Η Ρωσίδα απ΄ την Κορέα που... δίνει μαθήματα!

Η Όλγα Σιν, με τη στάση ζωής της αποδεικνύει πως όλα είναι δυνατά

Πού ήταν και πού έφτασε, πως ξεκίνησε και τι κάνει σήμερα! Η προσωπική ιστορία της Όλγας Σιν, της Κορεάτισσας από τη Ρωσία που μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης από τη μακρινή πατρίδα της βρέθηκε να προσέχει ηλικιωμένο ζευγάρι στη Σύμη και ύστερα έγινε... ψήστης στο μαγαζί των Κινέζων στη Ρόδο, για να αποφοιτήσει χρόνια μετά από το πανεπιστήμιο και να διδάσκει ρωσικά σήμερα σε φροντιστήρια, μετέχοντας και σε καλλιτεχνικά δρώμενα της περιοχής, είναι η απόδειξη ότι ο άνθρωπος μόνο ό,τι δεν θέλει είναι που δεν κάνει! Τη γνώρισα ενώ προετοίμαζε μαζί με άλλους μία έκθεση ζωγραφικής, κι αυτό που με κέντρισε ήταν το διαφορετικό που είχε: μια Ρωσίδα που ήταν όμως Κορεάτισσα! Μετά κατάλαβα ότι αυτή η διαφορετική κοπέλα είχε πολλά να διδάξει με τη στάση ζωής της σ΄ αυτούς που αρκούνται να τα βάζουν με τη μοίρα τους και τη ζωή που τους αδίκησε. Μας ήρθατε από τις στέπες... Δεν ισχύει αυτό, η Σοβιετική Ένωση ήταν μια τεράστια χώρα με 15 δημοκρατίες, πολλές εθνικότητες και αναγνωρισμένες ή μη αναγνωρισμένες μειονότητες. Λόγω των πολιτικών συνθηκών λαοί όπως οι Έλληνες, οι Γερμανοί, οι Τούρκοι, οι Εβραίοι και βέβαια οι Κορεάτες βρέθηκαν στην Κεντρική Ασία, αλλά κυρίως στο Ουζμπεκιστάν και στο Καζακστάν. Εσείς που μεγαλώσατε; Εγώ μεγάλωσα στο Ουζμπεκιστάν ανάμεσα σε Έλληνες, Εβραίους, Γερμανούς Κινέζους αλλά και Τατάρους. Απ΄ όλους τους λαούς είχε η τάξη μου. Οι πρόγονοί μου για πολλούς αιώνες ήταν μετανάστες που μετακινούνταν από Κορέα προς Ρωσία και δύο και τρεις αιώνες πριν. Δεν υπήρχαν σύνορα ούτε καν ονομασίες κρατών, κι η Κορέα ήταν στα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης. Ζούσαμε 60 χιλιόμετρα από την Τασκένδη και στο σχολείο μου ήταν πολλά τα ελληνόπουλα και οι άλλες εθνότητες κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να μην διακρίνω τους ανθρώπους σε σχέση με το χρώμα τους, με τη φυλή τους αφού για μένα οι αρχές μου δεν ήταν η καταγωγή, αλλά η παιδεία του ανθρώπου, η αλληλεγγύη και η συνεργασία για καλύτερα αποτελέσματα. Πάντα ζητούσα στη ζωή μου παιδεία, φίλους και εντιμότητα. Για μένα παίζει μεγάλο ρόλο η εντιμότητα σε έναν άνθρωπο. Βρεθήκατε σε ταραγμένες εποχές, ήσασταν φοιτήτρια τότε; Πήγα στη Μόσχα και φοίτησα στη Σχολή Τεχνολογίας Αεροσκαφών. Φοίτησα αλλά δεν αποφοίτησα. Μπήκα το 1990 και το 1991 διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση. Είμαι από τους φοιτητές που έζησαν από κοντά τα γεγονότα, αλλά δεν μπορούσα να προβλέψω τις επιδράσεις και τις συνέπειες στην οικογένειά μου. Η μητέρα μου για παράδειγμα έχασε τη δουλειά της ως πολιτικός μηχανικός από το εργοστάσιο στο οποίο εργαζόταν. Ναι, ήμουνα κι εγώ εκεί, φώναζα κι εγώ να διαλυθεί η Σοβιετική Ένωση. Χάσαμε τα σπίτια μας. Επί Σοβιετικής Ένωσης είχαμε σπίτια, δωρεάν