Αθάνατες ιστορίες του Μεσοπολέμου: Ο Δωδεκανήσιος Πάρις όπως περιγράφεται από τη γραφίδα του ποιητή της Ρόδου!..
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 530 ΦΟΡΕΣ
Ο περίφημος Λώρενς της Αραβίας και τα βιβλία του
Παρουσίαση Κώστας Τσαλαχούρης
Η εφημερίδα «Ακρόπολις», στα φύλλα της αποκαλεί τον Χαραλάμπη, Δωδεκανήσιο Πάρι, μάλιστα δε δημοσιεύει εκμυστηρεύσεις του γραμματέα της Αζζά προς τον μαιτρ του ξενοδοχείου «Ακροπόλ», Δαμίγο:
-Αν δεν επιστρέψει η Αζζά και ο άλλος δεν την χωρίσει δεν θα γλιτώσουν!..
Και μειδιώντας μυστηριωδώς και σκληρότατα ο κατά την όψη, αγαθότατος κ. Μπαχασύ(1) πρόσθεσε:
-Θα σφαγούν πολύ γρήγορα!..
Κατά τη σχετική ειδησεογραφία, στα βιλαέτια του Ιράκ, επικρατεί αναβρασμός και από τις συνομιλίες που είχε στην Αθήνα ο Μέγας Αυλάρχης με δημοσιογράφους, στην πατρίδα του απαγορεύτηκε η κυκλοφορία ευρωπαϊκών φύλλων που ασχολούνται με την περιπέτεια της Αζζά και του Ροδίου συζύγου της.
Από στόμα σε στόμα μόνο κυκλοφορούν διάφορες περιγραφές αυτών που συνέβησαν. Έχουν ληφθεί επίσης ειδικά μέτρα προς αποφυγή εκδηλώσεων εναντίον της αυλής του Ιράκ, τις οποίες προσπαθούν να υποκινήσουν κρυφοί εχθροί της αγγλόφιλης Δυναστείας.
Μια κόμη απόδειξη των δυσάρεστων πραγμάτων που δημιούργησε η περιπέτεια αυτή στο νεαρό βασιλέα του Ιράκ είναι και η οργή του Μπαχασύ.
Ο ειρηνικότατος αυτός Ιρακινός καθολικός, είπε συν τοις άλλοις στον μαιτρ Δαμίγο:
-Αν δεν είχα γυναίκα και παιδιά, θα τον σκότωνα εγώ ο ίδιος.
Και πρόσθεσε ενώ έδειχνε τα μεγάλα σουβλερά δόντια του:
-Πρόλαβε και έφυγε!...
Κατά την εφημερίδα «Ακρόπολι», η συνέχεια των πληροφοριών αναφέρει ότι ο ατυχήσας γραμματέας, κινήθηκε θετικά να ξεπαστρέψει το γόητα, για να εξιλεωθεί απέναντι του υψηλού αυθέντη του. Περιτριγύριζε το «Ατλάντικ» για να πετύχει το θίξαντα το βασιλικό γόητρο και τις παραδόσεις της χώρας των παραμυθιών , αλλά δεν το κατόρθωσε.
Έτσι, όμως, δικαιολογείται πως η Αζζά ήταν πανικόβλητη κατά την τελευταία αθηναϊκή της μέρα και πώς έφυγε από ένα σκοτεινό διάδρομο του ξενοδοχείου, ενώ ο μικρός γκρουμ, της έφεγγε με ένα κερί. Πέρασε από την αυλή μέσα από σκουπίδια και τενεκέδες για να βγει από την πλάγια πόρτα της οδού Ομήρου.
Ενδεχομένως το μελαψό λάφυρο του κ. Χαραλάμπους να είχε πληροφορίες ότι ο ηρεμότατος την όψη Βίκτωρ Μπαχασύ, ήθελε να ξεπαστρέψει αυτήν ή τον αγαπηπένο της(2). Και συνεχίζει(3)…
Ο μεγάλος μας ποιητής, ο τραγουδιστής της Ρόδου, Κωνσταντίνος Ν. Κωνσταντινίδης(4), είναι από τους πρώτους που αφήνει τη γραφίδα του να παίξει με τις λέξεις και να απαθανατίσει το ειδύλλιο του νεαρού Τάσου με την πριγκίπισσα Αζζά.
Σημειώνει λοιπόν ο συγγραφέας της Αθάνας Λινδίας-το έγραψε το 1936, στην «καρδιά» του έρωτα των δύο νέων(5):
«Αν ξαφνίστηκε η κοινή γνώμη με το ειδύλλιον της αισθηματικής πριγκηπίσσης Αζζά(6) και το εσχολίασε ποικιλότροπα, η ποίηση, η συνυφασμένη με τους ιστορικούς θρύλους και τις λεβέντικες παραδόσεις, το υποδέχθηκε με ξεχωριστή χαρά και ζωηρή συμπάθεια γιατί ξανανιώνει τους δεσμούς της φυλής-κι ας είνε καμωμένοι από κρίκους καρδιών-με χώρες εξωτικές.
Το Ιράκ, απλούστατα, είνε η Μεσοποταμία, όπου κυλά τα ευεργετικά του νερά ο Ευφράτης. Στις όχθες του, πλέχθηκε τον δέκατον αιώνα μ.Χ.-δηλαδή πριν χίλια χρόνια- ένα πρωτότυπο ειδύλλιο και έγεινε(7) αφορμή να γεννηθή μαζί με το θρυλικό ήρωα της Νέας Ελλάδος κι ο κύκλος των υπέροχων ακριτικών τραγουδιών-μια αληθινή αναγέννηση στη ναρκωμένη την εποχή εκείνη, ποίησή μας.
