Ο ηρωικός «Πανορμίτης» και ο μαρκόνης- λογιστής του πλοίου Μιχάλης Αντωνιάδης
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 2842 ΦΟΡΕΣ
Γράφει η Φωτεινή Μ. Αντωνιάδη
Αυτό το ηρωικό πλοίο «ο Πανορμίτης» το μοναδικό πλοίο που ένωνε τα νησιά μας, ευλογημένο και καλοτάξιδο πάντα με την αγάπη και με τις ευχές όλων μας.
Η ψυχή μας ολόκληρη ταξίδευε πάντα μαζί τους… Τα μποφόρ ήταν πρόκληση για το «Πανορμίτης», μιας και ήταν πάντα μπουνάτσα…. προκειμένου να φτάσει στον προορισμό του. Το πλοίο παντός καιρού, ένα πλοίο -«έρωτας» που έχει μείνει στην ιστορία με γράμματα που έχουν χαραχτεί από την ψυχή των ανθρώπων που εργάζονταν εκεί.
Να χάνεται από τα ραντάρ όταν λυσσομανούν τα κύματα σαν ένας αληθινός πίνακας και να προβάλει ξανά στην επιφάνεια της θάλασσας σαν να κλείνει το μάτι στο κακό. Θυμάμαι τη μητέρα μου, σωστή καπετάνισσα, όπως την λέει ο μπαμπάς μου, μιας και φεύγοντας εκείνος να προσφέρει «στους νησιώτες του», όπως έλεγε, ήταν σίγουρος ότι εκείνη θα κουμαντάρει το δικό του πλοίο στη στεριά.
Της έλεγε πάντα και εξακολουθεί σήμερα να της αναφέρει, πόσο τυχερός υπήρξε που ο Θεός την έστειλε στον δρόμο του, μένοντας δίπλα του ηθικός βράχος στήριξης και ανατροφής των παιδιών του, το ίδιο υπέροχα αισθανόμαστε και εμείς. Έτσι μια από τις δύσκολες βραδιές που οι καιρικές συνθήκες ήταν τραγικές κυρίως όταν περνούσαν το Καρπάθιο Πέλαγος, θυμάμαι, κοριτσάκι τότε εγώ, κρατώντας τον άλλο μου αδελφό χέρι-χέρι, μωρό στην αγκαλιά της ο άλλος μου αδελφός, να κάθεται η μητέρα μου στην προβλήτα κλαίγοντας γοερά και να προσεύχεται συνεχώς στον Άγιο Νικόλαο και σε όλους τους Αγίους να είναι καλοτάξιδο και να μας φέρνει πάντα τον μπαμπά μου πίσω κοντά μας γερό και δυνατό.
Τα λιμάνια του, Κάσο, Κάρπαθο και μια-δυο φορές τη βδομάδα στο Καστελόριζο. Είχε έδρα τη Ρόδο και μετά συνέχιζε με αγάπη προς τα πάνω, Σύμη, Τήλο, Νίσυρο, Κω, Κάλυμνο, Λέρο, Πάτμο, Λειψούς, Αγαθονήσι και έφτανε μέχρι το Πυθαγόρειο της Σάμου. Ήταν το μαγικό πλοίο που ένωνε τα νησάκια όλα, που έκανε την «άγονη γραμμή» να φαίνεται ευκολία η κάθε πρόσβασή του, είτε ήταν εφικτό είτε όχι, για να μένουν όλοι ικανοποιημένοι και να εξυπηρετεί όλους τους προορισμούς και τις ανάγκες τους. Δεν υπήρχε κάτι που ήταν αδύνατον, έσχιζε τα κύματα για να περάσει «η Χάρις του Πανορμίτη».