παιδεία, υγεία και ξαφνικά με τη διάλυση μιας υπερδύναμης οι καθηγητές μου βγήκαν στο δρόμο και πουλούσαν τα βιβλία τους, οι μουσικοί που ήταν πρώτης γραμμής και δίδασκαν στα κρατικά ωδεία παίζανε βράδια στα εστιατόρια για να μαζέψουν κανένα φιλοδώρημα... Η εποχή τώρα στην Ελλάδα μου θυμίζει αυτό που ζήσαμε τότε εμείς. Πώς συνεχίσατε, πώς το αντιμετωπίσατε όλο αυτό; ʼφησα το πανεπιστήμιο στη Μόσχα, γύρισα στο Ουζμπεκιστάν στη μητέρα μου, δούλεψα, ξεκίνησα να μαθαίνω αγγλικά με τη μέθοδο άνευ διδασκάλου και είχα ήδη ένα μωρό. Βρίσκω δουλειά σ΄ ένα εστιατόριο που το είχε ένας Τούρκος, εκείνη την εποχή πολλοί Τούρκοι έρχονταν στην Τασκένδη και επένδυαν. Τότε έμαθα για πρώτη φορά τα σπαγγέτι, τη σαλάτα του Καίσαρα... Μέχρι τότε ήξερα τη ρώσικη κουζίνα και την κορεάτικη που έχει σαν βάση το σούσι.. Η Ουζμπέκικη κουζίνα μοιάζει με την αραβική. Στο εστιατόριο αυτό έρχονταν επενδυτές, ακόμα και πρέσβεις διαφόρων χωρών και ήμουν η μόνη στο μαγαζί που μίλαγα αγγλικά. Ήταν όμως σκληρή η δουλειά και πολλές οι ώρες. Σκεφτόμουν ότι αν πήγαινα σε άλλη χώρα σε έξη μήνες θα έβγαζα τα χρήματα όλης της χρονιάς. Σκέφτηκα την Ελλάδα, κι έβαλα και την Αμερική μέσα στα σχέδια μου. Ήρθα στην Ελλάδα. Τί γνωρίζατε τότε για την Ελλάδα; Μεγάλωσα με τους μύθους της. Από μικρή διάβαζα πολλά βιβλία και δεν μπορούσα ποτέ στη ζωή μου να φανταστώ ότι θα έρθω στη Ρόδο του Θεού Ήλιου να ζήσω. Μεγάλωσα με τους μύθους της και ίσως αυτό πραγματικά να κίνησε το Σύμπαν χωρίς να το αντιλαμβάνομαι. Έτσι το 2001, αρχές του καλοκαιριού βρέθηκα στην Αθήνα για δύο εβδομάδες και μετά στη Σύμη. Ξεκίνησα να δουλεύω στη Σύμη, στο σπίτι ενός ηλικιωμένου ζευγαριού και οι δυό αυτοί άνθρωποι ήταν πολύ μορφωμένοι. Στο σπίτι αυτό έμαθα ελληνικά. Κάθε εμπειρία στη ζωή μου ερχόταν για καλό, αντλούσα τα καλά στοιχεία. Μου αγόραζαν βιβλία... Τους συνάντησα προς το τέλος της ζωής τους, ασχολήθηκαν μαζί μου μου έβγαλαν άδεια παραμονής! Είστε τυχερή! Γενικά είμαι τυχερή, μάλλον συναντάω τους ανθρώπους που με βοηθούν. Στην πραγματικότητα δεν πιστεύω στην τύχη πιστεύω ότι ο άνθρωπος κυνηγάει τους στόχους του και γυρίζει το Σύμπαν ανάποδα για να τους πετύχει... Χωρίς στόχους δεν μπορώ να ζήσω, από κει αντλώ την ενέργεια, από το στόχο. Και στη Ρόδο πώς βρεθήκατε; Η ζωή με πέταξε στη Ρόδο. Αμέσως βρέθηκα σε μία οικογένεια στη Ρόδο, που έχουν το μαγαζί των Κινέζων στο Νιοχώρι, την οικογένεια Τσάβαλου που έγινε η πρώτη μου πραγματική οικογένεια στην Ελλάδα. Τεσσεράμισι χρόνια στο μαγαζί έκανα ό,τι κάνουν όλοι. Και ψήστης και σερβιτόρα και όλα. Το 2003 μπήκα στο πρόγραμμα αλλοδαπών στο πανεπιστήμιο Αιγαίου και η ζωή μου άλλαξε. Ήμουν σερβιτόρα και ψήστης σε ένα εστιατόριο και ξαφνικά η ζωή μου απέκτησε άλλα χρώματα. Έπαιρνα μέρος σε εκδηλώσεις επιστημονικές και κοινωνικού περιεχομένου και γινόμουν μέρος αυτών, έπαιρνα μέρος σε σεμινάρια του πανεπιστημίου... Οι Ροδίτες