100 χρόνια προσφοράς...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Σπύρος Παγκάς

Εκατό χρόνια είναι πολλά αλλά ταυτόχρονα και λίγα για μια “σοβαρή κυρία” που από την πρώτη ημέρα της ύπαρξής της έβαλε σαν στόχο, και τα καταφέρνει, να ταυτισθεί με την ιστορία αυτού του τόπου και να καταγράψει με αντικειμενικότητα και με κάθε λεπτομέρεια γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής του.
Και είναι λίγα γιατί η “κυρία” η “Ροδιακή”, δείχνει αποφασισμένη να συνεχίσει την πορεία της τηρώντας ακριβώς την ίδια γραμμή.
Είχα την τύχη να ζήσω από κοντά τα 40 από τα 100 χρόνια της “Ροδιακής”.

Η απόφασή μου να συμμετάσχω μ’ αυτό το σημείωμα στην πανηγυρική εκδήλωση της εφημερίδας για τα 100 χρόνια της, μοιραία μ’ έφερε πίσω, εκεί στα υπόγεια του παλιού Εργατικού Κέντρου στην πλατεία Σύμης, όπου στεγάζονταν τα γραφεία και τα τυπογραφεία της εφημερίδας, και με αφετηρία το σημείο αυτό αναφοράς, μιας και σ’ αυτό το υπόγειο ξεκίνησα, ξανάκανα τη διαδρομή, καταγράφοντας όσα είδα, όσα έζησα σ’ αυτή την πορεία μέχρι να φτάσω στο τέρμα.
Και ήταν δύσκολα, αλλά όμως όμορφα τα χρόνια αυτά. Δύσκολα κυρίως στο ξεκίνημα όταν η είδηση, λόγω έλλειψης τεχνικών μέσων έβγαινε με το στανιό αλλά και μεταφέρονταν, για τους ίδιους λόγους, δύσκολα στο χαρτί.

Δύσκολα γιατί την ημέρα που οι συνθήκες άρχισαν να βελτιώνονται και οι εκδότες προσπαθούσαν να μας κάνουν πιο εύκολη τη ζωή με τεχνικές βελτιώσεις στις εγκαταστάσεις και όχι μόνο, πλάκωσε η χούντα των Συνταγματαρχών όπου όλα “τά σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”...
Όμως τα χρόνια αυτά ήταν και όμορφα.
Παρά τις δυσκολίες οι ειδήσεις περίσσευαν αφού τα γεγονότα διαδέχονταν το ένα το άλλο, γεγονός που μας ανάγκαζε να βρισκόμαστε σε επιφυλακή μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα, όπου οι ευθύνες μεταφέρονταν πλέον στους τυπογράφους και στους διανομείς των φύλλων.

Ήταν όμορφα ακόμα τα χρόνια εκείνα, γιατί εκτός των άλλων, η Ρόδος ήταν τόπος συγκέντρωσης προσωπικοτήτων απ’ όλο τον κόσμο, ήταν ένα κοσμοπολίτικο νησί στο οποίο ο καθένας μπορούσε να απολαύσει, εκτός από τις απαράμιλλες ομορφιές του, τις “προσφορές” σε γνώσεις και σε εμπειρίες λόγω της διοργάνωσης μεγάλων συνεδρίων και εκδηλώσεων, αλλά και να διασκεδάσει στα πολυάριθμα κέντρα διασκέδασης, απ’ όπου πέρασαν τα μεγαλύτερα ονόματα, τα πιο διάσημα αστέρια.
Σ’ αυτή τη Ρόδο ανάμεσα στις δυσκολίες αλλά και τις ευκαιρίες για κάτι όμορφο, πρωτόγνωρο και συνάμα “πιασάρικο” για να ενημερώσεις τους εκτός Ρόδου, προσπαθούσαμε να ισορροπίσουμε δημοσιογραφικά.

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα για όλους τους δημοσιογράφους. Και αυτό γιατί σιγά-σιγά οι εφημερίδες εγκατέλειψαν τις πρωτόγονες μεθόδους και πέρασαν στην εποχή του “ίντερνετ”, όπου οι ειδήσεις φτάνουν στα γραφεία σε χρόνο ρεκόρ και ο χρόνος για αξιολόγηση και προώθησή τους είναι άνετος.
Όμως σ’ αυτά τα “εύκολα” από πλευράς τεχνολογίας χρόνια που και εγώ έζησα, προέκυψαν άλλες δυσκολίες. Και αυτές έχουν σχέση με την έλλειψη “μεγάλων” τοπικών γεγονότων και επομένως ευκαιριών για τους δημοσιογράφους που ασχολούνται κυρίως με το τοπικό ρεπορτάζ. Και αυτό γιατί η Ρόδος σιγά-σιγά έχασε τα προνόμια που παλαιότερα είχε, έπαψε, εκτός από τα θέματα τουρισμού, να είναι σημείο αναφοράς, έπαψε με λίγα λόγια να είναι το νησί που σε καθημερινή βάση κέντριζε το ενδιαφέρον Ελλήνων και ξένων προσωπικοτήτων.
Και για την αρνητική αυτή πορεία των τελευταίων χρόνων, κάποιοι έχουν ευθύνες...

