Σελίδες Ιστορίας: Η Παναγία Φιλερήμου, παρά το Σχίσμα, τοποθετείται σε Ορθόδοξη εκκλησούλα της πόλεως, για προσκύνημα στην πολιορκία-Μεγάλες στιγμές της Χριστιανοσύνης!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 975 ΦΟΡΕΣ
Ο απαγχονισμός του Γερμανού προδότη Μαστρο-Γιώργη Φραπάν
Γράφει και επιμελείται ο Κώστας ΤΣΑΛΑΧΟΥΡΗΣ
Ο εχθρός άρχισε ήδη να στρέφει τα κυριευθέντα τηλεβόλα κατά της συνοικίας των Εβραίων, όμως, οι ιππότες πολεμούσαν σαν λιοντάρια. Ο Μέγας Ιππότης, ο Πιέρ ντ’ Αμπυσόν ανέβηκε πρώτος σε μια σκάλα, αλλά τραυματίστηκε- είχε πέντε πληγές, εκ των οποίων μια θεωρήθηκε θανάσιμη. Ανέβαινε τη σκάλα, αλλά ρίχτηκε δυό ή τρεις φορές στο έδαφος, τελικά αυτός και οι ιππότες(1) κατέλαβαν την έπαλξη «αντιπαλαίοντες προς τα βέλη και την χάλαζαν των κατ’ αυτών ριπτομένων σφαιρών…».
Η Παναγιά στον ουρανό
Η δύναμη του εχθρού αριθμούσε 40.000 άνδρες, αλλά ύστερα από δίωρη σκληρή μάχη τράπηκε σε φυγή, καταληφθείσα από πανικό και φόβο· τότε ο Πιέρ ντ’ Αμπυσόν, όρθιος, σήκωσε τη σημαία του Σταυρού.
Λέγεται ότι τη στιγμή εκείνη οι υποχωρούντες Τούρκοι, όλοι, είδαν στον ουρανό της Ρόδου(2) χρυσό σταυρό να λάμπει, την ένδοξη Παρθένο κρατούσα κοντάρι και ακόντιο και έναν άνδρα φτωχά ντυμένο, παρακολουθούμενο από μεγαλοπρεπή συνοδεία.
Κατά την υποχώρηση των Τούρκων, που ήταν άτακτη, ακολούθησε φοβερή σφαγή.
Σε εκείνες τις μάχες οι Τούρκοι κυρίευσαν μια ιπποτική σημαία, «αλλά η μεγάλη ερυθρά σημαία του Πασά, και άπασαι αι άλλαι, αίτινες ενεπήχθησαν επί των τειχών, περιέπεσαν εις τας χείρας των νικητών...».
Το τέλος της πολιορκίας περιγράφεται ως εξής:
«…οποίαν πίστιν και αν δώμεν εις το όραμα του στίλβοντος σταυρού, έστιν, όμως, βέβαιον, ότι η σημαία των ιπποτών επροξένησε πανικόν φόβον εις τον εχθρόν, όστις άμα ιδών αυτήν, και στο φοβερόν σημείον του σταυρού, όπερ έφερεν επί του θώρακος έκαστος των ιπποτών, και ιδίως ο εκπληκτικός Μέγας Ιππότης, ο Πιέρ ντ’ Αμπυσόν, υπεχώρησε βαθμηδόν από κλιμακτήρος εις κλιμακτήρα, και εγκατέλειπεν εν αταξία την έπαλξιν του τείχους, καταδιωκόμενος όπισθεν, και καταβαλλόμενος υπό της γενναίας φρουράς. Τα γεγονότα της ημέρας ταύτης επεβεβαίωσαν το «εν τούτω νίκα»…
»…ο πασάς επετάχυνε την αναχώρησιν αυτού. Αφού εδήωσε την νήσον, αφήρπασεν άπαντα τα υπό των ιπποτών εγκαταλειφθέντα κτήνη, και κατέστρεψε τους κήπους και τας αμπέλους, απήλθε μεθ’ άπαντος… τη 15η Αυγούστου, ημέρα της αναλήψεως της Θεοτόκου…».