πως σας δέχτηκαν; Οι άνθρωποι που συναντούσα μ΄ έβαζαν στους κύκλους τους, για παράδειγμα μπήκα στον Ερυθρό Σταυρό για λίγο όπου υπήρχε ομαδικότητα, οι στόχοι, η εντιμότητα και η αλληλεγγύη, στοιχεία με τα οποία μεγάλωνα και τα ξαναβρήκα μέσα κι από το Πανεπιστήμιο. Κι έτσι άλλαξε πάλι η ζωή σας! Και ο χαρακτήρας μου. Η διαμόρφωση του χαρακτήρα μου οφείλεται στους ανθρώπους που συνάντησα στο δρόμο μου εδώ, κι ένας απ΄ αυτούς ήταν ο Γιώργος Καραβέλατζης στου οποίου το γραφείο εργάστηκα και ήρθα σε επαφή με έναν άλλο κόσμο αυτόν της αρχιτεκτονικής. Το 2005 μου προτάθηκε από το πανεπιστήμιο να λάβω μέρος σε εκπαιδευτικό σεμινάριο για την ομαλή ένταξη των παιδιών παλιννοστούντων και αλλοδαπών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Έτσι γνώρισα τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ δύο γλωσσικών συστημάτων, κι επισκέφτηκα κι άλλα νησιά όπως η Λέσβος και η Κάρπαθος. Στην ορκωμοσία μου, το 2007 δίπλα μου βρέθηκε η οικογένεια Τσάβαλου, ο Γιώργος Καραβέλατζης και κάποιοι ακόμα. Είχα φέρει και την κόρη μου που μπήκε αμέσως στη Β΄ Λυκείου γιατί μέχρι τότε ταξίδευε μαζί με τη μητέρα μου σε διάφορα μέρη του κόσμου και είχε μια προσαρμοστικότητα. Θέλει να σπουδάσει ψυχολογία στη Γερμανία. Σήμερα διδάσκετε Ρωσικά στη Ρόδο! Μου προτάθηκε να διδάσκω ρωσικά σε φροντιστήρια κάτι που κάνω γιατί το αντικείμενό μου στο πανεπιστήμιο συνδέεται και με τη γλωσσολογία. Μπήκατε όμως και στους καλλιτεχνικούς χώρους! Γνώρισα τον Ζαχαρία Αγγελάκο, πρόεδρο του Θεάτρου Νοτίου Αιγαίου και σκηνοθέτη, έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο για την ευκαιρία που μου έδωσε να μεταφράσω από τα ελληνικά στα ρωσικά τον “Πλούτο” του Αριστοφάνη ώστε να μπουν υπέρτιτλοι μιας και υπάρχει κοινό από τη Ρωσία. Μ΄ αυτή την ευκαιρία βρέθηκα ακριβώς στην καρδιά της Αρχαίας Ελλάδας . Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα περπατούσα σε όλα αυτά τα μέρη που διάβαζα στους μύθους της Αρχαίας Ελλάδας, ότι θα βρεθώ στην Κω στο νησί του Ιπποκράτη, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα καθόμουν σε μία πέτρα που καθόταν κι εκείνος. Η Ελλάδα βέβαια έχει τα δικά της προβλήματα τα οικονομικά που εμάς μας κάνουν να μην ασχολούμαστε πια μ΄ αυτά, αλλά να αγωνιζόμαστε για την επιβίωση! Στενοχωρήθηκα πολύ, είναι σαν να ζω μέρες της δικής μου πατρίδας. Και τώρα η Ελλάδα είναι δική μου πατρίδα. Πριν λίγες μέρες ορκίστηκα και πήρα και την ελληνική υπηκοότητα. Πώς αισθάνεστε γι αυτό; Είμαι μια Ελληνίδα! Πρέπει να εκτιμούμε αυτό που έχουμε και να μην επιτρέψουμε στις δυσκολίες να καταστρέψουν τις ομορφιές. Από κάθε εμπειρία εγώ αφήνω στη ζωή μου μόνο το καλό. Η σκληρή δουλειά, η πλήρης αυτογνωσία, η αγάπη και η φιλία θα μας βοηθήσουν να προχωρήσουμε. Κι υπάρχει κι αυτή η φράση που εγώ κρατάω πάντα: “η δύναμη του ανθρώπου δεν είναι να μην πέσει ποτέ, αλλά να σηκώνεται όσες φορές έχει πέσει”...