Μαρία Καρίκη: Πόσα έχεις «μαζεμένα» μέσα σου

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Μαρία Καρίκη

Ψυχολόγος, MSc

Το τι δείχνει κάποιος προς τα έξω, δε σημαίνει απαραίτητα ότι ταυτίζεται με αυτό που πραγματικά νιώθει. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να μοιράζονται εύκολα όλα όσα τους απασχολούν ή τους συμβαίνουν. Προτιμούν να τα κρατάνε για τον εαυτό τους. Δεν εκδηλώνονται, δεν ανοίγονται. Σίγουρα είναι και αυτό μια επιλογή, είτε λόγω τοποθέτησης είτε λόγω χαρακτήρα και είναι σεβαστό. Το ερώτημα είναι για πόσο θα το αντέξουν αυτό;

Περνάει ο καιρός και συσσωρεύονται πολλά! Πάνω από τα παλιά μπαίνουν τα καινούρια, χωρίς να έχει προλάβει ο ψυχισμός με κάποιον τρόπο να αποσυμπιεστεί. Σηκώνει βάρη, απωθημένα, άλυτα και ατακτοποίητα θέματα, παράπονα και συναισθηματικά φορτία που γίνονται σιγά-σιγά ασήκωτα. Άραγε, το συνειδητοποιούμε αυτό όσο είναι ακόμη νωρίς ή μήπως μόνο όταν αρχίζουν και εμφανίζονται τα σημάδια σωματικής και ψυχικής υπερκόπωσης και τα διάφορα ψυχοσωματικά συμπτώματα;

Ο άνθρωπος οφείλει να γνωρίζει ότι πρέπει να προστατεύσει τον εαυτό του! Αν δεν το κάνει ο ίδιος, ποιος θα το κάνει; Δεν χρειάζεται να φτάνει συνέχεια στα όριά του ή και να τα ξεπερνάει! Υπάρχουν κάποιοι κανόνες ψυχικής υγείας που καλό είναι να σεβόμαστε και να τηρούμε. Όλα έχουν ένα μέτρο. Η ισορροπία μέσα μας δεν προκύπτει ως δια μαγείας. Είναι αποτέλεσμα “σωστών” επιλογών. Η καταπίεση, η πίεση, το άγχος, η διατήρηση νοσηρών καταστάσεων δεν μας βοηθάει να παραμείνουμε η υγιής εκδοχή του εαυτού μας.

Μερικές φορές, νομίζουμε ότι οι άλλοι θα μας κρίνουν, θα μας ασκήσουν κριτική αν δείξουμε ότι “ταλαιπωρούμαστε” από κάτι. Κάποιοι μπορεί, όντως, να το κάνουν! Ωστόσο, για λάθος λόγους αποφεύγουμε να εξωτερικεύσουμε την αλήθειά μας. Το θεωρούμε αδυναμία; Ευαλωτότητα; Μας νοιάζει η εικόνα που θα έχουν οι άλλοι μετά για εμάς; Πόσο άραγε ξεφεύγουμε από την ουσία; Εγκλωβιζόμαστε τόσο μέσα σε κοινωνικά στερεότυπα και κοινωνικές απαιτήσεις, που ίσως να ξεχνάμε τι πραγματικά έχει σημασία: να παραμείνουμε αυθεντικοί, υγιείς και ισορροπημένοι!

Όσο “μαζεύει” κανείς μέσα του όλα αυτά που δεν είπε, δεν έκανε, δεν αντέδρασε, δεν τόλμησε, τόσο περισσότερο αποκλίνει από τη ζωή που θα μπορούσε να ζήσει! Αποκλίνουμε από τα θέλω μας, τις επιθυμίες μας, τις ανάγκες μας, τις αληθινές προτεραιότητές μας. Κι αυτό σταδιακά μας απομυζά. Μας οδηγεί σε φαύλους κύκλους και καθηλώσεις. Συσσωρεύουμε μέσα μας θυμό, ένταση, εκνευρισμό και απογοήτευση. Για όλα εκείνα που δεν έρχονται, γιατί δεν τα διεκδικούμε!

Δεν είναι εύκολο να λες αυτά που πραγματικά σκέφτεσαι και νιώθεις. Είσαι επιφυλακτικός. Δεν εμπιστεύεσαι εύκολα οποιονδήποτε και αναρωτιέσαι αν θα μπορέσει κανείς να καταλάβει όντως αυτό που σου συμβαίνει. Φοβάσαι ότι θα σε αγνοήσουν ή θα σε πουν υπερβολικό, αδύναμο, “περίεργο”, αρνητικό...Οι χαρακτηρισμοί πονάνε και απομακρύνουν. Σε κάνουν να μη θες να πεις τίποτα, γιατί το θεωρείς μάταιο. Έχεις την εντύπωση ότι ή θα σε χλευάσουν ή απλά θα πουν αυτό που θέλουν εκείνοι να πουν, χωρίς ουσιαστικά να νοιάζονται για το πώς το βλέπεις εσύ όλο αυτό που σε απασχολεί.

Ωστόσο, λύση δεν είναι η απομόνωση, η απόσυρση ή η σιωπή. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να εκφραστεί κανείς. Με λέξεις, με πράξεις, με χόμπι, με τον αθλητισμό, με την τέχνη... Όλοι οι τρόποι είναι καλοδεχούμενοι, αρκεί να αποσυμπιέζουν τον άνθρωπο που το έχει ανάγκη! Δεν υπάρχει περιορισμός στην έκφραση και στο μοίρασμα. Η ανάγκη για επικοινωνία και η ανάγκη να “ανήκεις” κάπου δηλώνουν την ανθρώπινη φύση μας. Δεν χρειάζεται να αποστασιοποιηθούμε και να μοιάζουμε ψυχροί και απόμακροι. Δεν χρειάζεται, επίσης, να προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά, ενώ δεν είναι. Χρειάζεται, απλά, πού και πού, να είμαστε ο εαυτός μας. Χωρίς λογοκρισία, χωρίς φίλτρα! Να μπορούμε να αισθανόμαστε ελεύθεροι να δείξουμε αυτό που μας βαραίνει και μας ενοχλεί. Σε όποιον άνθρωπο μας εμπνέει εμπιστοσύνη και ασφάλεια. Κι ας είναι πολλοί λίγοι αυτοί οι άνθρωποι...

Σημασία έχει να μπορεί κανείς να αποσυμπιέζεται κι όχι να πιέζεται παραπάνω. Αν έχουμε εκρήξεις, αν βουλιάζουμε μέσα στα συναισθήματά μας, αν χάνουμε τη διάθεση και τα όνειρά μας, είμαστε σε πολύ λάθος δρόμο. Αν συνεχίσουμε έτσι, κινδυνεύουμε να χάσουμε τον εαυτό μας! Αντί να “μαζεύουμε” μέσα μας πράγματα, ας σκεφτούμε όλο αυτό το συναισθηματικό φορτίο τι ζημιά μπορεί να μας κάνει! Ας σκεφτούμε πόσο απομακρυνόμαστε από την αυθεντική μας εκδοχή κι αν η διάβρωση προχωρήσει τόσο, ίσως κάποια στιγμή να είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιστρέψουμε... Γιατί δυστυχώς θα έχουμε συνηθίσει έτσι...Γιατί αυτό μπορεί να μας φαίνεται πια το “κανονικό” μας...