«Έκλεψα μέχρι και τα λεφτά των παιδιών μου που 'λέγαν τα κάλαντα. Άνοιξα τους κουμπαράδες τους και τα ‘κλεψα, τα ‘φαγα στον τζόγο…»!

Rodiaki NewsRoom

Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες των τζογαδόρων που παρακολουθούν το πρόγραμμα απεξάρτησης, του ΚΕΘΕΑ Ρόδου

Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη

Η Διονυσία, μία από τις θεραπεύτριες του ΚΕΘΕΑ που εδώ και επτά χρόνια λειτουργεί στη Ρόδο, μ’ έψαξε με επαγγελματική προσήλωση για να παρακολουθήσω μία από τις συναντήσεις που κάνει η επιστημονική ομάδα κάθε Τρίτη και Πέμπτη μεσημέρι με τους ανθρώπους που βρίσκονται σε θεραπευτική πορεία.
«Τους το είπαμε, δεν το αρνήθηκε κανείς, μου εξήγησε, φτάνει να τηρήσετε το απόρρητο».

Μεσημέρι Τρίτης στο ολοκαίνουργιο κτήριο της οδού Εργάνης Αθηνάς, συγκεντρώθηκαν άντρες από 22 έως 46 ετών ο μεγαλύτερος που ο καθένας είχε τη μικρή συγκλονιστική ιστορία του, και την είπε και σ’ εμένα.

Είναι λυτρωτικό να τα λες, δεν έχουν πια τις ίδιες διαστάσεις, είναι ανακουφιστικό να «μοιράζεσαι» μ’ ανθρώπους που έζησαν τα ίδια ή και χειρότερα μέχρι να σηκώσουν το τηλέφωνο, να ζητήσουν βοήθεια.
Στοίχημα, ΚΙΝΟ, ηλεκτρονικός τζόγος, καζίνο, χαρτιά!

Μέσα, η ατμόσφαιρα ήταν γαλήνια. Μύριζε ψημένο κέικ και κρουασάν που φτιάχνονται από τους θεραπευτές και τρώγονται φρέσκα. Λίγα μέτρα από εμάς, ένας άλλος κόσμος, οι τζογαδόροι!

Άνθρωποι πολύ έξυπνοι που την εξυπνάδα τους τη χρησιμοποιούν για να βρουν χρήματα, να μπουν στο τρυπάκι να πάρουν πίσω τα χαμένα μέχρι να πιάσουν πάτο ή να τον ξύσουν κιόλας. Αυτό, μέχρι να σηκώσουν το τηλέφωνο!

Τάσος 43 ετών, από Ρόδο
Έχω πρόβλημα με τον τζόγο. Στο ΚΕΘΕΑ είμαι έξι μήνες και συγκεκριμένα από τις 20 Δεκεμβρίου. Τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα γιατί από τότε άλλαξε η ζωή μου. Έπαιζα από μικρός, ξεκίνησα να παίζω πολύ χαλαρά. Ανήλικος ακόμα ΠΡΟΠΟ και μετά χαρτιά «Θανάση» ας πούμε, σε σπίτια. Αθώα πράγματα.

Περνώντας τα χρόνια έπαιζα Στοίχημα και σε ΠΡΟΠΟ και στο internet. Έπαιζα μέχρι εκεί που μπορούσα να το διαχειριστώ σε σχέση με τα χρήματα. Τα τελευταία χρόνια πήγα στο καζίνο για Πόκερ, ενώ ξεκίνησα να παίζω μεγάλα ποσά στο μπλακ τζακ τα οποία δεν τα άντεχα.

Μέσα μου ήξερα ότι δεν είναι νορμάλ όλο αυτό, αλλά δεν το παραδεχόμουν. Έχω πάρει δάνεια, είμαι χρεωμένος. Στις 15 Δεκεμβρίου έγινε το μπαμ όταν η γυναίκα μου κατάλαβε ότι πήρα πολλά χρήματα και τα έπαιξα. Δεν υπήρχε σωτηρία. Εκείνη την ημέρα συνειδητοποίησα ότι δεν πάει άλλο.

