Το θέατρο «Πουτσίνι» πρωτολειτούργησε με τον Ντε Βέκκι

Του Κωνσταντίνου Π. Τρέχα Ο κυβερνήτης των ιταλικών νησιών του Αιγαίου, Τσέζαρε Μαρία ντε Βέκκι, το καλοκαίρι του 1937 πρωτολειτούργησε στη Ρόδο το Θέατρο «Τζιάκομο Πουτσίνι» (το σημερινό Εθνικό Θέατρο Ρόδου) με μια εντυπωσιακή καλοκαιρινή Λυρική και Θεατρική δραστηριότητα. Στις 22/11/1936 ο Τσέζαρε Μαρία Ντε Βέκκι ντι Βαλ Τσισμόν (Cesare Maria de Vecchi di Val Cismon), μέχρι τότε υπουργός παιδείας της ιταλικής φασιστικής κυβέρνησης, διορίζεται με Βασιλικό Διάταγμα, κυβερνήτης των ιταλικών νησιών του Αιγαίου, αντικαθιστώντας ξαφνικά τον μέχρι τότε κυβερνήτη Μάριο Λάγκο (Mario Lago). Αρχικός στόχος του Ντε Βέκκι, στο όνομα του εξιταλισμου, σε περίοδο ειρήνης, ήταν να γίνει η Ρόδος το σημαντικότερο τουριστικό και πολιτιστικό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου, μέσω διαφόρων συντονισμένων δράσεων. Μία από τις δράσεις αυτές ήταν η ολοκλήρωση και λειτουργία του Θεάτρου «Τζιάκομο Πουτσίνι» που εγκαινιάστηκε το καλοκαίρι του 1937 με μία καλοκαιρινή, επαγγελματική λυρική και θεατρική δραστηριότητα, πολύ πετυχημένη. Είναι εκπληκτικό ότι αυτό το θεατρικό κτήριο, με χωρητικότητα 1.200 ατόμων και τέλεια ακουστική, αν και χειμερινό, μπορούσε να προσφέρει θεάματα και τους καλοκαιρινούς μήνες λόγω ενός πολύ εξελιγμένου εσωτερικού συστήματος. Έτσι, φρέσκος αέρας, περνώντας μέσω ενός συστήματος συνδεδεμένων σωλήνων μπορούσε να δροσίσει την αίθουσα του θεάτρου Με το ίδιο προαναφερόμενο σύστημα εξαερισμού, αλλά με ζεστό αέρα, το Θέατρο Πουτσίνι της Ρόδου λειτουργούσε εξαιρετικά ως κινηματογράφος τους χειμερινούς μήνες. Η οροφή της αίθουσας απεικόνιζε ένα γαλάζιο ουρανό με αποχρώσεις του γκρι, με χρωματικές διαβαθμίσεις μέχρι την κορυφή όπου βρισκόταν, μια τεράστια συρόμενη σκεπή με το άνοιγμα της οποίας, τα καλοκαιρινά βράδια, μπορούσαν οι θεατές να παρακολουθήσουν τις διάφορες παραστάσεις θεάτρου και όπερας, έχοντας τα αστέρια πάνω από τα κεφάλια τους. Στις 31/07/1937 το νεόκτιστο Θέατρο «Τζιάκομο Πουτσίνι» της Ρόδου, εγκαινιάστηκε με την όπερα «Μαντάμ Μπατερφλάι» (Madam Butterfly) του Τζιάκομο Πουτσίνι. Ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες η «Τόσκα» (Tosca) του Τζιάκομο Πουτσίνι και «Ο Κουρέας της Σεβίλλης» (Il Barbiere di Siviglia) του Τζοακίνου Ροσσίνι (Gioacchino Rossini). Η κάθε όπερα παρουσιάσθηκε τρεις φορές στην διάρκεια τις Λυρικής Σκηνής, δηλαδή εννέα παραστάσεις μέσα σε τρεις εβδομάδες. Ένα μεγάλο καλλιτεχνικό επιτελείο μεταφέρθηκε από το Θέατρο Λα Σκάλα του Μιλάνου (Teatro la Scala di Milano) στο Θέατρο «Τζιάκομο Πουτσίνι» της Ρόδου. Μεγάλα ονόματα διεθνών καλλιτεχνών εμφανιστήκαν επί σκηνής όπως η σοπράνο Ροζεττα Παμπανίνι (Rosetta Pampanini), ο βαρύτονος Λεο Πιτσιόλι (Leo Piccioli), ο μπάσο Ερνέστο Φουμαγάλι (Ernesto Fumagalli). Στις 21/08/1937 ξεκίνησε η Θεατρική Σκηνή μέχρι τις 01/09/1937 με το πασίγνωστο θίασο της Έμμα Γραμάτικα (Emma Gramatica), που παρουσίαζε εννέα διαφορετικά θεατρικά έργα μέσα σε δώδεκα ημέρες. Με το τέλος της Θεατρικής Σκηνής, στις αρχές Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς, το Θέατρο «Πουτσίνι» λειτούργησε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. ως κινηματογράφος με μεγάλες εισπράξεις. Αποδείχθηκε επίσης πρόσφατα ότι αυτός που έκανε τις βασικές επιλογές σε ο, τι αφορούσε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του Θεάτρου «Πουτσίνι» της Ρόδου ήταν ουσιαστικά, ο ίδιος ο Ντε Βέκκι. Θα ήθελα να ευχαριστήσω για την συνδρομή τους στην πραγματοποιηθείσα μελέτη, την καθηγήτρια. Χρυσόθεμη Σταματοπούλου Βασιλάκου του Πανεπιστήμιου Αθηνών, την Ειρήνη Τόλιου, προϊσταμένη των Γ.Α.Κ. Δωδεκανήσου, τους Πάολο και Τζέσαρε Ντε Βέκκι από το Αρχείο Ντε Βέκκι, την αρχαιολόγο κ. Φανή Κ. Σέρογλου του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αιγιακών Σπουδών, τον αρχιτέκτονα Κυριάκο Μάγο, προϊστάμενος Τμήματος Προγραμματισμού Μελετών και ιστορικής τεκμηρίωσης Δ/νση Μεσαιωνικής Πόλης και Μνημείων του Δήμου Ροδίων και τον ιστορικό τέχνης του ίδιου Τμήματος, Στάθη Ευαγγελινίδη, Ευχαριστώ επίσης για την τρισδιάστατη αναπαράσταση του εσωτερικού και της τομής του εσωτερικού του κτηρίου, τη Ροδίτισσα αρχιτέκτονα , τη Λουκία Πετρά του Μιχαήλ, και τον Ιταλό αρχιτέκτονα τον Μπάολο Μπενέλλι, που εργάζονται στην Ιταλία,