Ένας Παλαιολόγος
…Αλλά ποιος ήταν ο αντίπαλος πασάς του Πιέρ ντ’ Αμπυσόν στην πολιορκία του 1480; Το όνομά του, Μεσίχ πασάς, εξωμότης της οικογένειας Παλαιολόγων, γιος του Θωμά Παλαιολόγου Γίδου-λέγεται ότι ήταν αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Γι’ αυτό δεν υπάρχει καμιά επιβεβαίωση. Μετά την πτώση της Βασιλεύουσας, το 1453, συνελήφθη και εντάχθηκε στους γενίτσαρους.
Έλαβε το αξίωμα του «Ρούμελη Μπεηλέρμπεη» και το 1479 αυτό του Καπουδάν πασά-αρχηγού του Στόλου. Μετά τη λύση της πολιορκίας της Ρόδου ο Μωάμεθ τον εξόρισε στην Καλλίπολη. Ο σουλτάνος παρηγορούνταν «δια την ήτταν του στρατηγού(3) αυτού, κηρύττων, ότι τα τουρκικά στρατεύματα ουδέποτε ήσαν νικηφόρα, ει μη ήγοντο υπ’ αυτού.
Συναθροίσας δ’ εν Βιθυνία τον επόμενο χειμώνα στρατόν 300.000 ανδρών, ήρχισε να βαδίζη…και να διαβαίνει την Μικράν Ασίαν, και ουδεμία ην αμφιβολία, ότι η Ρόδος, το κάρφος των οφθαλμών αυτού, ην ο σκοπός της εκστρατείας ταύτης. Αλλ’ ένεκα της μεγίστης εν αυτή εχεμυθείας, πολλοί ενόμισαν, ότι σκοπός αυτής ην η καταπολέμησις του σουλτάνου της Αιγύπτου. Αλλ’ ο Μωάμεθ προώριστο να αποθάνη ενώ διήρχετο την Βιθυνίαν την 3η Μαΐου 1481…».
Τέσσερις κομήτες-ο μεγαλύτερος, προέβλεψαν τον θάνατο του Μωάμεθ στους αστρολόγους, όπως και τις έριδες που ακολούθησαν μεταξύ των υιών του. Πάντως η είδηση του θανάτου του Μωάμεθ έφτασε στη Ρόδο όπως γράφει ο Γκιγιόμ Καουρσίν, ακριβώς έναν χρόνο μετά τον πρώτο κανονιοβολισμό του Πύργου του Αγίου Νικολάου. Η χαρά υπήρξε απερίγραπτη.
Από καθήκον ο δημόσιος ρήτορας απηύθυνε στον λαό τα εξής:
«Διά της ευσπλαχνίας του Θεού και του θείου εκείνου νεύματος, εις ο τα πάντα κλίνει γόνυ, η μεγάλη πληγή της χριστιανοσύνης ιάθη, το φθοροποιόν πυρ εσβέσθη, ο ολέθριος όφις Μωάμεθ ο Β’, ο άσπονδος εχθρός του ζωοποιού σταυρού, και του στρατιωτικού ημών τάγματος-όπερ εσώθη μόνο τη βοηθεία του σημείου τούτου-, τέθνηκε.
Πόσον ο καταχθόνιος δαίμων χαίρει, υποδεχόμενος τον αποπεπλανημένον αυτού εταίρον, και οποίας χαρμοσύνους κραυγάς εκπέμπουσιν οι ταρτάριοι-εάν δύναται τωόντι να υπάρξη χαρά εν ταις καταχθνίαις εκείναις διαμοναίς-, ορώντες εν μέσω αυτών τον τύραννον εκείνον, όστις εθυσίασε πάντα άνθρωπον άνευ διακρίσεως ηλικίας ή γένους, εμύανε τα λείψανα των αγίων, διήρπασε τους ναούς και τα μοναστήρια της καθολικής πίστεως, και κατεκτήσατο βασίλεια, ηγεμονίας και πόλεις, μη εξαιρουμένης ουδ’ αυτής της μεγαλοπρεπούς αυτοκρατορικής πόλεως του Κωνσταντίνου…».