Πήρα τηλέφωνο στο ΚΕΘΕΑ στις 19 Δεκεμβρίου, ημέρα Δευτέρα και ήρθα στην Ομάδα την Τρίτη. Από τότε πέρασα διάφορα σκαμπανεβάσματα με την οικογένειά μου, με τη γυναίκα μου. Είμαι πολύ καλύτερα, νιώθω πολύ ήρεμος και παλεύω εδώ όπως όλοι μας. Είμαστε όλοι ζωντανά παραδείγματα, κι αυτό που συμβαίνει εδώ μας βοηθάει πάρα πολύ.

Μιχάλης 33 ετών, από Ρόδο
Τα χαρτιά τα γνώρισα στο σπίτι με οικογένεια, φίλους, συμμαθητές, τις γιορτές… Την πρώτη επαφή που είχα με το Στοίχημα γιατί εγώ μ’ αυτό είχα πρόβλημα ήταν όταν πήγα φοιτητής και γνώρισα ένα παλληκάρι που ήξερε τα πάντα για καζίνο, χαρτιά, ζάρια, Στοίχημα, για όλα. Ό,τι παιζότανε.

Έτυχε και κάναμε παρέα, αλλά επειδή ως φοιτητής δεν είχα χρήματα, δεν έπαιζα πολλά. Το μεγάλο μπαμ έγινε όταν τελείωσα τον στρατό και γύρισα στη Ρόδο, κι έπιασα δουλειά. Από το μισθό μου έπαιζα Στοίχημα. Έφτασα στο σημείο να πληρώνομαι 1.000 ευρώ και την ίδια μέρα να παίζω 1.000 ευρώ.

Πάντα ήξερα ότι και να μην έχω να φάω, να μην έχω να πιω, θα έχω στηρίγματα, θα έχω το αμάξι μου, θα έχω το ένα και το άλλο. Το μεγάλο μπαμ έγινε όταν έφτασα για ένα διάστημα τριών χρόνων να διαχειρίζομαι μεγάλα ποσά. Είπα «θα παίξω αυτό το ποσόν, αν χάσω θα το επιστρέψω…».

Επειδή ήτανε μικρό το ποσό που έπαιξα και έχασα, ξαναέπαιξα ώστε να τα πάρω πίσω. Τα έχασα, ξαναέπαιξα, είχα παίξει πια ένα πολύ μεγάλο ποσόν, πήγα πήρα δάνειο από την τράπεζα, δανείστηκα από οικογένεια, δανείστηκα από φίλους ώστε να το επιστρέψω ώστε να μην έχω προβλήματα νομικά. Αφού με βοήθησαν κι οι φίλοι μου και νομικά και για τα πάντα και βρήκα και καινούργια δουλειά, επομένως όλα κομπλέ, επί ενάμιση χρόνο έπαιζα λιγότερα.

Ωστόσο δανείστηκα και πάλι. Το είπα στο φίλο μου που είναι δικηγόρος. Την ίδια ώρα αυτός ο άνθρωπος πήρε τηλέφωνο εδώ στο ΚΕΘΕΑ. Από τις 21 Φεβρουαρίου μέχρι σήμερα δεν ξαναέπαιξα ποτέ. Κατάλαβα ότι είχα στενοχωρήσει πολύ κόσμο, είχα χάσει τον εαυτό μου, είχα χάσει τον ύπνο μου, δουλεύω για να ξεχρεώνω που δεν είχα κανένα λόγο. Εδώ μου άλλαξαν τρόπο σκέψης, κι αυτό μου έχει κάνει τεράστια εντύπωση. Από τότε έχω κλείσει όλες τις εφαρμογές στο κινητό. Έπαιζα πάντα από το κινητό. Ήταν η εύκολη λύση και η γρήγορη.

