Σελίδες Ιστορίας… Η Δωδεκανησιακή προπαγάνδα πανέτοιμη, με την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου, εναντίον του Ιταλικού φασισμού, που αλώνιζε τα νησιά μας-έκανε ό,τι ήθελε
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 301 ΦΟΡΕΣ
Όταν η Ιταλία απειλούσε τη Μεσόγειο, κρατώντας δυναμίτιδα στο χέρι
Επιμέλεια
Κώστα Τσαλαχούρη
Είναι ντοκουμέντο. Ναι, είναι ντοκουμέντο. Το κείμενο που ακολουθεί, είδε το φως, την ημέρα(1) που έπεφτε μαχόμενος στα βουνά της Πίνδου ο πρώτος Έλληνας αξιωματικός, ο Χαλκίτης Αλέξανδρος Διάκος.
Είναι η εποχή, με την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου που ο ελεύθερος κόσμος, έπρεπε να γίνει κοινωνός του δράματος, που ζούσε ο Δωδεκανησιακός λαός από… πολιτισμένους που ήρταν από τη Δύση, τότε, για να τους απελευθερώσουν!...
Και άρχισε η δημοσίευση άρθρων, κειμένων για να αντιμετωπιστεί η φασιστική ιταλική προπαγάνδα, η οποία χρησιμοποιούσε κάθε είδους τεχνάσματα, ούτως ώστε τα γεγονότα που σημειώνονταν στα Ιταλικά νησιά του Αιγαίου, να δίδονται στη δημοσιότητα με τον τρόπο που ήθελαν οι κρατούντες.
Τότε άρχισε και η άλλη πλευρά, οι ελεύθεροι Δωδεκανήσιοι, είτε βρίσκονταν στα νησιά-με τις ενέργειές τους- είτε στην ελεύθερη πατρίδα, την Ευρώπη και Αμερική, να χρησιμοποιούν μεθόδους πρωτόγνωρες γι’ αυτούς. Έτσι στο γεγονός προστίθετο η υπερβολή, με τρόπο ευκολόπιστο αλλά άψογο, υπέροχο, χωρίς να γίνεται αντιληπτό.
Όπως θα αναγνώσει ο αγαπητός αναγνώστης, στα γεγονότα, χρησιμοποιούνται πράξεις που δεν έγιναν ποτέ. Ένα είναι γεγονός ότι οι Ιταλοί φασίστες χρησιμοποίησαν τρόπους που τα τότε δικτατορικά καθεστώτα-βρισκόμαστε στο Μεσοπόλεμο-είχαν στην πρώτη γραμμή, για να στεριώσουν και να συντρίψουν τους αντιπάλους τους. Εδώ, όμως, στα Νησιά, υπήρχε ένας λαός που ήθελε να ζήσει στην πατρώα γη, ελεύθερος. Φυλακίσεις, εκτοπίσεις, φακελώματα, ρετσινόλαδο και όλα τα συναφή, κλείσιμο των εκκλησιών, δίωξη των προυχόντων και ιερέων, αυτοκεφαλοποίηση της Εκκλησίας της Δωδεκανήσου, κλείσιμο των σχολείων, κατάργηση της ελληνικής γλώσσας κ.ά, ήταν τα όπλα των κρατούντων. Υπήρξαν και θάνατοι, αλλά όχι τόσοι που γράφονταν-η υπερβολή εδώ είναι ασύλληπτη που ξεπερνά το έπακρον.
Ένα πράγμα χρησιμοποίησαν οι φασίστες, με επιστημονική ακρίβεια. Την εκτόπιση, την άμεση, την προληπτική, την ομαδική. Ειδικά σε πολλούς κλάδους επιστημόνων όπως ειδικά τους εκπαιδευτικούς. Όλα άρχισαν με την επιδημία της ισπανικής γρίπης, στα τέλη της δεκαετίας του 1920, που έδειασαν κυριολεκτικά τα νησιά. Έφευγαν οι κάτοικοι στην Ελεύθερη Ελλάδα, χωρίς επιστροφή. Ακολούθησε η περίοδος του Μάριο Λάγκο που τότε η αναχώρηση ήταν γεγονός, χωρίς κανένα χαρτί για επάνοδο. Τέτοιο πράγμα ήταν απαγορευτικό για τους διοικούντες. Το επισήμανε και ο μετέπειτα Τετράρχης του Φασισμού Τζέζαρε Μαρία ντε Βέκκι κόμης του Βαλ Τζισμόν(2). Αυτό που διέλυσαν, κυριολεκτικά ήταν το όργωμα της γης, έστω με τις απαρχαιωμένες μεθόδους μου χρησιμοποιούσαν. Ο γεωργός έπρεπε να εγκαταλείψει τα χωράφια του, να γίνει εργάτης με μεροκάματο, πέντε λιρέτες, ενώ οι Ιταλοί έπαιρναν 33-35 λιρέτες την ημέρα.