Ο δημόσιος ρήτορας ενώ συνέχιζε να αναφέρει για τη σκληρότητα και τις αδικοπραγίες του τύραννου, παρουσία του Μεγάλου Μαγίστρου και παμπληθούς ακροατηρίου, άρχισε να κομπιάζει και να δακρύζει, η γλώσσα του περιπλέκεται και τα χείλη του γίνονται ωχρά. Η διακοπή της ομιλίας του διαρκεί αρκετά, αλλά, μετά, συνεχίζει:
«Τις δύναται να μηχανευθή τιμωρίαν ικανήν κατά των τυράννων; Τωόντι ο δεύτερος Μωάμεθ, ο δεύτερος αντίχριστος, ούτινος τον νεκρόν ουδ’ αυτή η γη εδέχθη, εβυθίσθη ήδη εις το κέντρον και εις το αιώνιον χάος των ασεβών· διότι ενώ εξέπνεε, σφοδροί σεισμοί εγένοντο αισθητοί καθ’ άπασαν την Ασίαν, εν τε τη Ρόδω και ταις παρακειμέναις νήσοις, καταστρέψαντες φρούρια, ανάκτορα και ακροπόλεις και η θάλασσα δ’ αυτή ανυψώθη αιφνιδίως 10 πόδας υπεράνω της συνήθους αυτής επιφανείας. Τοιαύτα φαινόμενα δύνανται να αποδοθώσιν εις την φρικαλέαν εκπνοήν του ανοσίου…».
Ο τάφος του Μωάμεθ Β’
Και συνεχίζει ο Γκιγιόμ Καουρσίν εις το τέλος του τόμου με τις εικονογραφίες του με τη νεκρική κλίνη του Μωάμεθ και γράφει ότι ο επιτάφιός του ήταν απλούστατος και «ίσως να υπηγορεύθη υπ’ αυτού πριν ή αποθάνη…».
Ο Μωάμεθ στο διάβα της ζωής του κατέκτησε «δια της δεξιάς αυτού χειρός», 2 αυτοκρατορίες, 12 βασίλεια και 300 πόλεις, στον τάφο του, όμως, δεν γράφεται τίποτε για τις κατακτήσεις του αυτές, αλλά είναι χαραγμένες οι αποτυχούσες επιχειρήσεις. Γράφει: «Προυθέμην κατακτήσαι την Ρόδον και υποχείριον ποιήσαι την αγέρωχον Ιταλίαν».
Πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Μέγας Μάγιστρος σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας όταν δεν πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, όρθιος, με το άλογό του επιθεωρούσε όλες τις θέσεις των πολεμιστών του Κάστρου και έδινε οδηγίες· μάλιστα πήγαινε στις συνοικίες των κατοίκων και τους παρότρυνε να πολεμούν δίπλα και να βοηθούν στην επιδιόρθωση των τειχών όταν καταστρέφονταν από τις βομβάρδες του εχθρού.
Μάλιστα στις 9 Ιουνίου, μετά την απόκρουση εχθρικής εφόδου-έχασαν 700 άνδρες-ο Μέγας Ιππότης «διήλθεν έφιππος την πόλιν, και προσήλθεν εν θριάμβω εις τον ναόν της Παναγίας του όρου Φιλερήμου(4), ης η θαυματουργός εικών μετηνήχθη εντός των τειχών της πόλεως προ της ενάρξεως της πολιορκίας, ίν’ αναπέμψη ευχαριστίας δια την κατατρόπωσιν των εχθρών.
