Ο βιολιστής της κλασικής και της παραδοσιακής μουσικής! (βίντεο)
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 2765 ΦΟΡΕΣ
Ο Μιχάλης Καλαεντζής μιλά για τη ζωή και τη μουσική του πορεία με αφορμή την εκδήλωση στο “ΡΟΔΟΝ” αύριο Παρασκευή
Αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι συνεχώς ευτυχισμένοι, ή τουλάχιστον να αισθάνονται έναν ευδαιμονισμό που η μουσική πλημμυρίζει τη ζωή τους, που οι ήχοι τους κάνουν χαρούμενους τους ανθρώπους!
Ο Μιχάλης Καλαεντζής, είναι μια ξεχωριστή περίπτωση βιολιστή και μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα της κλασικής και της παραδοσιακής μουσικής που όσα και αν τον ρωτήσεις λίγα θα είναι και ό,τι και αν απαντήσει λίγα θα πει!
Γι’ αυτό σήμερα περιοριστήκαμε σε λίγα μόνο από τα πολλά που έχει κάνει στη μεγάλη μουσική του πορεία, αυτός ο μουσικός του Νίκου Παπάζογλου και πολλών ακόμα που διευθύνει τρεις μεγάλες Χορωδίες, του Δήμου Ρόδου, της Ευρωπαϊκής Μουσικής και του Μουσικού Σχολείου, που εντυπωσίασε και τη ΓΣΕΕ, και τον πρόεδρό της, ο οποίος «υιοθέτησε» τη Χορωδία του Μουσικού Γυμνασίου και την εμφάνισε ακόμα και στο Μέγαρο Μουσικής.
Αύριο Παρασκευή, στη μεγάλη εκδήλωση του Εργατικού Κέντρου που θα γίνει στο Ανοιχτό Κινηματοθέατρο «Ρόδον» στις 19:30, για τα 70 χρόνια λειτουργίας του, οι Χορωδίες θα είναι εκεί, όπως κι ο μαέστρος για να αποθεωθούν ακόμα μια φορά από τον κόσμο που θα συρρεύσει. Αυτόν τον κόσμο που ο Καλαεντζής κάνει πιο χαρούμενο!
Πώς γίνατε εσείς τέτοιος μουσικός, τι σας επηρέασε;
Ο παππούς της μητέρας μου ήταν λυράρης, δεν τον πρόλαβα, αλλά το παρατσούκλι της οικογένειας της μητέρας μου είναι του… Λυριστή. Όταν ήμουν παιδί τα Σαββατοκύριακα και τα καλοκαίρια τα περνούσαμε όλη η οικογένεια στο χωριό μου, τον Άγιο Ισίδωρο, κι όταν η μάνα μου μ’ έβαζε για ύπνο άκουγα τα βιολιά και τα σαντούρια από την πλατεία και μ’ αυτούς τους ήχους μ΄ έπαιρνε ο ύπνος. Αυτός ο ήχος μαζί με την καμπάνα της εκκλησίας το πρωί της Κυριακής είναι οι παιδικές μου μνήμες, κι αυτές που με καθόρισαν.
Πάντα βιολί θέλατε να παίζετε; Πώς έγινε και ξεκινήσατε με τη μουσική;
Οι γονείς μου δεν είχαν τη δυνατότητα να διακρίνουν ότι έχω έφεση στη μουσική και δεν είχαν και την οικονομική ευχέρεια να το στηρίξουν αυτό. Με θυμάμαι στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, στο σχολείο της Ακαδημίας ν’ ανεβαίνω στον πάνω όροφο και να πηγαίνω να βάζω το μάτι μου στην κλειδαρότρυπα όταν έκανε πρόβα με τα παιδιά η Ροζοπούλου, η καθηγήτρια μουσικής. Αυτή ανακάλυψε την έφεσή μου, το είπε στους γονείς μου, οι οποίοι με έγραψαν στην παιδική χορωδία του Δήμου, κι επίσης γράφτηκα στην κιθάρα με την Ξένη Παπαχαλκίτου αφού μπορούσα να παρακολουθήσω δωρεάν. Μετά γνώρισα περισσότερα όργανα, κι αγάπησα το βιολί που με συνοδεύει μέχρι σήμερα.
