17η Νοέμβρη και συνταξιούχοι επαναστάτες

Φίλιππος Ζάχαρης

Τα όνειρα των γενεών ισοπεδώνονται από τη νοοτροπία του βολέματος, έτσι όπως το καθόρισαν οι εξουσίες δεκαετίες τώρα στην Ελλάδα μετά την εξέγερση του ‘73 αλλά και τις επετείους που επακολούθησαν, αφήνοντας ως αποκλειστική παρακαταθήκη τη σφραγίδα μιας απόλυτης λήθης - όχι τόσο των νοημάτων του ξεσηκωμού αυτού – όσο της ζωντανής ενέργειας που θάφτηκε στη μετάνοια από τις στρατιές των πρώην επαναστατημένων, που άφησαν τις κραυγές στη νιότη.

Δεν είναι τόσο απρόσμενο που οι δυνάμεις της τάξης επιτηρούν πια τα Πανεπιστήμια ούτε ότι το άσυλο καταργήθηκε στο όνομα της νέας τάξης πραγμάτων, όσο το ότι οι τωρινές γενιές που γαλουχήθηκαν από τους συνταξιούχους επαναστάτες δεν γνωρίζουν πολλά από το ‘73 και μετά.

Όσοι αποφάσισαν πως το νόημα της εξέγερσης ανήκει στην εφηβεία και πως το νέο δόγμα της απόλυτης συσσώρευσης – από προϊόντα μέχρι ψυχές – υπηρετεί δια ζώσης την ατομική ασφάλεια, όλοι αυτοί που από ένα σημείο της ζωής τους και μετά είδαν το μαύρο-άσπρο ή απλώς τους θύτες-θύματα στην υπηρεσία του new lifestyle ή κοινώς της μαζικής κατανάλωσης σκουπιδιών στο όνομα του νέου τηλεοπτικού στάτους της προκλητικής ανελευθεριότητας, αυτοί όλοι συντηρούν τη νέα φυλακή συνειδήσεων, που μερικοί μόνο νέοι αμφισβητούν κάθε φορά, ως είθισται.

Οι στρατιές των μετανοημένων ή των κατά συνείδηση εκλεκτών της νέας λογοκρισίας που έχουν σβήσει μονοκοντυλιά το παρελθόν τους γιατί κάποιος τους φόβισε πως δεν θα βρουν δουλειά, όλοι αυτοί που δεν διστάζουν (ούτε θα διστάσουν) να υιοθετήσουν ακόμα και τις πιο ακραίες συμπεριφορές στο βωμό του καταναλωτικού τους οχυρού, δεν θα σκεφθούν και πολύ να είναι οι μελλοντικοί αντίπαλοι των νέων εξεγερμένων και ας κόπτονται σε συζητήσεις πως έπραξαν «τα δέοντα» στη νεαρή τους ηλικία.

Γιατί πέρασαν τα χρόνια, προσθέτοντας κολακείες στο όνομα του προσωπικού τους κέρδους, ξεπληρώνοντας το στερημένο τους παρελθόν με την οικονομική άνεση του τώρα, με οικιακές βοηθούς και νταντάδες στα σπίτια και με είλωτες - μετανάστες στα χωράφια τους. Αυτή είναι η μοίρα όμως όλων σχεδόν των εξεγέρσεων, να λησμονείται κατά την ενηλικίωση το νόημά τους και να καθίσταται περίπου απαγορευτική η παραμικρή αναφορά σε αυτές.

Γιατί να αποτελεί εξαίρεση λοιπόν το Πολυτεχνείο; Γιατί να μην ξεχάσουν οι πάντες κάποια μέρα αυτό που ούτως ή άλλως ξεχνούν όταν μεγαλώσουν – τις αξίες και τα ιδανικά για μια καλύτερη ζωή; Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου δεν διαφέρει από τις οπερέτες των τελευταίων ετών, όπου τα κόμματα συνεχίζουν να καταπλακώνουν μεθοδικά την ιστορία του. Σαράντα πέντε χρόνια μετά και οι ερπύστριες ηχούν καθημερινά συνθλίβοντας το κουφάρι της Δημοκρατίας, όπως πάντοτε γινόταν μετά από όλες τις εξεγέρσεις που αναζητούσαν το νόημά της αλλά ποτέ δεν το έβρισκαν.

Ακροδεξιές μαζώξεις και νεόκοποι μάνατζερ που φιλοτεχνούν με το αζημίωτο το λαϊκό φιλοναζιστικό προφίλ, απειλούν πια όχι την ούτως ή άλλως ανύπαρκτη Δημοκρατία, αλλά στοχεύουν στο δυναμικό come - back της ελληνικής λεβεντιάς, στη νέα εκκωφαντική σιωπή, γιατί τάχα η δημοκρατία «των άλλων» ήταν διεφθαρμένη. Το έργο, όπως καταλαβαίνετε φίλοι μου, έχει ενδιαφέρουσα πλοκή άλλα άσχημο τέλος.

Με τους συνταξιούχους της επανάστασης να έχουν υποστεί τις περικοπές του μνημονίου και τους μοδάτους ακροδεξιούς να μοστράρουν στα πιο in περιοδικά και έντυπα, δεν μένει χώρος για τους αφελείς κομπάρσους να δηλώσουν και αυτοί την παρουσία τους στο μεταπολιτευτικό προτσές.

Οι στόχοι πάντως επετεύχθησαν και όλοι μαζί φιλοτέχνησαν τη νέα εποχή. Αριστεροί και δεξιοί, σοσιαλιστές και οικολόγοι, κεντρώοι και ανανεωτικοί. Όλοι τους άφησαν χώρο για την εκδήλωση νεοναζιστικών ονειρώξεων και ακραιφνούς πατριδολατρίας στο όνομα της φυλετικής καθαρότητας, έδωσαν βήμα με την ακατάσχετη παρωδία τους στον νέο Έλληνα – πρότυπο, τον φανατικό εθνικιστή που δεν θέλει ξένους στη χώρα του.

Και το θέμα είναι ότι στον χορό μπήκαν και οι συνταξιούχοι - επαναστάτες που κατέθεσαν τα όπλα για να ζήσουν την τελευταία περίοδο της καπιταλιστικής κατάρρευσης. Γιατί δεν θα μπορούσαν να λείψουν από αυτό το πανηγύρι. Δεν θα άντεχαν για πολύ να μένουν μακριά από τις εξελίξεις, μετά το αλλεπάλληλο σκαμπανέβασμα των μετοχών στα διεθνή χρηματιστήρια. Μόνο που εδώ τους πρόλαβε η κρίση και εκεί που είχαν «καθαρίσει» με τα νεανικά όνειρα του Πολυτεχνείου, τρέχουν τώρα να κάνουν ρυθμίσεις για τη ΔΕΗ και τον ΕΝΦΙΑ που η κυβέρνησή τους επέβαλε.

Πού χρόνος, λένε, για Πολυτεχνεία και νοήματα του χθες... Αυτό θα πουν στα παιδιά τους οι συνταξιούχοι επαναστάτες. Αυτή την οδό θα υποδείξουν τα πληγωμένα από το μνημόνιο golden boys, που θέλουν να συμβουλεύσουν τις νέες γενιές να μην επαναστατούν γιατί οι λογαριασμοί έρχονται πάντα στο τέλος του μηνός και πρέπει να πληρωθούν. Ή τουλάχιστον αν πρόκειται να επαναστατήσουν, θα τους πουν, ας το δουν σαν χαβαλέ μέχρι να βρουν δουλειά. Αυτές τις συμβουλές θα δώσουν.