Περπάτησε μόνη της από την πόλη της Ρόδου μέχρι την Απολακκιά!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Η τολμηρή Τζωρτζίνα Αυγερινού, πέρασε απ’ όλα τα χωριά της ανατολικής πλευράς, κι ανακάλυψε τις κρυμμένες ομορφιές της

Σκέφτηκε να το κάνει με το μηχανάκι, μετά είπε να ξεκινήσει με ποδήλατο, αλλά η διαδρομή με τα πόδια ήταν αυτή που τη γοήτευε πιο πολύ και την ξεκίνησε την προηγούμενη Τετάρτη το πρωί όταν έφυγε με τα πόδια από το κέντρο της πόλης, πέρασε μικρά και μεγάλα χωριά, δασάκια και ακτές μέχρι να φτάσει στο Φράγμα της Απολακκιάς!

Συνολικά περπάτησε μόνη της 130 χιλιόμετρα, τα βράδια ύπνο σε διαφορετικό χωριό και το πρωί «το σακίδιο στον ώμο για το δρόμο».

Η Ροδίτισσα Τζωρτζίνα Αυγερινού, που ζει στο Βερολίνο όπου και εργάζεται, ως αντίδοτο στο κρύο και την καραντίνα του χειμώνα στη μεγάλη πόλη, είδε τις ομορφιές της Ρόδου την οποία περπάτησε σπιθαμή προς σπιθαμή σ’ όλη την ανατολική πλευρά του νησιού, με τη δυτική να παίρνει σειρά για την επόμενη φορά που θα έρθει.

Για όλους όσοι παίρνουμε το αυτοκίνητο για να πάμε μέχρι το περίπτερο στη γωνία, η Τζωρτζίνα έχει την άλλη πρόταση που μπορεί να φαντάζει εξωπραγματική, αλλά είναι μία απόφαση που θέλει και καλά παπούτσια!

«Το είχα στο μυαλό μου να το κάνω αυτό κάποτε, μου λέει. Φέτος στο Βερολίνο, με πανδημία, με λοκντάουν, με κρύο και βροχή και να δουλεύω από το σπίτι ήθελα να βρεθώ στη φύση, το χρειαζόμουν. Τα τελευταία δυο χρόνια άρχισα να κάνω πεζοπορία και στο Βερολίνο με φίλους ως και 30 χιλιόμετρα, οπότε η αρχή είχε γίνει».

Στη Ρόδο όμως έκανες 130 χιλιόμετρα μόνη σου, μέσα από δάση και χωριά! Πώς ξεκίνησε αυτή η ωραία περιπέτεια για εσένα;
Ξεκίνησα την Τετάρτη 19 Μαΐου, από το κέντρο της πόλης της Ρόδου στις 05:30 το πρωί για να προλάβω τη ζέστη, κι έφτασα στις 3 το μεσημέρι στο χωριό Αφάντου όπου και θα κοιμόμουν την πρώτη μέρα. Να σας πω ότι στις 08:30 το πρωί κάθε μέρας έβαζα το αντηλιακό μου και καπέλο. Σ’ αυτή την πρώτη διαδρομή έκανα το μπάνιο μου, ήπια καφέ, έκανα πολλά διαλείμματα όπως και κάθε μέρα.

Είχες μαζί σου κάποια προσωπικά σου είδη, κάτι που σήκωνες;
Ένα σακίδιο πλάτης με λιγοστά προσωπικά πράγματα μεταξύ των οποίων δύο μπλουζάκια που το ένα έπλενα στο κατάλυμα και το άλλο φορούσα. Είχα ο,τι χρειαζόμουνα για μία εβδομάδα μαζί με ένα χάρτη που προμηθεύτηκα, και τα είχα στην πλάτη μου. Την πρώτη μέρα είχα πολλή ενέργεια, πολύ κέφι. Την επόμενη μέρα μου σκίστηκε το σακίδιο και ευτυχώς που βρέθηκα στον Αρχάγγελο και μπόρεσα να το αντικαταστήσω γιατί αν ήμουνα σε ένα μικρότερο από τα επόμενα χωριά δεν θα υπήρχε αυτή η δυνατότητα.