Πώς σκέφτεται ένας τζογαδόρος;
Τζογαδόρος όπως εγώ; Είχα φτάσει, βράδυ, να έχω στην τσέπη μου 500 ευρώ και να είμαι νηστικός. Και να τα παίζω ανά 100 ευρώ και να είμαι πάλι νηστικός, και να μου μένουν 50 ευρώ και να παίζω κι αυτά και να κοιμάμαι νηστικός. Αυτό κάνει ο τζογαδόρος.

Επίσης του τζογαδόρου το μυαλό στροφάρει πάρα πολύ για το πώς θα βρει χρήματα, λέγοντας δικαιολογίες, επινοώντας πράγματα. Η αδρεναλίνη που είναι στα ύψη, το ρίσκο… Χρειάζεσαι να πάρεις τη δόση σου.

Δημήτρης 31 ετών, από Ρόδο
Εργάζομαι ως μάγειρας εδώ και 10 χρόνια και τα τελευταία 3 έχω αναλάβει ένα μαγαζί. Στον τζόγο μπήκα στα 22 μου, τα τελευταία τρία χρόνια όμως ξέφυγα. Έπαιζα πια καθημερινά, κι όχι όπως αρχικά που έπαιζα ένα Τζόκερ. Χανόμουν μέσα σ’ αυτό χωρίς να το καταλαβαίνω.

Ώρες από την ημέρα μου μέσα σε ένα προπαντζίδικο, είχα κολλήσει με τα Ξυστά και στην πορεία με το ΚΙΝΟ και μ’ ένα ακόμα παιχνίδι, αντίστοιχο. Στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις ότι τρως παραπάνω χρόνο ή ότι τρως παραπάνω λεφτά ή ότι αλλάζεις συμπεριφορά.

Έχεις νεύρα όταν χάνεις, είσαι πιο απόμακρος, πιο απότομος. Ένα εξάμηνο πριν έρθω στο ΚΕΘΕΑ κατάλαβα ότι «το έχω χάσει πια», κι ότι δεν μπορώ να το κουμαντάρω. Κάποια στιγμή έπαιξα λεφτά που δεν είχα, δανείστηκα για να τα δώσω και αντί να τα δώσω και να σηκωθώ να φύγω έπαιξα άλλα τόσα που πάλι έπρεπε να τα ξαναδανειστώ για να τα δώσω.

Ήταν η πρώτη φορά που δανείστηκα λεφτά για να παίξω και σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να παίρνω τόσα λεφτά από τη δουλειά μου, να τα παίζω όλα και να δανείζομαι για να παίξω κι άλλα. Στο ΚΕΘΕΑ είμαι 10 μήνες, κι από τότε δεν έχω ξαναπαίξει τίποτα. Βοηθάει. Βλέπεις ότι το περνούν κι άλλοι και βλέπεις ότι άλλοι έφτασαν σε χειρότερα σημεία που πρέπει ποτέ να μην φτάσεις εσύ.

Κωνσταντίνος 22 ετών, φοιτητής από το Αγρίνιο
Άρχισα να παίζω από τα 17 μου. Πηγαίναμε με τους φίλους μου στο ΠΡΟΠΟ, αλλά τότε παίζαμε πολύ λίγα χρήματα. Στις πανελλήνιες πέρασα Ρόδο, ήρθα και τότε άρχισα να παίζω συστηματικά. Είχα πια τα δικά μου λεφτά.

Πήγα σε ψυχολόγο για επτά μήνες, έκοψα τον τζόγο, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετή η βοήθεια που πήρα από τον ψυχολόγο. Ξανακύλησα. Είχα φτάσει στο σημείο να δανείζομαι λεφτά από φίλους, από άτομα της οικογένειάς μου, από θείους, θείες, κι όταν εδώ στη Ρόδο πήγα σε τοκογλυφικό γραφείο το οποίο και υπάρχει για να δανειστώ λεφτά…

Συνιστώ να μην πάει ποτέ κανείς σε τοκογλυφικό γραφείο. Τότε κατάλαβα ότι έφτασα στον πάτο. Η μητέρα μου, μου έδωσε τελεσίγραφο ότι θα με πάρει από τη Ρόδο και θα χάσω και τις σπουδές μου. Με παρότρυνση της μητέρας μου, στις 17 Νοεμβρίου ήρθα στο ΚΕΘΕΑ.

