Απογοήτευση και παρηγοριά

Φίλιππος Ζάχαρης

Σε αυτή τη χώρα γνωρίζεις κάθε φορά ολοένα και περισσότερους πολίτες που και τι δεν θα έδιναν να πλουτίσουν από τη μια μέρα στην άλλη, πιστοί στο αξίωμα για μια εύκολη και ανέμελη ζωή.

Από την άλλη, δεν είναι και λίγοι αυτοί που αποτολμούν να αντιπαρατεθούν με τη συνήθεια αυτή, να πάψουν να βάζουν στην πρώτη θέση το κέρδος που δήθεν σε κάνει να ξεχνάς αξίες, ιδέες και οράματα, γιατί τάχα από αυτά δεν ζεις.

Είναι παρήγορο αυτό, το γεγονός δηλαδή ότι αρκετοί πολίτες στρέφονται στη γνώση, στην ιστορία και στον πολιτισμό, προσπαθώντας να ανεβάσουν κατά τι το επίπεδο της σκέψης στον τόπο αυτό.

Και ασφαλώς αυτούς τους ανθρώπους δεν θα τους βρείτε ως υπερασπιστές στον υφέρποντα εθνικισμό να αγαλλιάζουν βλέποντας τις γαλανόλευκες σημαίες που κυματίζουν, πλημμυρίζοντάς τους με κύματα ευφορίας.

Όχι, οι πολίτες αυτοί δεν πιστεύουν σε καμμία συμφωνία για το όνομα ενός κράτους, ούτε τους ενδιαφέρει αν μια λέξη μπορεί να χωρίσει λαούς και εθνότητες, πολύ απλά διότι η κάθε ονομασία που υπογράφεται στα χαρτιά υποδηλώνει και κάτι. Τι είναι αυτό; Ο χωρισμός των γειτονικών λαών στο όνομα των εκατέρωθεν αλυτρωτισμών.

Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση στο σύνολό της μπορούν να πείσουν κανέναν πώς δρουν και συζητούν για το συμφέρον του ελληνικού λαού. Πολύ περισσότερο όλοι αυτοί οι «νεόσκαστοι» νεοκόροι της ακροδεξιάς που ανεμίζουν τα εθνικά εμβλήματα, υπό την καθοδήγηση σκοτεινών δυνάμεων αποσταθεροποίησης της ούτως ή άλλως προβληματικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Δυστυχώς λοιπόν, σε τούτη τη χώρα συναντάς κάθε λίγο και λιγάκι και από έναν που βαυκαλίζεται για τα υλικά αγαθά, ξεχνώντας ότι όλα αυτά είναι περαστικά και πάνω απ΄όλα βαρετά μετά την πρώτη χρήση. Είναι παρήγορο όμως – το ξαναλέω – που κάποιοι άλλοι δεν πτοούνται από τις στερήσεις ούτε ζηλεύουν τα πλούτη, αφού έχουν επιλέξει να χαίρονται και να αγαλλιάζουν με τη μόρφωση και την καλλιέργεια.

Η εποχή που ζούμε δεν φημίζεται πάντως σε γενικές γραμμές για το επίπεδο της πολιτικής συζήτησης, πολύ περισσότερο από την ύπαρξή της σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Δεν συζητά μεγάλο μέρος των πολιτών μιας και ικανοποιούνται με το να τους βρίσκουν άλλοι τις λύσεις, οι ειδικοί και οι επαγγελματίες του είδους. Τα κόμματα έχουν εντός τους αυτούς τους επαγγελματίες, τους επιλέγουν για αυτήν ακριβώς τη δουλειά, να αποστομώνουν τους πολίτες σε κάθε τους απόπειρα να βρουν την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την κομματική πολιτική προπαγάνδα.

Το να φτάσει ο μέσος πολίτης να πει πως «η πολιτική δεν είναι δική μου δουλειά» θέλει μεγάλο αγώνα από τα κόμματα και σαφώς δεν αποτελεί προσπάθεια των τελευταίων χρόνων. Το να μετατραπεί ο όχλος σε υποτακτικό κοπάδι, θέλει επιμονή και πίστη σε αυτό από τα κόμματα. Αυτό έχει γίνει πολλές δεκατίες τώρα από τη στιγμή που γενεές επί γενεών ανατράφηκαν με αυτό το σύνθημα, πως η πολιτική ανήκει αποκλειστικά και μόνο στους πολιτικούς.

Παρ’ αυτά υπάρχει κόσμος που θα ήθελε πολύ να απομυθοποιήσει αυτή τη φράση. Υπάρχουν πολίτες που αντιστέκονται κραυγάζοντας ή υπενθυμίζοντας με κάθε τρόπο ότι η πολιτική ανήκει στον λαό. Παρήγορο είναι αυτό, ένα θετικό σημάδι μέσα σε όλον αυτό τον συρφετό και συνοθύλευμα απαξίας και υποβιβασμού των πάντων.

Η αρχή να γίνει λοιπόν και η συνέχεια θα ακολουθήσει με βάση του τι προσδοκούμε από την επόμενη μέρα του ξεσηκωμού. Κάποιοι να αναλάβουν την πρωτοβουλία να αλώσουν τον υλικό εφιάλτη της κατανάλωσης χάριν νέων φρέσκων οραμάτων που θα ξεπηδήσουν από αυτούς που δεν συμβιβάζονται με την καθημερινή υποτακτικότητα και δουλοπρέπεια.

Με τη σειρά τους τότε θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι, που ανυποψίαστοι εκτελούν τις υπόγειες εντολές και τα κελεύσματα της κρατικής εξουσίας. Πολλοί λοιπόν οι πολίτες που υπεραμύνονται του γρήγορου και εύκολου πλουτισμού, είναι σίγουρο. ‘Αλλοι τόσοι όμως δεν λένε να κλείσουν τα μάτια στην παρατεταμένη τραγωδία. Ένα απογοητευτικό από τη μια και ένα παρήγορο σημάδι από την άλλη.