Το κείμενο
Το κείμενο που δημοσιεύτηκε έχει ως εξής
«Το μαρτύριο των Δωδεκανησίων(3) δεν είναι μεσαιωνικόν. Δεν ομοιάζει προς τα βασανιστήρια που υφίσταντο τα θύματα της Ιεράς Εξετάσεως.
Δεν έχει καμμίαν σχέσιν προς τα δεινοπαθήματα των λευκών που πέφτουν στα χέρια των καννιβαλικών φυλών της Μαύρης Ηπείρου.
Είναι ιδιότυπον το μαρτύριον των Δωδεκανησίων. Είναι πολύ χειρότερον απ’ όλα αυτά που αναφέραμεν.
Είναι επιστημονική εγκληματική δράσις. Ασκείται με σύστημα μουσσολινείου εφευρέσεως. Στηρίζεται εις το ένστικτον μιας φυλής που στιγματίζει τον σύγχρονον πολιτισμόν, που ζη δια την ατιμίαν και το ψέμμα, δια το έγκλημα και την απάτην, δια τον δόλον και την χαμέρπειαν.
Όταν κατά τον πόλεμον της Τριπολίτιδος οι Ιταλοί επάτησαν εις τα Δωδεκάνησα, έμειναν κατάπληκτοι από το θέαμα που αντίκρυσαν. Είδαν ένα λαόν που εζούσε με την ελληνικήν ιδέαν και τον ελληνικόν θρύλον. Που είχε το εθνικόν του φρόνημα ακμαίον. Που δεν ήτο διατεθειμένος να υποκύψη εις καμμίαν βίαν, εις κανένα εκβιασμόν. Και έθεσαν αμέσως εις εφαρμογήν την πολιτικήν της δολιότητος. Είπαν εις την αρχήν ότι έρχονται ως «χριστιανοί αδελφοί».
Ότι θα έδιδαν αυτονομίαν εις την Δωδεκάνησον. Ότι θα εξησφάλιζαν απόλυτον ελευθερίαν όσον αφορά την θρησκείαν, την γλώσσαν, το φρόνημα. Θρασύδειλοι όπως είναι, προσεπάθησαν να εξασφαλίσουν την ανοχήν και, ει δυνατόν, την συμπάθειαν του ελληνικού πληθυσμού.
Την 4ην Μαΐου 1912, μετά την μάχην της Ψίνθου, την οποίαν εκέρδισαν οι Ιταλοί χάρις εις την γενναίαν αρωγήν των Ελλήνων της Ρόδου, ο στρατηγός Αμέλιο, εδήλωσε προς τον μητροπολίτην και την Δημογεροντίαν της Ρόδου τα εξής:
-«Διαβεβαιώ υμάς διά του κατηγορηματικωτέρου τρόπου ότι μετά την λήξιν του Ιταλοτουρκικού πολέμου αι προσωρινώς υπό της Ιταλίας κατεχόμεναι νήσοι θα λάβουν αυτόνομον πολίτευμα. Ταύτα σας λέγω και ως στρατηγός και ως χριστιανός και τους λόγους μου να θεωρήσετε ως λόγους Ευαγγελίου».
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος
Τα χρόνια επέρασαν. Ήλθεν ο Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η Ελλάς ευρέθη εις την παράταξιν των νικητών. Και η Ιταλία επίσης, αφού προηγουμένως επρόδωσε την σύμμαχόν της Γερμανίαν.
Την 10ην Αυγούστου 1920(4), υπέγραψε την συμφωνίαν δια της οποίας ανελάμβανε την υποχρέωσιν να επιστρέψη τα Δωδεκάνησα εις την Ελλάδα.
Την 25ην Οκτωβρίου 1922, η ιδία Ιταλία έσβυνε ατιμώτατα την υπογραφήν της, και αναιρούσε την υπόσχεσίν της.
Από την ημέραν εκείνην ήρχιζεν η νέα φάσις της τραγωδίας των Δωδεκανησίων.
