Αντώνης Ζερβός: Ξεκίνησε ως «παιχνίδι» και κατέληξε ως στοίχημα με τον εαυτό μου

Ελευθερία Πελλού

Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, ο συμπολίτης μας, δικηγόρος Ρόδου Αντώνης Ζερβός, ο οποίος και θα το παρουσιάσει στο κοινό της Ρόδου, στο τέλος Φεβρουαρίου.

Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ψυχολογικό θρίλερ» γραμμένο με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτούς που έχουμε γνωρίσει.

Είναι μία δουλειά που ξεκίνησε «ως παιχνίδι» όπως ο ίδιος αποκαλύπτει στη συνέντευξη του στη «Ροδιακή» και κατέληξε «ένα στοίχημα με τον εαυτό του» το οποίο, όπως φαίνεται και από το ενδιαφέρον του κόσμου, το έχει ήδη κερδίσει!

Το “Deadline”, όπως είναι ο τίτλος του βιβλίου, έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές και ήδη βρίσκεται στη δεύτερη ανατύπωση, παρά το γεγονός ότι κυκλοφόρησε μόλις πριν από τρεις μήνες!

Ο Στάβαρης, η σύντροφος του, Πέρσα και οι τέσσερις θάνατοι που έχουν να διαχειριστούν και ν’ αποδείξουν ότι πρόκειται για δολοφονίες και όχι για αυτοκτονίες, όπως αρχικά είχαν χαρακτηριστεί, σε συνδυασμό με τον πολύ καλό τρόπο γραφής, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη σελίδα έως και την τελευταία του βιβλίου!

Και μπορεί οι πρωταγωνιστές της ιστορίας να έχουν “Deadline” 14 ημερών για να βρουν τη λύση, όσο δηλαδή διαρκεί και η καραντίνα τους, ο αναγνώστης όμως, χρειάζεται πολύ λιγότερο χρόνο για να ολοκληρώσει την ανάγνωση του βιβλίου!

Πώς προέκυψε η συγγραφή του μυθιστορήματος και γιατί επιλέξατε να είναι αστυνομικό;
Προέκυψε τελείως τυχαία, έπειτα από την προτροπή μιας παρέας καλών φίλων να γράψουμε όλοι μαζί, από κοινού, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Έτσι, σαν παιχνίδι, καθαρά για τη διασκέδασή μας.

Για να πω την αλήθεια, αρχικά δεν είχα μεγάλο ενθουσιασμό, μέχρι τότε δεν με είχε απασχολήσει ποτέ η ιδέα της συγγραφής και μάλιστα ενός μυθιστορήματος. Όμως, ήταν αστυνομικό, ένα είδος που αγαπώ ιδιαίτερα από παλιά. Φυσικά, το παρατήσαμε πολύ γρήγορα, όμως για μένα είχε γίνει η ζημιά, η επαφή με ένα είδος που αγαπώ ιδιαίτερα, δεν μπορούσε να τελειώσει έτσι απλά.

Η ιδέα να γράψω τη δική μου ιστορία, εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο προσωπικό στοίχημα. Να γράψω μια ιστορία που, αν έπεφτε στα χέρια μου, θα διάβαζα ως το τέλος και κατόπιν θα την αγόραζα για να τη δωρίσω σ’ ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.

Μια ιστορία ειπωμένη όπως εγώ θα ήθελα, χωρίς όλα εκείνα τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία που με είχαν κουράσει. Αυτό που είχε πει ο Γκρέιβς: «Όταν γράφεις, ο αναγνώστης στέκεται πίσω από τον ώμο σου».

Σε ποιους απευθύνεται το “Deadline”;
Πρωτίστως, σε όσους αγαπούν το αστυνομικό μυθιστόρημα, ειδικά αυτό που ακροβατεί με το ψυχολογικό θρίλερ. Όλη η ιστορία είναι ένα παιχνίδι μυαλού, βάζει τον αναγνώστη στη διαδικασία να σκεφτεί, ν’ αφομοιώσει την πληροφορία, να την επεξεργαστεί.

Για να βρεθούν οι απαντήσεις, θα πρέπει πρώτα να βρεθούν οι σωστές ερωτήσεις. Την ίδια στιγμή όμως, έχει μεγάλη επιτυχία σε αναγνώστες που δεν είναι λάτρεις του είδους, κι αυτό γιατί οι χαρακτήρες μου είναι ανθρώπινοι, δένονται με τον αναγνώστη, ακόμα και πιο περιφερειακών.

Οι δύο κεντρικοί μου ήρωες απέχουν πολύ από το στερεότυπο του μισάνθρωπου, αυτοκαταστροφικού, στα όρια του αλκοολισμού, ντετέκτιβ. Είναι ένα ζευγάρι ερωτευμένο, συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο στον τρόπο σκέψης, φροντίζουν και προστατεύουν ο ένας τον άλλο, όπως συμβαίνει σε όλα τα ερωτευμένα ζευγάρια. Είναι αυτή ακριβώς η σχέση που αγαπήθηκε πολύ από το αναγνωστικό κοινό.

Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας, το «δυνατό» σημείο του βιβλίου;
Σε πρώτο επίπεδο, φαίνεται να είναι η δική μου προσέγγιση σε μια ιδέα που θα είναι πάντα ιδιαίτερα δελεαστική, εκείνη των παλιών, ανεξιχνίαστων υποθέσεων. Τέσσερις φάκελοι, τέσσερις νεκροί, κανένας ύποπτος, ακόμα χειρότερα οι τρεις θεωρούνται αυτόχειρες.

Ο κεντρικός μας ήρωας καλείται να βρει τις απαντήσεις, που δεν μπόρεσε ο μέντοράς του, περιορισμένος στο διαμέρισμά του και στο παλιό υλικό του γέρου. Ακόμα χειρότερα, έχει στη διάθεσή του μόνο 14 μέρες, όσες δηλαδή διαρκεί η υποχρεωτική του καραντίνα.

Είναι το DEADLiNE, που του θέτει η σύντροφός του, δεν αντέχει να τον δει να βυθιστεί στην εμμονή, σαν τον μέντορά του. Το στοιχείο τού μεταφυσικού υπάρχει διάχυτο στο βιβλίο, χωρίς όμως να κυριαρχεί.

Θεώρησα μοιραίο να υπάρχει αυτή η διάσταση. Σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα πάντα αφουγκράζεσαι τον θάνατο, σκύβεις στις ζωές νεκρών, όλα είναι εκεί μπροστά σου, ζητώντας να τα δεις.

Σε δεύτερο επίπεδο, είναι το «κτίσιμο» των χαρακτήρων, που αναφέραμε προηγουμένως. Θεωρώ, ότι το κοινό έχει διαβάσει πια τα πάντα, τα στερεότυπα έχουν κουράσει, κάποτε είχαν τη δική τους γοητεία, πλέον όμως αναπαράγονται χωρίς κανένα καινούριο στοιχείο ν’ ανανεώνει τον μύθο τους.

Δεν μπορώ να εκφραστώ μέσα από χαρακτήρες που είναι μονοδιάστατα καλοί ή κακοί. Το καλό με το κακό συνυπάρχουν σχεδόν σε όλους τους χαρακτήρες μου. Όλοι έχουν τα δικά τους μυστικά.

Τι είναι για σας η έμπνευση;
Θα ακουστεί κοινότυπο αλλά τελικά, όλα ξεκινούν από μια ιδέα. Για παράδειγμα, στο συγκεκριμένο βιβλίο, η ιδέα ήρθε με τελείως ανορθόδοξο τρόπο, παρακολουθώντας μια κακή αστυνομική ταινία.

Εκείνη την ώρα μου βγήκε η απορία πώς είναι δυνατόν να δαπανήσει κάποιος χρόνο, χρήμα και ταλέντο σε μια δημιουργία που είναι καταδικασμένη να είναι κακή, γιατί ακριβώς δεν δούλεψε κανείς τη γεμάτη κλισέ πλοκή της. Εκεί είπα μέσα μου οκ, ωραία τα λες, εσύ τι ακριβώς θ’ άλλαζες;

Έτσι ξεκίνησε, σαν ένα ακόμα στοίχημα με τον εαυτό, τύπου αν το θεωρείς απλό κάν’ το. Κράτησα τις σημειώσεις μου στο κινητό, όπως κάνω πάντα, και σιγά και μεθοδικά έκτισα τον βασικό κορμό της πλοκής μου.

Ποιο είναι για εσάς το στοιχείο εκείνο που ξεχωρίζει ένα μυθιστόρημα από κάποιο άλλο;
Όλα είναι υποκειμενικά. Προσωπικά θεωρώ ότι ένα καλό μυθιστόρημα είναι πολλά περισσότερα από μια καλή, σφιχτοδεμένη ιστορία. Είναι ένα μικρό σύμπαν, με τις συνθέσεις και τις αντιθέσεις του, που εξελίσσεται διαρκώς, δεν μένει ποτέ στατικό.

Κατά κάποιον τρόπο, αυτό που για μας είναι βιβλίο για τους ήρωές μας είναι η ζωή τους όλη, δικαιούνται να τη διαμορφώσουν οι ίδιοι, να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις. Πολλές φορές, κάποιος ήρωας μου ενεργεί με τελείως διαφορετικό τρόπο απ’ εκείνον που του είχα προδιαγράψει.

Όταν αυτό συμβαίνει και κατόπιν διαβάζω το κείμενο, βλέπω συχνά μια άλλη, πιο ενδιαφέρουσα προοπτική. Είναι εκείνες οι φορές που αυτή η αυθόρμητη και κατά βάση ανεπεξέργαστη γραφή μένει στην τελική μορφή. Για μένα, η κάθε ιστορία δεν σταματά όταν φεύγει από τα χέρια μου, ούτε καν όταν τελειώσει το βιβλίο ο αναγνώστης.

