Αγαπητός Ξάνθης: Το δικό μου νόημα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς…

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης, αρχιτέκτονας

Θέλω να βλέπω την πόλη μου να γιορτάζει συνεχώς. Η ατμόσφαιρα, η αύρα, το περιβάλλον να σε κάνει να ανατάσεις, να διαφεύγεις, να απογειώνεσαι.

Είναι μέρες γιορτής και ευωδίας και η γκρίνια παραχωρεί τη θέση της στη φαντασία, η μιζέρια στη χαρά, η στατικότητα στο όνειρο.

Όλα φαίνονται μαγικά, η διάθεση αλλάζει και η ελπίδα περιτυλίγει κάθε σπιτικό. Στην εποχή των οικονομικών δυσκαμψιών και της ανέχειας, οι μερικές μέρες των Χριστουγέννων είναι μια φιάλη οξυγόνου στον ταλαιπωρημένο πολίτη.

Τα λαμπιόνια, τα φώτα, το δέντρο, τα καλούδια, τα κάλαντα συνθέτουν μια σαγηνευτική εικόνα όπου οι μεγάλοι αισθάνονται μικροί και οι μικροί ταυτίζονται με τα παιχνίδια.

Εμφανίζεται ένα πλούσιο πρόγραμμα εορταστικών εκδηλώσεων, το οποίο ο δήμος με τη ΔΕΡΜΑΕ αφιερώνει σ’ όλο το νησί. Το βάρος προσφέρεται στην κεντρική πλατεία του Δημαρχείου, αποδίδοντας μια ξεχωριστή νότα, την «ογδόη» της χαράς, στο καιρό των δυσκολιών και της αφυδάτωσης. Ο δήμος, με λιγοστά έξοδα, προσπαθεί να αναζωογονήσει το κέντρο, αποδίδοντας μια εξαιρετική δουλειά και υπερνικώντας τη μιζέρια της καθημερινότητας.

Η Ρόδος αναγεννιέται και το χειμώνα, βάζοντας το δημότη στο κάδρο των γιορτών και ξεφεύγοντας από τη μονοτονία των τουριστικών επιλογών και μόνο. Εκτιμώ ότι τα χαρίσματα της Ρόδου ξεδιπλώνονται όλο το χρόνο και ο καθένας μπορεί να τα απολαύσει, χωρίς εσωστρέφειες και μεμψιμοιρίες, διακριτά στοιχεία των αρνησικυριών.

Είναι βέβαιο ότι τα προβλήματα στην πόλη δεν σταματούν. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός με τις εξαρτήσεις και τις δράσεις, τις στερήσεις και τις μεγεθύνσεις, τις συγκρούσεις και τις φιλίες, τις σχέσεις και τις απορρίψεις. Όμως τούτες τις ημέρες ας μεριάσουμε το προσωπικό, το εγωπαθές και ας κοιτάξουμε τον «δίπλα» με αγάπη και κατανόηση.

Γιατί αυτή η χρονική διάσταση πάσχει γενικά από το συναίσθημα και τη ματιά προς τον άλλο, μπολιασμένη (δυστυχώς) από τον ατομικισμό και τον καιροσκοπισμό, τα οποία ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες στον απομονωτισμό και στη μελαγχολία. Το αντίδοτο είναι η επίκληση της καρδιάς προς τον συνάνθρωπο, η σεμνότητα που χαρίζει η Φάτνη και η υπόκλιση προς τον Θεάνθρωπο, στο Ανώτερο, στο Υπέρτατο.

Κρατώντας τις αξίες της αλληλεγγύης και της ευθύνης μπορούμε να σχηματίσουμε τη δική μας «Φάτνη», χωρίς φαμφαρονισμούς, χωρίς μεγαλοϊδεατισμούς και κυρίως χωρίς ψευτιές, στερητικά σύνδρομα των μετρίων. Η υπάρχουσα κρίση βοηθάει να επαναπροσδιορίσουμε την πορεία μας, να ανακαλύψουμε την αυτοπραγμάτωση και κυρίως να ανακαλύψουμε τα λάθη μας και τις ελλείψεις μας.

Η «συγγνώμη» είναι εκδήλωση ανθρώπινης ταπεινότητας και μπορούμε να την εκφράσουμε με γενναιότητα και με δείγματα αυτοκριτικής για να μπορέσουμε έτσι να πλησιάσουμε το απέριττο, το στοιχειώδες, το λιτό, αυτό που απαιτεί η περίσταση, μακριά από την αναληθή φωτεινότητα του «ψευτομύθου» και της επίπλαστης επικοινωνίας.

Νικώντας αρνητικές κριτικές, μπορούμε να περπατήσουμε την πόλη μας για να καταλάβουμε τη δωροθεσία της φύσης, την ευλογία του τόπου και την αισθητική του χώρου.

Οι γιορτές το επιτρέπουν να ονειρευτούμε, να ξεφύγουμε, να τρέξουμε στο αύριο, κατεδαφίζοντας εγωισμούς και κυριαρχίες. Η ώρα της αυτοκριτικής και της σεμνότητας είναι μπροστά μας, τα δείχνει το Θείο Βρέφος, τα απαιτεί η εποχή μας.

Ο πόλεμος δεν έχει πανανθρώπινα στοιχεία, όπως λέγεται σήμερα από μερικούς για την επικάλυψη της βάσης του που είναι το συμφέρον. Ας γείρουμε στο κοινό καλό. Μπορούμε, εάν το θέλουμε!

Χρόνια Καλά με υγεία και αισθητική…