Η πραγματική Δημοκρατία

Φίλιππος Ζάχαρης

Μίζερες και παρακμιακές καταστάσεις βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα όπου το καθετί επισημαίνεται ως διαφορετικό αλλά κατ’ ουσίαν είναι απόλυτα το ίδιο.

Δεν φαίνεται κάτι στον ορίζοντα, πολύ δε περισσότερο όταν η «παράδοση» αυτής της χώρας υποδεικνύει τη μέγιστη υποχωρητικότητα από την πλευρά των πολιτών και τη μεγαλύτερη αναβλητικότητα σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων τους.

Έχει συνηθίσει, με λίγα λόγια, ο Έλληνας να του αποστερούν το παραμικρό που θα τον βοηθούσε να ορθοποδήσει μετά από τόσα χρόνια στέρησης και φτωχοποίησης. Είτε οι εντολές έρχονται από τις Βρυξέλλες, είτε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή το ΔΝΤ, το θέμα είναι ότι οι μεγαλοσχήμονες αυτού του κόσμου συνεχίζουν να διαφεντεύουν χωρίς να παρεμποδίζονται στο έργο τους.

Προβάλλουν δε ως κατόρθωμα το γεγονός ότι παρά τα όποια μέτρα λιτότητας που επέβαλλαν τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό Νότο, οι πολίτες των αντίστοιχων χωρών τελικά σιώπησαν γιατί κατά την άποψή τους δεν είχαν και άλλα περιθώρια αντίδρασης.

Εκεί έχουμε φτάσει, να μιλούν οι κάθε είδους «επιστήμονες» της οικονομικής παρακμής και να υπερτονίζουν την υποχωρητικότητα των πολιτών, καθορίζοντας αυτοί και μόνο αυτοί πότε και με ποιο τρόπο θα ανοίξει το παραθυράκι της διαφυγής από αυτό τον από κάθε άποψης σαρωτικό όλεθρο.

Είναι τέτοια η κατάσταση που από ένα σημείο και μετά καθορίζεται ρητά ο τρόπος αντίδρασης απέναντι στις μικρές και τις μεγάλες προκλήσεις που υφιστάμεθα καθημερινά από την εκάστοτε κυβέρνηση, με λίγα λόγια είναι καθορισμένη η συχνότητα της αντίδρασης αυτής και οριοθετημένη η έκτασή της.

Όλο αυτό φαντάζει ως μη πραγματικό από την στιγμή που θεωρητικά έχουμε όλοι μας τη δυνατότητα να αμφισβητούμε την κάθε στιγμή όλους αυτούς που μας επιβάλλουν το ισχύον κοινωνικο-οικονομικό στάτους. Όμως όσο εξωπραγματικό φαίνεται αυτό, άλλο τόσο πιθανό είναι από τη στιγμή που έχουμε παραχωρήσει από καιρό αρκετό χώρο σε όλους εκείνους που αποκομίζουν σημαντικά οφέλη από την αδράνειά μας.

Γίνομαι πιο ξεκάθαρος: Οι διαμαρτυρίες γίνονται για την παραμικρή αύξηση του μισθού και όχι για τη ριζική αλλαγή των εργασιακών σχέσεων. Από την άλλη, λογικό στις σημερινές συνθήκες φαντάζει να έχει κανείς μια κακοπληρωμένη εργασία από το να είναι άνεργος. Βαφτίζοντας την απασχόληση όπως τους ταιριάζει κατά την περίσταση, αφενός δεν μας τάζουν παραδείσους που στα μάτια μας ξεπέφτουν όταν δεν τους βιώνουμε, και από την άλλη κάνουν συστήρηση δυνάμεων σε ό,τι αφορά τις παροχές.

Θέλω να πω ότι οι σχεδιασμοί είναι προσεκτικοί και αν μη τι άλλο τηρούν τις απαραίτητες αποστάσεις μεταξύ πολίτη και κεντρικής εξουσίας. Στόχος είναι και παραμένει η άβυσσος που χωρίζει αυτούς που αποφασίζουν και αυτούς που υφίστανται τις παρενέργειες των αποφάσεων.

Αυτή η μεγάλη απόσταση δίνει κάθε φορά την ευκαιρία για κατάθεση νομοθετημάτων που πλήτουν ευθέως τους πολίτες αλλά λανσάρονται ως «υγιείς αποφάσεις» για την αποφυγή της ολοκληρωτικής οικονομικής καταστροφής που σε κάθε περίπτωση όμως δεν αφορά τους χορτάτους αυτού του κόσμου.

Αν όλα αυτά θυμίζουν σε κάποιους επαναστατικά τσιτάτα, δεν έχουν παρά να συνεχίσουν να εξαπατούν τον κόσμο στη λογική της σύγχρονης κοροιδίας με τη μορφή ετήσιων οικονομικών απολογισμών και κάθε είδους σεμινάρια για έξοδο από την κρίση που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Τίποτε το διαφορετικό λοιπόν και οι τακτικές συνηθισμένες. Στην αρχή η απαραίτητη λύπηση και ομολογία ενοχής για το κατάντημα της χώρας και μετά οι σοφιστείες για την αποφυγή περαιτέρω δυσάρεστων συνεπειών. Οι μόνοι που παραμένουν στις θέσεις τους είναι οι πολίτες που μη χρησιμοποιώντας τη δύναμή τους καθηλώνονται στις θέσεις τους, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους επαγγελματίες της πολιτικής. Η συνέχεια είναι λίγο – πολύ γνωστή για όσους έχουν πάψει από καιρό να πιστεύουν σε καλές προθέσεις και κινήσεις από τους διαχειριστές της εξουσίας.

Για όσους δεν κοιμούνται τα βράδυα από την επιθυμία τους να ζήσουν μια άλλη μέρα ή στα όνειρά τους φωντασιώνονται το μέγεθος και την αξία της πραγματικής ελευθερίας μέσα από τη δημοκρατία των ανεξάρτητων κοινοτήτων όπου όλοι έχουν αξία και χαίρουν σεβασμού. Σε αυτούς που ο Επιτάφιος του Περικλή ασκεί ακόμη σημαντική επιρροή, γιατί το «εμείς» υποσκελίζει το «εγώ». Εξάλλου αυτό είναι και το νόημα της πραγματικής άμεσης δημοκρατίας.