Φαίνεται δ’ ότι κατά την ΙΕ’ εκατονταετηρίδα ουκ ην μέγα το σχίσμα μεταξύ της Ελληνικής και Ρωμαϊκής εκκλησίας, έθηκε την εικόνα της Παρθένου-το παλλάδιον της Ρόδου-εν μικρά τινι Ελληνική εκκλησία, και οι Έλληνες εδίξαντο αυτήν μετά μεγίστου σεβασμού και ευγνωμοσύνης…». Μεγάλες στιγμές της Χριστιανοσύνης!
Ένας άλλος πρωταγωνιστής της πολιορκίας ήταν ο Μαστρογιώργης ή Γεώργιος Φραπάν, Γερμανός μηχανικός, ο οποίος ζήτησε προστασία από τους ιππότες, φυσικά για να τους προδώσει. Η περίπτωσή του περιγράφεται τηλεγραφικά στο παρόν σημείωμα-τον συμπάθησε ο Μέγας Μάγιστρος για τις γνώσεις του και προσπάθησε να τον σώσει.
Η προδοσία
Για την Ιστορία τις ενέργειες του Μαστρογιώργη τις πρόδωσαν οι πάτρωνές του που έστελναν με βέλη διάφορα σημειώματα που έγραφαν: «προσέχετε τον Μαστρογιώργη».
Ο Guillaume Caoursin γράφει «ούτος αναβάς επί των επάλξεων του τείχους, ου μόνον δεν ενεθάρρυνε του πολιορκουμένους, αλλά μάλιστα προσεπάθησε να αποθαρρύνη αυτούς, επαναλαβών, ό,τι άλλοτε είπεν «ουδέν εν τω κόσμω φρούριον δύναται να αντιστή κατά τοσούτον φοβερού πυροβολικού», δηλαδή του τουρκικού.
Και συνεχίζει: «Μεθ’ ου πολύ δ’ εψιθυρίζετο ότι ο Μαστρο-Γεώργιος εξεφράζετο υβριστικώς ομιλών περί της τύχης της πόλεως. Καθιστάμενος δ’ επί πλέον ύποπτος, υπεβλήθη εις αυστηράν μετά βασάνων ανάκρισιν, και ηναγκάσθη επί τέλους να ομολογήση, ότι ην κατάσκοπος και προδότης, σταλείς εις την πόλιν της Ρόδου υπό του εαυτού πάτρωνος, του Τούρκου, όπως προδώση αυτήν, ως έπραξε και εν άλλαις πρότερον πόλεσιν.
Ο Μέγας Ιππότης επεθύμει έτι να σώση την ζωήν αυτού, ον εθεώρει λίαν έμπειρον και ειδήμονα των πάντων, αλλ’ ηναγκάσθη να διατάξη την απαγχόνησιν αυτού, ίνα ευχαριστήση και ενθαρρύνη το αγανακτούν πλήθος.
»Απηγχόνισαν δ’ αυτόν εν τινι ευρυχώρω πεδίω της πόλεως, εν μέσω του επευφημούντος πλήθους. Σώζεται δ’ έτι και νυν ξυλίνη κλίμαξ, παριστώσα την τελευταίαν σκηνήν της μυστηριώδους ταύτης ιστορίας.
Επί του άκρου της ολεθρίου ταύτης κλίμακος ίσταται ο δήμιος, και κάτωθεν αυτού χειρόδετος και φέρων το σχοινίον εις τον λαιμόν ο ατυχής Μαστρο-Γεώργιος, και επί του πρώτου της κλίμακος κλιμακτήρος ο πνευματικός είτε εξομολογητής, κρατών εις τας χείρας αυτού τον εσταυρωμένον, και πίνακα, εφ’ ου έστι γεγραμμένον λιτινιστί «Γεώργιος ο προδότης...».
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Το κείμενο τους αναφέρει οπαδούς του.
2. Ελεύθερη γραφή.
3. Έτσι τον γράφει.
4. Το γράφει: «του όρου Φιλέρνου…».
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