Τι είναι για εσάς το βιολί;
Ένα κομμάτι του εαυτού μου είναι, δεν μπορώ να πω κάτι άλλο γι’ αυτό. Δεν κρύβω ότι σε πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής μου η μουσική και το βιολί με βοήθησαν να ισορροπήσω.
Η πρώτη μεγάλη σας συνεργασία ποια ήταν;
Ήμουν μικρός όταν συνεργάστηκα με τον Τάκη Βούη. Με «ανακάλυψε» μέσα από την παιδική χορωδία. Μέσα από τη συνεργασία μου με τον Τάκη Βούη ήρθαν κι άλλες, με πολύ σημαντική τη συνεργασία με τον Νίκο Παπάζογλου.
Πώς έγινε η γνωριμία σας με τον Νίκο Παπάζογλου;
Είχα μια συναυλία με τον Τάκη στο «Αίγλη» στη Θεσσαλονίκη, κι ο Παπάζογλου ήταν μέσα στο κοινό χωρίς να το γνωρίζω. Χρόνια μετά όταν χρειάστηκε βιολί πήρε τον Τάκη και του είπε «θέλω εκείνο το βιολί που είχες στην Αίγλη...». Ενώ είχα σπουδάσει κλασικό βιολί στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, τα ακούσματά μου τα πρώτα ήταν της παραδοσιακής μουσικής, κι αυτό έκανε τον προσωπικό μου ήχο να έχει επιρροές κι από τα δύο είδη μουσικής. Αυτό ακριβώς ζητούσε ο Νίκος Παπάζογλου.
Κι έτσι ξεκίνησε για εσάς μια μεγάλη πορεία μαζί του!
Η πρώτη μου συνεργασία μαζί του ξεκίνησε το 1992 για μια σειρά εμφανίσεις που κράτησαν ένα μήνα στο «Ζυγό» της Αθήνας. Όταν στο τηλέφωνο μου είπε «είμαι ο Νίκος Παπάζογλου...», νόμιζα ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Η συνεργασία μας συνεχίστηκε μέχρι το 2005 με τις καλοκαιρινές του εμφανίσεις και τις περιοδείες του, μιας και σπανίως εμφανιζόταν σε μαγαζί. Έτσι ξεκίνησε μια μεγάλη, ζεστή και καθαρή φιλία που καθόρισε και την πορεία μου και τη ζωή μου τελικά. Είναι αυτοί οι φωτεινοί άνθρωποι που αν έχεις την τύχη να έρθουν στη ζωή σου, σου αλλάζουν τη ζωή.
Κάνατε όμως κι άλλα πολύ σημαντικά πράγματα στην πορεία σας στην Αθήνα!
Πέρα από τη συνεργασία μου με τον Παπάζογλου όλα τα χρόνια των σπουδών στην Αθήνα ήμουν στη χορωδία της ΕΡΤ, στη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, δούλευα με τον Βασίλη Καζούλη, τον Παντελή Θαλασσινό, τον Γεράσιμο Ανδρεάτο… Όλες μου οι συνεργασίες έρχονταν επειδή με άκουσαν σε μια δουλειά. Δεν κυνήγησα τίποτα.
Γιατί επιστρέψατε στη Ρόδο;
Σε συναυλία του Παπάζογλου στην Τάφρο με είδανε εκπρόσωποι του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Ρόδου και θυμήθηκαν ότι υπάρχω κι εγώ και μου πρότειναν να αναλάβω ως καθηγητής βιολιού και ανώτερων θεωρητικών στο Δημοτικό Ωδείο Ρόδου και μαέστρος της Μεικτής Χορωδίας του Δήμου Ρόδου. Αποδέχτηκα την πρόταση και γύρισα αρχικά διερευνητικά, δεν ξενοίκιασα μάλιστα το σπίτι της Αθήνας, έβαλα άνω τελεία και παράλληλα έγινα μαέστρος της Χορωδίας Ευρωπαϊκής Μουσικής. Τότε, το 2000 προέκυψαν οι εξετάσεις του ΑΣΕΠ, με τις οποίες διορίστηκα στη 15η σειρά απ΄ όλη την Ελλάδα, στο Μουσικό Σχολείο Ρόδου. Οπότε η άνω τελεία για την Αθήνα έγινε τελεία.