Στην αρχή όταν ήρθα έλεγα «πού πάω, τι κάνω εδώ, δεν θα με βοηθήσει σε τίποτα…», άλλωστε δεν είμαι και πολύ κοινωνικός, δεν μπορώ να ανοιχτώ εύκολα, αλλά απ’ ό,τι έχω καταλάβει με όλους εδώ που είμαστε μία Ομάδα, έχω πει πράγματα που δεν έχω πει ποτέ ούτε στους κολλητούς μου ούτε στην οικογένειά μου.

Από το Νοέμβρη έχω παίξει μία φορά, αυτό το εικονικό ποδόσφαιρο που παίζουμε στο ΠΡΟΠΟ. Δεν έχω ξαναπαίξει, συνεχίζω την πορεία μου, χάρηκαν οι γονείς μου. Από τα 18 που ήρθα στη Ρόδο δούλευα, αλλά τώρα πια τα λεφτά μένουν στην τσέπη μου.

Νίκος 32 ετών, από Ρόδο
Είμαι ο παλαιότερος εδώ, τελειώνω το πρόγραμμα. Ήρθα τον Δεκέμβριο του 2020. Από 17-18 ετών είχα επιρροές, στην αρχή στο δίμηνο και κανένα καζίνο τα Χριστούγεννα. Όλο το κακό ξεκίνησε δύο χρόνια πριν έρθω εδώ όταν ξεκίνησα να παίζω πάλι για πλάκα, αλλά κατέληξε να παίζω όλη μέρα. Όλη μέρα όμως Στοίχημα.

Είχα κάνει μία παύση για έξι μήνες, αλλά ξεκίνησα. Είχα φτάσει σ’ ένα σημείο να χάσω όλα μου τα λεφτά, είχα δανειστεί και παρά την καραντίνα που όλα ήταν πιο δύσκολα, τίποτα δεν με εμπόδισε να παίζω.

Είχαμε πάρει κάποιες επιδοτήσεις για τα μαγαζιά μας είχα βρεθεί με λεφτά στο λογαριασμό μου. Όταν βρέθηκα με λεφτά, τα τσάκισα. Τα έπαιξα. Κι όταν αυτά χρειαστήκανε, δεν υπήρχαν. Ήμουν εκτεθειμένος στους γονείς μου.

Έγινε ένας χαμός στο σπίτι, κι αφού ηρεμήσαμε λίγο είπαμε να κάνω αυτή την προσπάθεια. Κι έτσι πήρα την απόφαση μαζί τους να κάνω την προσπάθεια, να φύγω από αυτή την τρύπα. Από τότε δεν έχω ξαναπαίξει, είμαι ο παλιότερος εδώ, τελειώνω το πρόγραμμα. Το έχω βγάλει από τη ζωή μου. Δεν το πίστευα όταν ήρθα.

Όταν ήρθα ήταν μόνο τέσσερα άτομα που έρχονταν. Το περσινό καλοκαίρι υπήρχαν φορές που ερχόμουν κι ήμουν μόνος μου. Έχω πάρει πάρα πολύ στήριξη από εδώ.

Σάββας 32 ετών, από Ρόδο
Ήμουν σκληρός τζογαδόρος τα τελευταία τρία χρόνια. Παλιά έπαιζα Στοίχημα πηγαίνοντας στο ΠΡΟΠΟ, αλλά έπαιζα τα ελάχιστα. Όλα ξεκίνησαν όταν έπιασα στα χέρια μουένα μεγάλο ποσό, κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Το έπαιξα, το έχασα.

