Είναι μόλις στα 24 του, ο Ροδίτης με διδακτορικό στην Εγκληματολογία στην Αγγλία!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο Λευτέρης Νομικός και τα άλματα στην πορεία του

Τόσο νέος, κι έχει πετύχει τόσα πολλά! Απολυτήριο με άριστα στην Εγκληματολογία, Διδακτορικό στα 24 και πρωτοετείς φοιτητές να τους διδάσκει, ήδη. Κι όλα αυτά στη δύσκολη Αγγλία! Και να σκεφτείς δεν ήταν καν καλός μαθητής. Ήταν ανήσυχο πνεύμα όμως κι όταν βρήκε αυτό που τον ενδιέφερε, κι απέκτησε στόχο, στόχευσε στον στόχο!

Ο Λευτέρης Νομικός, που δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο, βάζει το μυαλό του να δουλέψει, αποκαλύπτει κι από αυτήν εδώ την κουβέντα πως αυτό που έχει σημασία είναι «να θέλεις». Κι όταν θέλεις, το σύμπαν συνωμοτεί!

«Είμαι Ροδίτης. Γυμνάσιο στο Βενετόκλειο, Λύκειο στην Καπνοβιομηχανία», μου λέει. Στο Γυμνάσιο ήμουν κάκιστος μαθητής όπως και στην Α’ Λυκείου. Ανήσυχος ως έφηβος, μου άρεσαν τ’ αθλήματα, οι πολεμικές τέχνες, έπαιζα ηλεκτρονικά... Μια επανάσταση και μία αντίδραση κυρίως απέναντι στους γονείς μου, μια φάση που είχε μεγάλη διάρκεια σ’ εμένα, αλλά πέρασε. Θα έλεγα πως για τους περισσότερους καθηγητές μου, ήμουν πρόβλημα. Υπήρξαν όμως κι αυτοί που παρότι δεν ήμουν καλός μαθητής διέκριναν κάτι σ’ εμένα, κι ήταν κυρίως αυτοί που ασχολήθηκαν μαζί μου, όπως οι φιλόλογοι. Πάντα άλλωστε μου άρεσε η ιστορία είτε φτιαγμένη από πραγματικά γεγονότα είτε από τη μυθολογία. Προς το τέλος της Β΄ Λυκείου άρχισα να προσέχω το μάθημα, κι επειδή ήθελα πάντα να είμαι μακριά από αριθμούς- αν και τώρα πια τα πάω καλά μαζί τους και μάλιστα έχουν γίνει κομμάτι του διδακτορικού μου- προσανατολίστηκα στα φιλολογικά μαθήματα».

Πότε αποφάσισες ότι αυτό που ήθελες ήταν να σπουδάσεις Εγκληματολογία, για την οποία μάλιστα δεν μπορούσες να εισαχθείς με πανελλαδικές εξετάσεις;
Λίγο πριν τη Γ΄ Λυκείου αποφάσισα ότι ήθελα να κάνω Εγκληματολογία, κάτι που δεν υπάρχει μέχρι σήμερα στα ελληνικά πανεπιστήμια, παρά μόνο ως μεταπτυχιακό. Προέκυψε όταν στο μάθημα της Κοινωνιολογίας, στο Λύκειο της Καπνοβιομηχανίας η καθηγήτρια κοινωνιολογίας Τασούλα Λαγάνη, μας είπε το δικό της ενδιαφέρον γι’ αυτό και το γεγονός ότι την σταμάτησε να το ακολουθήσει: το γεγονός ότι δεν υπήρχε στα ελληνικά πανεπιστήμια. Μου κέντρισε την περιέργεια, μου έκανε το κλικ, είχα ένα λόγο να γίνω καλός μαθητής. Στο εξωτερικό ζητούσαν τον βαθμό του απολυτηρίου για τη Β’ και Γ’ Λυκείου. Άρχισα να σοβαρεύω, ξέχασα τις πανελλαδικές εξετάσεις και τη σχολή Ευελπίδων που μέχρι τότε ήταν ο στόχος μου. Την πρώτη χρονιά μετά το Λύκειο την έχασα αφού πήρα απολυτήριο Ιούλιο-Αύγουστο και οι αιτήσεις στα πανεπιστήμιο της Μεγάλης Βρετανίας που επέλεξα, έκλειναν τον προηγούμενο Απρίλιο.

