Ο ντοτόρε Γκρέκο από τη Ρόδο, που πέθανε νωρίς!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 6756 ΦΟΡΕΣ
Η ιστορία του γιατρού από το Ασκληπειό που έζησε στην Ιταλία και ήταν πολύ δημοφιλής
Πολύ νέος και μέσα σε λίγες ημέρες πέθανε στα 51 του χρόνια ο γιατρός από το Ασκληπειό, που ζούσε και εργαζόταν στην Ιταλία κι ονειρευόταν να επιστρέψει να πάρει το Σανατόριο της Ελεούσας, να το κάνει κλινική για πλούσιους απ’ όλο τον κόσμο!
Είχε η ζωή άλλα σχέδια, ωστόσο το αιφνίδιο του θανάτου του, μαζί με το γεγονός ότι κι άλλοι, από παρεμφερή επαγγέλματα, χάθηκαν εκείνο το διάστημα από τον ίδιο λόγο -καλπάζουσα λευχαιμία- δημιούργησαν ερωτήματα που δεν απαντήθηκαν ποτέ!
Ο «ντοτόρε Γκρέκο», ο δημοφιλής γιατρός που εξέταζε με όλα τα Ασφαλιστικά Ταμεία, στο Νοσοκομείο της Φλωρεντίας και του Πράτο ενώ είχε και ιδιωτικό ιατρείο στο Πράτο όπου ζούσε, χάθηκε αφήνοντας τρία παιδιά και τη σύζυγό του Μαρία Πετρά- Τρέχα, Ροδίτισσα από το Γεννάδι, η οποία ήρθε στη Ρόδο για τις διακοπές του Πάσχα προκειμένου να τις περάσει στο Ασκληπειό, με το γιο της Κώστα Τρέχα που είναι αυτός ο οποίος πραγματοποίησε το όνειρο του ντοτόρε, για επιστροφή στη Ρόδο.
Σήμερα Παρασκευή, η Μαρία και η αδελφή της Φράνκα, επιστρέφουν στην Ιταλία όπου είναι δραστήριες προσωπικότητες σε τομείς κοινωφελούς ενδιαφέροντος. Και είναι σαν αυτή η κατάθεση ψυχής να λειτούργησε γι’ αυτές ως ενός είδους μνημοσύνου για εκείνον!
Σύντομη ζωή, γρήγορο το τέλος, κι όλα άρχισαν από το Ασκληπειό! Πώς έζησε, πότε έφυγε από τη Ρόδο;
Ο Παναγιώτης Τρέχας, γεννήθηκε στο Ασκληπειό, στις 11 Μαΐου 1937 και πέθανε στην Ιταλία - όπου ζούσε και εργαζόταν ως γιατρός- το 1988 στα 51 του χρόνια. Ο πατέρας του ο Κώστας, είχε το καφενείο του χωριού. Μαμά του ήταν η Στεργούλα Χατζηλαζάρου. Η οικογένεια είχε τέσσερα παιδιά, τον Λάζαρο, το Γιάννη και την Ειρήνη και ο Παναγιώτης ήταν ο μεγάλος. Πήγε στο Γυμνάσιο Γενναδίου και τις τρεις τελευταίες τάξεις μετακόμισε στη Ρόδο, με την αδελφή του την Ειρήνη για να τις κάνει.
Ήθελε πάντα να γίνει γιατρός;
Πάντα ήθελε να γίνει γιατρός και πάντα ήθελε να σπουδάσει στην Ιταλία. Έφυγε από τη Ρόδο το 1954, στα 18 του, πήγε στην Πίζα εκεί όπου πήγαιναν τότε πολλοί Ροδίτες και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο της Σιένα. Το τελευταίο έτος το έκανε στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια.
Εσείς πώς γνωριστήκατε, ζούσατε κι εσείς στην Ιταλία όπου παραμένετε μέχρι σήμερα!
Έχω γεννηθεί στο Γεννάδι. Το 1946, αμέσως μετά τον πόλεμο, όλη η οικογένειά μου μετανάστευσε στην Ιταλία. Με τον Παναγιώτη, γνωριστήκαμε γρήγορα όταν ήρθε στη Φλωρεντία γιατί ο θείος του, ο Σταμάτης Χατζηλαζάρου, της οικογένειας Χατζηλαζάρου, πάντρεψε τους γονείς μου και βάπτισε τον αδελφό μου. Ήμουνα δασκάλα σε Ιταλικό σχολείο. Γίναμε μία παρέα. Ο πατέρας μου είχε εμπιστοσύνη στο Ροδίτη ο οποίος με συνόδευε ως φίλος τότε. Παντρευτήκαμε στις 2 Μαρτίου 1964 στη Γένοβα και παραμείναμε Ιταλία αν κι εκείνη την περίοδο μού είχαν προσφέρει δουλειά ως δασκάλα της Ιταλικής γλώσσας, σε σχολείο της Αθήνας. Ωστόσο ταυτόχρονα προσέφεραν θέση γιατρού στον Παναγιώτη, σε νοσοκομείο της Φλωρεντίας.
Και κέρδισε η Ιταλία!
