Έλληνας επιζών του Ολοκαυτώματος: «Ζύγιζα 27 κιλά, έφαγα 40 λίτρα σούπα»
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 2084 ΦΟΡΕΣ
Ο Βίκτορ Χασσόν, ένας από τους τελευταίους επιζώντες του Ολοκαυτώματος των Εβραίων της Ρόδου, αφηγείται όσα έζησε στο Αουσβιτς, 75 χρόνια μετά
Του Γιώργου Ζαχαριάδη στα "ΝΕΑ"
Οταν μπήκαν οι Αμερικανοί στο στρατόπεδο, οι γερμανοί στρατιώτες είχαν εξαφανιστεί. Κάποιοι κρατούμενοι αποτόλμησαν και βγήκαν από τα παραπήγματα. Εγώ είμαι ξαπλωμένος στο χώμα. Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου από την εξάντληση. Με ξαπλώνουν σ' ένα φορείο και με μεταφέρουν σε κτίριο, όπου βρίσκονται άλλοι άρρωστοι πάνω σε άχυρα!... Θέλουν να μου κάνουν ενέσεις, αλλά αρνούμαι. Ζυγίζω μόλις 27 κιλά!... Εφαγα σαράντα λίτρα σούπα την πρώτη μέρα…».
Ετσι διηγείται σήμερα ο 92χρονος Βίκτορ Χασσόν το τέλος του μαρτυρίου του και το δραματικό αφανισμό της οικογένειάς του και των εκατοντάδων συμπολιτών του από το νησί, που βρήκαν τραγικό θάνατο στα κρεματόρια του Αουσβιτς. Ο Βίκτορ Χασσόν είναι ένας από τους τρεις τελευταίους επιζώντες Εβραίους της Ρόδου που υπέστη απίστευτα βασανιστήρια, αλλά κατόρθωσε να γλιτώσει και σήμερα θυμάται και πάλι, 75 χρόνια μετά τον ξεριζωμό των ομοθρήσκων του.
«Ηταν καλοκαίρι του 1944 και στη Ρόδο άρχισαν οι υποψίες ότι κάτι κακό θα μας έβρισκε» λέει ο Βίκτορ. «Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Ρουμπέν, μαζί μ' έναν μουσουλμάνο και δύο ιταλούς αξιωματικούς κατόρθωσαν να δραπετεύσουν με μια βάρκα και να φτάσουν στα τουρκικά παράλια. Από εκεί πήγε στην Αίγυπτο και κατετάγη στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό».
Στις 18 Ιουλίου οι Γερμανοί εκδίδουν διαταγή και καλούν όλους τους άνδρες Εβραίους από 16 χρονών και πάνω, να παρουσιαστούν στο κτίριο της Αεροπορίας(σημερινή Τουριστική Σχολή) και την επομένη μέρα καλούνται να παρουσιαστούν και όλες οι γυναίκες με τα μικρά παιδιά ! Οι γυναίκες ήταν υποχρεωμένες να προσκομίσουν όλα τα χρυσαφικά και χρήματα ,με ποινή θανάτου για όσες προσπαθούσαν να τα κρύψουν ή να τα δώσουν για φύλαξη σε ντόπιους.
(Είχαν συγκεντρωθεί εννέα βαλίτσες με διαμάντια, χρυσαφικά και κοσμήματα, τα οποία αργότερα δύο αξιωματικοί των SS μετέφεραν στην Αθήνα και ο εκεί διοικητής τα πούλησε σε κοσμηματοπώλη των Αθηνών)
Ο τότε Τούρκος πρόξενος της Ρόδου Σελαχετίν Ουλκουμέν κατόρθωσε να σώσει 42 Εβραίους της Ρόδου με το αιτιολογικό ότι είχαν τουρκική υπηκοότητα και με το αιτιολογικό ότι η Τουρκία δεν μετείχε στον πόλεμο, δεν μπορούσαν οι Γερμανοί να τους συλλάβουν. Από τους 42 σήμερα ζει στη Ρόδο μόνο η Ρίτα Σοριάνο, που τότε ήταν μόλις δύο χρονών !...
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
«Μαζί με τη μητέρα μου Εστρέα, τη γιαγιά Μπουλισά. τις αδελφές μου ‘Ελσα και Ρόζα και τον αδελφό μου Ζοζέφ βρεθήκαμε όλοι εκεί. Μείναμε τρεις μέρες. Και στις 23 Ιουλίου ξεκινάμε για το μεγάλο ταξίδι που για τους περισσότερους ήταν χωρίς επιστροφή» διηγείται ο Βικτόρ.
Γερμανοί συνοδεύουν την πομπή των 1600 Εβραίων της Ρόδου προς το λιμάνι. Και για να μην τους δουν οι ντόπιοι, ήχησαν οι σειρήνες για δήθεν αεροπορική επίθεση από τους Άγγλους στο νησί, ώστε να κρυφτούν όλοι στα σπίτια τους και στα καταφύγια.
Στο λιμάνι τους περίμεναν τρία παμπάλαια φορτηγά πλοία. Κυριολεκτικά στοιβαγμένοι σαν τα ζώα μέσα στα πλοία , ξεκινούν για την Κω, όπου εκεί επιβιβάζονται κι΄ άλλοι 50 Εβραίοι, ενώ ένα πλοίο περνά και από τη Λέρο για να παραλάβει τον μοναδικό Εβραίο του νησιού !...