Τελικά ξεκίνησες να φοιτάς τον Σεπτέμβριο του 2015 και το 2021 είσαι ήδη τελειόφοιτος διδακτορικός φοιτητής και διδάσκεις στους πρωτοετείς φοιτητές. Κι επίσης έχεις πάρει το πρώτο σου πτυχίο, με άριστα! Πώς μπορούν να συμβούν όλα αυτά μαζί σε κάποιον που είναι μόλις 24 ετών;
Πράγματι, τελείωσα με άριστα στο πρώτο πτυχίο μου στην Εγκληματολογία, κι αυτό το οφείλω σε ένα βαθμό στο ότι εκείνη την πρώτη μέρα που πήγα ως φοιτητής, ξεκινούσε την πρώτη του μέρα ως καθηγητής ένας φωτισμένος δάσκαλος που η δική του ορμή με έσπρωξε στο να κάνω επιπλέον πράγματα, όπως να πηγαίνω παράλληλα σε συνέδρια ταξιδεύοντας σε όλη την Αγγλία με δικά μου χρήματα, να συμμετέχω σε έρευνες, να είμαι ενεργός εντός του πανεπιστημίου, αλλά και εκτός αυτού. Όπως γνωρίζετε, ειδικά στη Μεγάλη Βρετανία που πολλοί έχουν ένα πτυχίο, δεν φτάνει να έχεις απλώς ένα πτυχίο.

Στάθηκες τυχερός λοιπόν!
Είμαι τυχερός που συνάντησα αυτόν τον καθηγητή, είμαι τυχερός που στη Μεγάλη Βρετανία ζει ο θείος μου ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος, ο οποίος μου δημιούργησε τις συνθήκες, με διευκόλυνε, μου βρήκε σπίτι, έκανε πολλά για εμένα. Από εκεί κι ύστερα πίσω από αυτό είχε πολύ κόπο. Το διάβασμα, οι έρευνες, τα ταξίδια μεταξύ βόρειας και νότιας Αγγλίας για τα συνέδρια και ταυτόχρονα να διαβάζω για να πάρω το «άριστα»!

Και υποτροφία κέρδισες και πήγες μ’ αυτήν στην Αμερική!
Το δεύτερο έτος, με βάση τη βαθμολογία μου, κέρδισα υποτροφία και για τέσσερις μήνες παρακολούθησα μαθήματα σε Αμερικάνικο πανεπιστήμιο. Πρόκειται για δύο διαφορετικές «σχολές». Για την Ευρώπη είναι κοινωνιολογικό το θέμα. Στην Αμερική πρέπει να είσαι και αστυνομικός και ερευνητής, κι αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι.

Κι ύστερα ήρθε πολύ γρήγορα το διδακτορικό σου!
Στο τρίτο έτος μου στο πανεπιστήμιο Huddersfield, μου δόθηκαν νέα ερεθίσματα από μία Eλληνίδα καθηγήτρια, αυτή τη φορά, την Ανδρομάχη Τσελόνη, την οποία είχα γνωρίσει σε ένα από τα συνέδρια τα οποία παρακολουθούσα. Με ενημέρωσε ότι υπάρχει ένα διδακτορικό πρόγραμμα το οποίο δεν κατάφερε να πάρει κανείς έως τότε και καλύπτει όχι μόνο τα δίδακτρά του, αλλά σε πληρώνει κιόλας ως εργασία. Το πήρα εγώ τελικά. Ήταν πολύ σημαντικό αν σκεφτεί κανείς ότι σε αντίθετη περίπτωση έπρεπε να το πληρώνω και να εργάζομαι και σε κάποια δουλειά για να ζω.

Είσαι ανοιχτός, «αρπάζεις» τις ευκαιρίες! Αυτός είναι ένας λόγος που προχωράς τόσο γρήγορα;
«Αρπάζω» τις ευκαιρίες, αλλά είμαι και πολύ προσεκτικός γιατί ο ένας στους δύο διδακτορικούς φοιτητές στη Μεγάλη Βρετανία, τα παρατάνε. Ένα διδακτορικό εδώ είναι ψυχοφθόρο, χρειάζεται ωριμότητα, είναι κάτι που «τρέχεις» εσύ, δεν υπάρχουν κάποια standards ή κάποιοι στόχοι οπότε δεν είσαι σίγουρος για το πόσο καλά τα πηγαίνεις. Αυτή τη στιγμή, κάνω διορθώσεις στην πτυχιακή έρευνα του διδακτορικού μου το οποίο τελειώνω τον Οκτώβριο, δηλαδή στα τρία έτη. Μάλιστα το πρότζεκτ του διδακτορικού μου παρουσιάστηκε σε μπλογκ ως άρθρο, του πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, από το Κέντρο Έρευνας Παγκόσμιας Ανθρώπινης Μετακίνησης.

Ενώ συνήθως το διδακτορικό το τελειώνει κανείς στα τέσσερα χρόνια και το ξεκινά μετά τα 30!
Σωστά. Εγώ έχω μία πολύ καλή επόπτρια, την Ανδρομάχη Τσελόνη όπως προείπα, που είναι καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο όπου κάνω το διδακτορικό μου και με την καραντίνα δεν έχεις και πολλά να κάνεις. Έδωσα έμφαση σ’ αυτό.