Εσείς στο Μουσικό Σχολείο έχετε γίνει η Χορωδία της ΓΣΕΕ! Πώς τα καταφέρατε;
Θα σας πω πώς έγινε! Είχαμε τραγουδήσει στο 36ο Συνέδριο τον Μάρτιο του 2016 το οποίο έγινε στη Ρόδο και ο πρόεδρος ο κ. Παναγόπουλος για να ευχαριστήσει τα παιδιά για την άριστη εμφάνισή τους, ανέλαβε μαζί με τη διοίκηση, πλήρως τη χορηγία ενός καλλιτεχνικού ταξιδιού που ήταν η συμμετοχή μας στο 4ο Χορωδιακό Φεστιβάλ Ναυπλίου, στο οποίο πήραμε το α΄ βραβείο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την πρόσκληση εκ νέου της Χορωδίας μας στον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση της ΓΣΕΕ στο Μέγαρο Μουσικής, όπου και εμφανιστήκαμε στη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου και της Μαρίας Φαραντούρη, στις 21 Μαΐου. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία για όλους μας η εμφάνιση αυτή. Ο Σαββόπουλος γύρισε πλάτη στον κόσμο κι άκουγε τα παιδιά της Χορωδίας του Μουσικού Σχολείου. Η Χορωδία αυτή, μαζί με τη Χορωδία του Δήμου θα εμφανιστούν στην εκδήλωση για τα 70 χρόνια λειτουργίας του Εργατικού Κέντρου Ρόδου που θα γίνει αύριο Παρασκευή στο Κινηματοθέατρο «Ρόδον».
Αν δεν ήσασταν μουσικός, τι θα ήσασταν;
Δύσκολα μου βάζεις. Θα ήμουν στον χώρο της εκπαίδευσης. Είμαι τυχερός στη ζωή μου που έχω καταφέρει να συνδυάσω και τα δύο.
Πείτε μου ένα μουσικό θέμα που σας συγκινεί! Εμάς μας αρέσουν όλα όσα ακούμε από εσάς, εσάς τι σας αρέσει να παίζετε πιο πολύ απ’ όλα;
Με συγκινεί ο Μπαχ στην κλασική μουσική.
Και ένα τραγούδι;
Το «Πέρα στην πέρα θάλασσα» το «Τραγούδι του Σκλάβου» του Φώτη Βαρέλη. Ήταν γείτονάς μου ο μεγάλος δάσκαλος στην οδό Χιμάρας, τέρμα Χιμάρας. Πήγαινα και τον συναντούσα πολλές φορές στο περιβόλι του γιατί είχε κι αυτός μελετήσει βιολί και τα λέγαμε, έβρισκε πράγματα να μου πει και να του πω. Αυτό το τραγούδι έχει ιστορία ξέρετε και γι’ αυτό με συγκινεί περισσότερο. Όταν ο Βαρέλης ζούσε εξόριστος στη Ρουμανία και δεν είχε διαβατήριο να επιστρέψει, πήγε στα σύνορα και προσπάθησε να τους πείσει να τον αφήσουν να περάσει στη χώρα. Τι τον βοήθησε; Το βιβλίο το δικό του που υπήρχε στο φυλάκιο με τους στίχους αυτού του τραγουδιού. Τους απήγγειλε όλους τους στίχους απ΄ έξω, τους έδειξε το όνομα στο εξώφυλλο και τους είπε «αυτός είμαι»! Κι έτσι τον άφησαν να περάσει στη χώρα.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