Επιτρέψετε μου να σας συστηθώ. Είμαι η θυγατέρα του Μιχαήλ Αντωνιάδη, μαρκόνη-λογιστή του ηρωικού πλοίου «Πανορμίτης» που είμαι υπερήφανη πολύ για τον πατέρα μου, ένας ευαίσθητος γονέας που μοναδικό μέλημά του ήταν η αγάπη του μέσω της φροντίδας του για εμάς και ο αγώνας του για την επιβίωση πάλι με γνώμονα εμάς, αλλά και τη φροντίδα του σε όλες τις αρμοδιότητες του πλοίου μιας και ο πλοιοκτήτης του, ήταν κουμπάρος του, αφού έχει βαφτίσει τον αδελφό μου, όπου και τιμής ένεκεν του δόθηκε το όνομα Κωνσταντίνος από τον ίδιο, μιας και ονομάζεται έτσι ο γιος του, και έχοντας αυτήν την ασφάλεια και σιγουριά ο αείμνηστος Φραγκαντώνης Χαράλαμπος είχε τον «Μιχάλη του» ως φύλακα του πλοίου και προστάτη σε ό,τι ήταν αναγκαίο να παρεμβαίνει.
Σήμερα που μιλάμε οι ιστορίες του «μαρκόνη-λογιστή Μιχάλη του «Πανορμίτης» είναι αμέτρητες και τόσο συγκινητικά αληθινές. Όλα αυτά τα συνταραχτικά γεγονότα αυτά που μας εξηγεί ο μπαμπάς μου και που με τη γραφική του αναπαράσταση σε καθηλώνουν, με γέμισαν συναισθηματική ευθύνη ερχόμενη στην ευχάριστη θέση, αισθανόμενη την ανάγκη να γράψω λίγα λόγια από καρδιάς για την προσφορά του πλοίου «Πανορμίτης» αλλά και του πατέρα μου που αποτέλεσε κόμβος και σταθμός για αυτό το πλοίο.
Σκεφτείτε πόσοι άλλοι άνθρωποι έχουν εργασθεί επί σειρά ετών, σε αυτό το ευλογημένο πλοίο, όλοι τους το ίδιο ήρωες. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή και συνεχίζουν μένοντας στην ιστορία και άλλοι με βουρκωμένα μάτια διαβάζουν και κοιτούν την προσφορά του ηρωικού πλοίου, όμως άλλοι πέρασαν για πολύ και άλλοι για λιγότερο χρόνο και όλοι έχουν τόσα να θυμούνται...
Ο μαρκόνης-λογιστής Μιχάλης γεννήθηκε στη Σύμη στης 14.02.1939 είναι ο δικός μας «Βαλεντίνος». Παντρεύτηκε το 1970 μια ενάρετη νέα τη Σέβη Αντωνιάδη και απέκτησαν με την αγάπη και την κατανόησή τους, τρία αξιόλογα και επιτυχημένα παιδιά: τον Αγαπητό, τη Φωτεινή και τον Γεώργιο-Κωνσταντίνο Αντωνιάδη, ολοκληρώνοντας τις σπουδές τους ο καθένας στο αντικείμενο που τον ενδιέφερε στηριζόμενοι στη σωστή παιδεία και διαπαιδαγώγηση των γονέων τους.
Ο Μιχάλης Αντωνιάδης, έφυγε για να σπουδάσει αλλά και για να εργαστεί για την επιβίωσή του ταυτόχρονα, σε πολύ ευαίσθητη ηλικία, αμέσως μετά το σχολείο, όπου υπήρξε από τους καλύτερους μαθητές αλλά και πρώτος σε όλες τις γυμναστικές δραστηριότητες, όπου αντιπροσώπευε το σχολείο του με επιτυχία σε όλες τις αθλητικές επιδείξεις που πραγματοποιούνταν. Πάλεψε και αγωνίστηκε στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις και μόνον, μιας και έφυγε πολύ νωρίς από την αγκαλιά των γονέων του σε σχέση με τα αδέλφια του.
Όταν εργαζόταν έστελνε παράλληλα χρήματα στον μπαμπά του, όπου τα διαχειριζόταν εκείνος, όπως έκκρινε αναγκαία. Είναι το πέμπτο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς του. Πριν κλείσει την καριέρα του στο πλοίο «Πανορμίτης», ταξίδευε ως εργένης, αφού εργαζόταν επί σειρά ετών σε όλο τον κόσμο και μιλάει άπταιστα εννέα γλώσσες. Ο Μιχάλης Αντωνιάδης είναι στην υπηρεσία του ηρωικού πλοίου «Πανορμίτης» όλα τα χρόνια της «βασιλείας του» έως ότου πουλήθηκε το πλοίο και συνέχισε ως πλωτό καζίνο στο Ισραήλ.