Τα πλοία φτάνουν στον Πειραιά.. Οι Γερμανοί φορτώνουν τους Εβραίους σε καμιόνια και τους μεταφέρουν σε στρατόπεδα στο Χαϊδάρι. «Στο δρόμο συναντούμε Έλληνες .που μας ρίχνουν στα κλεφτά τρόφιμα». θυμάται ο Βικτόρ. « Στο στρατόπεδο μας είχαν χωρίς φαγητό και νερό. Πίναμε τα κάτουρα μας και εκεί γνωρίσαμε όλη τη θηριωδία των Γερμανών.»
Στις 3 Αυγούστου οι 1650 Εβραίοι της Ρόδου και της Κω μεταφέρονται στο σιδηροδρομικό σταθμό Αθηνών και ξεκινά το ταξίδι με προορισμό το Άουσβιτς. «Είμαστε 60 άτομα στοιβαγμένα σε ένα βαγόνι για ζώα. Το τρένο ξεκινά και κάποια στιγμή σταματά στη Λάρισα.» Ανοίγει η πόρτα και ο Βικτόρ βγαίνει μ΄ένα κουβά για να φέρει νερό. Σκέπτεται για μια στιγμή να δραπετεύσει προς τα χωράφια, όμως δεν θέλει να αφήσει τη μητέρα και τα΄αδέλφια του. «Ήταν τόσο διψασμένος εκείνος ο κόσμος μέσα στο βαγόνι, που όρμησαν στον κουβά, τον οποίο αναποδογύρισαν με αποτέλεσμα να μην πιεί κανένας νερό !...» Το ταξίδι κράτησε 13 μέρες. Στη διάρκεια του πέθαναν περίπου 100 άτομα και οι Γερμανοί πετούσαν τα πτώματα τους από ο τρένο στα χωράφια !..
Τελικά, το τρένο με τους Εβραίους της Ρόδου έφτασε στο Άουσβιτς στις 16 Αυγούστου. ’Όλοι ζουν πλέον έναν εφιάλτη. Οι Γερμανοί τους χωρίζουν σε τρεις σειρές. Στην πρώτη σειρά οι άνδρες νεαρής ηλικίας, στη δεύτερη οι νέες γυναίκες που δεν έχουν παιδιά και στην τρίτη και πολυπληθέστερη ,οι γυναίκες με παιδιά, οι γέροι και οι άρρωστοι. Όλοι της τρίτης σειράς οδηγούνται κατευθείαν στα κρεματόρια!...¨Ηταν η τελευταία φορά που αντίκρισε ο Βίκτορ τη μητέρα και τους άλλους συγγενείς του !...
Στο στρατόπεδο ο Βικτόρ έκανε πολλές και διάφορες δουλειές γα να επιβιώσει.. Άλλοτε να μεταφέρει οικοδομικά υλικά, άλλοτε πατάτες, άλλοτε να μεταφέρει και πεθαμένους. «Σκέφτηκα μια φορά να κλέψω μερικές πατάτες, αλλά εάν με έπιαναν δεν θα γλίτωνα την εκτέλεση».
Κάποια μέρα ο Βικτόρ αντικρίζει μια κοπέλα πίσω από τα συρματοπλέγματα. Είναι η αδελφή του η ¨Ελσα !..Με κίνδυνο της ζωής του την πλησιάζει και της πετάει ένα κομμάτι ψωμί. Η ‘Ελσα τελικά έζησε και μετά τον πόλεμο βρέθηκε στη Σουηδία για ν΄ αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας που είχε από τις κακουχίες !..
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Τον Ιανουάριο του 1945 ξεκινά μαζί με άλλους 40.000 κρατούμενους ένα ταξίδι με τα πόδια προς το Μαουτχάουζεν «Όποιος δεν μπορούσε να βαδίσει τον εκτελούσαν οι Γερμανοί. Τελικά φτάσαμε εκεί περίπου 5.000!... Νέα μαρτύρια κι΄εκεί. Μια μέρα που πήγαινα στη δουλειά είδα στις ρίζες μιας μηλιάς ένα μήλο. Ήταν σάπιο. Σκέφτηκα να το φάω, αλλά εάν με έβλεπε ο Γκεσταπίτης θα με εκτελούσε» θυμάται ο Βικτόρ.
Όμως το τέλος του πολέμου πλησίαζε . Στις 5 Μαΐου του 1945 οι Αμερικανοί μπήκαν στο στρατόπεδο. « Θυμάμαι ότι από έναν κρατούμενο Γερμανό της Βερμαχτ που ήταν στα χέρια των Αμερικανών, του πήρα τα άρβυλα που μου έπεφταν λίγο μεγάλα, αλλά τα φόραγαν μέχρι που επέστρεψα στη Ρόδο»…
Από τους 1650 Εβραίους της Ρόδου και της Κω κατόρθωσαν να σωθούν μόνο 150 πενήντα (120 γυναίκες 30 άνδρες).Πολλές γυναίκες υπέστησαν βιασμούς, εκτρώσεις και φοβερά βασανιστήρια !...
Σήμερα ο Βίκτορ Χασσόν με την οικογένεια του ζει στις Βρυξέλλες και κάθε Αύγουστο μαζί με τη σύζυγο, τα παιδιά και τα εγγόνια του, περνά τις διακοπές του στη γενέτειρα του Ροδο.
Η Ισραηλιτική Κοινότητα Ρόδου στο πλαίσιο της συμπλήρωσης 75 χρόνων από το Ολοκαύτωμα των Εβραίων του νησιού οργανώνει τις ημέρες αυτές, μια σειρά εκδηλώσεων.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