Λέω «θα το πάρω πίσω», άρχισα να παίζω τα δικά μου, συνέχισα να χάνω, να δανείζομαι και ξεκίνησα να μπαίνω σ’ αυτό το τρυπάκι. Να προσπαθώ να πάρω τα χαμένα. Έβγαζα πολλά λεφτά από τη δουλειά μου, τα έχανα όλα, έκανα καταχρήσεις από τη μάνα μου, από τους φίλους μου. Πολλά λεφτά, μέχρι και περιουσία έχω χάσει.

Η κοπέλα μου με στήριξε ενώ προσπαθούσα να το ξεπεράσω. Έφτασα στο εξωτερικό, αντί να καλυτερεύω, χειροτέρεψα. Έπρεπε να πάρω μία απόφαση. Μέσα σε δύο έτη η απόλυτη καταστροφή. Έπιασα πάτο. Εδώ είμαι δύο μήνες, είχα σταματήσει όμως να παίζω, από τον Ιανουάριο.

Πέτρος 25 ετών, από Ρόδο
Με τον τζόγο δεν θυμάμαι πότε ακριβώς έγινε η γνωριμία. Από παιδάκια, απλά πράγματα στην αρχή. Είχα θέμα με τις καταχρήσεις και τις εξαρτήσεις, πολύ στη ζωή μου. Και ποτό και ξενύχτια… Έκοψα το ποτό.

Στο Στρατό ξεκίνησα να παίζω από το κινητό τα λεφτά που έβγαζα από το καψιμί. Τα παίζαμε μαζί μ’ ένα φίλο μου, βάζοντας μαζί και τα δικά του κάθε που τελείωνε η βάρδια. Κερδίσαμε ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσόν, το μοιραστήκαμε και έκανα να παίξω δύο χρόνια.

Είμαι με μία κοπέλα η οποία μου δίνει δύναμη ώστε να μένω μακριά από εξαρτήσεις, αλλά πάλι χωρίς να το καταλάβω στη δουλειά, μαζί μ’ ένα φίλο μου ξεκίνησε πάλι το «όλη μέρα, όλη νύχτα…», ξεκίνησαν τα ψέματα… Χάθηκε το μέτρο, έγινε μεγάλος τσακωμός, παραλίγο να χωρίσω με την κοπέλα μου.

Κατάλαβα ότι δεν υπάρχει έλεγχος και έξι μήνες πριν διέγραψα όλες τις εφαρμογές. Έλεγα για καιρό ότι θα ‘ρθω να πάρω βοήθεια, κι είχα ένα πένθος μόνιμο, δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, είχα κατάθλιψη. Εδώ βγάζουμε τα εσώψυχά μας, έχω πάρει μεγάλη βοήθεια. Δεν έχω παίξει εδώ και έξι μήνες.

Π… 26 ετών, από Αθήνα
Βρίσκομαι τρία χρόνια στη Ρόδο, είμαι στρατιωτικός. Είναι πολλοί οι στρατιωτικοί που παίζουν. Οι περισσότεροι αισθάνονται ντροπή να έρθουν εδώ να ζητήσουν βοήθεια. Την ξευτίλα όμως να ζητάς δανεικά από τους φίλους σου, να ζητάς από τη μάνα σου, από τους συγγενείς σου για να παίξεις, δεν τη λένε.

Εγώ τώρα είμαι 166 μέρες καθαρός, τις μετράω για να δω που έχω φτάσει και να μην το καταστρέψω από τη μια στιγμή στην άλλη. Τελευταία φορά 31 Δεκεμβρίου πήγα στο καζίνο με την κοπέλα μου και είπα «είναι η τελευταία φορά που θα παίξω…».