Είναι ο μοναδικός από τους συναδέλφους του στο πλοίο «Πανορμίτης», που έχει την ολοκληρωμένη εμπειρία της υπέροχης διαδρομής του καλοτάξιδου πλοίου μας, μιας και βρίσκεται στο πλοίο όλα τα έτη που πραγματοποιούσε την «άγονη γραμμή». Γιατί είναι το δικό μας πλοίο, η οικογένειά μας! Ξέρετε πόσο σπουδαίο είναι αυτό; Είναι κάτι το οποίο στις σημερινές εποχές δεν είναι δεμένοι οι άνθρωποι στον εργασιακό χώρο όπως ήταν τότε.
Όλοι ήταν μια γροθιά, καμιά διαμάχη, μόνον ενωμένοι και αγαπημένοι με όλο το προσωπικό αλλά και με τους νησιώτες που τους λάτρευαν. Έβλεπαν να μπαίνει στο λιμάνι το «Πανορμίτης» και ήταν σαν να αντάμωναν τον σωτήρα τους, «τον Άγιο» όταν έμπαινε στο λιμάνι, γιατί έτσι βοηθούσε για πολλούς αυτονόητους λόγους: να τους πηγαινοφέρνει σε γιατρούς, τα εμβάσματα πληρωμών τους, φέρνοντας νερό-τρόφιμα, υλικά για να χτίσουν το σπίτι τους και κάθε λογής ανάγκη να καλύπτεται από αυτό το θαυμαστό πλοίο.
Ο ρόλος του μπαμπά μου ενωτικός, ουσιαστικός και όλη η αγάπη που εισέπραττε από τους νησιώτες ήταν καταλυτική, από τα καλά που εκείνος τους προσέφερε εκείνοι για να ανταποδώσουν την καλοσύνη του, ετοίμαζαν παραδοσιακά εδέσματα, ως δώρα «καρδιάς», για να δείξουν την αγάπη τους σ’ εκείνον, όταν έπαιρνε την απόφαση: ότι έπρεπε να περιμένουν κάποιον ασθενή που θα έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο, όταν κάποιος δεν είχε χρήματα να του πληρώσει το εισιτήριο ο ίδιος, να βρίσκει λύσεις ακόμα και για ότι δεν ήταν εφικτό, γιατί ακόμα και σήμερα οι νησιώτες θυμούνται και του αναγνωρίζουν την όποια ανθρώπινη, ταπεινή, προσφορά του.
Όλοι έχουν βάλει το λιθαράκι της ψυχής τους, για να πηγαίνει το πλοίο πάντα στον προορισμό του. Όλα αυτά που σας αναφέρω είναι ένα δείγμα του δικού μας «καπετάνιου Μιχάλη» που θέλω σαν ένα μικρό φόρο τιμής να γνωρίζει η κοινωνία μας και όσοι δεν ταξίδεψαν με αυτό το ευλογημένο πλοίο και τους «ήρωές του», να κατανοήσει την προσφορά τους.
Ήρωες, δεν πρέπει να είναι μόνον οι άνθρωποι που μετά θάνατον αναγνωρίζονται, αλλά κυρίως όταν είναι στη ζωή να λαμβάνουν την ηθική ικανοποίηση της προσφοράς τους η οποία αποτέλεσε σταθμό στο πέρασμα του ηρωικού και θαυμαστού πλοίου «Πανορμίτης». Γιατί αποτελεί ένα από τα θαύματα της δωδεκανησιακής ναυτιλιακής πορείας αλλά και του κόσμου ολόκληρου, μιας και έχει γραφεί στην ελληνική ιστορία.