Συνεχίζει στις σκέψεις μας, τη δουλεύουμε στο μυαλό μας. Ψάχνουμε όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες, συνθέτουμε την ιστορία όλοι μαζί, εμείς και οι ήρωές της. Τους παρακολουθούμε να προχωρούν στη ζωή τους, στις επιλογές τους, όλα όσα θα μας αφηγηθούν στην επόμενή μας συνάντηση μαζί τους. Στην επόμενη ιστορία τους.

Ο Στάβαρης είναι ο βασικός ήρωας του βιβλίου και μαζί με τη σύντροφό του, την Πέρσα είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές. Υπάρχουν κοινά στοιχεία του ήρωα του βιβλίου με τον συγγραφέα του, δηλαδή εσάς; (Αν ναι, ποια είναι αυτά)
Όταν γράφω, «κλέβω» στοιχεία από αγαπημένα μου πρόσωπα, για παράδειγμα, οι περισσότεροι χαρακτήρες μου έχουν το όνομα φίλων μου. Μοιραία λοιπόν, κλέβουμε στοιχεία και από τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Πιστεύω, ότι μοιραία συμβαίνει στους περισσότερους συγγραφείς, βγαίνει κάποια στιγμή αυτόματα. Η Πέρσα είναι το άλλο μισό του Στάβαρη, ήταν πολύ εύκολο για μένα να την περιγράψω. Εξάλλου, αυτό το βιβλίο δεν θα υπήρχε χωρίς την Πέρσα, στην καλύτερη θα ήταν άλλο ένα αξιόλογο αστυνομικό με κεντρικό ήρωα έναν άντρα.

Είναι αυτή ακριβώς η διάσταση που έκανε το βιβλίο ν’ αγαπηθεί ιδιαίτερα από πολλές γυναίκες. Δεν έχετε ιδέα πόσες φίλες ζητούν αφιέρωση στο βιβλίο και από τους δυο μας, όχι μόνο απ’ εμένα, φυσικά είναι κάτι που μας διασκεδάζει, δείχνει πόσο αγαπούν τους ήρωές μας.

Έχετε ήδη κάνει δύο πετυχημένες παρουσιάσεις του “Deadline” σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τι αντιδράσεις και σχόλια έχετε αποκομίσει από τον κόσμο;
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε πολύ ικανοποιημένοι και από τις δύο παρουσιάσεις, ειδικά από εκείνην στν Δημοτική Πινακοθήκη του Πειραιά. Ο κόσμος ήταν πολύ υποστηρικτικός, θα μου επιτραπεί στα όρια του ενθουσιασμού, τόσο που ομολογώ, ότι με έπιασε τρακ.

Δεν είναι λίγο πράγμα να βλέπεις να γεμίζει η Πινακοθήκη ως έξω, και μάλιστα σε μια πολύ δύσκολη βραδιά, ανήμερα της επετείου του Γρηγορόπουλου. Όπως επίσης, όλοι εκείνοι που δεν τους γνωρίζαμε και ήλθαν να μας γνωρίσουν, να μιλήσουμε και τελικά έφυγαν τελευταίοι, έχοντας πάρει πολλοί απ’ αυτούς δύο και τρία βιβλία για να τα δωρίσουν. Είναι οι νέοι μας φίλοι που πλέον τα λέμε συχνά πυκνά στα σόσιαλ.

Στο λίγο διάστημα κυκλοφορίας του, το ”Deadline” έχει αποσπάσει πάρα πολύ καλές κριτικές και έχει «αγκαλιαστεί» από τον κόσμο. Πότε θα γίνει η επίσημη παρουσίασή του στο νησί μας;
Ξέρετε ποια είναι για μένα η καλύτερη κριτική; Το ότι πολλοί άνθρωποι που το έχουν ήδη διαβάσει, το αγοράζουν ξανά, αυτή τη φορά για να το δωρίσουν σε αγαπημένους τους. Δεν είναι υπέροχο; Είναι ακριβώς αυτό που είχα στόχο όταν ξεκίνησα να γράφω.

Ναι, πάει πολύ καλά, πολύ καλύτερα απ’ ό,τι περίμενε κανείς για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα. Βρισκόμαστε ήδη στη δεύτερη ανατύπωση, σε διάστημα μικρότερο των τριών μηνών. Η επίσημή μας παρουσίαση θα γίνει την Τρίτη, στις 27 Φεβρουαρίου στις έξι το απόγευμα στην Νέα Πτέρυγα του Νεστορίδειου και θα χαρούμε να σας έχουμε όλους μαζί μας εκεί.

Και μια τελευταία ερώτηση, γιατί το μικρό γράμμα ανάμεσα στα κεφαλαία του τίτλου;
Α, έγινε αυθόρμητα, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Ένας μικρός φόρος τιμής σ’ έναν από τους χαρακτήρες του βιβλίου, στον τρόπο σκέψης του. Όποιος διαβάσει το βιβλίο αργά ή γρήγορα καταλαβαίνει τι συμβολίζει.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Αντώνης Ζερβός γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης και μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στη Ρόδο και τον Πειραιά. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Δ.Π.Θ. και εργάζεται ως δικηγόρος. Είναι παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών. Το “DEADLiNE” είναι το πρώτο του βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.