«Όλα κυλούσαν όμορφα πριν το ατύχημα. Αλλά και τώρα δεν το βάζω κάτω. Παλεύω»

Rodiaki NewsRoom

Η Δέσποινα Καραγιάννη σε μια εκ βαθέων συνέντευξη για τη ζωή της

Συνέντευξη στη Ζωή Κοντόγιαννου

Πάντα πίστευα πως οι ήρωες ζουν και παλεύουν ανάμεσά μας. Η Δέσποινα είναι μια ηρωίδα της ζωής που καθημερινά στέφεται δάφνινα στεφάνια, γιατί καταφέρνει να ξεπερνάει τις δικές της δυσκολίες με υπομονή, δύναμη και αισιοδοξία.

Είναι αρκετά χρόνια τώρα που η Δέσποινα εξαιτίας ενός ατυχήματος δεν μπορεί να περπατήσει. Τα πόδια της μπορεί μεν να είναι καθηλωμένα σε αναπηρικό αμαξίδιο, η ψυχή της όμως βάζει φτερά και της δίνει τη δύναμη να μην το βάζει ποτέ κάτω.

Βλέποντάς τη στη λαϊκή αγορά Ρόδου να βοηθάει τον άντρα της, παρατηρώντας το χαμόγελό της που αναβλύζει μέσα από την ψυχή της, καταλαβαίνεις αμέσως τη θέληση και το πείσμα της για ζωή. Σήμερα έχω τη χαρά και την τιμή να τη φιλοξενώ στις «Ιστορίες ζωής».

Δέσποινα σε καλωσορίζω και σε ευχαριστώ πολύ που δέχτηκες να κάνουμε αυτήν την όμορφη και πολύ ουσιαστική συνέντευξη. Μίλησέ μας πρώτα για σένα. Από πού κατάγεσαι και με τι ασχολείσαι.
Ονομάζομαι Καραγιάννη Δέσποινα και είμαι από την Κρητηνία της Ρόδου. Είμαι παντρεμένη και μητέρα δυο παιδιών. Πριν το ατύχημα βοηθούσα τον σύζυγό μου στα χωράφια, μεγάλωνα τα παιδιά μου και ασχολούμουν με τα οικιακά.

Όλα κυλούσαν όμορφα μέχρι που…
Όλα κυλούσαν όμορφα μέχρι που συνέβη το ατύχημα. Να πω την αλήθεια ακόμα όμορφα κυλάνε, γιατί έχω επιλέξει να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.

Η ζωή σου έχει αλλάξει πολύ μετά το ατύχημα. Πόση δύναμη ψυχής θέλει για να αντιμετωπίσει κανείς μια τέτοια αλλαγή στη ζωή του αλλά και να την αποδεχτεί;
Η ζωή μου έχει αλλάξει σε ορισμένα πράγματα, σε άλλα όχι και τόσο. Υπάρχουν κάποια πράγματα που λάτρευα να κάνω και τώρα δεν μπορώ όπως το κολύμπι και ο χορός.

Όταν πήγα στο κέντρο αποκατάστασης για λόγους υγείας δεν μπόρεσα να μάθω να κολυμπάω υπό αυτές τις συνθήκες. Όσο για τον χορό έπρεπε να μείνω παραπάνω στην Αθήνα, γιατί εδώ δεν υπάρχουν υποδομές.

Όταν όμως έχεις δυο παιδιά που άφησες πίσω για να πας να μάθεις να αυτοεξυπηρετείσαι και να μη γίνεσαι βάρος σε κανέναν, τότε κάνεις αυτά που είναι απαραίτητα και γυρνάς στην οικογένειά σου το γρηγορότερο δυνατό.

Δεν μπορώ να κρίνω πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται για να ξεπεράσει κάποιος κάτι τέτοιο, αυτό εξαρτάται και από τον χαρακτήρα του καθενός και από πού μπορεί να κρατηθεί.

Ποιοι ήταν κοντά σου και σου έδωσαν δύναμη να αντέξεις;
Όταν πήγα στο κέντρο αποκατάστασης είχα μαζί μου τη μητέρα μου που ήταν μεγάλο στήριγμα. Οι γιατροί μού είπαν ότι θα χρειαστούν δυο χρόνια περίπου για να μπορώ να είμαι πάλι λειτουργική. Εγώ τους διέψευσα και τα κατάφερα στους εφτά μήνες.

