια που φανερώνει μία εν δυνάμει λογοτεχνική δεινότητα συνεχίζεται η συνεργασία της «Ρ» με το 5ο Γυμνάσιο της Ρόδου.

Η Βίβιαν εισήλθε τελευταία στο χώρο των εφήβων-συγγραφέων της ομάδας του σχολείου και εκπλήσσει όλους με την δύναμη της γραφής της.
Η ηρωίδα της πλασμένη με μαεστρία είναι δέσμια των εσωτερικών της αδυναμιών αλλά κάποια στιγμή αποφασίζει να λειτουργήσει αλλιώς.

Συμπαραστάτες σε αυτή την προσπάθεια των παιδιών, βρίσκονται οι καθηγητές Τσιόγκας Γρηγόρης και Καλαούζη Ντίνα τους οποίους για μια ακόμα φορά ευχαριστούμε θερμά.

Η ιστορία της Χριστίνας
Επιτέλους, λίγος ελεύθερος χρόνος και για μένα! Ο κόσμος με αγαπάει τόσο πολύ που δεν προλαβαίνω ούτε να κοιμηθώ καλά-καλά!

«Χριστίνα, ένα αυτόγραφο σε παρακαλώ! Χριστίνα νιώθω τόσο περήφανος που σε γνωρίζω...» «Χριστίνα…
Σήκω παιδί μου και θ’ αργήσεις για το σχολείο πάλι!»

Ώστε όλα αυτά ήταν ένα όνειρο… Τι άλλο θα ήταν; Πίσω στην πραγματικότητα λοιπόν! Αποφάσισα με βαριά καρδιά ν’ ανοίξω τα μάτια μου και να ξεκινήσω για το σχολείο.

Ανέβηκα τα σκαλοπάτια της εισόδου μα κοντοστάθηκα στο τελευταίο. Τα χέρια μου είχαν μουδιάσει. Τα πόδια μου έτρεμαν. Άκουγα τους χτύπους της καρδιάς μου τόσο δυνατά που πίστεψα πως θα έσπαγε! Το αποφάσισα.

Πήρα μία βαθιά ανάσα κι έκανα το μεγάλο βήμα. Μόλις άνοιξα την πόρτα αντίκρισα δεκάδες παιδιά. Άλλα διάβαζαν, άλλα συζητούσαν μεταξύ τους και άλλα απλώς περπατούσαν βαριεστημένα. Ανυπομονούσα να βρω τους φίλους μου κι εγώ, να πούμε τα νέα μας… Είχα ξεχάσει όμως ότι δεν έχω φίλους. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα για την τάξη μου με σκυμμένο κεφάλι.

«Μπα μπα, στο χωριό σου δε λένε καλημέρα;» Πάγωσα. Την ήξερα καλά αυτή τη φωνή.
«Φαίνεται ότι στο χοιροστάσιο που μεγάλωσες δε μαθαίνουν καλούς τρόπους…» ακούστηκε ένας άλλος και άρχισαν να γελάνε όλοι μαζί. Και τώρα θυμήθηκα γιατί είχαν μουδιάσει τα χέρια μου.

«Θα ήθελες να είχες μεγαλώσει, όπως εγώ! Είπα με θράσος! Από μέσα μου όμως… Δεν είχα τη δύναμη να το φωνάξω. Περίμενα υπομονετικά να φύγουν χωρίς να δώσω καμία απάντηση.
«Εμένα δε θα με γράφεις, άκουσες;» Επέμενε η φωνή. Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα βιβλίο που ερχόταν με ορμή προς το μέρος μου. Όλα γύριζαν γύρω μου.

«Έχασε τις αισθήσεις της. Αφήστε την και φύγετε» Ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι.
Η γιατρός που με είδε στο κέντρο υγείας, όπου με μετέφεραν οι καθηγητές μου, συμβούλεψε τη μητέρα μου να γυρίσουμε σπίτι.

Οι καθηγητές μαζί με τη γιατρό κάτι συζητούσαν. Το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω στο δωμάτιό μου, να κλειστώ μέσα και να κλαίω, όπως κάνω κάθε μέρα χωρίς να με καταλαβαίνει κανείς. «Χριστίνα, πάμε σπίτι». Ακούστηκε η φωνή της μητέρας μου. Ο εφιάλτης μου τελείωσε… για σήμερα τουλάχιστον…

Έτσι είναι η ζωή μου εμένα. Δεν καταλαβαίνω πού διαφέρω. Συνεχώς αναρωτιέμαι γιατί μου φέρονται έτσι. Δεν αντέχω άλλο. Κάθε μέρα που περνάει εύχομαι να ήμουν κάποια άλλη: Κάποια τόσο όμορφη και καλή, που να είναι αγαπητή από όλους. Αυτό δε γίνεται να συνεχιστεί άλλο. Έτσι, αποφάσισα να πάρω δραστικά μέτρα.

Θα μιλήσω. Θα μιλήσω στους γονείς μου και στους καθηγητές μου! Θα τους πω ότι με βασανίζουν, πως έχω προσπαθήσει να δώσω ένα τέλος σε όλα αυτά , αλλά με τον λάθος τρόπο. Είναι η μόνη λύση. Τότε και μόνο τότε θα είμαι εκείνη η κοπέλα, η Χριστίνα που βλέπω στα όνειρά μου. Εμπρός, λοιπόν!

Έκλεισα τα μάτια. Ανέβηκα τα σκαλοπάτια του σχολείου χωρίς φόβο και μπήκα μέσα. Αυτό ήταν…
-Καλημέρα Χριστίνα!

-Καλημέρα παιδιά, απάντησα χαμογελαστή. Ξάφνου αντίκρισα τους φίλους μου στο βάθος. Πήγα κοντά τους και μπήκαμε όλοι μαζί στην τάξη. Ωραίο που είναι το σχολείο τελικά!

Βίβιαν Σχοινά
Γ΄ Τάξη