Τι θα έλεγες στους μαθητές που δεν έχουν τη δυνατότητα σπουδών στη Μεγάλη Βρετανία, όπως εσύ;
Ούτε κι εγώ την είχα. Η οικογένειά μου δεν είναι εύπορη. Η μητέρα μου είναι νοσηλεύτρια και ανά διαστήματα έχει κάνει κι άλλες δύο δουλειές, σύνολο τρεις για να τα βγάλω πέρα. Ο πατέρας μου είναι εργολάβος. Το είδα ως χρέος, ως ηθική μου υποχρέωση το να τα πάω καλά.

Το δικό σου διδακτορικό, τι ακριβώς αφορά;
Η έρευνά μου αφορά τη μεγάλη πτώση της εγκληματικότητας παγκοσμίως, τα τελευταία 20 χρόνια, περίπου στο μισό. Ερευνώ το γιατί. Ερευνώ τον ρόλο που έπαιξε το μεταναστευτικό σ’ αυτό και τα αποτελέσματα της έρευνας δείχνουν ότι έπαιξε κάποιο ρόλο. Γίναμε μια μεγάλη γειτονιά και στη γειτονιά αυτή όλοι θέλουν να ζουν καλά και ήσυχα.

Θα έχεις χάσει άλλα πολλά για να πετύχεις αυτά, φαντάζομαι!
Θα έλεγα πως όχι. Και τις δραστηριότητές μου έκανα, γυμναστική, πολεμικές τέχνες και ταξίδια έκανα. Και μ’ αρέσει να γράφω ιστορίες, όχι αστυνομικού περιεχομένου όπως ίσως θα φαντάζεσαι, αλλά ιστορίες μεσαιωνικής φαντασίας όπως «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» για να καταλάβεις.

Να επιστρέψουμε στην Εγκληματολογία! Τέλειο έγκλημα υπάρχει; Πάντα ήθελα να το ρωτήσω αυτό.
Δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει πάντα κάποιος άνθρωπος που μπορεί ίσως να σκεφτεί καλύτερα από τον αστυνομικό ο οποίος ερευνά τη συγκεκριμένη υπόθεση. Είναι το ποια μεριά θα κάνει περισσότερα λάθη.

Και υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αυτό που λέμε «εγκληματική φύση», γεννιούνται και είναι πολύ πιθανό να κάνουν έγκλημα;
Αυτό που ξέρουμε γενικά είναι ότι ακόμα και οι serial killers έχουν πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά, μεταξύ τους. Έγκλημα, σε συγκεκριμένες συνθήκες, μπορούμε να κάνουμε όλοι. Σύμφωνα με στοιχεία έρευνας, ένας άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του, θα περάσει πέντε φορές δίπλα από κάποιον που έχει σκοτώσει άνθρωπο. Και θα το πω κι αλλιώς. Αν γεννηθείς με άσθμα και δεν πάρεις φάρμακα, μπορεί να πεθάνεις από αυτό. Αν τα έπαιρνες από πολύ νωρίς, θα είχες βοήθεια και θα μπορούσες να ζήσεις μέχρι τα 90. Κάποιοι έχουν κάποιο θέμα. Κάποιο ψυχιατρικό θέμα. Και σε πάρα πολλές υποθέσεις οι εγκληματίες δεν είχαν κανένα ψυχιατρικό θέμα. Υπάρχει ένα κομμάτι της Εγκληματολογίας που υποστηρίζει ότι η αστυνόμευση επικεντρώνεται στα κατώτερα στρώματα. Όμως εγκλήματα δεν κάνουν μόνο αυτοί, κάνουν και οι γιατροί. Ένας συγκεκριμένος γιατρός όταν τον ειδοποιούσαν ότι θα του κάνουν τεστ DNA ώστε να ταυτοποιήσουν αν ήταν δικό του το γενετικό υλικό που βρέθηκε, εκείνος έκανε μετάγγιση αίματος στον εαυτό του για να μην υπάρξει ταυτοποίηση. Κατάλαβαν και μία φορά δεν τον ειδοποίησαν ότι θα του κάνουν τεστ DNA. Ήταν η φορά που η ταυτοποίηση έγινε. Ήταν εγκληματίας. Εδώ λοιπόν ισχύει το δεν είναι το τέλειο έγκλημα, είναι το ποιος θα κάνει τα λιγότερα λάθη.

Πόσα να μάθεις από μια συνέντευξη! Μόνο ότι υπάρχουν κι αυτοί που χαίρεσαι που υπάρχουν και είναι έτσι όπως είναι, σκέφτομαι κλείνοντας αυτή την κουβέντα και περιμένοντας να μου στείλει φωτογραφίες δικές του, που έχει τελικά ελάχιστες, άλλωστε δεν είναι αυτό το θέμα του.

Ο Λευτέρης Νομικός