Ήταν δύσκολα τα πράγματα για τον Παναγιώτη γιατί στην Ελλάδα είχε Χούντα και εκείνος δραστηριοποιείτο στο Φοιτητικό Σύλλογο των Ελλήνων της Ιταλίας που ήταν εναντίον της Χούντας. Μάλιστα είχε έρθει ο Μίκης Θεοδωράκης για συναυλία στην Ιταλία προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τον Ιταλικό λαό και ο Παναγιώτης ήταν στην πρώτη σειρά. Η Χούντα τον είχε φακελώσει, κι έτσι παρότι ήμασταν παντρεμένοι, ζητούσε την Ιταλική υπηκοότητα και δεν του την έδιναν γιατί μπλόκαραν τα χαρτιά στην Ελλάδα. Είχε λοιπόν μόνο την ελληνική υπηκοότητα και δεν μπορούσε να δουλέψει ελεύθερα στην Ιταλία ούτε να έρθει στην Ελλάδα γιατί ήταν η Χούντα. Μάλιστα, εκείνη την περίοδο στη Φλωρεντία είχαν δημιουργήσει Σύλλογο Επιστημόνων και ήταν ο μόνος Ροδίτης σ’ αυτόν. Σήμερα, πέρα από τη δική μας οικογένεια δηλαδή τη Φράνκα την αδελφή μου, κι εμένα, αλλά και τα παιδιά μας, τη Νίκη και το Σάββα, δεν υπάρχει άλλη οικογένεια με Ροδίτες. Ο Κώστας ο γιος μας, ζει στη Ρόδο. Ο Παναγιώτης, αμέσως από το 1968 ξεκίνησε να εργάζεται στο Πράτο, την πόλη του Μπενίνι, σε κλινική ενώ είχε και δικό του ιατρείο στην πόλη του Πράτο.
Δυστυχώς όμως υπήρχαν άλλα σχέδια για εκείνον!
Στις 24 Ιουλίου 1988, σε ηλικία 51 έτους ο Παναγιώτης διαγνώστηκε με καλπάζουσα λευχαιμία και πέθανε μέσα σε πέντε μέρες. Την πρώτη μέρα πήγε στο νοσοκομείο να δει πελάτες του και είπε στους συναδέλφους του ότι αισθάνεται κουρασμένος. «Μπορείτε να με δείτε κι εμένα;», τους είπε. Του έκαναν εξετάσεις. Πήρανε τηλέφωνο σε φίλη μας, Ελληνίδα γιατρό που εργαζόταν κι αυτή στο Πράτο, εκείνη πήρε την αδελφή μου τη Φράνκα. Στον Παναγιώτη είπαμε ότι την άλλη μέρα το πρωί έπρεπε να επαναλάβει τις εξετάσεις. Η Φράνκα πήρε τηλέφωνο σε αιματολόγο που ήταν σε διακοπές, του έστειλαν τις εξετάσεις και εκείνος είπε «θα γυρίσω πίσω μα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα...»! Την Πέμπτη μπήκε στο νοσοκομείο, την Κυριακή πέθανε. Οι γονείς μου βρίσκονταν στη Ρόδο όπου ήρθαν για να κάνουν την επέτειο των γάμων τους. Προγραμματίζαμε να έρθουμε κι εμείς με τον Παναγιώτη γι’ αυτό το λόγο. Γύρισαν όλοι το πρωί της Κυριακής στην Ιταλία, μαζί και ο Λάζαρος και η Ειρήνη, τα αδέλφια του.
Μία συχνότητα περίεργη είχε εκείνο το διάστημα η λευχαιμία και ήταν καλπάζουσα!
Χάθηκε μέσα σε πέντε ημέρες. Από τον ίδιο λόγο, καλπάζουσα λευχαιμία, εκείνο το διάστημα πέθαναν κι άλλοι άνθρωποι στην πόλη, περίπου 15-20, όλων των ηλικιών, ακόμα και πολύ νέοι, κι ένα μικρό παιδί. Ο Παναγιώτης ήταν ο πρώτος στο Πράτο ο οποίος έφερε και χρησιμοποίησε το Doppler για εξετάσεις. Τα μηχανήματα αυτά τότε ήταν σε πειραματικό στάδιο.
Ήταν πολύ αγαπητός, τον ήξεραν και τον αναζητούσαν όλοι, μέχρι και σήμερα τον αναφέρουν όπως έχω μάθει!
Τον αγαπούσε πολύ η πόλη. Τότε ήταν 120.000 άνθρωποι. όσο είναι σήμερα η Ρόδος και ήταν πολύ δημοφιλής ο Ροδίτης γιατρός. Ήταν παθολόγος-αγγειολόγος και συνεργαζόταν ως αγγειολόγος και με το νοσοκομείο της Φλωρεντίας, ήταν συμβεβλημένος με όλα τα ασφαλιστικά ταμεία. Άνοιξε το ιατρείο του όταν μετανάστευσαν στο Πράτο χιλιάδες άνθρωποι από την Κάτω Ιταλία, μετά το μεγάλο σεισμό για να δουλέψουν στα υφασματάδικα. Κι από το σπίτι μας πέρασαν πάρα πολλοί Ροδίτες, κυρίως Νοτιοροδίτες, αλλά κι από μέσα από την πόλη.
Σκεφτόταν να γυρίσει κάποτε;
Ήθελε να γυρίσει στη Ρόδο, ν’ ανοίξει κλινική. Να πάει στην Ελεούσα, να πάρει το Σανατόριο που ήταν εγκαταλελειμμένο και να το κάνει κλινική. Όταν περνάω τώρα και το βλέπω πώς είναι... Εκεί και μόνο ο αέρας σε θεραπεύει, έλεγε ο Παναγιώτης. Ήθελε να έρχονται όλοι οι πλούσιοι της Ιταλίας εδώ, είχε όνειρα, να φέρει γιατρούς από την Ιταλία και να βρει κι εδώ γιατρούς, να συνεργαστεί. Μέχρι σήμερα τον αναζητούν οι πελάτες του τον «ντοτόρε Γκρέκο», τον Έλληνα γιατρό, τον Πάνο όπως τον έλεγαν.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
