Εκλογές και πολιτικά πειράματα χωρίς τους πολίτες

Φίλιππος Ζάχαρης

Φασαρία μπορεί να μην υπάρχει που να δικαιολογεί προεκλογικό πυρετό, όμως και ντιμπέιτ θα λάβει χώρα για να αστραποβολήσουν οι κάμερες και τα φλας και ανταλλαγές φραστικών επιθέσεων για το θεαθήναι συμβαίνουν, έτσι για να σπάει η ρουτίνα και οι πολίτες να ξεχνούν πως πρέπει να έχουν κάποιο ενεργό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Ο ρόλος αυτός όμως έχει χαθεί από χρόνια, από τότε που ο κόσμος αποφάσισε να εκπροσωπείται κάθε τέσσερα χρόνια από επαγγελματίες του είδους, λες και η πολιτική δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο παρά ένα κερδοφόρο επάγγελμα.

Πολλοί ισχυρίζονται, από την άλλη, πως άλλαξαν οι εποχές, πως οι ντουντούκες και οι σημαίες έδωσαν τη θέση τους στον «πολιτισμένο διάλογο», με κριτές «έμπειρους» δημοσιογράφους, που για μια ακόμα φορά θα κάνουν «θανατηφόρες» ερωτήσεις, εκπροσωπώντας, λέει, την κοινή γνώμη.

Έτσι, θέματα όπως οι τουρκικές γεωτρήσεις στην ελληνική ΑΟΖ, η καταπολέμηση του εγκλήματος, τα μέτρα λιτότητας, η ανεργία και η ακρίβεια σε σχέση με την καταναλωτική δυνατότητα των πολιτών, θα λάβουν χώρα και θα επιχειρήσουν να πυροδοτήσουν το κατά τα άλλα «ήρεμο» κλίμα ανάμεσα στους διεκδικητές της εξουσίας.

Οποία ειρωνία στη χώρα όπου κάποτε η Δημοκρατία ήταν άμεση και η συμμετοχή των πολιτών στα κοινά ήταν καθημερινή υπόθεση, όταν οι πολίτες διένυαν πολλά χιλιόμετρα για να παρευρεθούν στην Εκκλησία του Δήμου και να αποφασίσουν οι ίδιοι για την τύχη τους και όχι οι εκπρόσωποί τους. Μέγαλη ειρωνεία, τη στιγμή μάλιστα που εδώ μιλάμε για μία εποχή όπου η Δημοκρατία έχει καταλυθεί στην πράξη, με αμέτρητα νομοθετήματα που προσπαθούν να επουλώσουν τα τεράστια κενά της.

Που είναι οι πολίτες όταν λαμβάνει χώρα επικίνδυνη κλιμάκωση στο Αιγαίο; Ποιοι παίρνουν τις αποφάσεις για το πότε θα είμαστε «φίλοι» με τη γείτονα χώρα και πότε θα ξεσκονίζουμε τα εθνικά λάβαρα για να μην πατήσει πότε «Τούρκου πόδι» τα πάτρια εδάφη; Βέβαια αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά και παντού στον κόσμο.

Απλά αναφέρομαι στη χώρα μας γιατί εδώ γεννήθηκε η φιλοσοφική σκέψη και η συνεχής διερώτηση για το αν οι νόμοι είναι δίκαιοι, τουτέστιν η μεγάλη απόσταση από τις ετερόνομες σημερινές κοινωνίες. Μιλώ δε για την εποχή όπου ο Έλληνας πολίτης αδυνατεί να εκφράσει την παραμικρή άποψη με τον φόβο ότι δεν σέβεται το έθνος.

Εκλογές λοιπόν και πάλι και τα κόμματα του δίπολου εξουσίας ετοιμάζονται να εξοβελίζουν με κάθε προσπάθεια αφενός τα μικρότερα κόμματα και αφετέρου να εξαπατήσουν τον ίδιο τον ψηφοφόρο, λες και δεν ξέρει για παράδειγμα τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ή η ΝΔ τα προηγούμενα χρόνια αλλά και παλαιότερα. Λες και οι πολίτες δεν έχουν ιστορική μνήμη και δεν είναι ικανοί να κρίνουν βάσει των καταστάσεων των τελευταίων χρόνων που τους έφτασαν στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Και όμως για να συνεχίζεται η ίδια κατάσταση, με δεδομένο βέβαια ότι θα επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, μάλλον η κοινωνία έχει αλλοτριωθεί σε τέτοιο βαθμό που έχει κάνει κτήμα της την ετερονομία, ότι δηλαδή οι νόμοι προέρχονται από αλλού και όχι από τους ίδιους.

Τέτοιου είδους κατάληξη απλώς καταδεικνύει αφενός το σοβαρό έλλειμμα Δημοκτρατίας και αφετέρου καταδυναστεύει για μια ακόμα φορά τον μέσο πολίτη.

Οι ριζικές αλλαγές στη ζωή δεν θα έρθουν αν κάποιο άλλο κόμμα έρθει στην εξουσία ή νέοι σχηματισμοί υποσχεθούν πως θα συμπεριφερθούν διαφορετικά αν εισέλθουν στη Βουλή. Βέβαια δεν υπάρχουν παντού κακές προθέσεις και μπορεί όντως κάποιοι να θέλουν να αγωνιστούν για το καινούργιο στην πολιτική. Δεν παύει όμως να είναι ο λάθος τρόπος.

Η πραγματική Δημοκρατία δεν υφίσταται. Αυτό που υπάρχει, είναι μια θεωρητική αντίληψη περί κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης των πολιτών που στην πράξη αυτοαναιρείται από τη μεγάλη απόσταση πολίτη – βουλευτή. Πολλή φασαρία για το τίποτε λοιπόν, από την στιγμή που μετά από τέσσερα χρόνια κανένα πρόβλημα δεν θα έχει λυθεί.

Ντιμπέιτ σε απευθείας μετάδοση για να αποδειχθεί για μια ακόμα φορά πως η χώρα στην οποία γεννήθηκε η Δημοκρατία, αυτό που μετρά, είναι το πώς θα καταλύεται με κάθε τρόπο ακόμη και με την υπάρχουσα μορφή της από νέα μέτρα λιτότητας και κοινωνικούς αποκλεισμούς.