«Το κορίτσι του Αλεσάντρο» της Τίτσας Πιπίνου

Rodiaki NewsRoom

Της
Μαίρης Παπανδρέου

«Το κορίτσι του Αλεσάντρο», είναι το ενδέκατο μυθιστόρημα της Τίτσας Πιπίνου, έκδοση «Κλειδάριθμος-2019», που η συγγραφέας αφιερώνει: «Της Βάσως, και της Ελένης φυσικά». Είναι ένα θαυμάσιο Ιστορικό Μυθιστόρημα 570 σελίδων, που διαβάζεται απνευστί. Εντυπωσιάζει ακόμα και το ρομαντικό εξώφυλλο, με τη ρομαντική φιγούρα της νέας κοπέλας, ενώ στο βάθος παρατηρεί ο αναγνώστης πολεμικά του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου να πετούν πάνω από ιστιοφόρα.

Το οπισθόφυλλο, με την κούκλα της μοδιστρικής και τη μεζούρα, όπως και το ύφασμα με το ψαλίδι αφημένο πάνω σε περίτεχνη καρέκλα της εποχής του ‘30, προδιαθέτει τον αναγνώστη για το τρυφερό περιεχόμενο. Χαρακτηριστικά, το κείμενο του οπισθόφυλλου, προδιαθέτει τον αναγνώστη, καθώς αναφέρει: «Ιταλική κατοχή Δωδεκανήσων, 1937. Τη διοίκηση αναλαμβάνει ο Τσέζαρε Μαρία Ντε Βέκκι, ο σκληρότερος από ην τετρανδρία του φασισμού στην Ιταλία.

Η δεκαπεντάχρονη Άννα φεύγει απ’ το μικρό νησί της για τη Ρόδο, με σκοπό να δουλέψει δίπλα στη διάσημη Φραγκολενβαντίνα μοδίστρα της εποχής, τη μαντάμ Φλώρα. Θέλει με κάθε τρόπο να απαλλαγεί από τα δεσμά του τόπου της, την αυστηρή επιτήρηση της γιαγιάς της και τη μοίρα που την περιμένει. Η ανάδειξη της Άννας ως καλύτερης μοδίστρας στα πιο ακριβά σαλόνια θα επισκιαστεί από τον παράνομο έρωτά της με τον Ιταλό Αλεσάντρο Κιοράντο. Μετά τη σύλληψη του Αλεσάντρο, η Άννα βιώνει την ταπείνωση από την τοπική κοινωνία και οδηγείται σ’ ένα συμβατικό γάμο. Στα χρόνια που περνούν τον θεωρεί νεκρό, όμως η μοίρα έχει άλλα σχέδια… Η βαθιά τους αγάπη θα ξεχαστεί από όλους αλλά ποτέ από τους ίδιους».

Ακριβέστατες όλες οι συγκλονιστικές αναφορές, και εντυπωσιάζουν οι δυο σελίδες με τη βιβλιογραφία που χρησιμοποίησε για τα ιστορικά γεγονότα, όπως π.χ. των έγκριτων ιστορικών συγγραφέων Αντώνη Βρατσάλη, Έκο Ουμπέρτο, Μανώλη Κασσώτη, Σπύρου Κατέχη, Φώτη Κυπριώτη, Εμμ. Μπακίρη, Μανώλη Μακρή, Νίκου Νικολάου, Κώστα Τσαλαχούρη, Ζαχαρία Τσιρπανλή, Benedetto Andrea Di, La mia Querra, Fanizza Ruggero, Overy Richard κ.α.

Προϊδεάζει τον αναγνώστη για το συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα και η φράση του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ που η Τίτσα Πιπίνου επέλεξε αντί προλόγου: «Ο ρους του αληθινού έρωτα ποτέ δεν κύλησε αργά», και αρχίζει με το κεφάλαιο: «Ταξιδεύοντας με το «Σαν Τζιόρτζιο – Οκτώβρης 1936» κι έτσι ο αναγνώστης ξεκινάει το συναρπαστικό ταξίδι του.