Ηθική ικανοποίηση η αγάπη
Αυτός και μόνον είναι ο λόγος που θέλω να υπάρξει η γεύση της αναγνώρισης αυτών των ανθρώπων και συγκεκριμένα του πατέρα μου. Γιατί διαβάζοντας σήμερα αυτές τις έμψυχες γραμμές αναφοράς του σε εκείνον, θα αποτελέσει μια γλυκιά έκπληξη για τον ίδιο, γιατί γνωρίζει μέσα από αυτά τα υπέροχα ταξιδεμένα μάτια του, τι θαλασσινή εμπειρία ναυαγεί στη σκέψη του, και ενώ ξέρει μέσα του την αναγνώριση που ‘χει λάβει από τους αγαπημένους του νησιώτες και κυρίως από την οικογένειά του, δεν παύει όμως μέσα στην ψυχή του να ανατείλει η χαρά της ενημέρωσης κυρίως των νέων ανθρώπων για τον ίδιο και για τους θαλασσινούς μαχητές του.
Γιατί σήμερα τέτοια πρέπει να είναι τα πρότυπα που να αποτελούν σταθμούς ζωής και αποστάγματος ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτή είναι η βράβευση αυτών των ανθρώπων, η αγάπη που βιώνουν εν ζωή και από τους ανθρώπους, που τους αγαπούν σε χρόνο ενεστώτα παρόντα και μέλλοντα, θυμίζοντας το παρελθόν, που είναι η ιστορία μας. Σήμερα έχουμε ικανά πλοία που συνδέουν τις γραμμές των νησιών και ενώνουν με τα ταξίδια τους και την ίδια αγάπη τους προορισμούς.
Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, δεν απασχόλησε κανέναν από «εκείνους» που όφειλαν να αναγνωρίσουν την προσφορά τους, να αναφερθούν σε μια ηθική βράβευση όλων αυτών των ανθρώπων που σήμερα έχουν αποτελέσει σταθμό για τη ναυτιλιακή πορεία αυτού του ηρωικού πλοίου, που «η άγονη γραμμή» ήταν αναγκαιότητα, αλλά και της μετέπειτα ασύγκριτης διαδρομής του που έγραψε ιστορία.
Και ακόμη παραμένει άξιον απορίας, ότι δεν αναζήτησαν αυτούς τους ανθρώπους και όσοι είναι ακόμη στη ζωή, να ρωτήσουν και να μάθουν την αλήθεια, να καταθέσουν την πολύτιμη εμπειρία τους, που έχει πατήσει επάνω σήμερα η ταξιδιωτική διαδρομή της γενναιότητάς τους και της προσφοράς τους στον δωδεκανησιακό λαό. Δεν αναφέρομαι μόνον στον πατέρα μου, που αποτελεί, για εμένα, ιερό πρόσωπο και η προσφορά του σπουδαία στον «Πανορμίτης μας».
Άλλωστε είναι ο ήρωας της καρδιάς μας, τόσο για εμένα όσο για τη μητέρα μου και για τα αδέλφια μου, καθώς και για τα εγγόνια του που σήμερα έχει τόσες ιστορίες αλήθειας από καρδιάς να τους διηγείται. Σ’ ευχαριστούμε, πατέρα μας, για το πόσο υπερήφανοι είμαστε για εσένα, για τα υπέροχα συναισθήματα που μεταλαμπάδευσες σε εμάς και πηγάζουν από τις ηθικές σου αξίες, και που εκμαιεύονται από την προσωπικότητά σου για την προσφορά σου στη θάλασσα που τόσο αγαπάς αλλά κυρίως για την τιμιότητά σου που μας έχεις αφήσει παρακαταθήκη και για τα τόσα αγαθά ψυχής και καρδιάς που μας παρέδωσες.
Γιατί δεν είναι εύκολο να αφήνει κανείς κληρονομιά την τιμιότητα και το ήθος του, ακριβή περιουσία εάν υπάρχει, για να δοθεί. Ανεκτίμητη! Σ’ ευχαριστούμε πολύ για την αγάπη σου, για το ότι είσαι ένας ηθικός άνθρωπος και παρέμεινες για εμάς σύμβολο συζύγου, πατέρα, παππού, ενός δίκαιου και ταπεινού μαχητή, τα οποία μας το αποδεικνύεις κάθε μέρα! Η αγάπη μας ενώνει πάντα!
Ένα μικρό αφιέρωμα, με σεβασμό και αγάπη σε όλους τους «μαχητές» του ηρωικού «Πανορμίτης» και στον αείμνηστο πλοιοκτήτη Φραγκαντώνη Χαράλαμπο του Κωνσταντίνου.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