Διότι είχαν απλωθή ήδη επάνω από τα λευκά και ωραία νησιά, αι πτέρυγες του φασισμού. Κατεστρώθη τότε και ήρχισεν εφαρμοζόμενον το σχέδιον της εξοντώσεως και εξαφανίσεως ενός λαού που είχε θεμελιώσει την ιστορίαν του επί μακρούς αιώνας επάνω εις την γην αυτήν, ποτισμένην με το αίμα και σπαρμένην με τα κόκκαλα μεγάλων προγόνων.
Είναι μέσα εις την τακτικήν της Ιταλίας να εγκληματή ανάνδρως κατά των μικρών και αδυνάτων λαών. Και η Ελλάς εκείνην την εποχήν ήτο αδύνατος και ανίσχυρος. Την επομένην μιας εθνικής περιπετείας δεν ημπορούσε να ορθωθή εναντίον μιάς μεγάλης Δυνάμεως που απειλούσε την Μεσόγειον με την δυναμίτιδα εις τας χείρας.
Δεν ανεγνώρισεν η Ελλάς την ατιμίαν-το διεκήρυξε μάλιστα επισημότατα εις την Λωζάννην-αλλά και δεν ημπόρεσε τότε να οργανώση τον αγώνα της.
Έτσι ο δυνάστης επήρε το προσφιλές του στιλέτο, εις τα χέρια του, και ήρχισε την δράσιν του…
Αλλά τι είδους δράσιν.
Συλλήψεις ιερωμένων
Συνέλαβαν ιερωμένους και τους εφυλάκισαν. Τους έσχισαν τα ιερά άμφια. Τους απέσπασαν, τρίχα προς τρίχα, την γενειάδα και την κόμην. Τους εξυλοκόπησαν, τους ετραυμάτισαν.
Συνέλαβαν δασκάλους και τους ανεσκολόπισαν διότι εδίδασκαν εις τα σχολεία ελληνικήν ιστορίαν. Συνέλαβαν γυναίκας και τας εξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου, διότι ανεκάλυψαν εις τα σπίτια των ελληνικάς σημαίας.
Συνέλαβαν μικρούς μαθητάς και τους εφυλάκισαν εις ανήλια υπόγεια, διότι έψαλλαν κρυφά τον Ελληνικόν εθνικόν ύμνον.
Χιλιάδες είναι οι Δωδεκανήσιοι που επλήρωσαν με την ζωήν των την πίστιν των προς την Ελλάδα και την προσήλωσίν των προς την ελληνικήν ιδέαν.
Ελληνικά σχολεία δεν λειτουργούν εις την Δωδεκάνησον. Ή μάλλον λειτουργούν μερικά φασιστικά κατασκευάσματα εις τα οποία διδάσκεται μόνον η ιταλική γλώσσα.
Η Ελληνική Εκκλησία ευρίσκεται εν διωγμώ,
Απαγορεύεται η χρήσις της Ελληνικής γλώσσης εις τους δρόμους και εις τα δημόσια κέντρα.
Απαγορεύονται αι Ελληνικαί επιγραφαί των καταστημάτων και καταβάλλεται προσπάθεια να εξιταλισθούν τα Ελληνικά ονόματα των κατοίκων των νήσων.
Διωγμοί, εξαφανίσεις, εξανδραποδισμοί, ανασκολοπισμοί, θανατώσεις, βασανιστήρια πρωτοφανούς σκληρότητος που γίνονται με επιστημονικήν τακτικήν, με μέθοδον και σύστημα μοναδικόν.
Αυτά, όμως, εις τας γενικωτέρας γραμμάς. Θα αρχίσωμεν την εξιστόρησιν λεπτομερειών, με ονόματα, με ημερομηνίας, με αριθμούς με αυθεντικά κείμενα και έγγραφα.
ΑΥΡΙΟ: Το τέλος
1.1η Νοεμβρίου 1940.
2. Με εξαντλητική λεπτομέρεια, στα βιβλία του υπογράφοντα «Σελίδες Ιστορίας», εκδόσεις «Θυμέλη», 2002, σελίδες 315 και «Η Οικονομική πολιτική της Ιταλίας στα Δωδεκάνησα», εκδόσεις «Τροχαλίας», σελίδες 566..
3. Τίτλος του κειμένου: «Όταν οι δειλοί είναι και εγκληματίαι-Δωδεκάνησος, το μαρτυρικόν θύμα της ιταλικής θηριωδίας-Φρικαλεότητες και κακουργίαι
4. Συνθήκη των Σεβρών.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
