Τη Δευτέρα το τελευταίο«αντίο» του Ροδίτη πρωταθλητή Νίκου Χατζηγιακουμή

Rodiaki NewsRoom

Τη Δευτέρα θα γίνει η κηδεία ενός σπουδαίου αθλητή με καταγωγή από τη Ρόδο. Πρόκειται για το Νίκο Χατζηγιακουμή, που έφυγε σε ηλικία 93 χρόνων.

Όπως έχει γράψει και άλλες φορές στο παρελθόν ο «Νέος Κόσμος», πρόκειται για έναν σπουδαίο Ροδίτη αθλητή κωπηλασίας. O Νίκος Χατζηγιακουμής δόξασε την Ελλάδα και στο εξωτερικό, κατακτώντας ακόμη και το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1952.

Ο Νίκος Χατζηγιακουμής, που ήταν μέλος του Ναυτικού Ομίλου Ρόδου, πολλάκις πανελληνιονίκης, είχε μεταναστεύσει στην Αυστραλία και μάλιστα εκπροσώπησε την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956 στη Μελβούρνη. Δυστυχώς, στους εν λόγω αγώνες αδικήθηκε κατάφωρα και έχασε το χρυσό μετάλλιο!

Ο ίδιος στη σελίδα του Hellenic Olympians Association είχε καταγράψει το ακόλουθο οδοιπορικό του:
«Γεννήθηκα στο σμαραγδένιο νησί της Ρόδου το 1930 και όταν τελείωσε η θύελλα του Β’ ΠΠ κατατάγηκα στο Πολεμικό Ναυτικό, εκεί όπου γνώρισα και αγάπησα την Κωπηλασία.

Ο τότε γεν. γραμματέας της ΕΚΟΦΝΣ ο αείμνηστος Θάνος Κουτσικόπουλος όταν με είδε να αγωνίζομαι, αναγνώρισε το ταλέντο μου και με προώθησε στο Σκιφ.

Η πρόβλεψή του και οι δικές μου προσδοκίες γρήγορα ευοδώθηκαν καθώς από το 1950 έγινα πρωταθλητής Ελλάδος, ενώ ταυτόχρονα είχα αποφοιτήσει και από τη Σχολή Ηλεκτρισμού του Β. Ναυτικού και είχα αποκτήσει Πτυχίο Β’ Ηλεκτρισμού.

Από τότε και για μια διετία έλαβα μέρος σε ένα πλήθος διεθνών αγώνων με ιδιαίτερες διακρίσεις, ενώ στην Ελλάδα κατέκτησα 19 τίτλους πρωταθλημάτων σε μια ποικιλία αγωνισμάτων, κωπηλασίας φυσικά.

Αλλά το 1954 με το πέρας των στρατιωτικών υποχρεώσεών μου και λόγω των δυσχερειών που ακόμη αντιμετώπιζε η χώρα μας, αναγκάσθηκα να μεταναστεύσω στην Αυστραλία σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Εκεί η σκληρή και ολοήμερη δουλειά στο εργοστάσιο ελάχιστο χρόνο μου άφηνε ακόμη και για να σκέπτομαι την κωπηλασία.

Όταν όμως η Αυστραλία ανέλαβε τη διοργάνωση των ολυμπιακών αγώνων τα φίλαθλα αισθήματά μου αφυπνίστηκαν και μια αναγεννημένη επιθυμία φούντωσε μέσα μου. Το ίδιο ίσχυσε και για τον αξέχαστο μέντορά μου Θάνο Κουτσικόπουλο. Έτσι άρχισε μια κοινή προσπάθεια με στόχο τους Αγώνες του 1956.

Η Ομοσπονδία μέσω πάντα του γενικού γραμματέα και της ΕΟΕ πέτυχε να εγκριθεί η παραγγελία ενός σκάφους Σκιφ στην Ιταλία, που πράγματι έγινε και μου εστάλη στη Αυστραλία. Αλλά λόγω λάθους στην μεταφορά λιμπρών και κιλών οι Ιταλοί είχαν κατασκευάσει μια λέμβο για κωπηλάτη 12 κιλά βαρύτερο.

Όμως πλέον δεν υπήρχε ούτε άλλη λύση ούτε οικονομική δυνατότητα για κάτι άλλο. Έτσι άρχισα την προετοιμασία μου. Αλλά ποια προετοιμασία, αφού αναγκάστηκα να παραιτηθώ από την εργασία μου για να μπορέσω να προετοιμαστώ.

Όταν η ελληνική αποστολή ήρθε στη Μελβούρνη με βρήκαν βέβαια προπονημένο, αλλά τόσο αδύνατο από την υπερβολική εκγύμναση και την έλλειψη κατάλληλης διατροφής που πραγματικά τρόμαξαν, ενώ διερωτώντο πως είχα τη δύναμη να κινώ εκείνη την τεράστια λέμβο.

Φυσικά έλαβα μέρος. Οι Αγώνες έγιναν στο Ballarat και μετείχαν 12 κωπηλάτες στο αγώνισμά μου που εμείς το ονομάζαμε Σκιφ, αλλά το επίσημο όνομά του σήμερα είναι “Single Sculls”.

Έτρεξα στα προκριματικά και στο «ρεπεσάζ», δηλαδή στον επαναληπτικό αγώνα. Ήρθα 4ος στον πρώτο και 2ος στον δεύτερο. Αλλά τότε προχωρούσε μόνο ο πρώτος από το ρεπεσάζ, ενώ δεν υπήρχε ακολούθως γενική κατάταξη με βάση τους χρόνους.

Όμως θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό διότι εκεί στους αγώνες του Μπαλλαράτ γνώρισα τα μεγαλύτερα ονόματα της κωπηλασίας. Τον 3 φορές Χρυσό Ολυμπιονίκη Ρώσο Βιατσεσλάβ Ιβάνωφ, τον Αμερικανό Τζον Κέλλυ Τζούνιορ και φυσικά τον φίλο μου Αυστραλό Στιούαρτ Μακ Κένζι γιό ιδιοκτήτη μεγάλης φάρμας με κοτόπουλα.

Όλα αυτά τα ξαναθυμήθηκα το 2006 όταν ήρθαν στη Μελβούρνη ο Στέλιος Μπόνας και ο Γιώργος Παπαβασιλείου. Τους προσκάλεσαν οι Αυστραλοί για τα 50 χρόνια από τους Ολυμπιακούς του 195Ήταν τότε μέλη της ελληνικής αποστολής των ελάχιστων αθλητών.

Δυστυχώς ο Γιώργος Ρουμπάνης, που μας χάρισε το πρώτο Χάλκινό μας Μετάλλιο στο Στίβο, μετά τα 43 του χρόνια δεν μπόρεσε να ξανάρθει. Όμως η ανάμνηση εκείνου του παίδαρου εδώ είναι πάντα μπροστά μας. Όλα εκείνα τα παιδιά από την πατρίδα βοήθησαν τότε πολύ να ανέβει η εκτίμηση των εκατοντάδων χιλιάδων αποίκων της Ελλάδας για τον ελληνικό αθλητισμό».

Η κηδεία του Νίκου Χατζηγιακουμή θα γίνει τη Δευτέρα, 16 Ιανουαρίου, από τον κοιμητηριακό ναό Αγίου Λαζάρου στο Franskton, Dandenong Road, στις 2μμ.

(Από την εφημερίδα «Νεός Κόσμος)