Ήταν φοιτήτρια ταυτόχρονα με τους δύο της γιους και ορκίστηκε πριν λίγες μέρες!

Rodiaki NewsRoom

Η Ελένη Λορένζου, νίκησε τα δύσκολα και βγήκε μπροστά

Συνέντευξη στη
Ροδούλα Λουλουδάκη

Βλέπεις άνθρωπο και δεν ξέρεις! Μέχρι που μαθαίνεις τι αγώνες έδωσε για να μάθει τις τρεις ξένες γλώσσες που ξέρει, τι κούραση είχε να εργάζεται και να πηγαίνει στο πανεπιστήμιο, ταυτόχρονα με τους δύο φοιτητές γιους της, να παίρνει το πτυχίο της πάνω στον θάνατο ενός ακόμα αδελφού της ενώ έχει χάσει ήδη την αδελφή της, τον πατέρα της και τη μητέρα της!
Κάποια άλλη θα ήταν στα χάπια, κι όχι στο πανεπιστήμιο!

Για χαρές θα μιλήσουμε, σήμερα με την Ελένη Λορένζου. Γι’ αυτό το χαμόγελό της με την τήβεννο, πριν λίγες μέρες, που το προετοίμαζε, το περίμενε, το άξιζε να σχηματιστεί στο πρόσωπό της.

«Ο μπαμπάς μου ήταν από τα Μαριτσά, η μαμά από την Αρχίπολη, αργότερα μεγάλωσα στην πόλη της Ρόδου, μου λέει. Τελειώνοντας το Λύκειο γνώρισα τον σύζυγό μου τον Βασίλη Μανωλά, από τα Κοσκινού, παντρευτήκαμε και κάναμε δύο παιδιά.

Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός, δεν ήθελε καν παντελόνια να φοράνε τα κορίτσια, πόσο μάλλον να σπουδάσουνε. Ήθελα τόσο να μάθω αγγλικά, αλλά εμείς τετραμελής οικογένεια δεν είχαμε τη δυνατότητα της μετακίνησης από τα Μαριτσά γιατί είχε μαγαζί ο πατέρας μου και δεν μπορούσε να μας πηγαινοφέρνει από την πόλη. Το ήθελα όμως πάρα πολύ να μάθω Αγγλικά.

Ο πατέρας μου αρρώστησε,δεν μπορούσα να απαιτήσω τίποτα, κι έτσι στην Α’ και Β’ Γυμνασίου δούλεψα, μάζεψα χρήματα και ξεκίνησα να πηγαίνω Αγγλικά στην πόλη. Έμαθα την πρώτη γλώσσα. Τελειώνοντας το Λύκειο δούλεψα σε ξενοδοχείο, μάζεψα χρήματα πήγα στη Γερμανία για τρεις μήνες, έμαθα τη γλώσσα.

Μετά, πήγα σε ταχύρρυθμα τρεις μήνες στην Ιταλία, έμαθα και Ιταλικά. Δεν συνέχισα να κάνω άλλες σπουδές, εργαζόμουν ήδη σε ξενοδοχείο, κι όταν αρχίζεις να κάνεις παιδιά έχεις άλλες προτεραιότητες. Σήμερα έχουμε δύο αγόρια ηλικίας 23 και 27 ετών».

Διαβάζατε μαζί με τα παιδιά σας, τελικά!
Τους βοηθούσα πάντα στα μαθήματα και έλεγα μέσα μου «όταν τελειώσουν θα κάνω κάτι και για εμένα…»! Καταλάβαινα ότι μπορούσα να αποστηθίσω, ήμουνα έτσι κι αλλιώς μ’ ένα βιβλίο στο χέρι όποτε είχα λίγο ελεύθερο χρόνο, ήξερα ότι δεν θα μου ήταν δύσκολο.

Η δουλειά μου στο ξενοδοχείο είναι εποχική και από τότε που ήταν ο μεγάλος μου γιος στο γυμνάσιο σκεφτόμουν να μπω στο πανεπιστήμιο, κι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα γίνει. Το έλεγα και στον άντρα μου, με τρόπο. Όταν κατάλαβε ότι πραγματικά το θέλω ήταν εκείνος που με έσπρωχνε πια να το κάνω.

Ο μικρός μου γιος ο Κωνσταντίνος μου μού είπε βέβαια «μην τολμήσεις να δώσεις εξετάσεις μαζί μου…». Κάθε φορά όμως που τον πήγαινα στο φροντιστήριο έβλεπα μία μεγάλη κυρία εκεί. Τον ρώτησα «τι κάνει εδώ…» και μου απάντησε «φροντιστήριο για να δώσει πανελλαδικές…»! Αυτό ήτανε! Όταν περνούσα έξω από το πανεπιστήμιο, σκεφτόμουν «πανεπιστήμιο σου έρχομαι…»!