Από μικρός στον ηλεκτρονικό τζόγο, υπήρχε πάντα και το ΠΡΟΠΟ και το καζίνο. Τζογαδόροι είμαστε, ψέματα λέμε συνέχεια. Πόσα ψέματα έχουνε ακούσει αυτοί οι άνθρωποι από εμάς δεν περιγράφεται. Το θετικό εδώ είναι η Ομάδα.

Όλοι όσοι δεν ήρθαν ακόμα εδώ λένε «η τελευταία φορά είναι». Εγώ τους λέω να μην το πιστέψουν. Άντε ένας στους 100.000 να τα καταφέρει μόνος του, αφού θα πέσει πολλές φορές. Εγώ εδώ είχα ως παράδειγμα το Νίκο που είναι ο παλιότερος της Ομάδας και λέω αφού τα κατάφερε εκείνος θα τα καταφέρω κι εγώ.

Είναι το πρώτο πράγμα που δεν θέλω να χάνω, αυτές οι συναντήσεις. Όσες φορές σκέφτηκα να παίξω, σκέφτηκα ότι θα χαλάσω αυτό το δεσμό που έχω με την Ομάδα. Η κοινωνία δεν βοηθάει. Ενώ ξέρει ότι είναι εθιστικό, οι διαφημίζεις παίζουν ασταμάτητα. Από πουθενά δε βρίσκεις βοήθεια. Όλοι έχουμε φτάσει στα όριά μας για να φτάσουμε εδώ. Έχουμε δρόμο μπροστά μας για να βρούμε τον παλιό μας εαυτό.

Νίκος 46 ετών, από χωριό της Ρόδου
Είμαι από πολύ μικρός στον τζόγο. Παίζαμε στο χωριό «21», για την πλάκα μας. Κερδίζαμε, τα πίναμε σε ποτά, σε μπουκάλια. Παίζαμε, κι όποιος κέρδιζε κέρναγε τα ποτά. Στον τζόγο μπήκα καλά από τα 20 μου.

Έξι χρόνια στο καζίνο έφαγα αρκετά χρήματα. Τότε δανείστηκα από τις τράπεζες, είκοσι, κι είκοσι, σαράντα χιλιάρικα, μόνο για το καζίνο. Πετάσαν αυτά. Είπα, το καζίνο δεν είναι για εμένα και λοξοδρόμησα. Μετά έμπλεξα στο Στοίχημα, μέσω κινητού, μέσω τάμπλετ, είχα ένα μαγαζί στο Φαληράκι έβγαζα αρκετά χρήματα, όλα τα λεφτά πήγαιναν εκεί. Ξαναδανείστηκα.

Είμαι παντρεμένος κι έχω δύο παιδιά, τα χρέη μου αυτή τη στιγμή έχουνε φτάσει πάνω από 200.000 ευρώ. Δεν είναι λίγα. Δεν νομίζω ότι θα τα ξεχρεώσω σ’ αυτή τη ζωή, νομίζω στην επόμενη, υπάρχει μέλλον. Ο τζόγος είναι γλυκός. Είναι σαν τη σοκολάτα που δίνεις σ’ ένα παιδί, την τρώει κι έρχεται και σου ξαναζητάει. Το ίδιο είναι κι ο τζόγος.

Είναι κάτι γλυκό το οποίο το παίρνουμε, εθιζόμαστε και από εκεί και μετά δεν ακούς τίποτα, δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Εγώ έχω κάνει πράγματα που αν ήταν άλλος θα είχε αυτοκτονήσει. Δηλαδή εγώ έκλεψα μέχρι και τα λεφτά των παιδιών μου που λέγαν τα κάλαντα. Άνοιξα τους κουμπαράδες τους και τα κλεψα, τα φαγα στον τζόγο.

Έκλεψα τις οικονομίες που έκρυβε η γυναίκα μου που δούλευε και τα ‘κρυβε για το σπίτι για μια ώρα ανάγκης, κι εγώ τα ‘κλεβα και τα παιζα. Πάνε αυτά. Βάζεις παρωπίδες. Μ’ έδιωξε από το σπίτι γιατί ανακάλυψε ότι έλειπαν τα λεφτά.