Από τη στιγμή που μου είπαν οι γιατροί ότι δεν θα περπατήσω ξανά, το πήρα απόφαση και η ερώτησή μου ήταν: «τώρα τι πρέπει να κάνω για να μη χρειαστεί να γίνουν ο άντρας μου και τα παιδιά μου νοσοκόμοι;»

Οι γιατροί βέβαια δεν περίμεναν τέτοια αντίδραση και όταν κατάλαβαν ότι σοβαρολογούσα μου πρότειναν το κέντρο αποκατάστασης. Έτσι για μένα το σημείο μηδέν ήταν η μέρα του ατυχήματος. Από εκεί και μετά υπήρχε μόνο το μπροστά. Δεν υπήρχαν περιθώρια για πισωγυρίσματα και ψυχολογικά δράματα.

Όταν έφτασα στο κέντρο αποκατάστασης και είδα περιπτώσεις χειρότερες από τη δική μου, τότε είπα μέσα μου πως υπάρχουν και χειρότερα και έκανα τον σταυρό μου.

Βλέπεις μες την ατυχία μου ήμουν τυχερή γιατί αν ήταν ένας σπόνδυλος παραπάνω τότε θα είχα χάσει και τα χέρια μου και θα μιλούσαμε για τελείως διαφορετική κατάσταση.

Το μεγαλύτερο όμως κίνητρο που μου έδωσε ώθηση να τα καταφέρω ήταν τα παιδιά μου. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν είχα περιθώρια για σκαμπανεβάσματα, γιατί έπρεπε να γυρίσω κοντά τους. Τότε ο γιος μου ήταν Α’ γυμνασίου και η κόρη μου Ε΄δημοτικού. Είσαι μητέρα οπότε καταλαβαίνεις.

Πώς κυλάει μια μέρα της Δέσποινας;
Μου ζητάς να περιγράψω την καθημερινότητά μου. Λοιπόν ξυπνάω το πρωί, θα πιω τον καφέ μου, θα κάνω τη γυμναστική μου και θα αρχίσω να ασχολούμαι με τις δουλειές του σπιτιού. θα μαγειρέψω να υπάρχει φαγητό να φάμε. Όταν είναι ημέρα λαϊκής αγοράς θα κατέβω να βοηθήσω τον σύζυγο στην πώληση των αγαθών μας.

Πώς είσαι ως μητέρα;
Είμαι όπως οι περισσότερες μητέρες του κόσμου. Γινόμαστε θυσία για τα παιδιά μας. Σαν μητέρα είμαι ευχαριστημένη από τον εαυτό μου, αφού κατάφερα να μάθω στα παιδιά μου να είναι χρήσιμα στην κοινωνία, να είναι αυτόνομα και να μη ζουν σε βάρος κανενός. Θέλω να πιστεύω πως έχουν τρόπους και είναι φιλότιμα. Κανονικά όμως θα πρέπει να ρωτήσεις τα παιδιά να σου πουν πώς είμαι ως μητέρα.

Υπάρχει κάτι που δυσκολεύει τις μετακινήσεις σου όταν βγαίνεις από το σπίτι;
Αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο στις μετακινήσεις μου είναι όταν δεν βρίσκω πάρκινγκ να παρκάρω, εννοώ στη θέση που έχει παραχωρηθεί για τους ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες, επειδή έχουν σταθμεύσει άλλοι ή όταν κλείνουν τις ράμπες και δεν μπορούμε να περάσουμε.

Ένα άλλο ζήτημα που με δυσκολεύει πολύ είναι οι αναπηρικές τουαλέτες οι οποίες είναι λίγες και εκτός αυτού είναι σχεδιασμένες λάθος με αποτέλεσμα να μην μπορώ να πάω μόνη μου.

Το καλό είναι ότι συνεχίζω να οδηγώ, πράγμα που με βοηθάει να κάνω τις δουλειές μου ή τα ψώνια μου και να μη χρειάζεται να με πάρουν ή να με φέρουν.

Τι θα ήθελες να συμβουλέψεις όλους τους ανθρώπους που αλλάζει η ζωή τους ριζικά από τη μια στιγμή στην άλλη;
Αυτό που θέλω να συμβουλέψω όλους τους ανθρώπους που αλλάζει η ζωή τους ριζικά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι να μην το βάζουν ποτέ κάτω. Να ψάξουν μέσα τους ή γύρω τους να βρουν κάτι που θα τους κρατάει σε εγρήγορση και θα τους δίνει κουράγιο να συνεχίσουν. Όπως είπα και στην αρχή, να βλέπουν το ποτήρι πάντα μισογεμάτο.

Περίγραψέ μας τον εαυτό σου με τρεις λέξεις.
Αισιόδοξη – Δυναμική - Υπομονετική

Αν έδινες έναν τίτλο στη ζωή σου, ποιος θα ήταν αυτός;
…και η ζωή συνεχίζεται…όσο καλύτερα μπορούμε.