Εσείς όμως δεν πήγατε φροντιστήριο για να δώσετε εξετάσεις!
Δεν είχα τη δυνατότητα να πάω φροντιστήριο. Είχαμε ήδη δύο παιδιά στα φροντιστήρια κι έμπαινε και πάλι θέμα οικονομικό. Λέω, «τώρα Ελένη, με τα δικά σου κότσια θα διαβάσεις και ό,τι γίνει…». Κι επειδή ο μικρός δεν ήθελε να δώσω εξετάσεις μαζί του, με ό,τι θυμόμουν από το διάβασμα των παιδιών και το φρεσκάρισμα που έκανα, λέω «πάμε…»!

Χωρίς φροντιστήρια, με την πρώτη και στην πρώτη επιλογή σου!
Το 2018 που πήγα να δώσω εξετάσεις στο Βενετόκλειο, είχα άγχος, αλλά μετά σκέφτηκα «και τι έχω να χάσω...»; Έδωσα για το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Αιγαίου ενώ στην αρχή είχα επιλέξει τη Γερμανική Φιλολογία και πήγα και στην Αθήνα και έδωσα εξετάσεις γιατί τα κατείχα πολύ καλά τα Γερμανικά.

Κατέληξα όμως να προτιμήσω το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων του Πανεπιστημίου Αιγαίου κι αισθανόμουν ότι ζω ένα όνειρο, μάθαινα πράγματα για το έθνος μας, την ιστορία μας, την πολιτική, σ’ ένα πανεπιστήμιο που είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο όπως και οι καθηγητές του. Συμφοιτητές μου ήταν παιδιά στην ηλικία των παιδιών μου.

Τα δικά σας παιδιά ήταν φοιτητές ταυτόχρονα μ’ εσάς!
Στο σπίτι ήμασταν τρεις οι φοιτητές. Πολυτεχνείο στην Κρήτη ο μεγάλος μου γιος, ο μικρός Φωτογραφία στην Αθήνα, κι εγώ φοιτήτρια στη Ρόδο.

Τις σπουδές σας τις διέκοπταν πάντα πολύ σοβαρά θέματα υγείας της οικογένειάς σου! Χάσατε τον πατέρα σας, τημητέρα σας, την αδελφή σας, κι ενώ ήσασταν στο πτυχίο χάσατε και τον αδελφό σας!

Τον αδελφό μου τον έχασα πάνω στην τελευταία εξεταστική. Έμεινα πίσω για λίγο και ορκίστηκα πριν λίγες μέρες. Μέσα στις φωτιές δεν μπόρεσα να το ζήσω όπως θα έπρεπε. Όμως φίλοι μου απ’ όλο τον κόσμο μου είπαν ότι φαινόταν στα μάτια μου η ικανοποίηση.

Βλέπετε κι άλλους να θέλουν να προχωρήσουν τις σπουδές τους; Είναι εύκολο να το κάνει κάποιος με τόσες υποχρεώσεις και να πετύχει κιόλας να ολοκληρώσει;
Όταν το έλεγα σε κάποιες κοπέλες έβλεπα την επιθυμία τους να το κάνουν, κι εγώ ήμουν πρόθυμη να τους δανείσω και τα βιβλία μου κα να τους δώσω κατευθύνσεις. Ας μην το παρουσιάσουμε πολύ εύκολο όμως! Δεν είναι.

Η πεθερά μου η Μαρία Μανωλά, με στήριξε σ’ αυτό. Μου είπε ότι κι εκείνη θα ήθελε να το κάνει. Με την καραντίνα του κορωνοϊού, άλλαξε ο τρόπος διδασκαλίας κι έπρεπε να προσαρμοστώ και με το διαδίκτυο. Το είδα ως επιπλέον γνώση. Δεν είναι τόσο εύκολο να συμβούν αυτά!

Τώρα μόνο ευχάριστα, μόνο χαρές της ευχήθηκα! Μια άλλη θα ήταν στο κρεβάτι και με το σεντόνι να της σκεπάζει το πρόσωπο. Όχι η Ελένη όμως! Κι ας μην θέλει να δώσουμε συνέχεια στις τραγωδίες που έπληξαν την οικογένειά της. Είναι κι αυτό μέρος της δύναμης του χαρακτήρα της!