Όταν είπε «δεν πειράζει θα πάρω των παιδιών…» ανακάλυψε ότι έλειπαν και των παιδιών. Τρία χρόνια που γυρνούσαν τα κάλαντα οι μικροί τους τα ‘φαγα όλα. Δηλαδή όχι βούρκος, πιο κάτω από το βούρκο.

Μ’ έδιωξε από το σπίτι, δεν μ’ άφηνε να βλέπω τα παιδιά, τον Σεπτέμβρη με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «αν θέλεις να είμαστε μαζί θα πάρεις την Τρίτη τηλέφωνο στο ΚΕΘΕΑ και θα πάρω κι εγώ τηλέφωνο να μάθω ότι πήρες κι ότι πήγες. Τότε θα σε στηρίξω. Αν δεν το κάνεις θα φύγω με τα παιδιά στην Αθήνα και δεν θα τα ξαναδείς ποτέ…».

Όταν είσαι τζογαδόρος είσαι όπως το άλογο που φορά παρωπίδες και κοιτά μόνο μπροστά. Επικεντρώνεσαι μόνο στον τζόγο, ό,τι συμβαίνει γύρω σου δεν σ’ αφορά. Όταν ήρθα στο ΚΕΘΕΑ νόμιζα ότι επειδή έπαιζε χαρτιά κι ο πατέρας μου, κι επειδή το χωριό μου είναι ένα χωριό που παίζουν τζόγο, γι αυτό το έκανα κι εγώ.

Στα 13-14 μου, έβλεπα εκατομμύρια ευρώ πάνω στα τραπέζια. Ο άλλος έχανε λεφτά και πήγαινα στο αμάξι που ήταν ξεκλείδωτο κι έφερνε άλλα 20 εκατομμύρια δραχμές και τα παιζε, κι αυτά.

Σταμάτησα να παίζω από τον Αύγουστο, από τον Σεπτέμβρη βρίσκομαι εδώ. Κάνω 100 χιλιόμετρα για να ‘ρθω. Τις δύο πρώτες εβδομάδες έλεγα «τι κάνω» και γιατί έρχομαι εδώ. Δεν μπορούσα να καταλάβω ήταν ακόμα το μυαλό μου θολωμένο. Από την τρίτη εβδομάδα κατάλαβα. Λες πού ήμουνα και τι έκανα! Υπάρχει καλύτερη ζωή από τον τζόγο.

Έπαιζα 200 και 300 ευρώ την ημέρα. Την άλλη μέρα τα είχα και πάλι τα έχανα. Κάπνιζα πολύ, έπινα πολύ, έπινα ενάμιση μπουκάλι ουίσκι τη βραδιά. Έπαιρνα πάντα μπουκάλι, το ποτήρι το ποτό δεν το ήξερα. Είμαι των άκρων. Δεν έχω όρια.

Τώρα δουλεύω, συνεισφέρω. Εάν κάποιος θέλει να κόψει μία εξάρτηση πρέπει να έρθει στο ΚΕΘΕΑ. Πρέπει να οργανωθούν ομιλίες στα πνευματικά κέντρα στα χωριά όπου το ποσοστό των ανθρώπων που παίζουν είναι μεγάλο. Εγώ ξεκινάω τη ζωή μου τώρα. Μια καινούργια ζωή. Το χρωστάω στο ΚΕΘΕΑ και στην Ομάδα μου.

Η Ευδοκία, η Βικτώρια, η Διονυσία… Παρακολουθούσαν τα πάντα την ώρα που εκείνοι μου μίλαγαν. Ψυχοθεραπεύτριες, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, κοινωνιολόγοι και ειδικοί θεραπευτές περιλαμβάνονται στην επιστημονική ομάδα.
Το πρόγραμμα παρέχεται δωρεάν και τηρεί το απόρρητο.
Φτάνει να πάρεις τον αριθμό: 22410 73751.