Από τον Αρχάγγελο πήγα στη Μαλώνα και το βράδυ κοιμήθηκα στο Χαράκι. Όπου αυτό ήταν δυνατόν, περπατούσα πάνω στην ακτή. Ήδη ήμουνα πολύ ενθουσιασμένη, τα χωριά μας είναι πανέμορφα, κι εγώ μέχρι τότε τα έβλεπα μόνο με το αυτοκίνητο χωρίς να έχω τη δυνατότητα να δω την ομορφιά τους, τα δασάκια που ξεφυτρώνουν ξαφνικά, τα φυτά και τα λουλούδια. Την τρίτη μέρα, μέσα από την Πυλώνα και τη Λάρδο έφτασα στο Κιοτάρι όπου και έμεινα για το βράδυ. Πρέπει να σας πω ότι κοιμόμουνα από τις 21:30 γιατί την άλλη μέρα ξεκινούσα πρωί, ώστε να μην κάνω τη μεγάλη απόσταση στον πολύ ήλιο. Μετά το Κιοτάρι πέρασα μέσα από το Γεννάδι και έφτασα Βάτι και Προφύλια.

Είναι κάποιο σημείο της διαδρομής που σε δυσκόλεψε περισσότερο από τα άλλα;
Δυσκολία είχα στη διαδρομή, Βάτι-Προφύλια γιατί είχε ανηφόρες και κατηφόρες σε μία μέρα που είχε τρελό άνεμο, ο οποίος με έσπρωχνε πίσω. Έκανα μία διαδρομή 12 χιλιομέτρων, μ΄ αυτό τον άνεμο.

Είναι κάτι που φοβήθηκες, περπατώντας μόνη σου σε δάση και μονοπάτια όλες αυτές τις ημέρες;
Ανθρώπους δεν φοβήθηκα. Φοβήθηκα όμως σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος της διαδρομής στη Γέφυρα του Γαδουρά, σε χωματόδρομο ακούγοντας γαυγίσματα σκυλιών όπου δεν ήξερα αν ήταν δεμένα ή και να ήταν αν μέσα σε περιφραγμένους χώρους υπήρχαν ανοίγματα απ΄ όπου θα μπορούσαν να βγουν σκυλιά που δεν ήταν δεμένα. Αυτό δεν το γνώριζα πριν το αντιμετωπίσω και ήταν που με φόβισε σε κάποιες στιγμές.

Οι δικοί σου άνθρωποι και οι φίλοι σου τι σου είπαν όταν άκουσαν πρώτη φορά για το τόλμημά σου;
Οι Γερμανοί φίλοι μου, μου είπαν «τι ωραία, τι καλά...»! Εδώ στη Ρόδο, η μητέρα μου, μου είπε «Μην πηγαίνεις από μικρά μονοπάτια μην βρεις κανέναν τρελό και μην πηγαίνεις από τους μεγάλους δρόμους θα σε χτυπάει ο ήλιος»! Σαν να μου έλεγε επομένως «μην πας καθόλου»! (γέλια). Φίλοι μου στη Ρόδο μου είπαν «θα σε πατήσει κανένα αυτοκίνητο» ή «μην βρεις κάποιον στο δρόμο». Δεν μπορεί όμως να ζεις και να σκέφτεσαι ταυτόχρονα ότι θα γίνει κάτι κακό, κι εγώ ήθελα να το ζήσω! Για εμένα ήταν πολύ λογικό γιατί ήθελα να δω τα χωριουδάκια με τα πόδια, να δω τη Ρόδο αλλιώς, να τη χαρώ αλλιώς, να την απολαύσω.

Τι δεν σου άρεσε τελικά, υπάρχει κάτι;
Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν τα σκουπίδια, πρέπει να το πω δυστυχώς. Σκουπίδια σε πολλά σημεία, στις ακτές, στα δασάκια, κι αυτό μου έκανε κακή εντύπωση.

Πού αλλού έφτασες;
Έφτασα Ίστριο, όπου έμεινα το βράδυ σε σπίτι φίλων και κατέβηκα Απολακκιά όπου στην πραγματικότητα ήταν ο προορισμός μου. Παντού πρέπει να σας πω το πρώτο που ζητούσα ήταν να πιω καφέ, ενώ το κολατσιό μου το είχα ετοιμάσει και το είχα μαζί μου στο σακίδιο. Από την Απολακκιά πήγα στη Μονόλιθο, κι έμεινα στου Γιώργου Θυρή, που είναι και δικός σου φίλος και πρέπει να σου πω ότι στη Μονόλιθο τελικά έφαγα φρέσκο ψάρι (ποιος να το περίμενε), αφού μία φορά την εβδομάδα πάει ο ψαράς και πουλάει φρέσκο ψάρι. Μετά τη Μονόλιθο, έφτασα Σιάννα και κατέληξα στο Φράγμα της Απολακκιάς ένα υπέροχο σημείο που όποιος δεν έχει πάει αξίζει να πάει. Έμεινα δύο βράδια εκεί και ήρθε και με βρήκε η μητέρα μου, με την οποία επιστρέψαμε μαζί στην πόλη.