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Τί να πρωτοθυμηθώ από τη 40χρονη παρουσία μου στη Ροδιακή. Το αεροπορικό δυστύχημα στις 12 Οκτωβρίου του 1967, όταν αεροπλάνο της ΒΕΑ έπεσε νότια του Καστελλορίζου με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι 65 επιβαίνοντες; Τα πτώματα είχαν μεταφερθεί στη Ρόδο όπου έγινε η αναγνώρισή τους από τους συγγενείς.
Την προσάραξη της κορβέτας Μπέιτς του 6ου Αμερικανικού στόλου στα βόρεια του ΝΟΡ στις 5 Οκτωβρίου του 1968 και τις προσπάθειες των αρχών αλλά και των κατοίκων του νησιού να σώσουν το πλήρωμα.
Τα “καμώματα” μιας Ολανδέζας “μέντιουμ” που ξαφνικά ανακάλυψε τον Κολοσσό, βλέποντας μια άμορφη πέτρα στο λιμάνι μας.
Αποτέλεσμα να παρασυρθεί ο τότε υπουργός Ναυτιλίας Αλεξανδρής, να ανακοινώσει επίσημα το μεγάλο γεγονός, να ξεσηκώσει όλο τον κόσμο και τελικά να τρέχει και να μην προλαβαίνει η Μελίνα Μερκούρη για να αποκαταστήσει την τάξη.

Μπορώ να ξεχάσω τον “θάνατο” του Μακάριου, την είδηση δηλαδή που μετέδωσαν τα κρατικά μας ραδιοφώνα στις 15 Ιουλίου 1974 όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα εναντίον του, είδηση που διέψευσε λίγο αργότερα ο ραδιοφωνικός σταθμός της Πάφου, ο οποίος ακουγόταν μόνο στη Ρόδο.
“Είμαι ο Μακάριος, είμαι ο Μακάριος”. Η είδηση μεταφέρθηκε τηλεφωνικά από τον Γ. Ζαχαριάδη στα ΝΕΑ με αποτέλεσμα τα τηλέφωνα της “Ροδιακής” να σπάσουν κυριολεκτικά από άλλα ενδιαφερόμενα ΜΜΕ των Αθηνών.
Τα μηνύματα του Μακαρίου και τα όσα κατηγορούσε στην χούντα των Αθηνών καταγράψαμε σε κασέτα την οποία στείλαμε στον αείμνηστο Παύλο Μπακογιάννη, ο οποίος, ενημέρωσε τότε τον Ελληνικό λαό από τον γερμανικό σταθμό “Ντόιτσε Βέλε”.

Θα μπορούσα να περιγράψω εκατοντάδες άλλα μεγάλα γεγονότα που ζήσαμε από κοντά, όπως π.χ. τη φωτιά στο “Όσκαρ” όπου βρήκαν το θάνατο 35 άνθρωποι, αντιαμερικανικά γεγονότα, τη θεμελίωση των έργων του λιμανιού της Ακαντιάς, έργα που ακόμα δεν τελείωσαν, το 1964, και πολλά άλλα. Χρειάζονται όμως πολλές εφημερίδες για να τα περιγράψει κανείς. Θα αρκεσθώ μόνο σε τρία σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν μαζί με άλλα τη δημοσιογραφική μου καριέρα.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Τα μαντάτα για κάτι κακό που συμβαίνει στην Αθήνα, ήρθαν στην Αρνίθα όπου βρισκόμασταν ακολουθώντας την προεκλογική περιοδεία του Στέλιου Κωτιάδη και άλλων υποψήφιων βουλευτών. Οι υποψίες για “κάτι κακό” επιβεβαιώθηκαν αμέσως μετά την επιστροφή μου στη Ρόδο όταν μάθαμε για το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, πραξικόπημα που αργότερα μας... σερβιρίστηκε υπό τους ήχους μάλιστα εμβατηρίων ως επανάσταση!!!

Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες για όλους μας αφού κάθε κίνησή μας βρισκόταν υπό έλεγχο και η λογοκρισία τα μεσάνυχτα αποτελούσε προσπάθεια για την έκδοση της εφημερίδας.
Πάντα όμως είχαμε στην άκρη ένα κομμάτι κομμένο από αθηναϊκές εφημερίδες για να χρησιμοποιηθεί στην θέση κάποιας είδησης που οι λογοκριτές αφαιρούσαν.
Σιγά-σιγά συνηθίσαμε στο νέο καθεστώς της λογοκρισίας και ταυτόχρονα την κατάσταση με “πονηράδες” που περνούσαν κατά κανόνα απαρατήρητες από τους λογοκριτές που δεν διακρίνονται για το όλο πνεύμα τους.

Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Στις 24 Ιουλίου του 1974 η χούντα πέφτει. Τα ξημερώματα φτάνει στην Αθήνα με το αεροπλάνο του τότε προέδρου της Γαλλίας Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της χώρας κάτω από δύσκολες συνθήκες. Το γεγονός πανηγυρίστηκε -όπως αναμενόταν- και στη Ρόδο ενώ η “Ροδιακή” αφιέρωσε ολοσέλιδα άρθρα και φωτογραφίες για το χαρμόσυνο γεγονός. Η δουλειά μας από δω και πέρα μπαίνει σε νέα βάση. Η λογοκρισία και ο φόβος που μας διακατείχε για παρέμβαση των εκπροσώπων της χούντας στη Ρόδο αντικαταστάθηκε με αισιοδοξία και με περισσότερη όρεξη για δουλειά και προσφορά στα κοινά.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Οι πρώτες ελεύθερες εκλογές έγιναν στις 17 Νοεμβρίου του 1974.
Τα αποτελέσματα στη Δωδεκάνησο ήταν τα εξής:
Εγγεγραμμένοι: 82.781
έγκυρα: 61.574
Νέα Δημοκρατία: 27.928 45,4%-3 έδρες.
Ένωση Κέντρου: 10.475 17%-1 έδρα.
ΠΑΣΟΚ: 12.937 21%
Ενωμένη αριστερά: 1.427 2,4%
Βουλευτές εκλέχτηκαν:
Ζαννής Εμμανουήλ 8.307 ψήφους
Ταυλάριος Ιπποκράτης 7.526 ψήφους
Κανόναρος Ευάγγελος 5.460 ψήφους (από την ΝΔ) και
Καραγιάννης Σάββας 3.452 ψήφους από την Ένωση Κέντρου.

Η ΑΛΛΗ ΡΟΔΟΣ
Όπως προανέφερα η ζωή ενός δημοσιογράφου στη Ρόδο παρά τις δυσκολίες της εποχής εκείνης, γινόταν πιο εύκολη, πιο ευχάριστη λόγω κάποιων παράλληλων εκδηλώσεων που προσφέρονταν για ένα καλό και με πανελλήνιο μάλιστα ενδιαφέρον ρεπορτάζ.
Τέτοια “γεγονότα” ήταν η παρέλαση προσωπικοτήτων απ’ όλο τον κόσμο στο νησί μας κατά τακτά χρονικά διαστήματα, οι “προσφορές” της νυχτερινής Ρόδου, όταν στα πολλά νυχτερινά κέντρα εμφανίζονταν κυρίως τους θερινούς μήνες, τα πρώτα ονόματα αλλά και άλλες εκδηλώσεις όπως αγώνες αυτοκινήτων και μοτοσικλετών, αλλά και αγώνες ποδοσφαίρου όταν ο Διαγόρας και η Ρόδος πρωταγωνιστούσαν στα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα.

Όλα αυτά σιγά-σιγά άρχισαν να χάνονται. Ίσως γιατί κάποιοι που είχαν την ευθύνη για τη διαχείριση αυτού του τόπου τα είχαν “δεδομένα”. Ίσως γιατί δεν τολμούσαν ή δεν τους άφηναν άλλες “σχέσεις” τους να διαμαρτυρηθούν για τις παρεμβάσεις του κέντρου και για την προκλητική εύνοια των καρεκλοκένταυρων των Αθηνών προς άλλους ανταγωνιστές μας.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, πιστεύω ότι η Ρόδος ακόμα αντέχει. Μπορεί να ξανακερδίσει τα χαμένα. Αρκεί να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι που θα βάλουν σαν στόχο την επίτευξη αυτού του πρωταρχικού για τον τόπο μας στόχου.

ΤΑ ΕΚΑΤΟΧΡΟΝΑ
Στα γενέθλια των 100 χρόνων της ζωής της η “γηραιά κυρία” εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί στην ενημέρωση του κοινού. Και όλα δείχνουν ότι θα συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες της με τους ίδιους ρυθμούς προσφέροντας αντικειμενική, έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση, όπως έκανε πάντα.
Και μπορεί να το κάνει αφού (αυτοί που έχουν αναλάβει την ευθύνη της συνέχισης της επιτυχούς πορείας της) και θέλουν και μπορούν...