Ιστορικά γεγονότα, δοσμένα με ακρίβεια και λογοτεχνική δομή, άρρηκτα δεμένα με συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων, όπως μας αφηγείται η συγγραφέας: «Το περίφημο αμερικανικό όνειρο αποδείχθηκε ένα ανελέητο χωνευτήρι που τους συνέθλιψε αλύπητα, όπως και κάθε άλλη φυλή που έφτασε εκεί από κάθε σημείο το ορίζοντα αναζητώντας την καλή της τύχη».

Οι περιγραφές ολοζώντανες συγκλονίζουν: «Σε μια χαρτονένια παμπάλαια βαλίτσα με φθαρμένες γωνίες και δεμένη με σχοινί...», «...μια πετσέτα δεμένη στις τέσσερις άκρες με λίγα παξιμάδια κι αλμυρό τυρί που της ετοίμασε, τελευταία στιγμή η μάνα της για το πολύωρο ταξίδι», που η ηρωίδα ξεκίνησε από την Πάτμο για τη Ρόδο. Οι περιγραφές των συνθηκών διαβίωσης, οι ιστορίες των ανθρώπων που πλαισιώνουν την ηρωϊδα, συγκινούν.

Οι ιστορικές αναφορές, όπως η «Μάχη της Ψίνθου», ακόμα και η κατασκευή του Παλατιού των Ιπποτών, οι σκληροί στρατιωτικοί διοικητές Ντε Βέκκι και λοιποί, το «Σύνταγμα των Εθελοντών», η Κήρυξη του Πολέμου με την «επίσκεψη του Ιταλού Πρέσβη Εμμανουέλε Γκράτσι στο σπίτι του Μεταξά «για να του επιδώσει τη διακοίνωση της ιταλικής φασιστικής κυβέρνησης».

Οι αναφορές της ζωής στη Ρόδο του χθες, ολοζώντανες, συγκλονίζουν, όπως η ζωή στην Παλιά Πόλη, τα δωμάτια με τους διάφορους με χαμηλά έσοδα ενοίκους μέσα σε αυλές, όπου κάθε δωμάτιο κρύβει και μια συγκινητική προσωπική ιστορία. Δίνει το πνεύμα της εποχής, αλλά και τον καθημερινό αγώνα της ταλαντούχου ηρωίδας, που η σθεναρή και θετική στάση ζωής, της έδωσε ευκαιρίες ανέλιξης.

Χαρακτηριστική η ειλικρίνεια της Τίτσας Πιπίνου στο τελευταίο κεφάλαιο: «Λίγα λόγια για επίλογο και βιβλιογραφία», όπου αναφέρει: «Για να γράψω αυτό το μυθιστόρημα χρειάστηκε να επιστρατεύσω τη μνήμη μου, δηλαδή να θυμηθώ ό,τι είχε πάρει το αυτί μου τυχαία – γιατί ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι κάποτε θα μου ήταν χρήσιμα – σαν παιδί από τη μητέρα μου που έζησε τη διάρκεια της Ιταλοκρατίας, του πολέμου και της Κατοχής. Για εκείνα τα δύσκολα χρόνια και πως επιβίωσαν».

Συναρπαστικές και οι ιστορίες που συνδέονται με τα παλιά ιταλικά κτήρια, όπως το ξενοδοχείο των Ρόδων, η «Villa Fiorita» και πολλά άλλα που προλάβαμε, επίσης εξαιρετικά ενδιαφέρουσες με τη γλαφυρή γραφή της Τίτσας Πιπίνου, καθηλώνουν. Ένα ξεχωριστό Ιστορικό Μυθιστόρημα, που θα πρέπει ιδιαίτερα να διαβάσουν όλοι όσοι αγαπούν τη Ρόδο, που συναρπάζει τον αναγνώστη.