Τώρα πόσο ακόμα θα μείνεις στη Ρόδο;
Φεύγω αύριο το πρωί (σήμερα) και επιστρέφω στην πραγματικότητα της Γερμανίας! Θα μπω για δέκα μέρες σε καραντίνα, αλλά στις πέντε μέρες θα κάνω το τεστ, κι αν είναι αρνητικό θα γλιτώσω τις επόμενες πέντε! Άξιζε όμως αυτό το ταξίδι, κι αυτό το περπάτημα που εγώ το βρίσκω πολύ φυσικό και προτρέπω όλους τους ανθρώπους να το κάνουν γιατί είναι εφικτό να γίνει και να περάσεις και πολύ όμορφα.

Λείπεις πολλά χρόνια από το νησί και την οικογένειά σου, έτσι δεν είναι;
Όταν ήμουνα 15 ετών πήγαμε με τον αδελφό μου στην Αγγλία να φοιτήσουμε στο Λύκειο εκεί. Δηλαδή ο αδελφός μου θα πήγαινε και ζήτησα από τους γονείς μου να πάω κι εγώ να είμαστε μαζί στο οικοτροφείο. Από μικρή ήμουνα πεισματάρα όταν έβαζα κάτι στο μυαλό μου. Πάντα το είχα με τα ταξίδια και την περιπέτεια.

Η μητέρα μου είναι Σκωτσέζα οπότε αυτή η αλλαγή δεν ήταν πολύ μεγάλη για εμάς τα παιδιά. Εκεί σπούδασα ξένες γλώσσες, κι έτσι εκτός από τα Ελληνικά και τα Αγγλικά έμαθα Γερμανικά, Σουηδικά και Ισπανικά. Τελειώνοντας τις σπουδές μου, το 2007 επέστρεψα στη Ρόδο στην οικογένειά μου, για ένα χρόνο, αλλά έβλεπα ότι ήταν δύσκολο για εμένα να μείνω.

Είναι νησί και το χειμώνα δεν είναι τόσο εύκολα να φύγεις. Πήγα να ζήσω στη Μαδρίτη όπου εκεί για τρία χρόνια δίδασκα Αγγλικά. Δεν ήταν τόσο εύκολο σε επίπεδο καθημερινότητας για εμένα, αφού μπορεί να είχα πέντε ώρες μάθημα της ημέρα, αλλά σε διαφορετικά σημεία της Μαδρίτης. Οι Ισπανοί δεν γνωρίζουν αγγλικά πέρα από τους νέους που ενδιαφέρονται πολύ να μάθουν.

Το 2008-11 η Ισπανία ήταν σε οικονομική κρίση, οι αποδοχές μου δεν ήταν τόσο μεγάλες και παρότι ήθελα να μείνω στη Μαδρίτη για τον τρόπο ζωής, την κουλτούρα και τη διασκέδαση, γύρισα στη Ρόδο όπου έμεινα για έξι μήνες, κι αυτό το διάστημα έστειλα παντού στην Ευρώπη το βιογραφικό μου, μέχρι και στην Ισλανδία.

Το πρώτο που μου απάντησε ήταν μία εταιρεία υποτιτλισμού στο Βερολίνο, αφού το master μου ήταν στη μετάφραση. Έτσι βρέθηκα στο Βερολίνο να δουλεύω σε εταιρεία και να μεταφράζω το «Κάτι Ψήνεται» από τα Ελληνικά στα Αγγλικά, για Αυστραλέζικο τηλεοπτικό κανάλι. Ήμουν τυχερή. Είναι δύσκολο να μπεις σε εταιρεία υποτιτλισμού. Συνεχίζω στο Βερολίνο τα τελευταία εννέα χρόνια και τώρα πια εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας.

Με άλλη νοοτροπία, ένας χαρούμενος άνθρωπος η Τζωρτζίνα, με επιρροές από πολλά μέρη του κόσμου όπου ταξιδεύει με την πρώτη ευκαιρία και με διάθεση να εξορμήσει την επόμενη φορά και στην άλλη πλευρά της Ρόδου ν’ ανακαλύψει τις κρυφές της ομορφιές, τη χαρά της ζωής δηλαδή!