Μ’ ας έμπουμε στο θέμα:
Στα χρόνια της Βυζαντινής μας Αυτοκρατορίας, τα σύνορα (άκρες) των μακρυσμένων επαρχιών, φύλαγαν από φόβο αραβικής εισβολής, οι γενναίοι ακρίτες, που τα πολεμικά τους κατορθώματα γεμίζουν τη μεσαιωνική μας εποποιία.
Η ιστορική παράδοση, δίνει την αναμφισβήτητη υπεροχή στο Δι(γ)ενή. Τ’ όνομά του χαρακτηρίζει την καταγωγή του. Μ’ ας αφήσουμε το λόγο στην ποίηση:
Τον Διγενή εκείνον τον ανδρείον
όστις την κλήσιν έλαβε ταύτην εκ των γονέων,
εθνικός ην από πατρός εκ της φυλής της Άγαρ,
Ρωμαίος δε από μητρός εκ γένους των Δουκάδων,
Διά τουτ’ απεκλήθηκε Διγενής ο υιός των·
και βαπτισθείς εν ύδατι αγίας κολυμβήθρας,
Βασίλειος ωνόμαστο εξαετής υπάρχων.
Και ως έπρεπ’ ανεθρέφετο εφ’ άπασαν ημέραν
Και φοβερός γενόμενος δι’ ολίγου τη γνώσει,
Ακρίτας ωνομάσθη γαρ ως τας άκρας φυλάσσων…
Ο αμηράς(8)Μουσούρ ερωτεύθηκε την ωραία κόρη του στρατηγού, όπως την περιγράφει το δημοτικόν τραγούδι:
ότι κοράσιον εύμορφον, με τα τερπνά της κάλλη,
φουσάτα εκατέλυσαν περίφημα Συρίας.
Για να την νυμφευθή γίνεται Χριστιανός, κ’ εγκαθίσταται με τους στρατιώτες του στο ελληνικό έδαφος, ως υπήκοος του Αυτοκράτορος της Κωνσταντινουπόλεως.
Από την ευτυχισμένην-μας βεβαιώνει το τραγούδι-ένωση του αμηρά με την κόρη των Δουκάδων, γεννήθηκε ο θαυμάσιος Διενής…
Η σημερινή πριγκίπισσα(9), για να παντρευτή τον Έλληνα αγαπημένο της βαπτίζεται.
Ν’ αναζητήσουμε στο αίμα της, μερικές σταγόνες από τις προγονικές αυτές αισθηματικές πηγές;
Ίσως θεωρηθή τόλμημα ποιητικής φαντασίας.
Μα εξ άλλου, ας μη ξεχνάμε ότι το ερωτικό αυτό ξύπνημα, δημιουργήθηκε στο Απολλώνιο νησί, όπου ακόμη φαίνονται τα Πατήματα του Διενή, λατρεύεται η Παναγιά η Διενή κι ονομάζονται τα βουνά του αντρειωμένου του διάβα, και πως στη Ρόδο, πρωτοτραγουδήθηκαν μελωδικά και πλαστικά τα μυθικά του ανδραγαθήματα.
Μεσ’ στο ίδιο αυτό θεσπέσιο λίκνο των ρόδων, των τραγουδιών, των θρύλων και του έρωτα-που τον τρυγούν ευτυχισμένοι, η Αραβοπούλα πριγκίπισσα και ο Δωδεκανήσιος –ποιος ξέρει, μήπως βλαστήση κανένας νέος Διενής;
Πέρασαν χίλια τόσα χρόνια από τότε. Δεν φθάνουν;».
Ταυτόχρονα βλέπουν το φως, πάντα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της εποχής, αποσπάσματα από τα βιβλία του διάσημου Λώρενς της Αραβίας, Τόμας Έντουαρν Λώρενς(10), «Επτά στύλοι της σοφίας» που αναφέρεται στην εκστρατεία στην Αραβία και «Επανάσταση στην έρημο» περίληψη του πρώτου. Εκδόθηκαν το πρώτο το 1926 και το δεύτερο, ένα χρόνο αργότερα.
Πλάθουν στην αρχή της κάθε παράθεσης, το γεγονός που ζει και φαντασιώνεται ο ελληνικός λαός, και γιατί όχι και ο παγκόσμιος, και το θεωρούν ρομαντικό, πρωτότυπο, μοντέρνο για την εποχή που διαδραματίζεται, σχεδόν στο τέλος του Μεσοπολέμου, περίεργο αλλά και χαριτωμένο.
Παράδειγμα, το δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρωία», στις 2 Ιουνίου 1936(11), που αρχίζει με το ειδύλλιο που «φέρνει στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος τη χώρα της Ανατολής(12), για την οποία, τόσες μηχανορραφίες και τόσοι αγώνες έχουν γίνει κατά τον Παγκόσμιο Πόλεμο(13).
Καταλληλότερος να μιλήσει εν προκειμένω είναι ο Λώρενς, ο περίφημος Άγγλος συνταγματάρχης, ο οποίος με το πρωτοφανές πνεύμα του, ξεσήκωσε τις φυλές των Αράβων και έπαιξε τον πρώτο ρόλο στη δημιουργία του σημερινού κράτους του Ιράκ, χρησιμοποιήσας ως όργανό του, το βασιλέα Φαϋζάλ, πατέρα του σημερινού βασιλιά Γαζή Α΄ και παππού(14)της ερωτευμένης πριγκίπισσας(15).
ΜΕΘΑΥΡΙΟ: Ο Λώρενς της Αραβίας γράφει για την οικογένεια, όπως και ο ιστορικός μας Δ. Κόκκινος για το ειδύλλιο και τον Τάσο.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
